Əyyub 29

1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:

Job continua son discours sentencieux, et dit:

2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,

Oh! que ne suis-je comme aux mois d'autrefois, comme au jour où Dieu me gardait,

3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.

Quand son flambeau luisait sur ma tête, quand je marchais à sa lumière dans les ténèbres;

4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,

Comme aux jours de mon automne, quand l'amitié de Dieu veillait sur ma tente;

5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,

Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes jeunes gens m'entouraient;

6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.

Quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher se fondait près de moi en torrent d'huile!

7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən

Quand je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que je me faisais préparer un siège dans la place publique,

8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.

Les jeunes gens, me voyant, se retiraient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.

Des princes s'arrêtaient de parler, et mettaient la main sur leur bouche.

10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.

La voix des chefs s'éteignait, et leur langue s'attachait à leur palais.

11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.

Car l'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, et l'œil qui me voyait me rendait témoignage.

12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.

Car je délivrais l'affligé qui criait, et l'orphelin qui n'avait personne pour le secourir.

13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.

La bénédiction de celui qui s'en allait périr venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.

Je me revêtais de la justice, et elle se revêtait de moi. Mon équité était mon manteau et ma tiare.

15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,

J'étais les yeux de l'aveugle, et les pieds du boiteux.

16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,

J'étais le père des pauvres, et j'étudiais à fond la cause de l'inconnu.

17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.

Je brisais les mâchoires de l'injuste, et j'arrachais la proie d'entre ses dents.

18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.

Et je disais: Je mourrai avec mon nid, et je multiplierai mes jours comme le phénix.

19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.

Ma racine sera exposée à l'eau, et la rosée passera la nuit dans mes branches.

20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.

Ma gloire se renouvellera en moi, et mon arc se renforcera dans ma main.

21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.

On m'écoutait, on attendait et on se taisait, jusqu'à ce que j'eusse donné mon avis.

22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.

Après que j'avais parlé, on ne répliquait pas, et ma parole découlait goutte à goutte sur eux.

23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,

Ils m'attendaient comme la pluie, et ils ouvraient leur bouche comme pour une ondée tardive.

24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.

Je souriais quand ils étaient désespérés; et ils n'altéraient pas la sérénité de mon visage.

25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.

J'aimais à aller avec eux, et je m'asseyais à leur tête; je siégeais comme un roi au milieu de ses gardes, comme un consolateur au milieu des affligés.