< Luk 5 >

1 Hnin touh hnin vah Gennesaret talî teng Jisuh a kangdue navah tamihunaw ni Cathut e lawk thai hanelah Jisuh koevah a tho awh.
Un día, mientras Jesús estaba junto al Mar de Galilea, muchas personas se amontonaron para escuchar la palabra de Dios.
2 Jisuh ni tuirai lah ka kâhat e long kahni touh a hmu. Tangakamankungnaw teh long dawk hoi a kum teh tamlawk a pâsu awh.
Jesús vio que había dos botes en la orilla, que habían sido dejados allí por los pescadores que se habían ido a lavar sus redes.
3 Hote longnaw thung dawk e Simon e long thung a kâen teh, long tahruet haw telah atipouh. Hote long dawk a tahung teh, taminaw hah a cangkhai.
Entonces Jesús se montó en uno de ellos, el que pertenecía a Simón, y le pidió que lo empujara hacia el agua, un poco más allá de la orilla. Entonces Jesús se sentó en el bote y desde allí les enseñaba a las personas.
4 A pâbaw hnukkhu vah, tui adungnae koe lah bout tahruet ei, tamlawk kadai nateh tanga heng ei telah Simon koe kâ a poe.
Después que terminó de hablar, le dijo a Simón: “Vayamos mar adentro, y lancen sus redes para pescar”.
5 Simon ni hai Bawipa kaimanaw ni karum tuettuet ka heng awh toe. Hatei, buet touh hai ka man awh hoeh. Hatei nang ni kâ na poe e patetlah ka heng han atipouh.
“Señor, trabajamos arduamente toda la noche y no atrapamos nada. Pero si tú lo dices, lanzaré las redes”, respondió Pedro.
6 A dei e patetlah a heng navah tanga moikapap a kâman teh tamlawk meimei a kâphi.
Habiendo hecho esto, un enorme banco de peces llenó las redes al punto que se rompían.
7 Alouke long dawk kaawm e a huikonaw kabawp hanelah a kaw. Huikonaw a tho awh teh long kahni touh dawk tanga a pâseng awh navah tanga teh yikkawi teh long teh tui dawk meimei a bo.
Ellos hicieron señas a los compañeros que estaban en el otro bote, pidiéndoles que vinieran a ayudar. Entonces los otros pescadores vinieron y juntos llenaron ambos botes con peces. Y los botes estaban tan llenos que comenzaban a hundirse.
8 Simon Piter ni a hmu navah, Jisuh e a khok koe a tabo teh, Bawipa kai teh tamikayon doeh, Kai na cettakhai leih atipouh.
Cuando Simón Pedro vio lo que había ocurrido, se postró de rodillas ante Jesús. “¡Señor, por favor, aléjate mí, porque soy un hombre pecador!” exclamó.
9 Bangkongmaw telah a dei pouh tetpawiteh a man e tanganaw a khet navah a huikonaw Zebedee e capa Jem hoi Jawhan, Simon hoi kaawm e taminaw teh a kângairu awh.
Porque él y todos los que lo acompañaban estaban totalmente sorprendidos por la pesca que habían hecho.
10 Jisuh ni taket awh hanh, nang teh atu hoi tami kamankung lah na coung sak han telah atipouh.
Santiago y Juan, quienes eran hijos de Zebedeo y compañeros de Simón, sentían lo mismo. “No tengas miedo”, le dijo Jesús a Simón. “¡Desde ahora pescarás personas!”
11 A kongteng lah long a hruek awh hnukkhu, ahnimanaw ni a tawn awh e pueng koung a ceitakhai awh teh a hnuk a kâbang awh.
Entonces arrastraron los botes hasta la orilla, dejaron todo y siguieron a Jesús.
12 Bawipa teh kho buet touh dawk ao navah a takbuem lah ka hrikbei e tami buet touh ni a hmu navah a tabo teh, Bawipa na panki pawiteh kai na thoungsak haw atipouh.
En cierta ocasión, cuando Jesús estaba visitando una de las aldeas, conoció allí a un hombre que tenía una lepra muy severa. El hombre se postró sobre su rostro al suelo y le suplicó a Jesús: “Por favor, Señor, si quieres puedes limpiarme”.
13 Jisuh nihai, kai ni na panki, thoung lawih atipouh. A kut a dâw teh hote tami teh a tek tahma vah tang a dam.
Entonces Jesús se aproximó a él y lo tocó. “Quiero”, le dijo. “¡Queda limpio!” Y de inmediato la lepra desapareció.
