Job 19

1 Job antwoordde, en sprak:

Y respondió Job, y dijo:

2 Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?

¿Hasta cuándo angustiaréis mi alma, y me moleréis con palabras?

3 Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.

Ya me habéis vituperado diez veces; ¿no os avergonzáis de descomediros delante de mí?

4 Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;

Sea así que realmente haya yo errado, conmigo se quedará mi yerro.

5 Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!

Mas si vosotros os engrandeciéreis contra mí, y redarguyeres mi oprobio contra mí,

6 Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!

sabed ahora que Dios me ha derribado, y me ha envuelto en su red.

7 Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!

He aquí yo clamaré agravio, y no seré oído; daré voces, y no habrá juicio.

8 Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;

Cercó de vallado mi camino, y no pasaré; y sobre mis veredas puso tinieblas.

9 Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.

Me quitó mi honra, y quitó la corona de mi cabeza.

10 Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,

Me arrancó por todos lados, y me sequé; y ha hecho pasar mi esperanza como árbol arrancado.

11 Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.

E hizo inflamar contra mí su furor, y me contó para sí entre sus enemigos.

12 Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!

Vinieron sus ejércitos a una, y trillaron sobre mí su camino, y asentaron campamento en derredor de mi tienda.

13 Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;

Hizo alejar de mí mis hermanos, y ciertamente mis conocidos se extrañaron de mí.

14 Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.

Mis parientes se detuvieron, y mis conocidos se olvidaron de mí.

15 Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;

Los moradores de mi casa y mis criadas me tuvieron por extraño; forastero fui yo en sus ojos.

16 Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.

Llamé a mi siervo, y no respondió; de mi propia boca le suplicaba.

17 Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;

Mi espíritu vino a ser extraño a mi mujer, aunque por los hijos de mis entrañas le rogaba.

18 Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.

Aun los muchachos me menospreciaron; levantándome, hablaban contra mí.

19 Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;

Todos mis íntimos amigos me aborrecieron; y los que yo amaba, se tornaron contra mí.

20 Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.

Mi piel y mi carne se pegaron a mis huesos; y he escapado con la piel de mis dientes.

21 Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;

Oh vosotros mis amigos, tened compasión de mí, tened compasión de mí; porque la mano de Dios me ha tocado.

22 Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!

¿Por qué me perseguís como Dios, y no os saciáis de mis carnes?

23 O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,

¡Quién diese ahora que mis palabras fuesen escritas! ¡Quién diese que se escribieran en un libro!

24 Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:

¡Que con cincel de hierro y con plomo fuesen en piedra esculpidas para siempre!

25 Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;

Yo sé que mi Redentor vive, y al fin se levantará sobre el polvo;

26 Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!

y después desde esta mi piel rota, y desde mi propia carne tengo que ver a Dios.

27 Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,

Al cual yo tengo que ver por mí, y mis ojos lo han de ver, y no otro, aunque mis riñones se consuman dentro de mí.

28 En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;

Mas debierais decir: ¿Por qué lo perseguimos? Ya que la raíz del negocio en mí se halla.

29 Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!

Temed vosotros delante de la espada; porque sobreviene el furor de la espada a causa de las injusticias, para que sepáis que hay un juicio.