Job 30

1 “A sada, gle, podruguju se mnome ljudi po ljetima mlađi od mene kojih oce ne bih bio metnuo ni s ovčarskim psima stada svojega.

Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

2 Ta što će mi jakost ruku njihovih kad im muževna ponestane snaga ispijena glađu i oskudicom.

Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

3 Glodali su u pustinji korijenje i čestar opustjelih ruševina.

Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

4 Lobodu su i s grmlja lišće brali, kao kruh jeli korijenje žukino.

og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

5 Od društva ljudskog oni su prognani, za njima viču k'o za lopovima.

Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

6 Živjeli su po strašnim jarugama, po spiljama i u raspuklinama.

Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

7 Urlik im se iz šikarja dizao; po trnjacima ležahu stisnuti.

og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

8 Sinovi bezvrijednih, soj bezimenih, bičevima su iz zemlje prognani.

ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

9 Rugalicom sam postao takvima i njima sada služim kao priča!

No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

10 Gnušaju me se i bježe od mene, ne ustežu se pljunut' mi u lice.

Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

11 I jer On luk mi slomi i satrije me, iz usta svojih izbaciše uzdu.

Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

12 S desne moje strane rulja ustaje, noge moje u bijeg oni tjeraju, put propasti prema meni nasiplju.

Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

13 Stazu mi ruše da bi me satrli, napadaju i ne brani im nitko,

Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

14 prolomom oni širokim naviru i kotrljaju se poput oluje.

Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

15 Strahote sve se okreću na mene, mojeg ugleda kao vjetra nesta, poput oblaka iščeznu spasenje.

Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

16 Duša se moja rasipa u meni, dani nevolje na me se srušili.

No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

17 Noću probada bolest kosti moje, ne počivaju boli što me glođu.

Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

18 Muka mi je i halju nagrdila i stegla me k'o ovratnik odjeće.

Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

19 U blato me je oborila dolje, gle, postao sam k'o prah i pepeo.

Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

20 K Tebi vičem, al' Ti ne odgovaraš; pred Tobom stojim, al' Ti i ne mariš.

Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

21 Prema meni postao si okrutan; rukom preteškom na me se obaraš.

Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

22 U vihor me dižeš, nosiš me njime, u vrtlogu me olujnom kovitlaš.

Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

23 Da, znadem da si me smrti predao, saborištu zajedničkom svih živih.

Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

24 Al' ne pruža li ruku utopljenik, ne viče li kad padne u nevolju?

Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

25 Ne zaplakah li nad nevoljnicima, ne sažalje mi duša siromaha?

Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

26 Sreći se nadah, a dođe nesreća; svjetlost čekah, a gle, zavi me tama.

Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

27 Utroba vri u meni bez prestanka, svaki dan nove patnje mi donosi.

Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

28 Smrknut idem, al' nitko me ne tješi; ustajem u zboru - da bih kriknuo.

Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

29 Sa šakalima sam se zbratimio i nojevima postao sam drugom.

Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

30 Na meni sva je koža pocrnjela, i kosti mi je sažgala ognjica.

Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

31 Tužaljka mi je ugodila harfu, svirala mi glas narikača ima.

Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.