Marka 12
1 Anih mah nihcae khaeah patahhaih hoiah lokthuih pae. Kami maeto mah misur takha tawnh, sipae a thungh boih pacoengah, misurtui pasawhaih long to takaeh moe, toephaih im to a sak, a thungah toksah kaminawk khaeah takha a tlaisak pacoengah, angmah loe kholong kangthla ah caeh.
So tok han til å tala til deim i likningar: «Det var ein mann som laga seg ein vingard, og sette gjerde kringum, og grov ei vinpersa, og bygde eit tårn; so leigde han hagen burt til brukarar og for utanlands.
2 Athaih pakhrikhaih tue phak naah, toksah kaminawk khae hoi athaih lak hanah, takha thung toksah kaminawk khaeah tamna maeto a patoeh.
Då tidi kom, sende han ein svein til brukarane, og vilde få noko av det som var avla i vingarden.
3 Nihcae mah to kami to naeh o moe, boh o pacoengah, bangkrai ah patoeh o.
Men brukarane greip sveinen og dengde honom, og sende honom burt med tome hender.
4 Anih mah kalah tamna nihcae khaeah patoeh let; anih to thlung hoiah vah o pongah lu ah ahmaa oh, anih to azat thok parai ah sak o pacoengah, patoeh o ving.
So sende han ein annan svein til deim; den slo dei i hovudet og hædde honom.
5 Anih mah kalah tamna to patoeh let bae; to kami to nihcae mah hum o, kalah pop parai tamnanawk thung ih thoemto kaminawk to a boh o moe, thoemto kaminawk loe hum o.
Og han sende ein til; honom slo dei i hel. Og mange fleire: sume skamslo dei, og sume drap dei.
6 To tiah om cadoeh a palung duek ih, a capa maeto tawnh vop, hnukkhuem koek ah anih to nihcae khaeah patoeh, nihcae mah ka capa loe saiqat o tih hmang, tiah a poek.
No hadde han berre ein att, ein son, som han heldt hjarteleg av. Til slutt sende han honom og til brukarane; «Dei hev no vel age for son min!» tenkte han.
7 Toe takha thung toksah kaminawk mah, Hae kami loe qawktoep kung ah oh; angzo oh, anih to hum o si, to tiah sak nahaeloe qawk loe aicae taham ah om tih, tiah a thuih o.
Men brukarane sagde seg imillom: «Der er ervingen! Kom, lat oss slå honom i hel, so fær me arven!»
8 Nihcae mah anih to naeh o moe, hum o pacoengah, misur takha tasa bangah vah o.
So tok dei honom og slo honom i hel og kasta honom ut or vingarden.
9 To tiah nahaeloe misur takha tawnkung mah nihcae to kawbangmaw sah tih? Anih to angzo tih, takha thungah toksah kaminawk to hum ueloe, misur takha to kalah kaminawk khaeah paek tih.
Kva skal han no gjera, han som eig vinhagen? Han skal koma og gjera ende på brukarane og lata andre få vingarden.
10 Imsah kaminawk mah pahnawt o sut ih thlung loe im takii ih kacak koek thlung ah oh boeh:
Hev de’kje lese dette skriftordet heller: «Den steinen byggjarane vanda, Den var det som vart hyrnestein;
11 hae loe Angraeng mah sak ih hmuen ah oh moe, aicae mikhnuk ah loe dawnrai hmuen ah oh, tiah tarik ih cabu to na kroek o vai ai maw? tiah a naa.
D’er Herren sjølv som so hev gjort det; For oss er det eit under stort?»»
12 Anih mah thuih ih patahhaih lok loe nihcae thuih koehhaih ih ni, tiah panoek o naah, anih naeh thai hanah atue karaem to pakrong o, toe kaminawk to zit o: to pongah anih to caeh o taak ving.
Då vilde dei ha gripe honom, for dei skyna at det var deim han hadde meint med likningi si. Men dei torde ikkje for folket. So let dei honom vera og gjekk sin veg.