14 Jisuh ni hete kong api koehai dei hanh lah a atipouh. Vaihmanaw koe cet nateh kâpâtueh, hahoi na damnae hah lawkpanuesaknae lah ao nahan, Mosi e kâ poe e patetlah thuengnae hah poe haw, atipouh.
“No se lo cuentes a nadie”, le indicó Jesús. “Ve y preséntate tú ante el sacerdote y lleva la ofrenda ceremonial conforme a la ley de Moisés como prueba de que has sido sanado”.
15 Hatei hote kamthang teh hoe a kamthang dawkvah tamihupui teh a lawk thai hane dawk hai thoseh, patawpanatnae dam han ngai dawk hai thoseh, a kamkhueng awh.
Sin embargo, la noticia acerca de Jesús se esparcía cada vez más. Grandes multitudes venían para escuchar a Jesús y para que los sanara de sus enfermedades.
16 Hatei Jisuh teh kahrawngum a cei teh a ratoum.
Pero Jesús a menudo solía retirarse a lugares tranquilos para orar.
17 Hnin touh hnin vah Jisuh ni cangkhainae a tawn navah, Jerusalem kho, Judah ram hoi Galilee ram dawk e kaawm e Farasinaw hoi cakathutkungnaw a tahung awh teh, patawnae dam sak hanelah Cathut e hnotithainae teh Jisuh dawk ao.
Un día, mientras Jesús enseñaba, los fariseos y los maestros religiosos que habían venido de Galilea, en Judea, y de Jerusalén, estaban allí sentados. Y el poder sanador del Señor estaba con él y por eso podía sanar.
18 Hatnavah a kutkhok kamkhuen e tami buet touh Jisuh koe a thokhai awh teh, aonae koe phakhai hanelah a panki awh.
Llegaron unos hombres que traían a un hombre paralítico en una camilla. Trataron de entrar y ponerlo frente a Jesús.
19 Hatei tami muen akawi teh kâen nahane lamthung a pâphawng awh hoeh dawkvah, Jisuh a onae tueng koe lemphu a rake awh teh phailei dawk hoi a pabo awh.
Pero no pudieron encontrar la forma de entrar en medio de tanta gente, de modo que subieron al techo e hicieron allí un hueco en el tejado. Luego bajaron al hombre en su camilla, justo en medio de la multitud que estaba frente a Jesús.
20 Jisuh ni hotnaw e a yuemnae a hmu navah, ka kamkhuen e tami hanlah, ka ca na yonnae teh ngaithoum lah o toe atipouh.
Cuando Jesús vio la confianza que ellos tenían en él, dijo al hombre paralítico: “Tus pecados están perdonados”.
21 Cakathutkungnaw hoi Farasinaw ni hat e tami ni bangkongmaw Cathut pathoenae lawk a dei. Cathut hloilah apimaw yon ka ngaithoum thai telah a lungthung hoi ati awh.
Los maestros religiosos y los fariseos comenzaron a discutir este hecho. “¿Quién es este que dice blasfemias?” preguntaron. “¿Quién puede perdonar pecados? ¡Solo Dios puede hacerlo!”
22 Jisuh ni ahnimae lungthin thung a pouknae a panue dawkvah bangkongmaw telah na pouk awh.
Jesús sabía la razón por la que ellos estaban discutiendo, así que les preguntó: “¿Por qué están cuestionando este hecho?
23 Bang lawk maw dei ka yawihnawn, na yon ngaithoum lah ao toe tie maw dei kayawi, thaw nateh cet leih tie maw ka yawihnawn.
¿Qué es más fácil? ¿Decir tus pecados están perdonados, o decir levántate y camina?
24 Tami Capa teh talai van dawk yon ngaithoum thainae kâ a tawn tie a panue thai awh nahan thaw leih, phailei kalawng nateh, nama im cet leih telah ka kamkhuen e koe a dei pouh.
Pero yo les demostraré que el Hijo del hombre tiene la autoridad para perdonar pecados aquí en la tierra”. Entonces le dijo al hombre paralítico: “Yo te digo: Levántate, recoge tu camilla y vete a casa”.
25 Hote tami ni hai taminaw pueng e hmalah tang a thaw teh, amae phailei a kalawng teh Cathut pholen laihoi ama im vah a cei.
De inmediato el hombre se puso en pie frente a ellos. Recogió la camilla donde había estado acostado, y se fue a casa, alabando a Dios por el camino.
