Əyyub 30

1 Amma indi yaşca məndən kiçiklər Mənə lağ edirlər. Vaxtı ilə atalarını heç bir işə layiq görməzdim, Sürümün itlərinin yanına belə, qoymazdım.

Und nun lachen über mich Jüngere als ich an Jahren, deren Väter ich verschmähte, den Hunden meiner Herde beizugesellen.

2 Çünki taqətdən düşmüşdülər, Biləklərinin gücü getmişdi, Heç biri işimə yaramırdı.

Wozu sollte mir auch die Kraft ihrer Hände nützen? Die Rüstigkeit ist bei ihnen verschwunden.

3 Onlar yoxsulluqdan, aclıqdan zəifləmişdi, Gecələr çöl-biyabanda bitki kökü gəmirirdi.

Durch Mangel und Hunger abgezehrt, nagen sie das dürre Land ab, welches längst öde und verödet ist;

4 Kollardan duzlu bitkilər toplayırdılar, Süpürgə kollarının köklərini yeyirdilər.

sie pflücken Salzkraut bei den Gesträuchen, und die Wurzel der Ginster ist ihre Speise.

5 Xalq arasından qovulurdular, Üstlərinə elə çığırırdılar ki, Elə bil ki oğrudurlar.

Aus der Mitte der Menschen werden sie vertrieben; man schreit über sie wie über einen Dieb.

6 Vadi yataqlarında, yerin dəliklərində, Qaya ovuqlarında yaşayırdılar.

In grausigen Klüften müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felsenhöhlen.

7 Kollar arasında bağırırdılar, Qara tikan kolu altında daldalanırdılar.

Zwischen Gesträuchen kreischen sie, unter Dorngestrüpp sind sie hingestreckt.

8 Axmaqların, adsız-sansız insanların övladlarıdır, Ölkədən qovulmuşdular.

Kinder von Verworfenen, ja, Kinder von Ehrlosen, sind sie hinausgepeitscht aus dem Lande!

9 İndisə dillərində dastan olmuşam, Ağızlarında məsəl olmuşam.

Und nun bin ich ihr Spottlied geworden, und ward ihnen zum Gerede.

10 İkrah edərək məndən gen dayanırlar, Hətta üzümə tüpürməkdən çəkinmirlər.

Sie verabscheuen mich, treten fern von mir weg, und sie verschonen mein Angesicht nicht mit Speichel.

11 Çünki Allah kamanımın ipini boşaltdı, Məni zəlil elədi. Ona görə onlar gözümün qabağındaca Cilovlarını çıxarıb atdılar.

Denn er hat meinen Strick gelöst und mich gebeugt: so lassen sie vor mir den Zügel schießen.

12 Bu avara gənclər sağ tərəfimdən çıxır, Ayaqlarımı büdrədir, Mənə qarşı torpaq qalağı düzəldir.

Zu meiner Rechten erhebt sich die Brut; sie stoßen meine Füße hinweg und bahnen wider mich ihre verderblichen Wege.

13 Yolumu bərbad etdilər, Onlara dəstək verən olmasa da, Məni yox etməyə çalışırlar.

Sie zerstören meinen Pfad, befördern meinen Untergang, sie, die selbst hilflos sind.

14 Sanki geniş dəliklərdən keçib Viranəlikdən üstümə yuvarlanırlar.

Sie kommen wie durch einen weiten Riß, unter Gekrach wälzen sie sich heran. -

15 Dəhşətlər üstümə doldu, Şərəfimi yel tək sovurdu, Xoşbəxtliyim bulud kimi keçib getdi.

Schrecknisse haben sich gegen mich gekehrt; sie verfolgen wie der Wind meine Würde, und mein Heil ist vorübergezogen wie eine Wolke.

16 İndi canım taqətdən düşdü, Dar günlər məndən bərk yapışdı.

Und nun ergießt sich in mir meine Seele; Tage des Elends haben mich ergriffen.

17 Gecələr sümüklərim sızıldayır, Canımı gəmirən ağrılar dayanmır.

Die Nacht durchbohrt meine Gebeine und löst sie von mir ab, und die an mir nagenden Schmerzen ruhen nicht.

18 Allah paltarı zorla əynimdən çıxarır, Məndən cübbəmin yaxası kimi yapışır.

Durch die Größe ihrer Kraft verändert sich mein Gewand, es umschließt mich wie der Halssaum meines Leibrocks.

19 Məni lilə batırır, Toza, külə dönmüşəm.

Er hat mich in den Kot geworfen, und ich bin dem Staube und der Asche gleich geworden.

20 Sənə yalvarıram, cavab vermirsən, Ayağa qalxmağıma göz qoyursan.

Ich schreie zu dir, und du antwortest mir nicht; ich stehe da, und du starrst mich an.

21 Mənə qarşı rəhmsizsən, Güclü əllərinlə məni əzirsən.

In einen Grausamen verwandelst du dich mir, mit der Stärke deiner Hand befeindest du mich.

22 Məni qaldırıb yel üstünə mindirirsən, Fırtına içinə salıb məni darmadağın edirsən.

Du hebst mich empor auf den Wind, du lässest mich dahinfahren und zerrinnen im Sturmgetöse.

23 Bilirəm, məni ölümə, Bütün ömür sürənlər üçün təyin olunan son mənzilə aparacaqsan.

Denn ich weiß es, du willst mich in den Tod zurückführen und in das Versammlungshaus aller Lebendigen.

24 Yıxılana əl qaldırmaq olmaz, Bəlaya düşənin harayına çatan yoxdur.

Doch streckt man beim Sturze nicht die Hand aus, oder erhebt man bei seinem Untergang nicht darob ein Hilfsgeschrei?

25 Məgər dara düşənlər üçün ağlamırdımmı? Yoxsulların halına yanmırdımmı?

Weinte ich denn nicht über den, der harte Tage hatte? War meine Seele nicht um den Dürftigen bekümmert?

26 Mən yaxşılıq gözlədim, yamanlıq gəldi, Mən işıq umarkən qaranlıq gəldi.

Denn ich erwartete Gutes, und es kam Böses; und ich harrte auf Licht, und es kam Finsternis.

27 Ürəyim çırpınır, rahatlığı yoxdur, Ağır günlər qarşımı kəsdi.

Meine Eingeweide wallen und ruhen nicht; Tage des Elends sind mir entgegengetreten.

28 Yoxdur bir işıq ucu, qarala-qarala gəzirəm, Camaat arasında durub fəryad edirəm.

Trauernd gehe ich einher, ohne Sonne; ich stehe auf in der Versammlung und schreie.

29 Çaqqallara qardaş oldum, Bayquşlara yoldaş oldum.

Ich bin ein Bruder geworden den Schakalen, und ein Genosse den Straußen.

30 Qaralan dərim soyulur, Qızdırmadan sümüklərim yanır.

Meine Haut ist schwarz geworden und löst sich von mir ab, und mein Gebein ist brennend vor Glut.

31 Liram yas tutub nalə çəkir, Tütəyim zar-zar inləyir.

Und so ist meine Laute zur Trauerklage geworden, und meine Schalmei zur Stimme der Weinenden.