Əyyub 3

1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.

Danach tat Hiob seinen Mund auf und verfluchte seinen Tag.

2 Dilə gəlib belə dedi:

Und Hiob hob an und sprach:

3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.

Es verschwinde der Tag, an dem ich geboren wurde, und die Nacht, welche sprach: Ein Knäblein ist empfangen!

4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.

Jener Tag sei Finsternis! Nicht frage Gott nach ihm droben, und nicht erglänze über ihm das Licht!

5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.

Finsternis und Todesschatten mögen ihn einlösen, Gewölk lagere sich über ihm, es schrecken ihn Tagesverfinsterungen!

6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.

Jene Nacht, Dunkel ergreife sie; sie freue sich nicht unter den Tagen des Jahres, in die Zahl der Monde komme sie nicht!

7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!

Siehe, jene Nacht sei unfruchtbar, es trete kein Jubel in sie ein!

8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.

Verwünschen mögen sie die Verflucher des Tages, die fähig sind, den Leviathan aufzureizen!

9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.

Verfinstert seien die Sterne ihrer Dämmerung; sie harre auf Licht, und da sei keines; und nicht schaue sie die Wimpern der Morgenröte!

10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.

Denn sie hat die Pforte meines Mutterschoßes nicht verschlossen und Mühsal nicht verborgen vor meinen Augen. -

11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?

Warum starb ich nicht von Mutterleibe an, kam aus dem Schoße hervor und verschied?

12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?

Weshalb kamen Knie mir entgegen, und wozu Brüste, daß ich sog?

13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim

Denn jetzt würde ich liegen und rasten, ich würde schlafen: dann hätte ich Ruhe,

14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,

mit Königen und Räten der Erde, welche sich verödete Plätze erbauten,

15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.

oder mit Fürsten, die Gold hatten, die ihre Häuser mit Silber füllten;

16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?

oder, gleich einer verborgenen Fehlgeburt, wäre ich nicht da, gleich Kindern, die das Licht nicht erblickt haben.

17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,

Dort lassen die Bösen ab vom Toben, und dort ruhen die an Kraft Erschöpften,

18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.

rasten die Gefangenen allesamt, hören nicht die Stimme des Treibers.

19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.

Der Kleine und der Große, dort sind sie gleich, und der Knecht ist frei von seinem Herrn.

20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?

Warum gibt er dem Mühseligen Licht, und Leben denen, die bitterer Seele sind;

21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,

die auf den Tod harren, und er ist nicht da, und die nach ihm graben, mehr als nach verborgenen Schätzen;

22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.

die sich freuen bis zum Jubel, Wonne haben, wenn sie das Grab finden; -

23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?

dem Manne, dessen Weg ihm verborgen ist, und den Gott eingeschlossen hat ringsum?

24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.

Denn gleich meinem Brote kommt mein Seufzen, und wie Wasser ergießt sich mein Gestöhn.

25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.

Denn ich fürchtete einen Schrecken, und er traf mich, und vor dem mir bangte, das kam über mich.

26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».

Ich war nicht ruhig, und ich rastete nicht und ruhte nicht, da kam das Toben.