Job 6

1 Så tog Job til Orde og svarede:

Ka naʻe leaange ʻa Siope, ʻo ne pehē,

2 "Gid man vejed min Harme og vejed min Ulykke mod den!

“Taumaiā kuo fakatatau totonu ʻa ʻeku mamahi, pea ke ʻai kātoa ʻeku mamahi ki he meʻa fakatatau!

3 Thi tungere er den end Havets Sand, derfor talte jeg over mig!

He ko eni, ʻe mamafa lahi ia ki he ʻoneʻone ʻoe tahi: ko ia kuo fōngia hifo ai ʻeku ngaahi lea.

4 Thi i mig sidder den Almægtiges Pile, min Ånd inddrikker deres Gift; Rædsler fra Gud forvirrer mig.

He ʻoku ʻi loto ʻiate au ʻae ngaahi ngahau ʻoe Māfimafi, ko hono kona ʻo ia ʻoku ne inumia hoku laumālie: ʻoku tuʻu tali tau pe kiate au ʻae ngaahi fakailifia ʻae ʻOtua.

5 Skriger et Vildæsel midt i Græsset, brøler en Okse ved sit Foder?

He ʻoku tangi ʻae ʻasi kai vao ʻoka maʻu ʻe ia ʻae mohuku? Pe ʻoku tangi ʻae pulu ʻi heʻene kai?

6 Spiser man ferskt uden Salt, smager mon Æggehvide godt?

‌ʻE faʻa kai ʻae meʻa ifoifonoa taʻehamāsima? Pe ʻoku ai ha ifo ʻi he nāunau ʻoe foʻi manu?

7 Min Sjæl vil ej røre derved, de Ting er som Lugt af en Løve.

Ko e ngaahi meʻa naʻe fehiʻa hoku laumālie ke ala ki ai, ko ʻeku meʻakai mamahi ia.

8 Ak, blev mit Ønske dog opfyldt, Gud give mig det, som jeg håber

“Taumaiā ke u lavaʻi ʻeku kole; pea tuku mai ʻe he ʻOtua ʻae meʻa ʻoku ou holi ki ai!

9 vilde d dog knuse mig, række Hånden ud og skære mig fra,

‌ʻIo, ke lelei ki he ʻOtua ke tāmateʻi au; ke ne tukuange hono nima, ʻo motuhi au!

10 så vilde det være min Trøst - jeg hopped af Glæde trods skånselsløs Kval at jeg ikke har nægtet den Helliges Ord.

Pehē te u toki maʻu ai ʻae fiemālie; ʻio, te u tali mālohi au ki he mamahi ke ʻoua naʻa ne mamae; he naʻe ʻikai te u fufū ʻae ngaahi folofola ʻae tokotaha māʻoniʻoni.

11 Hvad er min Kraft, at jeg skal holde ud, min Udgang, at jeg skal være tålmodig?

He ko e hā hoku mālohi, koeʻuhi ke u ʻamanaki ʻeau; pea ko e hā hoku ngataʻanga, koeʻuhi ke u fakatolonga ai pe ʻeku moʻui?

12 Er da min Kraft som Stenens, er da mit Legeme Kobber?

He ko e mālohi ʻoe ngaahi maka ʻa hoku mālohi? Pe ko e palasa ʻa hoku kakano?

13 Ak, for mig er der ingen Hjælp, hver Udvej lukker sig for mig.

‌ʻIkai ʻoku ʻiate au haku tokoni? Pea kuo kapusi ʻaupito ʻae poto ʻiate au?

14 Den, der nægter sin Næste Godhed, han bryder med den Almægtiges Frygt.

“ʻOka mamahi ha taha [ʻoku ngali ]ke ʻofa kiate ia ʻa hono kāinga; ka ʻoku ne liʻaki ʻe ia ʻae manavahē ki he Māfimafi.

