Salme 137

1 Ved Babels Floder, der sad vi og græd, når Zion randt os i hu.

Di tepi sungai-sungai Babel, di sanalah kita duduk sambil menangis, apabila kita mengingat Sion.

2 Vi hængte vore Harper i Landets Pile.

Pada pohon-pohon gandarusa di tempat itu kita menggantungkan kecapi kita.

3 Thi de, der havde bortført os, bad os synge, vore Bødler bad os være glade: "Syng os af Zions Sange!"

Sebab di sanalah orang-orang yang menawan kita meminta kepada kita memperdengarkan nyanyian, dan orang-orang yang menyiksa kita meminta nyanyian sukacita: "Nyanyikanlah bagi kami nyanyian dari Sion!"

4 Hvor kan vi synge HERRENs Sange på fremmed Grund?

Bagaimanakah kita menyanyikan nyanyian TUHAN di negeri asing?

5 Jerusalem, glemmer jeg dig, da visne min højre!

Jika aku melupakan engkau, hai Yerusalem, biarlah menjadi kering tangan kananku!

6 Min Tunge hænge ved Ganen, om ikke jeg ihukommer dig, om ikke jeg sætter Jerusalem over min højeste Glæde!

Biarlah lidahku melekat pada langit-langitku, jika aku tidak mengingat engkau, jika aku tidak jadikan Yerusalem puncak sukacitaku!

7 HERRE, ihukom Edoms Sønner for Jerusalems Dag, at de råbte: "Nedbryd, nedbryd lige til Grunden!"

Ingatlah, ya TUHAN, kepada bani Edom, yang pada hari pemusnahan Yerusalem mengatakan: "Runtuhkan, runtuhkan sampai ke dasarnya!"

8 Du Babels Datter, du Ødelægger! Salig den, der gengælder dig, hvad du gjorde imod os!

Hai puteri Babel, yang suka melakukan kekerasan, berbahagialah orang yang membalas kepadamu perbuatan-perbuatan yang kaulakukan kepada kami!

9 Salig den, der griber dine spæde og knuser dem mod Klippen!

Berbahagialah orang yang menangkap dan memecahkan anak-anakmu pada bukit batu!