Job 3

1 Napokon otvori Job usta i prokle dan svoj;

Después de esto abrió Job su boca, y maldijo su día.

2 poče svoju besjedu i reče:

Y exclamó Job, y dijo:

3 “O, ne bilo dana kad sam se rodio i noći što javi: 'Začeo se dječak!'

Perezca el día en que yo fui nacido, y la noche que dijo: Concebido es varón.

4 U crnu tminu dan taj nek se prometne! S visina se njega Bog ne spominjao, svjetlost sunčeva ne svijetlila mu više!

Aquel día fuera tinieblas, y Dios no curara de él desde arriba, ni claridad resplandeciera sobre él.

5 Mrak i sjena smrtna o nj se otimali, posvema ga tmina gusta prekrila, pomrčine dnevne stravom ga morile!

Ensuciáranle tinieblas y sombra de muerte; reposara sobre él nublado, que le hiciera horrible como día caluroso.

6 O, da bi ga tama svega presvojila, nek' se ne dodaje danima godine, nek' ne ulazi u brojenje mjeseci!

A aquella noche ocupara oscuridad, ni fuera contada entre los días del año, ni viniera en el número de los meses.

7 A noć ona bila žalosna dovijeka, ne čulo se u njoj radosno klicanje!

Oh si fuera aquella noche solitaria, que no viniera en ella canción;

8 Prokleli je oni štono dan proklinju i Levijatana probudit' su kadri!

Maldijéranla los que maldicen al día, los que se aparejan para levantar su llanto.

9 Pomrčale zvijezde njezina svanuća, zaludu se ona vidjelu nadala, i zorinih vjeđa ne gledala nigda!

Las estrellas de su alba fueran oscurecidas; esperara la luz, y no viniera; ni viera los párpados de la mañana.

10 Što mi od utrobe ne zatvori vrata da sakrije muku od mojih očiju!

Porque no cerró las puertas del vientre donde yo estaba, ni escondió de mis ojos la miseria.

11 Što nisam mrtav od krila materina, što ne izdahnuh izlazeć' iz utrobe?

¿Por qué no morí yo desde la matriz, y fui traspasado en saliendo del vientre?

12 Čemu su me dva koljena prihvatila i dojke dvije da me nejaka podoje?

¿Por qué me previnieron las rodillas, y para qué los pechos que mamase?

13 U miru bih vječnom počivao sada, spavao bih, pokoj svoj bih uživao

Porque ahora yaciera y reposara; durmiera, y entonces tuviera reposo,

14 s kraljevima i savjetnicima zemlje koji su sebi pogradili grobnice,

Con los reyes, y con los consejeros de la tierra, que edifican para sí los desiertos;

15 ili s knezovima, zlatom bogatima, što su kuće svoje srebrom napunili.

O con los príncipes que poseen el oro, que hinchen sus casas de plata.

16 Ne bih bio - k'o nedonošče zakopano, k'o novorođenče što svjetla ne vidje.

O ¿ por qué no fui escondido como abortivo, como los pequeñitos que nunca vieron luz?

17 Zlikovci se više ne obijeste ondje, iznemogli tamo nalaze počinka.

Allí los impíos dejaron el miedo, y allí descansaron los de cansadas fuerzas.

18 Sužnjeve na miru tamo ostavljaju: ne slušaju više poviku stražara.

Allí también reposaron los cautivos, no oyeron la voz del exactor.

19 Malen ondje leži zajedno s velikim, rob je slobodan od gospodara svoga.

Allí está el chico y el grande: allí es el siervo libre de su señor.

20 Čemu darovati svjetlo nesretniku i život ljudima zagorčene duše

¿Por qué dio luz al trabajado, y vida a los amargos de ánimo?

21 koji smrt ištu, a ona ne dolazi, i kao za blagom za njome kopaju?

Que esperan la muerte, y no la hay: y la buscan más que tesoros.

22 Grobnom bi se humku oni radovali, klicali od sreće kad bi grob svoj našli.

Que se alegran de grande alegría, y se gozan cuando hallan el sepulcro.

23 Što će to čovjeku kom je put sakriven, koga je Bog sa svih strana zapriječio?

Al hombre que no sabe por donde vaya, y que Dios le encerró.

24 Zato videć' hranu, uzdahnuti moram, k'o voda se moji razlijevaju krici.

Porque antes que mi pan, viene mi suspiro: y mis gemidos corren como aguas.

25 Obistinjuje se moje strahovanje, snalazi me, evo, čega god se bojah.

Porque el temor que me espantaba, me ha venido, y háme acontecido lo que temía.

26 Pokoja ni mira meni više nema, u mukama mojim nikad mi počinka.”

Nunca tuve paz, nunca me sosegué, ni nunca me reposé; y vínome turbación.