2 Korin 7

1 Palung ih ampuinawk, hae lokkamhaih a tawnh o pongah, taksa hoi poek ciim ai hmuennawk boih to ciimcai o sak si loe, Sithaw zithaih hoiah ciimcaihaih bangah akoep o si.

Te tedy obietnice mając, najmilsi! oczyszczajmy samych siebie od wszelakiej zmazy ciała i ducha, wykonywając poświęcenie w bojaźni Bożej.

2 Kaicae han poekhaih palung to paong oh; kaicae loe mi kawbaktih kami nuiah doeh sethaih ka sah o ai, mi kawbaktih doeh kam ro o sak ai, mi kawbaktih doeh ka ling o ai.

Przyjmijcież nas; nikogośmy nie ukrzywdzili, nikogośmy nie uszkodzili, nikogośmy przez łakomstwo nie podeszli.

3 Nangcae lokcaek hanah hae lok hae ka thui ai: nangcae hoi nawnto hing moe, nawnto duek han khoek to kang palung o, tiah kang thuih o boeh.

Nie mówięć tego, abym was potępiać miał; bom przedtem powiedział, iż wy w sercach naszych tak jesteście, żebyśmy radzi z wami społecznie umierali i społecznie żyli.

4 Nangcae nuiah paroeai amoekhaih ka tawnh, nangcae nuiah paroeai amoekhaih ka tawnh pongah, monghaih hoiah ka koi, congca raihaih ka tongh o naah doeh, paroeai anghoehaih ka tawnh.

Mam wielkie bezpieczeństwo do mówienia u was, mam wielką chlubę z was, napełnionym jest pociechą, nader obfituję weselem w każdym ucisku naszym.

5 Macedonia prae ah kang zoh o naah, kaicae takpum anghakhaih om ai, ahmuen kruekah raihaih ka tong o; tasa bangah misa angtukhaih oh moe, palung thungah zithaih to oh.

Albowiem gdyśmy przyszli do Macedonii, ciało nasze żadnego odpoczynku nie miało, ale we wszystkiem byliśmy uciśnieni, zewnątrz walki, a wewnątrz postrachy.

6 Toe Titu angzohhaih rang hoiah, palungboeng kaminawk monghaih paekkung Sithaw mah monghaih to ang paek.

Ale Bóg, który cieszy uniżonych, pocieszył nas przez przyjście Tytusowe.

7 Titu angzoh pongah oephaih ka tawn o khue ai ah, anih na bomh o haih, kai hnuk han na koeh o haih, kai palung nang set o haih hoi kai nang mawn o haih loknawk to anih mah ang thuih pongah, anghoehaih ka tawnh aep.

A nie tylko przez przyjście jego, ale też przez pociechę, którą on ucieszony jest z was, oznajmiwszy nam żądność waszę, narzekanie wasze, gorliwość waszę za mną, tak żem się też więcej uweselił.

8 Ka capat mah nangcae palungsaesak doeh om tih, hmaloe ah loe dawnpakhuemhaih ka tawnh; toe vaihi loe dawnpakhuemhaih ka tawn ai boeh: nawnetta thung capat mah nangcae palung ang set o sak, tiah ka panoek.

Bo chociażem was zasmucił przez list, nie żal mi tego, chociaż mi żal było; bo widzę, iż ten list, chociaż na chwilę, zasmucił was był.

9 Palung kang set o sak pongah, anghoehaih ka tawnh tih haih ih na ai ni, toe dawnpakhuemhaih tawnh thai hanah palung na set o pongah ni kang hoe: ka sak o ih hmuen mah nangcae ih atho to zoksak han ai ah, Sithaw koehhaih baktiah ni palung kang set o sak.

Jednak teraz weselę się, nie dlatego, żeście zasmuceni byli, ale żeście zasmuceni byli w pokucie; albowiem byliście zasmuceni według Boga, żebyście w niczem nie szkodowali przez nas.

10 Sithaw bangah palungsethaih mah loe dawnpakhuem rumram ih na ai ah, amkhrai thai ai pahlonghaih omsak, tangtang dawnpakhuemhaih to tacawtsak; toe long bang ih palungsethaih mah loe duekhaih to oh sak.

Albowiem smutek, który jest według Boga, pokutę sprawuje ku zbawieniu, której nikt nie żałuje; ale smutek według świata sprawuje śmierć.

11 Sithaw bang ih palungsethaih mah loe, kawbaktih nangcae zaehaih maw ohsak, ue, kawbaktih palungphuihaih maw ciimsak, ue, kawbaktih zithaih, ue, kawbaktih sak koehhaih, ue, kawbaktih tha pathokhaih, ue, kawbaktih lokcaekhaih maw ohsak, tito khen oh! Nangcae loe hae hmuennawk boih ah zaehaih na tawn o ai, tito amtueng boeh.

Bo oto to samo, żeście według Boga byli zasmuceni, jako wielką w was pilność sprawiło, owszem obronę, owszem zapalczywość, owszem bojaźń, owszem żądność, owszem gorliwość, owszem pomstę, tak iż we wszystkiem okazaliście się być czystymi w tej sprawie.

12 To pongah, nangcae khaeah ca ka tarik naah, sakpazaehaih tawn kami hoi zaehaih sah kami to khet moe, tarik ih na ai ni, Sithaw hmaa ah nangcae kang khetzawnhaih amtueng thai han ih ni ka tarik.

A tak chociażem pisał do was, nie pisałem dla tego, który krzywdę uczynił, ani dla owego, któremu się krzywda stała, ale dla tego, iżby wam wiadoma była ona pilność nasza o was przed oblicznością Bożą.

13 To pongah nangcae monghaih rang hoiah kaicae doeh monghaih ka tawnh o toeng: ue, anih mawnhaih tawnh han ai ah tha na paek o pongah, Titu anghoehaih mah kaicae anghoehaih oh sak aep.

Dlategośmy się ucieszyli z pociechy waszej; aleśmy się więcej ucieszyli z wesela Tytusowego, i ochłodzony jest duch jego od was wszystkich.

14 Anih khaeah nangcae amoekhaih lok ka thuih cadoeh, ka zat ai; hmuennawk boih ah loktang lok kang thuih o pongah, Titu khaeah ka thuih ih nangcae amoek haih lok doeh tangtang ni, tiah amtueng.

A iż jeźlim się w czem przed nim z was chlubił, nie zawstydziłem się; ale jakośmy wam prawdziwie wszystko mówili, tak się też chluba nasza przed Tytusem prawdziwa pokazała.

15 Anih to na talawk o moe, tasoehhaih hoi zithaih hoiah anih ih lok to na tahngaih pae o, tiah Titu mah panoek naah, nangcae nuiah a tawnh ih anih amlunghaih to sang aep aep.

A wnętrzności jego tem więcej skłonione są ku wam, gdy wspomina posłuszeństwo wszystkich was, i jakoście go bojaźnią i ze drżeniem przyjęli.

16 Hmuennawk boih ah nangcae nuiah oephaih ka tawnh pongah, anghoehaih hoiah ka oh boeh.

Raduję się tedy, iż wam we wszystkiem mogę zaufać.