Job 19

1 Job antwoordde, en sprak:

Na Hiob kasaa bio sɛ,

2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?

“Mobɛhyɛ me aniɛyaa na mode nsɛm abubu me akɔsi da bɛn?

3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.

Mpɛn edu nie a moasopa me; mo ani nwu sɛ moto hyɛ me so.

4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;

Sɛ ɛyɛ nokorɛ sɛ mafom ɛkwan a, me mfomsoɔ yɛ me nko ara asɛm.

5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!

Sɛ ampa sɛ mobɛma mo ho so wɔ me so na mode mʼanimguaseɛ ayɛ adanseɛ atia me a,

6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!

ɛnneɛ monhunu sɛ Onyankopɔn ayɛ me bɔne na ɔde nʼatena atwa me ho ahyia.

7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!

“Ɛwom sɛ mesu sɛ, ‘Wɔafom me’ deɛ, nanso obiara mmua me; meteam pɛ mmoa, nanso atɛntenenee biara nni hɔ.

8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;

Wasi me ɛkwan enti mentumi mensene; wama mʼakwan so aduru sum.

9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.

Wayi mʼanimuonyam afiri me so na watu mʼahenkyɛ afiri me ti so.

10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,

Wasɛe me akwannuasa nyinaa so de awie me; watu mʼanidasoɔ ase te sɛ dua.

11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.

Nʼabufuo huru tia me; na wakan me afra nʼatamfoɔ mu.

12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!

Nʼakodɔm ba anibereɛ so; wɔsisi mpie de tia me na wɔtwa me ntomadan ho hyia.

13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;

“Wayi me nuammarima afiri me ho; na mʼamanifoɔ nso, watwe wɔn ho koraa.

14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.

Mʼabusuafoɔ kɔ; na me nnamfonom werɛ afiri me.

15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;

Mʼahɔhoɔ ne me mmaawa bu me sɛ ɔhɔhoɔ; mete sɛ ɔnanani ma wɔn.

16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.

Mefrɛ me ɔsomfoɔ, na ɔmmua; mpo, mete mʼano srɛ no.

17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;

Me home bɔn me yere; me ho afono mʼankasa nuammarima.

18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.

Mpo, mmarimmaa nkumaa bu me animtiaa; sɛ mepue a wɔdi me ho fɛw.

19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;

Me nnamfo berɛboɔ kyiri me; mʼadɔfoɔ asɔre atia me.

20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.

Maka honam ne nnompe, na ɛkaa kakraa bi, anka merewu.

21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;

“Monhunu me mmɔbɔ, me nnamfonom, monhunu mmɔbɔ, na Onyankopɔn nsa abɔ me.

22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!

Adɛn enti na motaa me so, sɛdeɛ Onyankopɔn yɛ no? Na mommfa me honam mu yea yi saa ara?

23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,

“Ao, anka wɔmfa me nsɛm nhyɛ nwoma mu, anka wɔntwerɛ wɔ nwoma mmobɔeɛ so,

24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:

anka wɔmfa dadeɛ twerɛdua nyiyi wɔ sumpii so, anaa wɔnkrukyire wɔ abotan so afebɔɔ.

25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;

Menim sɛ me odimafoɔ te ase, na awieeɛ no ɔbɛsɔre agyina asase so.

26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!

Na sɛ me wedeɛ wie sɛe a, mede mʼani bɛhunu Onyankopɔn.

27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,

Me ara mɛhunu no mede mʼani, na ɛnyɛ obi foforɔ ani, bɛhunu no. Mʼakoma ho pere no wɔ me mu.

28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;

“Sɛ moka sɛ, ‘Yɛbɛteetee no, ɛfiri sɛ ɔhaw no firi ɔno ara’ a,

29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!

ɛsɛ sɛ mosuro akofena no. Abufuo nam akofena so de asotwe bɛba, na mobɛhunu sɛ atemmuo wɔ hɔ.”