13 Anih mah thuih ih lok pongah zaehaih naeh thaih hanah, Farasinawk hoi thoemto Herod kaminawk Jesu khaeah patoeh o.
Sidan sende dei nokre av farisæarane og Herodes-mennerne, som skulde fanga honom i ord.
14 To kaminawk phak o naah, nihcae mah anih khaeah, Patukkung, nang loe loktang lok to na thuih, mi kawbaktih zithaih doeh na tawn ai: kaminawk ih mikhmai doeh na khen ai, Sithaw ih loklam to loktang ah na patuk, tito kang panoek o: to pongah Caesar khaeah tamut paek han krak maw, krah ai?
Dei kom og sagde til honom: «Meister, me veit du er ærleg og ikkje bryr deg um nokon; for du gjer ikkje skil på folk, men lærer oss sanningi um Guds veg - er det rett å svara skatt til keisaren, eller ikkje? Skal me gjera det, eller skal me lata vera?
15 Ka paek o han maw, to tih ai boeh loe ka paek o mak ai? tiah a naa o. Toe nihcae mah alinghaih hoiah sak o ih hmuen to anih mah panoek pae pongah, nihcae khaeah, Tipongah nang tanoek o loe? Phoisa maeto na sin oh, khen noek ue, tiah a naa.
Men skyna vel hyklingi deira og sagde: «Kvi freistar de meg? Kom med ei sylvmynt, og lat meg få sjå henne!»
16 Nihcae mah phoisa to sin pae o. Anih mah nihcae khaeah, Hae ih krang hoi tarik ih ca loe mi ih maw? tiah a naa. Nihcae mah anih khaeah, Caesar ih, tiah a naa o.
So kom dei med ei, og han spurde: «Kva er dette for eit bilæte og namn?» «Det er keisarens, » svara dei.
17 Jesu mah nihcae khaeah, Caesar ih hmuennawk to Caesar khaeah paek oh loe, Sithaw ih hmuennawk to Sithaw khaeah paek oh, tiah a naa. Nihcae loe anih nuiah dawnrai o.
Då sagde han til deim: Gjev keisaren det som keisarens er, og Gud det som Guds er!» Og dei undrast mykje yver honom.
18 Angthawk lethaih om ai, tiah kathui Sadusinawk anih khaeah angzoh o moe, anih to lokdueng o.
So kom det nokre sadducæarar til honom - det er dei som segjer at det ikkje er noko uppstoda - dei tok til å spyrja honom og sagde:
19 Patukkung, Mosi mah kaicae khaeah, Kami maeto ih amya loe, caa sah ai ah a zu to dueh taak ving nahaeloe, anih ih zu to amnawk mah la ueloe, amya hanah atii pakhrah pae tih, tiah tarik ih oh.
«Meister, Moses hev skrive den lovi for oss at når bror åt ein mann døyr barnlaus, og kona liver etter, då skal broren taka enkja og halda uppe ætti åt bror sin.
20 Nawkamya sarihto oh o: nihcae thungah kacoeh koek loe zu lak, toe caa sah ai ah a zu to duek taak ving.
No var det var ein gong sju brør. Den fyrste tok seg ei kona; han døydde, og det var’kje born etter honom.
21 Hnetto haih amnawk mah to nongpata to lak, toe caa sah ai ah duek taak let bae: to tiah thumto haih amnawk mah doeh caa sah ai ah a duek ving.
So tok den andre enkja; han og døydde barnlaus. Like eins den tridje,
22 Nawkamya sarihto mah, nongpata to zu o haih boih: toe caa sah ai, hnukkhuem koek ah loe nongpata doeh duek toeng.
og alle sju; ingen av deim hadde born etter seg. Sist av alle døydde kona.
23 Angthawk lethaih niah nihcae angthawk o naah, to nongpata loe mi ih zu ah maw om tih? Mi sarihto mah zu o haih boih, tiah a naa o.
Kven av deim skal ho vera kona åt i eit anna liv, når dei hev stade upp att? For alle sju hev havt henne til kona.»
