Əyyub 3
1 Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
After this opened Job his mouth, and cursed his day.
2 Dilə gəlib belə dedi:
And Job answered and said:
3 «Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
Let the day perish wherein I was born, And the night which said, There is a man-child conceived.
4 O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
Let that day be darkness; Let not God from above seek for it, Neither let the light shine upon it.
5 O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
Let darkness and the shadow of death claim it for their own; Let a cloud dwell upon it; Let all that maketh black the day terrify it.
6 O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
As for that night, let thick darkness seize upon it: Let it not rejoice among the days of the year; Let it not come into the number of the months.
7 Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
Lo, let that night be barren; Let no joyful voice come therein.
8 Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
Let them curse it that curse the day, Who are ready to rouse up leviathan.
9 Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
Let the stars of the twilight thereof be dark: Let it look for light, but have none; Neither let it behold the eyelids of the morning:
10 Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
Because it shut not up the doors of my [mother’s] womb, Nor hid trouble from mine eyes.
11 Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
Why died I not from the womb? Why did I not give up the ghost when my mother bare me?
12 Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
Why did the knees receive me? Or why the breasts, that I should suck?
13 Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
For now should I have lain down and been quiet; I should have slept; then had I been at rest,
14 Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
With kings and counsellors of the earth, Who built up waste places for themselves;
15 Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
Or with princes that had gold, Who filled their houses with silver:
16 Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
Or as a hidden untimely birth I had not been, As infants that never saw light.
17 Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
There the wicked cease from troubling; And there the weary are at rest.
18 Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
There the prisoners are at ease together; They hear not the voice of the taskmaster.
19 Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
The small and the great are there: And the servant is free from his master.
20 Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
Wherefore is light given to him that is in misery, And life unto the bitter in soul;
21 Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
Who long for death, but it cometh not, And dig for it more than for hid treasures;
22 Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
Who rejoice exceedingly, And are glad, when they can find the grave?
23 Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
[Why is light given] to a man whose way is hid, And whom God hath hedged in?
24 Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
For my sighing cometh before I eat, And my groanings are poured out like water.
25 Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
For the thing which I fear cometh upon me, And that which I am afraid of cometh unto me.
26 Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
I am not at ease, neither am I quiet, neither have I rest; But trouble cometh.
