Job 20

1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:

Da antwortete Zophar von Naema und sprach:

2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,

Darauf muß ich antworten und kann nicht harren.

3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.

Denn ich muß hören, wie man mich straft und tadelt; aber der Geist meines Verstandes soll für mich antworten.

4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,

Weißt du nicht, daß es allezeit so gegangen ist, seitdem Menschen auf Erden gewesen sind:

5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?

daß der Ruhm der Gottlosen steht nicht lange und die Freude des Heuchlers währt einen Augenblick?

6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:

Wenngleich seine Höhe in den Himmel reicht und sein Haupt an die Wolken rührt,

7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?

so wird er doch zuletzt umkommen wie Kot, daß die, welche ihn gesehen haben, werden sagen: Wo ist er?

8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;

Wie ein Traum vergeht, so wird er auch nicht zu finden sein, und wie ein Gesicht in der Nacht verschwindet.

9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.

Welch Auge ihn gesehen hat, wird ihn nicht mehr sehen; und seine Stätte wird ihn nicht mehr schauen.

10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;

Seine Kinder werden betteln gehen, und seine Hände müssen seine Habe wieder hergeben.

11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.

Seine Gebeine werden seine heimlichen Sünden wohl bezahlen, und sie werden sich mit ihm in die Erde legen.

12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,

Wenn ihm die Bosheit in seinem Munde wohl schmeckt, daß er sie birgt unter seiner Zunge,

13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:

daß er sie hegt und nicht losläßt und sie zurückhält in seinem Gaumen,

14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;

so wird seine Speise inwendig im Leibe sich verwandeln in Otterngalle.

15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.

Die Güter, die er verschlungen hat, muß er wieder ausspeien, und Gott wird sie aus seinem Bauch stoßen.

16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;

Er wird der Ottern Gift saugen, und die Zunge der Schlange wird ihn töten.

17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.

Er wird nicht sehen die Ströme noch die Wasserbäche, die mit Honig und Butter fließen.

18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;

Er wird arbeiten, und des nicht genießen; und seine Güter werden andern, daß er deren nicht froh wird.

19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.

Denn er hat unterdrückt und verlassen den Armen; er hat Häuser an sich gerissen, die er nicht erbaut hat.

20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,

Denn sein Wanst konnte nicht voll werden; so wird er mit seinem köstlichen Gut nicht entrinnen.

21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!

Nichts blieb übrig vor seinem Fressen; darum wird sein gutes Leben keinen Bestand haben.

22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;

Wenn er gleich die Fülle und genug hat, wird ihm doch angst werden; aller Hand Mühsal wird über ihn kommen.

23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.

Es wird ihm der Wanst einmal voll werden, wenn er wird den Grimm seines Zorns über ihn senden und über ihn wird regnen lassen seine Speise.

24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,

Er wird fliehen vor dem eisernen Harnisch, und der eherne Bogen wird ihn verjagen.

25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,

Ein bloßes Schwert wird durch ihn ausgehen; und des Schwertes Blitz, der ihm bitter sein wird, wird mit Schrecken über ihn fahren.

26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.

Es ist keine Finsternis da, die ihn verdecken möchte. Es wird ihn ein Feuer verzehren, das nicht angeblasen ist; und wer übrig ist in seiner Hütte, dem wird's übel gehen.

27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;

Der Himmel wird seine Missetat eröffnen, und die Erde wird sich gegen ihn setzen.

28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!

Das Getreide in seinem Hause wird weggeführt werden, zerstreut am Tage seines Zorns.

29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!

Das ist der Lohn eines gottlosen Menschen bei Gott und das Erbe, das ihm zugesprochen wird von Gott.