Job 29

1 Job mah a thuih ih patahhaih lok to patomh poe;

Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

2 aw kai loe kalaem tangcae khrah, Sithaw mah khetzawnhaih ni thuem ih baktiah om let nasoe;

Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

3 ka lu nuiah angmah ih hmaithawk to paang moe, anih aanghaih hoiah khoving thungah kam kaeh;

Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

4 ka qoengh li nathuem ih aninawk baktih, ka im ah Sithaw angkomhaih oh nathuem ih aninawk baktiah om let nasoe;

Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

5 lensawk Sithaw kai khaeah oh moe, ka caanawk hoi nawnto oh o;

Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

6 maitaw tahnutui hoiah khok to ka pasaeh, thlung thung hoiah situi to tui baktiah long;

Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

7 vangpui khongkha ah ka caeh moe, lampui ah kang hnut,

Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

8 thendoengnawk mah kai ang hnuk o naah, anghawk o ving; mitongnawk loe angthawk o moe, angdoet o.

Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

9 Angraengnawk loe lokthui o ai, pakha to ban hoiah tamuep o.

Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

10 Toksah angraengnawk doeh lok apae o ai, palai to angsumh o.

Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

11 Naa mah ka lok thaih naah, kai han tahamhoihaih ang paek; mik mah kai hnuk naah, kai hnukung ah oh;

Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

12 tipongah tih nahaeloe amtang kami, amno ampa tawn ai kami, bomkung tawn ai kami hang naah ka bomh pongah ni.

Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

13 Kadueh tom kami mah tahamhoihaih ang paek moe, lamhmai to anghoehaih laasak hanah palung kang hoesak.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

14 Toenghaih to khukbuen ah kang khuk, ka toenghaih loe kahni baktih, lumuek baktiah oh.

Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

15 Mikmaengnawk hanah mik ah ka oh moe, khokkhaem kaminawk hanah khok ah ka oh.

Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

16 Amtang kaminawk hanah ampa ah ka oh moe, angvinnawk ih lok ka tahngaih pae.

Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

17 Kasae kaminawk ih ano to ka khaeh pae moe, anih mah kaek ih kaminawk to ka pahlong.

I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

18 To pacoengah, ka hinghaih aninawk loe savuet baktiah pop, kai loe kaimah ih im ah ni ka dueh tih.

Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

19 Kai ih tangzun loe tui taengah pha ueloe, aqum puek ka tanghang nuiah dantui angbuem tih.

Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

20 Ka lensawkhaih loe cak poe ueloe, ka ban ih kalii doeh tha om let tih.

Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

21 Kaminawk mah ka lok to tahngaih o, ka thuih ih lok to aek o ai.

Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

22 Lok ka thuih pacoengah, mi doeh lok apae o ai boeh; ka thuih ih lok loe nihcae nuiah tui baktiah ca.

Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

23 Nihcae mah khotui zing o baktih toengah kai to ang zing o, hnukkhuem ih khotui kazing baktiah pakha to kalen ah a angh o.

Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

24 Nihcae ka pahnui thuih naah, nihcae mah tang o ai; ka mikhmai aanghaih to a hnuk o naah, ka mikhmai aanghaih to anghmaa o sak thai ai.

[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

25 Nihcae ih loklam to ka qoih moe, kahoih koek ahmuen ah kang hnut, palungsae kami pathloepkung baktih, misatuh kaminawk salak ih siangpahrang baktiah kang hnut, tiah ka thuih.

Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.