26 Tami pueng a kângairu awh teh, maimanaw ni kângairunae atu hmu awh toe telah a dei awh teh Cathut a pholen awh.
Y todos estaban completamente asombrados e impresionados por lo que había ocurrido, y alababan a Dios diciendo: “¡Lo que vimos hoy fue increíble!”
27 Hathnukkhu hoi Jisuh teh a cei navah tamuk ka cawng e Levih, im dawk ka tahung e a hmu navah ka hnukkâbang atipouh.
Más tarde, cuando Jesús ya se marchaba de la aldea, vio a un recaudador de impuestos llamado Leví, sentado en su cabina de cobros de impuestos. “Sígueme”, le dijo Jesús.
28 Hote tami hai a tawn e naw pueng a ceitakhai teh a hnuk a kâbang.
Entonces Leví se levantó, dejó todo, y siguió a Jesús.
29 Hot hnukkhu hoi, Levih ni Jisuh hanelah ama im dawk pawi kalenpoung a sak teh, tamuk kacawngnaw hoi alouke a hnukkâbangnaw teh cungtalah bu rei a ca awh.
Leví organizó un gran banquete en su casa, en honor a Jesús. Muchos recaudadores de impuestos y otras personas estaban entre la multitud que se sentó a comer con ellos. Pero los fariseos y los maestros religiosos fueron a reclamarle a los discípulos de Jesús, diciéndoles:
30 Cakathutkungnaw hoi Farasinaw ni bangkongmaw tamuk ka cawng, tami kahawihoehnaw hoi bu rei a canei awh vaw telah a hnukkâbangnaw koe a phuenang awh.
“¿Por qué ustedes comen y beben con los recaudadores de impuestos y pecadores?”
31 Jisuh nihai, a tak kadamnaw ni tâsibawi panki hoeh, kadamhoehnaw ni dueng doeh tâsibawi a panki awh.
“Las personas que están sanas no necesitan de un médico, pero las personas enfermas sí lo necesitan”, respondió Jesús.
32 Tamikalannaw kaw hanelah ka tho hoeh, tamikayonnaw pankângai hanelah doeh ka tho atipouh.
“No vine a llamar al arrepentimiento a los que viven en rectitud. Vine a llamar a los pecadores”.
33 Tami tangawn ni Jawhan hnukkâbangnaw hoi Farasinaw teh, rawca a hai awh teh pou ratoum awh hoeh maw. Bangkongmaw Bawipa nange na hnukkâbangnaw teh rawca a hai awh hoeh vaw, telah a pacei awh.
“Bueno, los discípulos de Juan a menudo ayunan y oran, y los discípulos de los fariseos también lo hacen. Pero tus discípulos no, ellos andan comiendo y bebiendo”, le dijeron.
34 Jisuh ni yu kalatkung teh a huikonaw hoi cungtalah ao navah rawca ouk a hai boimaw.
“¿Acaso los invitados a la boda ayunan cuando el novio está con ellos?” preguntó Jesús.
35 Hatei yu kalatkung teh a huikonaw hoi kapek teh lanae tueng ka phat han. Hat torei teh, ahnimanaw hai rawca a hai awh van han.
“No, pero viene el tiempo cuando el novio será quitado de en medio de ellos. Entonces ellos ayunarán”.
36 Bangnuenae lahoi a dei pouh e teh, angki ka pawn e hah lukkarei katha e hoi bo boihoeh. Hottelah bo pawiteh lukkarei katha e ni kapawn e hoehoe a kâphi sak han.
Entonces les contó un relato para enseñarles: “Nadie quita un parche de la ropa nueva para remendar la ropa vieja. De lo contrario se arruinaría la ropa nueva, y el parche no quedaría bien con la ropa vieja.
37 Hot patetvanlah, misurtui katha e hah karuem e phaivuen um dawk hlun boihoeh. Hottelah hlun pawiteh misurtui katha e ni phaivuen um karuem e hah tangpawk sak vaiteh atui hoi a um a rawk han.
Nadie echa vino nuevo en odres viejos, porque si lo hicieran, el vino nuevo rompería los odres. Entonces se dañaría tanto el vino como los odres.
38 Misurtui katha e teh phaivuen um katha dawk hlun pawiteh kahni touh hoi a cuem han.
El vino nuevo se echa en odres nuevos.
39 Karuem e misurtui ka net tangcoung e tami teh a katha e misurtui tang net ngai hoeh, a karuem e misurtui hoe atui e a panue dawkvah, telah atipouh.
Y nadie, después de beber vino viejo quiere vino nuevo, pues dicen: ‘el vino viejo sabe mejor’”.

< Luk 5 >