Job 18

1 Nu nam Bildad van Sjóeach het woord, en sprak:

Ekparolis Bildad, la Ŝuĥano, kaj diris:

2 Wanneer maakt gij eindelijk eens een eind aan uw praten, Wordt gij verstandig, en laat ons aan het woord;

Kiam vi ĉesos ĵetadi vortojn? Pripensu, kaj poste ni parolos.

3 Waarom worden wij als vee beschouwd, En zijn wij zo dom in uw ogen?

Kial ni estu rigardataj kiel brutoj, Kaj ni estu malpuruloj en viaj okuloj?

4 Gij, die in uw woede uzelf verscheurt: Zou om uwentwil de aarde worden ontvolkt, Een rots van haar plaats verwijderd, Een berg van zijn grondslag gerukt?

Ho vi, kiu disŝiras sian animon en sia kolero, Ĉu por vi estu forlasata la tero, Kaj roko forŝoviĝu de sia loko?

5 Waarachtig, het licht van den boze dooft uit, De vlam van zijn vuur blijft niet schijnen;

La lumo de la malpiulo estingiĝos, Kaj ne brilos la flamo de lia fajro.

6 Het licht wordt donker in zijn tent, De lamp gaat boven hem uit.

La lumo mallumiĝos en lia tendo, Kaj lia lucerno super li estingiĝos.

7 Zijn krachtige tred wordt verlamd, Zijn eigen beleid doet hem struikelen;

Mallongiĝos liaj fortaj paŝoj, Kaj lia propra intenco lin faligos.

8 Want door zijn eigen voeten wordt hij in het net gedreven, En wandelt hij over de mazen.

Ĉar li trafis per siaj piedoj en reton, Kaj li moviĝas en kaptilo.

9 Een klem grijpt zijn hiel, een net houdt hem vast.

La maŝo enkroĉigos lian kalkanon, Kaj pereo lin atakos.

10 Zijn strik ligt in de grond verborgen, een val op zijn pad;

Kaŝita en la tero estas lia falilo, Kaj kaptiloj kontraŭ li estas sur la vojo.

11 Verschrikkingen beangstigen hem van alle kant, En vervolgen hem, stap voor stap.

De ĉiuj flankoj timigos lin teruroj Kaj atakos liajn piedojn.

12 Het onheil hongert naar hem, De rampspoed staat aan zijn zijde gereed;

Malsato konsumos lian forton, Kaj pereo estas preparita por liaj flankoj.

13 Zijn huid wordt door ziekte verteerd, De eersteling van de dood slokt zijn leden op.

Konsumiĝos la membroj de lia korpo, Liajn membrojn konsumos la unuenaskito de la morto.

14 Hij wordt uit zijn tent gerukt, waar hij zich veilig waande, En zij sleept hem naar den vorst der verschrikking

Lia espero estos elŝirita el lia tendo, Kaj ĝi pelos lin al la reĝo de teruroj.

15 Zij woont in zijn tent, die hem niet langer behoort, En over zijn woning wordt zwavel gestrooid.

Nenio restos en lia tendo; Sur lian loĝejon ŝutiĝos sulfuro.

16 Van onderen verdorren zijn wortels, Van boven verwelken zijn twijgen;

Malsupre sekiĝos liaj radikoj, Kaj supre detranĉiĝos liaj branĉoj.

17 Zijn gedachtenis verdwijnt uit het land, Zelfs in de steppe heeft hij geen naam.

La memoro pri li malaperos de sur la tero, Kaj sur la stratoj li ne havos nomon.

18 Men stoot hem uit het licht de duisternis in, Men jaagt hem uit de wereld weg;

Li estos elpelita el lumo en mallumon, Kaj el la mondo li estos elpuŝita.

19 Hij heeft onder zijn volk geen kroost, geen geslacht, In zijn woonplaats geen, die hem rest.

Nek filon nek nepon li havos en sia popolo, Kaj neniu restos ĉe li en lia loĝloko.

20 Over zijn lot staat het Westen ontsteld, En het Oosten siddert er van:

La posteuloj sentos teruron pri lia tago, Kaj la antaŭulojn kaptos timo.

21 Waarachtig, zo gaat het met het verblijf van den boze, Met de woonplaats van hem, die God miskent!

Tia estas la loĝejo de maljustulo, Kaj tia estas la loko de tiu, kiu ne konas Dion.