Job 14

1 De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;

Människan, av kvinna född, lever en liten tid och mättas av oro;

2 Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:

lik ett blomster växer hon upp och vissnar bort, hon flyr undan såsom skuggan och har intet bestånd.

3 En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!

Och till att vakta på en sådan upplåter du dina ögon, ja, du drager mig till doms inför dig.

4 Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!

Som om en ren skulle kunna framgå av en oren! Sådant kan ju aldrig ske.

5 Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:

Äro nu människans dagar oryggligt bestämda, hennes månaders antal fastställt av dig, har du utstakat en gräns som hon ej kan överskrida,

6 Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!

vänd då din blick ifrån henne och unna henne ro, låt henne njuta en dagakarls glädje av sin dag.

7 Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.

För ett träd finnes ju kvar något hopp; hugges det än ned, kan det åter skjuta skott, och telningar behöva ej fattas därpå.

8 Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:

Om än dess rot tynar hän i jorden och dess stubbe dör bort i mullen,

9 Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.

så kan det grönska upp genom vattnets ångor och skjuta grenar lik ett nyplantat träd.

10 Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.

Men om en man dör, så ligger han där slagen; om en människa har givit upp andan, var finnes hon då mer?

11 Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:

Såsom när vattnet har förrunnit ur en sjö, och såsom när en flod har sinat bort och uttorkat,

12 Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!

så ligger mannen där och står ej mer upp, han vaknar icke åter, så länge himmelen varar; aldrig väckes han upp ur sin sömn.

13 Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)

Ack, att du ville gömma mig i dödsriket, fördölja mig, till dess din vrede hade upphört, staka ut för mig en tidsgräns och sedan tänka på mig -- (Sheol h7585)

14 Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!

fastän ju ingen kan få liv, när han en gång är död! Då skulle jag hålla min stridstid ut, ända till dess att min avlösning komme.

15 Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!

Du skulle då ropa på mig, och jag skulle svara dig; efter dina händers verk skulle du längta;

16 Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,

ja, du skulle då räkna mina steg, du skulle ej akta på min synd.

17 Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!

I en förseglad pung låge då min överträdelse, och du överskylde min missgärning.

18 Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,

Men såsom själva berget faller och förvittrar, och såsom klippan flyttas ifrån sin plats,

19 Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,

såsom stenar nötas sönder genom vattnet, och såsom mullen sköljes bort av dess flöden, så gör du ock människans hopp om intet.

20 Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.

Du slår henne ned för alltid, och hon far hädan; du förvandlar hennes ansikte och driver henne bort.

21 Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.

Om hennes barn komma till ära, så känner hon det icke; om de sjunka ned till ringhet, så aktar hon dock ej på dem.

22 Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!

Hennes kropp känner blott sin egen plåga, hennes själ blott den sorg hon själv får förnimma.