Salme 106
1 Halleluja! Lov Herren, thi han er god, thi hans miskundhed varer evindelig!
Hallelúja! Drottinn, þökk sé þér því að þú ert góður! Elska þín varir að eilífu.
2 Hvo kan opregne Herrens vældige gerninger, finde ord til at kundgøre al hans pris?
Hver getur talið upp öll máttarverk Guðs og hver getur lofað hann eins og rétt er og skylt? Enginn!
3 Salige de, der holder på ret, som altid øver retfærdighed!
Sæll er sá réttláti sem gerir nágrönnum sínum gott.
4 Husk os, Herre, når dit folk finder nåde, lad os få godt af din frelse,
Drottinn, þegar þú blessar og bjargar fólki þínu, minnstu þá einnig mín.
5 at vi må se dine udvalgtes lykke, glæde os ved dit folks glæde og med din arvelod prise vor lykke!
Gefðu mér hlut í velgengni þinna útvöldu, að fá að gleðjast með þeim og deila með þeim hjálp þinni.
6 Vi syndede som vore Fædre, handlede ilde og gudløst.
Bæði við og feður okkar höfum margvíslega syndgað.
7 Vore Fædre i Ægypten ænsede ej dine Undere, kom ikke din store Miskundhed i Hu, stod den Højeste imod ved det røde Hav.
Máttarverk þín í Egyptalandi mátu þeir lítils og fljótlega gleymdu þeir góðverkum þínum og risu gegn þér við hafið hið rauða.
8 Dog frelste han dem for sit Navns Skyld, for at gøre sin Vælde kendt;
En samt frelsaðir þú þá, hélst uppi heiðri nafns þíns og sýndir mátt þinn.
9 han trued det røde Hav, og det tørrede ud, han førte dem gennem Dybet som gennem en Ørk;
Þú klaufst hafið, lagðir þurran veg um botn þess og leiddir þá þar í gegn.
10 han fried dem af deres Avindsmænds Hånd og udløste dem fra Fjendens Hånd;
Þannig frelsaðir þú þá frá óvinum þeirra.
11 Vandet skjulte dem, som trængte dem, ikke een blev tilbage af dem;
Síðan féll sjórinn aftur í farveg sinn og óvinir þeirra fórust – ekki einn komst af!
12 da troede de på hans Ord og kvad en Sang til hans Pris.
Þá loks trúðu þeir Drottni og sungu honum lofsöng.
13 Men de glemte snart hans Gerninger, biede ej på hans Råd;
En þeir voru fljótir að gleyma honum á ný! Þeir treystu ekki orðum hans
14 de grebes af Attrå i Ørkenen, i Ødemarken fristed de Gud;
en heimtuðu sífellt meira og meira og reyndu eins og þeir gátu á þolinmæði Guðs.
15 så gav han dem det, de kræved og sendte dem Lede i Sjælen.
Og hann lét að vilja þeirra, en þó ekki að öllu leyti.
16 De bar Avind mod Moses i Lejren, mod Aron, HERRENs hellige;
Þeir gerðu uppreisn gegn Móse og líka Aron, manninn sem Guð hafði valið til prests.
17 Jorden åbned sig, slugte Datan, lukked sig over Abirams Flok;
Þá opnaðist jörðin og gleypti Datan og flokk Abírams.
18 Ilden rasede i deres Flok, Luen brændte de gudløse op.
Eldur féll af himni og eyddi illmennum þessum.
19 De lavede en Kalv ved Horeb og tilbad det støbte Billed;
Þeir gerðu sér líkneski af nauti, sem étur gras,
20 de byttede deres Herlighed bort for et Billed af en Okse, hvis Føde er Græs;
og tilbáðu það í stað hins dýrlega Guðs!
21 de glemte Gud, deres Frelser, som øvede store Ting i Ægypten,
Þannig óvirtu þeir Guð, frelsara sinn,
22 Undere i Kamiternes Land, frygtelige Ting ved det røde Hav.
sem gert hafði undur og tákn í Egyptalandi og við hafið rauða.
23 Da tænkte han på at udrydde dem, men Moses, hans udvalgte Mand, stilled sig i Gabet for hans Åsyn for at hindre, at hans Vrede lagde øde.
Þess vegna áformaði Guð að eyða þeim öllum. En Móse, hans útvaldi þjónn, tók sér stöðu milli fólksins og Guðs og bað hann að láta af reiði sinni og tortíma þeim ekki.
24 De vraged det yndige Land og troede ikke hans Ord,
Og ekki vildu þeir inn í fyrirheitna landið, þeir treystu ekki að Guð mundi vernda þá.