15 Mine Brødre sveg mig som en Bæk, som Strømme, hvis Vand svandt bort,

Kuo fai kākā ʻa hoku kāinga ʻo hangē ko ha vaitafe, pea hangē ko e ʻoho ʻoe vai ʻoku nau mole atu;

16 de, der var grumset af os, og som Sneen gemte sig i,

He ʻoku ʻuliʻuli ia koeʻuhi ko e ʻaisi, ʻaia ʻoku lilo ʻi ai ʻae ʻuha hinehina:

17 men som svandt ved Solens Glød, tørredes sporløst ud i Hede;

‌ʻOka māmāfana ia, ʻoku nau mole: pea ʻoka ʻaʻafu, ʻoku ʻauha leva ia mei hono potu.

18 Karavaner bøjer af fra Vejen, drager op i Ørkenen og går til Grunde;

Ko e ngaahi hala ʻo honau tafeʻanga kuo fakakehe; ʻoku fakaʻaʻau ʻo ʻikai, pea mole.

19 Temas Karavaner spejder, Sabas Rejsetog håber på dem,

Naʻe kumi lahi ʻe he kakai ʻo Tima, ko e kau fononga ʻo Sipa naʻa nau tatali ki ai.

20 men de beskæmmes i deres Tillid, de kommer derhen og skuffes!

Naʻa nau puputuʻu koeʻuhi naʻa nau ʻamanaki; naʻa nau haʻu ki ai, pea mā.

21 Ja, slige Strømme er I mig nu, Rædselen så I og grebes af Skræk!

He ko e meʻa noa pe foki ʻakimoutolu; ʻoku mou mamata ki hoku lī ki lalo, pea ʻoku mou ilifia.

22 Har jeg mon sagt: "Giv mig Gaver, løs mig med eders Velstand,

He ne u pehē, ‘Tokoni mai?’ Pe, ‘Foaki mai ha meʻa mei hoʻomou koloa?’

23 red mig af Fjendens Hånd, køb mig fri fra Voldsmænds Hånd!"

Pe, ‘Fakamoʻui au mei he nima ʻoe fili? Pe, ‘Huhuʻi au mei he nima ʻoe mālohi?’

24 Lær mig, så vil jeg tie, vis mig, hvor jeg har fejlet!

“Akonakiʻi au, pea te u longo pe: pea mou fai ke u ʻilo pe kuo u hē ʻi he hā.

25 Redelig Tale, se, den gør Indtryk; men eders Revselse, hvad er den værd?

Hono ʻikai mālohi ʻae ngaahi lea totonu! Ka ʻoku valokiʻi ʻae hā ʻe hoʻomou valoki?

26 Er det jer Hensigt at revse Ord? Den fortvivledes Ord er dog Mundsvejr!

He ʻoku mou pehē ke valokiʻi ʻae ngaahi lea, mo e ngaahi tala ʻo ha taha kuo tuʻutāmaki, ʻoku hangē ha matangi?

27 Selv om en faderløs kasted I Lod og købslog om eders Ven.

‌ʻIo, ʻoku mou lemohekina ʻae tamai mate, pea mou keli ha luo ki homou kāinga.

28 Men vilde I nu dog se på mig! Mon jeg lyver jer op i Ansigtet?

Ko ia, mou fiemālie, ʻo vakai kiate au; he ʻoku ʻilongofua kiate kimoutolu ʻo kapau ʻoku ou kākā.

29 Vend jer hid, lad der ikke ske Uret, vend jer, thi end har jeg Ret!

‌ʻOku ou kole, mou toe fakakaukau he ʻoku ʻi ai ʻeku māʻoniʻoni.

30 Er der Uret på min Tunge, eller skelner min Gane ej, hvad der er ondt?

He ʻoku ai ha angahala ʻi hoku ʻelelo? ʻIkai ʻe faʻa ʻilo ʻe hoku ngutu ʻae ngaahi meʻa kovi?