Job 3
1 Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,
| و بعد از آن ایوب دهان خود را باز کرده، روز خود را نفرین کرد. | ۱ |
2 og Job tog til Orde og sagde:
| و ایوب متکلم شده، گفت: | ۲ |
3 Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: "Se, en Dreng!"
| «روزی که در آن متولد شدم، هلاک شود و شبی که گفتند مردی در رحم قرار گرفت، | ۳ |
4 Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den stråle ej Lyset frem!
| آن روز تاریکی شود. و خدا از بالا بر آن اعتنانکند و روشنایی بر او نتابد. | ۴ |
5 Mulm og Mørke løse den ind, Tåge lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!
| تاریکی و سایه موت، آن را به تصرف آورند. ابر بر آن ساکن شود. کسوفات روز آن را بترساند. | ۵ |
6 Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Årets Dage, den komme ikke i Måneders Tal!
| و آن شب را ظلمت غلیظ فرو‌گیرد و در میان روزهای سال شادی نکند، و به شماره ماهها داخل نشود. | ۶ |
7 Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!
| اینک آن شب نازاد باشد. و آواز شادمانی در آن شنیده نشود. | ۷ |
8 De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan";
| لعنت کنندگان روز، آن را نفرین نمایند، که در برانگیزانیدن لویاتان ماهر می‌باشند. | ۸ |
9 dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves på Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlåg,
| ستارگان شفق آن، تاریک گردد و انتظار نوربکشد و نباشد، و مژگان سحر را نبیند، | ۹ |
10 fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!
| چونکه درهای رحم مادرم را نبست، و مشقت را ازچشمانم مستور نساخت. | ۱۰ |
11 Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udånded straks fra Moders Skød?
| «چرا از رحم مادرم نمردم؟ و چون از شکم بیرون آمدم چرا جان ندادم؟ | ۱۱ |
12 Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?
| چرا زانوها مراقبول کردند، و پستانها تا مکیدم؟ | ۱۲ |
13 Så havde jeg nu ligget og hvilet, så havde jeg slumret i Fred
| زیرا تا بحال می‌خوابیدم و آرام می‌شدم. در خواب می‌بودم واستراحت می‌یافتم. | ۱۳ |
14 blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,
| با پادشاهان و مشیران جهان، که خرابه‌ها برای خویشتن بنا نمودند، | ۱۴ |
15 blandt Fyrster, rige på Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.
| یابا سروران که طلا داشتند، و خانه های خود را ازنقره پر ساختند. | ۱۵ |
16 Eller var jeg dog som et nedgravet Foster. som Børn, der ikke fik Lyset at se!
| یا مثل سقط پنهان شده نیست می‌بودم، مثل بچه هایی که روشنایی را ندیدند. | ۱۶ |
17 Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,
| در آنجا شریران از شورش باز می‌ایستند، و درآنجا خستگان می‌آرامند، | ۱۷ |
18 alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;
| در آنجا اسیران دراطمینان با هم ساکنند، و آواز کارگذاران رانمی شنوند. | ۱۸ |
19 små og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.
| کوچک و بزرگ در آنجا یک‌اند. وغلام از آقایش آزاد است. | ۱۹ |
20 Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,
| چرا روشنی به مستمند داده شود؟ و زندگی به تلخ جانان؟ | ۲۰ |
21 dem, som bier forgæves på Døden, graver derefter som efter Skatte,
| که انتظار موت را می‌کشند و یافت نمی شود، و برای آن حفره می‌زنند بیشتر از گنجها. | ۲۱ |
22 som glæder sig til en Stenhøj, jubler, når de finder deres Grav
| که شادی وابتهاج می‌نمایند و مسرور می‌شوند چون قبر رامی یابند؟ | ۲۲ |
23 en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?
| چرا نور داده می‌شود به کسی‌که راهش مستور است، که خدا اطرافش را مستورساخته است؟ | ۲۳ |
24 Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve råb strømmer som Vand.
| زیرا که ناله من، پیش از خوراکم می‌آید و نعره من، مثل آب ریخته می‌شود، | ۲۴ |
25 Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.
| زیرا ترسی که از آن می‌ترسیدم، بر من واقع شد. و آنچه از آن بیم داشتم بر من رسید. | ۲۵ |
26 Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, så kommer Uro!
| مطمئن و آرام نبودم و راحت نداشتم وپریشانی بر من آمد.» | ۲۶ |