25 men knurrede i deres Telte og hørte ikke på HERREN;
Þeir kvörtuðu í tjöldum sínum og fyrirlitu skipun hans.
26 da løfted han Hånden og svor at lade dem falde i Ørkenen,
Þá ákvað hann að láta þá deyja í eyðimörkinni,
27 splitte deres Sæd blandt Folkene, sprede dem rundt i Landene.
tvístra afkomendum þeirra meðal þjóðanna og herleiða þá til annarra landa.
28 De holdt til med Ba'al-Peor og åd af de dødes Ofre;
Og hjá Peór gengu forfeður okkar í lið með fylgjendum Baals og báru fram fórnir til dauðra skurðgoða.
29 de krænked ham med deres Gerninger, og Plage brød løs iblandt dem.
Það reitti Drottin til reiði og þess vegna braust út plága meðal þeirra.
30 Da stod Pinehas frem og holdt Dom, og Plagen blev bragt til at standse,
Hún hélst þar til Pínehas gekk fram og refsaði þeim sem henni höfðu valdið.
31 og det regnedes ham til Retfærdighed fra Slægt til Slægt, evindelig.
Hans verður ætíð minnst fyrir það réttlætisverk.
32 De vakte hans Vrede ved Meribas Vand, og for deres Skyld gik det Moses ilde;
Hjá Meríba reitti Ísrael Drottin aftur til reiði og olli Móse miklum vanda,
33 thi de stod hans Ånd imod, og han talte uoverlagte Ord.
– hann reiddist og talaði ógætileg orð.
34 De udryddede ikke de Folk, som HERREN havde sagt, de skulde,
Og ekki útrýmdi Ísrael þjóðunum sem fyrir voru í landinu, eins og Guð hafði skipað þeim,
35 med Hedninger blandede de sig og gjorde deres Gerninger efter;
heldur blönduðust þeir heiðingjunum og tóku upp ósiði þeirra.
36 deres Gudebilleder dyrkede de, og disse blev dem en Snare;
Þeir færðu skurðgoðum þeirra fórnir og leiddust burt frá Guði.
37 til Dæmonerne ofrede de, og det både Sønner og Døtre;
Þeir fórnuðu jafnvel börnum sínum til illra anda –
38 de udgød uskyldigt Blod, deres Sønners og Døtres Blod, som de ofred til Kana'ans Guder, og Landet blev smittet ved Blod;
til hjáguða Kanverja – úthelltu saklausu blóði og vanhelguðu landið með morðum.
39 de blev urene ved deres Gerninger, bolede ved deres idrætter.
Þeir saurguðust af illverkum þessum, því að með hjáguðadýrkun sinni rufu þeir trúnað við Guð.
40 Da blev HERREN vred på sit Folk og væmmedes ved sin Arv;
Vegna alls þessa reiddist Drottinn Ísrael, lýð sínum, og fékk viðbjóð á honum,
41 han gav dem i Folkenes Hånd, deres Avindsmænd blev deres Herrer;
og lét hann heiðnar þjóðir drottna yfir honum.
42 deres Fjendervoldte dem Trængsel, de kuedes under deres Hånd.
Ísrael var stjórnað af óvinum sínum og þeir kúguðu hann.
43 Han frelste dem Gang på Gang, men de stod egensindigt imod og sygnede hen i Brøden;
Aftur og aftur leysti hann þá undan okinu, en þeir héldu áfram að óhlýðnast honum, uns syndir þeirra komu þeim á kné.
44 dog så han til dem i Trængslen, så snart han hørte dem klage;
Samt bænheyrði hann þá og linaði þjáningar þeirra.
45 han kom sin Pagt i Hu og ynkedes efter sin store Miskundhed;
Hann minntist loforðsins sem hann gaf þeim og aumkaðist yfir þá í elsku sinni,
46 han lod dem finde Barmhjertighed hos alle, der tog dem til Fange.
svo að jafnvel þeir sem kúguðu þá, sýndu þeim miskunn.
47 Frels os, HERRE vor Gud, du samle os sammen fra Folkene, at vi må love dit hellige Navn, med Stolthed synge din Pris.
Ó, frelsaðu okkur, Drottinn Guð! Safnaðu okkur saman frá þjóðunum svo að við getum sameiginlega þakkað þér og lofað nafn þitt.
48 Lovet være HERREN, Israels Gud, fra Evighed og til Evighed! Og alt Folket svare Amen!
Lofaður sé Drottinn, Guð Ísraels, frá eilífð til eilífðar. Og allt fólkið segi: „Amen!“Hallelúja.
