Job 4

1 Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:

Temanlı Elifaz belə cavab verdi:

2 Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?

«Kimsə sənə bir söz desə, inciyərsənmi? Danışmasın deyə kim özünü saxlaya bilər?

3 Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,

Bəli, çoxlarına dərs verdin, Onları əlləri taqətdən düşərkən gücləndirdin.

4 dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.

Yıxılanları sözlərinlə qaldırdın, Dizləri əsənlərə güc verdin.

5 Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!

İndi bu iş başına gələrkən Özün taqətdən düşdün, Bəla sənə dəyəndə özünü itirdin.

6 Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?

Sən Allah xofuna etibar etmirdinmi? Kamil həyatına ümid edən sən deyildinmi?

7 Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?

Kimdir günahsız məhv olan? İndi yada sal. Əməlisalehlərin həlak olduğunu harada görmüsən?

8 Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.

Mənim gördüyümə görə şər sahəsini belləyən, Əzab toxumu səpən insanlar əkdiyini biçər.

9 For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.

Onlar Allahın nəfəsi ilə yox olar, Qəzəbinin küləyi onları udar.

10 Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;

Aslanların nəfəsi, qızmış şirlərin səsi kəsildi, Gənc aslanların dişləri qırıldı.

11 Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.

Şikarı olmadığı üçün güclü aslan həlak olar, Dişi aslanların balaları pərən-pərən qalar.

12 Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken

Mənə gizli bir söz çatdı, Qulağım bir pıçıltı eşitdi,

13 i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;

Gecə röyalardan doğan düşüncələr içində olanda, İnsanların dərin yuxuya getdiyi zamanda

14 Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;

Üstümə bir qorxu, bir titrətmə gəldi, Bütün sümüklərimi lərzəyə saldı.

15 et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.

Qarşımdan bir ruh keçdi, Bütün tüklərimi ürpətdi.

16 Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:

Ruh dayandı, bunun nə olduğunu bilmədim. Gözlərimin önündə bir surət dururdu, Sükunətin içindən bir səs eşitdim:

17 "Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?

“İnsan Allah qarşısında saleh olarmı? Yaradanın qarşısında təmiz adam varmı?

18 End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,

Allah bəndələrinə güvənmir, Mələklərində belə, səhv görür.

19 endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!

Palçıq evlərdə yaşayanlara, Mayası torpaqdan olanlara, Güvədən də tez əzilənlərə O güvənərmi?

20 De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.

Ömürləri səhərdən axşama çatmır, Fərqi yoxdur, hamı əbədi yox olur.

21 Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."

Yaşadıqları çadırın ipləri çəkiləndə Heç nə anlamazlar, ölüb gedərlər”.