Hebru 4

1 To pongah Anih anghakhaih thungah akun han lokkamhaih oh to mah, aicae loe akun ai ah om moeng tih, tiah mawn han oh.

Loforð Guðs, um að öllum sé heimilt að ganga inn til hvíldarinnar, stendur enn óhaggað, en gætum vel að! Því að svo lítur út sem sumir ykkar muni missa af hvíldinni!

2 Nihcae khaeah thuih ih lok baktih toengah, aicae khaeah doeh kahoih tamthanglok to thuih boeh: toe lok thaih kaminawk ih palung thungah tanghaih om ai pongah, nihcae han atho om ai.

Þessar dásamlegu fréttir – að Guð vilji frelsa okkur – hafa borist okkur rétt eins og þeim sem lifðu á dögum Móse. Þær komu þeim samt ekki að gagni, því að þeir trúðu honum ekki.

3 Long sak amtong tangsuek nathuem hoiah boeh ni tok loe sak pacoeng boeh, toe Anih mah, Nihcae loe kang hakhaih thungah akun o thai mak ai, tiah palungphuihaih hoiah kasae lokkamhaih to ka sak boeh: tanghaih katawn aicae khue ni anghakhaihthungah a kun o tih, tiah thuih.

Við, sem trúum Guði, getum ein notið hvíldar hans. Guð hefur sagt: „Ég hef strengt þess heit í reiði minni að þeir, sem ekki trúa mér, munu aldrei komast þangað inn.“Þetta segir Guð, hann sem hafði allt reiðubúið, og sem þar að auki hafði beðið eftir þeim frá því heimurinn varð til.

4 Cabu thung ih ahmuen maeto pongah loe ni sarihto kawng to hae tiah thuih, Sithaw loe toksak boih pacoeng ni sarihto naah anghak.

Við vitum að allt er reiðubúið af hans hálfu og hann bíður, því að skrifað stendur að Guð hafi hvílst á sjöunda degi eftir sköpunina, er hann hafði lokið öllu sem hann hafði ætlað sér að gera.

5 To pacoengah, Nihcae loe kang hakhaih thungah akun o mak ai, tiah a thuih let bae.

En þrátt fyrir það komust þeir ekki inn til hvíldarinnar, því að Guð átti síðasta orðið og sagði: „Þeir skulu aldrei komast inn til hvíldar minnar.“

6 To pongah thoemto kaminawk loe akun o tih, toe kahoih tamthanglok taphong hmaloe ih kaminawk loe tang o ai pongah, akun o thai mak ai.

En loforðið stendur enn óhaggað og sumir munu komast inn – þó ekki þeir sem fengu fyrsta tækifærið, því að þeir glötuðu því vegna óhlýðni við Guð.

7 Saning akra parai pacoengah Sithaw mah David khaeah, Vaihni, tiah thuih ih lok baktih toengah, Vaihniah a lok na thaih o nahaeloe, na palungthin to amtak o sak hmah, tiah thuih pae let.

Guð ákvað að gefa annað tækifæri til inngöngu og nú er það komið. En Guð gaf það til kynna löngu síðar með orðum Davíðs konungs. Þessi orð Davíðs hafa reyndar þegar verið nefnd hér, en þau eru svona: „Ef þið heyrið rödd Guðs tala til ykkar í dag, verið þá ekki þrjósk og óhlýðin.“

8 Jesu mah nihcae han anghakhaih paek boeh nahaeloe, Sithaw mah kalah anghakhaih ni to thuih let han angai mak ai boeh.

Þessi nýi hvíldarstaður, sem hann talar um, er ekki það sama fyrirheitna land – Ísrael – sem Jósúa leiddi fólkið inn í. Ef svo væri, hefði Guð þá ekki sagt seinna að rétti tíminn til að fara þangað inn, væri „í dag“.

9 Toe Sithaw kaminawk hanah loe anghakhaih to oh vop.

Hér er því um að ræða fullkomna hvíld, sem enn stendur fólki Guðs til boða.

10 Sithaw mah a toksakhaih hoiah anghak baktih toengah, Sithaw anghakhaih thungah akun kami doeh a toksakhaih boih thung hoiah anghak toeng.

Kristur hefur þegar gengið þangað inn og nú hvílist hann að loknu verki sínu eins og Guð gerði eftir sköpunina.

11 To pongah mi kawbaktih doeh tang ai kaminawk baktiah amtim o han ai ah, to anghakhaih thungah akun han tha pathok o si.

Keppum nú að því að ná þessum hvíldarstað og gætum þess að óhlýðnast ekki Guði eins og Ísraelsþjóðin gerði, því að það kom í veg fyrir að hún kæmist þangað inn.

12 Sithaw lok loe hing moe, thacak, aha hnetto kaom sumsen pongah doeh noet kue, hinghaih hoi muithla, ahuh hoi tangkhring doeh pakhoih thaih, poekhaih hoi palung thungah atimhaihnawk doeh panoek thaih.

Guðs orð er lifandi og máttugt. Það er beittara en tvíeggjað sverð og smýgur á augabragði inn í innstu fylgsni hugans og sýnir okkur hvernig við erum í raun og veru.

13 Sak ih hmuen Anih hmaa ah amtueng ai tidoeh om ai: aicae lokcaek han kaom anih hmaa ah loe hmuennawk boih kamong tangcae bangkrai ah ni oh.

Guð veit allt um alla. Í augum hans erum við sem opin bók – ekkert fær dulist fyrir honum og dag einn verðum við að gera honum fulla grein fyrir öllu, sem við höfum aðhafst.

14 Van ah kacaeh, kalen koek qaima, Sithaw Capa Jesu to a tawnh o pongah, a tawnh o ih tanghaih hae kacakah patawn o si.

Jesús, sonur Guðs, er æðsti prestur okkar. Hann hefur sjálfur farið til himna, okkur til hjálpar, og því skulum við aldrei glata trúnni á hann.

15 Aicae ih qaima loe aicae thazokhaihnawk to panoek thai boih; Anih loe aicae mah tong ih baktih toengah pacuekhaih congca to tong toeng, toe zaehaih tawn ai.

Hann er æðsti prestur, sem skilur vel veikleika okkar, því að hann varð fyrir sömu freistingum og við, þótt hann félli aldrei fyrir þeim og syndgaði.

16 To pongah aicae loe angaih naah palungnathaih hoi tahmenhaih a hnuk o thai hanah, tahmenhaih angraeng tangkhang bangah misahoihaih hoiah anghnai o si.

Göngum því með djörfung að hásæti Guðs, til þess að við getum meðtekið miskunn hans og fengið hjálp þegar við þurfum á að halda.