Job 7
1 Nije l' vojska život čovjekov na zemlji? Ne provodi l' dane poput najamnika?
Ciertamente tiempo determinado tiene el hombre sobre la tierra; y sus días son como los días del jornalero.
2 Kao što trudan rob za hladom žudi, poput nadničara štono plaću čeka,
Como el siervo desea la sombra, y como el jornalero espera su trabajo:
3 mjeseci jada tako me zapadoše i noći su mučne meni dosuđene.
Así poseo yo los meses de vanidad, y las noches del trabajo me dieron por cuenta.
4 Liježuć' mislim svagda: 'Kada ću ustati?' A dižuć se: 'Kada večer dočekati!' I tako se kinjim sve dok se ne smrkne.
Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, y estoy harto de devaneos hasta el alba.
5 PÓut moju crvi i blato odjenuše, koža na meni puca i raščinja se.
Mi carne está vestida de gusanos, y de terrones de polvo: mi piel rompida y abominable.
6 Dani moji brže od čunka prođoše, promakoše hitro bez ikakve nade.
Mis días fueron más ligeros, que la lanzadera del tejedor; y fenecieron sin esperanza.
7 Spomeni se: život moj je samo lahor i oči mi neće više vidjet' sreće!
Acuérdate que mi vida es un viento; y que mis ojos no volverán para ver el bien.
8 Prijateljsko oko neće me gledati; pogled svoj u mene upro si te sahnem.
Los ojos de los que [ahora] me ven, nunca más me verán: tus ojos serán sobre mí, y dejaré de ser.
La nube se acaba, y se va: así es el que desciende al sepulcro, que nunca más subirá. (Sheol h7585)
10 Domu svome natrag ne vraća se nikad, njegovo ga mjesto više ne poznaje.
No tornará más a su casa, ni su lugar le conocerá más.
11 Ustima ja svojim stoga branit' neću, u tjeskobi duha govorit ću sada, u gorčini duše ja ću zajecati.
Por tanto yo no detendré mi boca, mas hablaré con la angustia de mi espíritu, y quejarme he con la amargura de mi alma.
12 Zar sam more ili neman morska, pa si stražu nada mnom stavio?
¿Soy yo la mar, o alguna ballena que me pongas guardia?
13 Kažem li: 'Na logu ću se smirit', ležaj će mi olakšati muke',
Cuando digo: Mi cama me consolará, mi cama me quitará mis quejas:
14 snovima me prestravljuješ tada, prepadaš me viđenjima mučnim.
Entonces me quebrantarás con sueños, y me turbarás con visiones.
15 Kamo sreće da mi se zadavit'! Smrt mi je od patnja mojih draža.
Y mi alma tuvo por mejor el ahogamiento; y la muerte más que a mis huesos.
16 Ja ginem i vječno živjet neću; pusti me, tek dah su dani moji!
Abominé la vida, no quiero vivir para siempre: déjame, pues que mis días son vanidad.
17 Što je čovjek da ga toliko ti cijeniš, da je srcu tvojem tako prirastao
¿Qué es el hombre para que le engrandezcas, y que pongas sobre él tu corazón;
18 i svakoga jutra da njega pohodiš i svakoga trena da ga iskušavaš?
Y que le visites todas las mañanas, y todos los momentos le pruebes?
19 Kada ćeš svoj pogled skinuti sa mene i dati mi barem pljuvačku progutat'?
¿Hasta cuándo no me dejarás, ni me soltarás hasta que trague mi saliva?
20 Ako sam zgriješio, što učinih tebi, o ti koji pomno nadzireš čovjeka? Zašto si k'o metu mene ti uzeo, zbog čega sam tebi na teret postao?
Pequé: ¿qué te haré, oh guardador de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario a ti, y qué a mí mismo sea pesadumbre?
21 Zar prijestupa moga ne možeš podnijeti i ne možeš prijeći preko krivnje moje? Jer, malo će proći i u prah ću leći, ti ćeš me tražiti, al' me biti neće.”
¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? porque ahora dormiré en el polvo; y buscarme has de mañana, y no seré hallado.
