Job 18

1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:

Da nahm Bildad von Suah das Wort und sagte:

2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;

»Wie lange wollt ihr noch Jagd auf (bloße) Worte machen? Nehmt Verstand an: dann wollen wir reden!

3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?

Warum werden wir den vernunftlosen Tieren gleichgeachtet, von euch als vernagelt angesehen?

4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?

Du, der in seinem Zorn sich selbst zerfleischt – soll um deinetwillen die Erde menschenleer werden und der Fels von seiner Stelle wegrücken?«

5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;

»Jawohl, das Licht des Frevlers wird erlöschen und die Flamme seines Herdfeuers nicht mehr leuchten;

6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.

das Licht wird dunkel werden in seinem Zelt, und seine Leuchte erlischt über ihm;

7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;

seine sonst so rüstigen Schritte werden kurz, und seine eigenen Anschläge bringen ihn zu Fall;

8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.

denn er wird von seinen eigenen Füßen ins Netz getrieben, und auf Fallgittern wandelt er dahin.

9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.

Die Schlinge erfaßt seine Ferse, der Fallstrick hält ihn fest;

10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;

am Boden liegt das Fanggarn für ihn verborgen, und die Falle wartet seiner auf dem Pfade.

11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.

Ringsum ängstigen ihn Schrecknisse und hetzen ihn auf Schritt und Tritt.

12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;

Das ihm bestimmte Unheil hungert nach ihm, und das Verderben steht zu seinem Sturz bereit.

13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.

Es frißt die Glieder seines Leibes, es frißt seine Glieder der erstgeborene Sohn des Todes.

14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking

Herausgerissen wird er aus seinem Zelt, wo er sich sicher fühlte, und es treibt ihn hin zum König der Schrecken.

15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.

In seinem Zelt haust eine Bewohnerschaft, die nicht zu ihm gehört; Schwefel wird auf seine Wohnstätte gestreut.

16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;

Unten verdorren seine Wurzeln, und oben verwelken seine Zweige.

17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.

Das Andenken an ihn verschwindet von der Erde, und kein Name verbleibt ihm draußen weit und breit;

18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;

er stößt ihn aus dem Licht in die Finsternis hinaus und verjagt ihn vom Erdenrund.

19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.

Nicht Sproß noch Schoß bleibt ihm in seinem Volk erhalten, und kein Überlebender findet sich in seinen Wohnsitzen.

20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:

Ob seinem Gerichtstage schaudern die im Westen Wohnenden, und die Leute im Osten erfaßt Entsetzen.

21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!

Ja, so ergeht es den Wohnungen des Frevlers und so der Stätte des Gottesverächters!«