Job 20
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
Цофар дин Наама а луат кувынтул ши а зис:
2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
„Гындуриле меле мэ силеск сэ рэспунд, ши фрэмынтаря мя ну-мь дэ паче.
3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
Ам аузит мустрэрь каре мэ умплу де рушине, ши, дин адынкул минций меле, духул мэ фаче сэ рэспунд.
4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
Ну штий ту кэ демулт де тот, де кынд а фост ашезат омул пе пэмынт,
5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
бируинца челор рэй а фост скуртэ ши букурия нелеӂюитулуй, нумай де о клипэ?
6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
Кяр дакэ с-ар ынэлца пынэ ла черурь ши капул й-ар ажунӂе пынэ ла норь,
7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
ва пери пентру тотдяуна, ка мурдэрия луй, ши чей че-л ведяу вор зиче: ‘Унде есте?’
8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
Ва збура ка ун вис ши ну-л вор май гэси; ва пери ка о ведение де ноапте.
9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
Окюл каре-л привя ну-л ва май приви, локул ын каре локуя ну-л ва май зэри.
10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
Песте фиий луй вор нэвэли чей сэрачь, ши мыниле луй вор да ынапой че а рэпит ку сила.
11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
Оаселе луй, плине де влага тинереций, ышь вор авя кулкушул ку ел ын цэрынэ.
12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
Дулче ера рэул ын гура луй. Ыл аскундя суб лимбэ,
13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
ыл местека ынтруна ши ну-л лэса; ыл циня ын черул гурий,
14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
дар храна луй се ва префаче ын мэрунтаеле луй, ва ажунӂе ын трупул луй о отравэ де аспидэ.
15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
Богэцииле ынгиците ле ва вэрса, Думнезеу ле ва скоате дин пынтечеле луй.
16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
Отравэ де аспидэ а супт, ши де ачея лимба нэпырчий ыл ва учиде.
17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
Ну-шь ва май плимба привириле песте пыраеле ши рыуриле де мьере ши де лапте,
18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
ва да ынапой че а кыштигат ши ну ва май траӂе фолос дин кыштиг; ва да ынапой тот че а луат ши ну се ва май букура де ел,
19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
кэч а асуприт пе сэрачь ши й-а лэсат сэ пярэ, а дэрымат касе ши ну ле-а зидит ла лок.
20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
Лэкомия луй н-а куноскут марӂинь, дар ну ва скэпа че аре май скумп.
21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
Нимик ну скапэ де лэкомия луй, дар бунэстаря луй ну ва цине.
22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
Ын мижлокул белшугулуй ва фи ын невое; мына тутурор тикэлошилор се ва ридика асупра луй.
23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
Ши ятэ, ка сэ-й умпле пынтечеле, Думнезеу ва тримите песте ел фокул мынией Луй ши-л ва сэтура ку о плоае де сэӂець.
24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
Дакэ ва скэпа де армеле де фер, ыл ва стрэпунӂе аркул де арамэ.
25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
Ышь смулӂе дин труп сэӂята, каре скынтеязэ ла еширя дин феря луй, ши ыл апукэ спаймеле морций.
26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
Тоате ненорочириле сунт пэстрате пентру комориле луй; ва фи мистуит де ун фок пе каре ну-л ва апринде омул, ши че ва май рэмыне ын кортул луй ва фи арс де фок.
27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
Черуриле ый вор дезвели фэрэделеӂя, ши пэмынтул се ва ридика ымпотрива луй.
28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
Венитуриле касей луй се вор перде, вор пери ын зиуа мынией луй Думнезеу.
29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
Ачаста есте соарта пе каре о пэстрязэ Думнезеу челуй рэу, ачаста есте моштениря пе каре й-о хотэрэште Думнезеу.”