24 Jesu mah nihcae khaeah, Cabu thung ih loknawk to na panoek o ai moe, Sithaw thacakhaih na panoek o ai pongah, na poek o pazae boeh.
«Syner’kje dette at de fer vilt, og ikkje kjenner skrifterne og ikkje Guds magt?» svara Jesus.
25 Duekhaih hoiah nihcae angthawk o naah loe, zu lakhaih to om mak ai, zu sava ah ohhaih doeh om mak ai boeh; van prae ih van kaminawk baktiah ni om o tih boeh.
«Når dei hev stade upp frå dei daude, gifter dei seg ikkje, og vert ikkje burtgifte; dei er som englarne i himmelen.
26 Kadueh kaminawk angthawkhaih kawng pongah, kabuk thingqam thung hoiah Sithaw mah Mosi khaeah, Kai loe Abraham ih Sithaw, Isak ih Sithaw, Jakob ih Sithaw ah ka oh, tiah thuih ih lok to Mosi ih cabu thungah na kroek o vai ai maw?
Men um dei avlidne - at dei skal standa upp att - hev de’kje lese i boki åt Moses, i soga um klungeren, korleis Gud sagde til honom: «Eg er Abrahams Gud og Isaks Gud og Jakobs Gud?»
27 Anih loe kadueh kaminawk ih Sithaw na ai, kahing kaminawk ih Sithaw ah ni oh: to pongah na poek o pazae boeh, tiah a naa.
Og han er ikkje Gud for dei daude, men for dei livande. De tek storleg i mist.»
28 To pacoengah ca tarik kami maeto angzoh, nihcae lok angaekhaih lok to anih mah thaih, nihcae ih lok to Jesu mah kahoihah pathim pae, tiah panoek naah, anih khaeah, Kaalok boih thungah kawbaktih kaalok maw lokpui koek? tiah a dueng.
Ein skriftlærd, som lydde på ordskiftet deira, og skyna at Jesus hadde svara deim godt, kom og spurde honom: «Kva for eit bod er det fyrste av alle?»
29 Jesu mah anih khaeah, Aicae Angraeng Sithaw loe Angraeng maeto ah ni oh: Aw Isarael kaminawk, tahngai oh, kaalok boih thungah hmaloe koek loe,
Jesus svara: «Det fyrste er: «Høyr, Israel! Herren vår Gud, Herren er ein.
30 na Angraeng Sithaw to palungthin boih, na hinghaih boih, na poekhaih boih, na thacakhaih boih hoiah palung ah: hae loe hmaloe koek kaalok ah oh.
Og du skal elska Herren, din Gud, av alt ditt hjarta og av all din hug og av alt ditt vit og av all di magt! Det er det fyrste bodet.»
31 Hnetto haih loe, Na imtaeng kami to na takpum baktih toengah palung ah, tiah thuih ih lok hae ni. Hae hnetto pongah kalen kue kalah kaalok roe om ai boeh, tiah a naa.
Det andre er dette: Du skal elska grannen din som deg sjølv! Det finst ikkje noko anna bod som er større enn desse.»
32 Ca tarik kami mah anih khaeah, Patukkung, na thuih ih lok loe hoih, Sithaw maeto khue ni oh, tiah thuih ih lok loe loktang ah ni oh: anih ai ah loe kalah Sithaw roe om ai.
«Vel tala du, meister, » sagde den skriftlærde, «og sant er det som du sagde, at han er ein og det finst ingen annan Gud enn han.
33 Anih to palungthin boih, panoekhaih boih, hinghaih boih, thacakhaih boih hoiah palung moe, a imtaeng kami to angmah baktih toengah palunghaih loe, hmai angbawnhaih hoi hmuen paekhaihnawk pongah doeh lokpui kue, tiah a naa.
Å elska honom av alt sitt hjarta og av alt sitt vit og av all si magt, og elska grannen sin som seg sjølv, det er meir enn alle brennoffer og slagtoffer.»
