< Job 4 >

1 Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
Отвеща же Елифаз Феманитин, глаголя:
2 Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?
еда множицею глаголано ти бысть в труде? Тяжести же глагол твоих кто стерпит?
3 Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,
Аще бо ты научил еси многи и руце немощных утешил еси,
4 dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.
немощныя же воздвигл еси словесы, коленом же немощным силу обложил еси.
5 Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!
Ныне же прииде на тя болезнь и коснуся тебе, ты же возмутился еси.
6 Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?
Еда страх твой есть не в безумии, и надежда твоя и злоба пути твоего?
7 Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?
Помяни убо, кто чист сый погибе? Или когда истиннии вси из корене погибоша?
8 Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.
Якоже видех орющих неподобная, сеющии же я болезни пожнут себе,
9 For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.
от повеления Господня погибнут, от духа же гнева Его изчезнут.
10 Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;
Сила львова, глас же львицы, веселие же змиев угасе:
11 Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.
мраволев погибе, занеже не имеяше брашна, скимни же львовы оставиша друг другу.
12 Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken
Аще же глагол кий истинен бе во словесех твоих, ни коеже бы от сих тя сретило зло. Не приимет ли ухо мое предивных от него?
13 i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;
Страхом же и гласом нощным, нападающь страх на человеки,
14 Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;
ужас же мя срете и трепет, и зело кости моя стрясе:
15 et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.
и дух на лице ми найде: устрашишася же ми власи и плоти,
16 Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:
востах и не разумех, видех, и не бе обличия пред очима моима, но токмо дух тих и глас слышах:
17 "Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?
что бо? Еда чист будет человек пред Богом? Или в делех своих без порока муж?
18 End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,
Аще рабом Своим не верует, и во Ангелех Своих стропотно что усмотре,
19 endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!
живущих же в бренных храминах, от нихже и мы сами от тогожде брения есмы, порази, якоже молие,
20 De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.
и от утра даже до вечера ктому не суть: занеже не могоша себе помощи, погибоша:
21 Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."
дхну бо на ня, и изсхоша, и понеже не имеяху премудрости, погибоша.

< Job 4 >