Joba 4

1 Te vaengah Temani hoel Eliphaz loh a doo.

Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:

2 Te vaengah nang te ol neh n'noemcai saeh, na ngak aya? Tedae olthui te kuemsuem ham unim aka noeng eh?

«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?

3 Muep na toel tih kut kha rhoek khaw na talong coeng te.

På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;

4 Aka paloe rhoek te na olthui loh a thoh tih khuklu aka khun khaw na caang sak.

med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.

5 Tedae namah taengla ha loe tih na ngak coeng, namah te m'ben tih na let coeng.

Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!

6 Na hinyahnah, na ueppangnah, na ngaiuepnah, na longpuei kah thincaknah khaw om pawt nim?

Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.

7 Poek van laeh, ommongsitoe he paltham nim? Aka thuem rhoek te melam a thup?

Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?

8 Ka hmuh vanbangla boethae aka thoe tih aka soem khaw amah long ni thakthaenah a ah.

Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;

9 Pathen kah hiil dongah milh uh tih a thintoek khohli dongah khap uh coeng.

dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.

10 Sathueng khaw kawknah neh sathuengca khaw a ol neh om dae sathuengca khaw a no tloong.

Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;

11 Maeh a mueh lamloh sathueng te milh tih sathuengnu ca rhoek khaw pam uh.

og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.

12 Ka taengah ol a huen tih a olduem loh kai hna a lat sak.

Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,

13 Hlang he khoyin olphong lamkah pomnah khuiah a ih muelh vaengah.

som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.

14 birhihnah loh kai m'mah tih thuennah neh ka rhuh boeih a rhih sak.

Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;

15 Mueihla loh ka maelhmai a pah vaengah ka mul ka saa poenghu.

ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;

16 A pai vaengah khaw a mueimae ka hmat moenih. A muei tah ka mikhmuh ah om tih bidip ol a yaak.

og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:

17 Pathen lakah hlanghing he tang tih anih aka saii lakah ah hlang caihcil ngai a?

«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?

18 A sal rhoek soah tangnah pawt tih a puencawn te a lolh la a khueh atah,

Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -

19 Laipi neh lai im dongah kho aka sa aisat te bungbo hmai ah a khoengim pop coeng.

enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.

20 Mincang lamloh hlaem duela a phop te a yoeyah la a milh khaw mingpha pawh.

Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.

21 Amih lamkah a a hlangrhuel a phil pah vaengah a duek uh moenih a? Te dongah cueihnah neh a om moenih a?

Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»