34 Jesu mah palunghahaih hoiah lok pathim pae, tito panoek naah, anih khaeah, Nang loe Sithaw mah siangpahrang ah uk ih prae hoiah nang thla ai boeh, tiah a naa. To pacoengah loe mi mah doeh anih khaeah lokdueng o ai boeh.
Då Jesus høyrde kor visleg han svara, sagde han til honom: «Du er ikkje langt frå Guds rike.» Sidan torde ingen spyrja honom meir.
35 Jesu mah tempul thungah patuk naah, anih mah hae tiah thuih, Ca tarik kaminawk mah kawbangmaw Kri loe David ih capa ni, tiah thuih o?
Medan Jesus lærde folket i heilagdomen, tok han ein gong soleis til ords: «Korleis kann dei skriftlærde segja at Messias er Davids son?
36 David angmah mataeng doeh Kacai Muithla rang hoiah, Angraeng mah kai ih Angraeng khaeah, Na misanawk na khok tlim ah ka suem ai karoek to, ka bantang bangah anghnu ah, tiah a naa.
Sjølv sagde David - han fekk det frå den Heilage Ande -: «Herren sa til herren min: «Sit ved høgre handi mi, Til eg dine fiendar Fær for dine føter lagt!»»
37 David angmah mataeng doeh anih to Angraeng, tiah kawk; to tiah nahaeloe kawbangah maw Anih loe David ih capa ah oh lat? tiah a dueng.
David kallar honom sjølv herre; korleis kann han då vera son hans?» Ålmugen høyrde gjerne på Jesus.
38 Jesu mah patuk naah nihcae khaeah, Ca tarik kaminawk khae hoi acoe oh, nihcae loe kahni kasawk to angkhuk o moe, hmuenmae zawhhaih ahmuennawk ah saiqat paekhaih to a koeh o,
Millom anna som han lærde deim, sagde han: «Tak dykk i vare for dei skriftlærde, som likar å ganga i lange kjolar, og vil helsast på torgi
39 Sineko ah anghnuthaih ahmuen kahoih koek to a koeh o moe, buh raenghaih poihkung ah kasang koek ahmuen ah anghnut han a koeh o:
og hava dei fremste sessarne i synagogorne og høgste sæti i gjestebod;
40 nihcae mah lamhmainawk ih im to lomh pae o moe, angsak cophaih hoiah atue kasawkah lawk a thuih o, tiah a naa.
dei som et upp huset for enkjor og held lange bøner for syns skuld. Dei skal få so mykje strengare dom.»
41 Jesu loe tangka pacaenghaih tabu taengah anghnut moe, kaminawk mah kawbangmaw phoisa tabu thungah phoisa pacaeng o, tito a khet: angraeng parai kaminawk mah loe phoisa to kapop ah pacaeng o.
Ein gong sette han seg midt imot tempelkista, og såg på med folk lagde pengar i kista; og mange rike lagde mykje.
42 To naah lamhmai mithoe maeto angzoh moe, phoisa dip hnetto a pacaeng, to phoisa dip hnetto loe phoisa pia maeto ah oh.
So kom det ei fatig enkja og lagde tvo skjervar, det er so mykje som ein øyre.
43 Anih mah a hnukbang kaminawk angmah khaeah kawk moe, nihcae khaeah, Loktang kang thuih o, phoisa tabu thungah pacaeng kaminawk boih thungah, kapop kue ah phoisa pacaeng kami loe hae lamhmai mithoe hae ni.
Då kalla han læresveinarne til seg og sagde: «Det segjer eg dykk for sant: Denne fatige enkja hev lagt meir enn alle dei som lagde i kista.
44 Nihcae boih loe a tawnh o ih kamtlai thung hoiah ni a paek o; toe lamhmai nongpata loe, amtanghaih thung hoiah a hing thung a tawnh ih, hmuen boih a paek kik boeh, tiah a naa.
For dei gav alle av nøgdi si; men ho gav av si fatige råd alt det ho åtte, alt ho hadde til å livberga seg med.»
