Salme 137

1 Ved Babels Floder, der sad vi og græd, når Zion randt os i hu.

کنار نهرهای بابِل نشستیم و اورشلیم را به یاد آوردیم و گریستیم.

2 Vi hængte vore Harper i Landets Pile.

بربطهای خویش را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم،

3 Thi de, der havde bortført os, bad os synge, vore Bødler bad os være glade: "Syng os af Zions Sange!"

زیرا اسیرکنندگانِ ما از ما سرود طلب کردند و عذاب دهندگان ما سرودهای شادمانی خواسته گفتند: «یکی از سرودهای اورشلیم را برای ما بخوانید!»

4 Hvor kan vi synge HERRENs Sange på fremmed Grund?

اما چگونه سرودهای خداوند را بخوانیم، زمانی که در سرزمین بیگانه هستیم؟

5 Jerusalem, glemmer jeg dig, da visne min højre!

ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راست من از کار بیفتد تا دیگر بربط ننوازم؛

6 Min Tunge hænge ved Ganen, om ikke jeg ihukommer dig, om ikke jeg sætter Jerusalem over min højeste Glæde!

اگر از فکر تو غافل شوم و تو را بر همهٔ خوشیهای خود ترجیح ندهم، زبانم لال شود تا دیگر سرود نخوانم.

7 HERRE, ihukom Edoms Sønner for Jerusalems Dag, at de råbte: "Nedbryd, nedbryd lige til Grunden!"

ای خداوند، به یاد آور روزی را که اورشلیم محاصره شده بود و ادومیان فریاد برمی‌آوردند: «شهر را آتش بزنید و آن را با خاک یکسان کنید!»

8 Du Babels Datter, du Ødelægger! Salig den, der gengælder dig, hvad du gjorde imod os!

ای بابِل، تو ویران خواهی شد! متبارک باد آنکه همان بلایی را که تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد.

9 Salig den, der griber dine spæde og knuser dem mod Klippen!

سعادتمند باد کسی که کودکان تو را بگیرد و آنها را بر صخره‌ها بکوبد!