বিলাপ-গাথা 5

1 ১ হে যিহোৱা, আমালৈ যি ঘটিল, তাক সোঁৱৰণ কৰা। দৃষ্টি কৰা আৰু আমাৰ অপমান চোৱা।

Gedenke, HERR, was uns widerfahren ist! Schau her und siehe unsere Schmach!

2 ২ আমাৰ আধিপত্য বিদেশীসকলৰ হাতলৈ গ’ল; আমাৰ ঘৰবোৰ বিজাতীয়সকলৰ অধিকাৰলৈ গ’ল।

Unser Erbe ist den Fremden zugefallen, unsere Häuser den Ausländern.

3 ৩ আমি অনাথ আৰু পিতৃহীন হলোঁ, আমাৰ মাতৃসকল বিধৱা যেন হ’ল।

Wir sind Waisen geworden, vaterlos, unsere Mütter zu Witwen.

4 ৪ আমাৰ পানী আমি ধন দি পান কৰোঁ আৰু আমাৰ খৰি আমি দাম দি কিনো।

Unser Wasser trinken wir um Geld, unser Holz kommt uns gegen Bezahlung zu.

5 ৫ আমাৰ তাড়নাকাৰীবোৰে আমাৰ ডিঙিত যুৱলি লগাইছে। আমি শ্ৰান্ত হলোঁ আৰু অলপো বিশ্ৰাম নাপাওঁ।

Unsere Verfolger sind uns beständig auf dem Hals; werden wir müde, so gönnt man uns keine Ruhe.

6 ৬ আমি মিচৰীয়াহঁতৰ ফালে হাত মেলিলো, আৰু আহাৰেৰে তৃপ্ত হ’বৰ বাবে অচূৰীয়াহঁতলৈ হাতযোৰ কৰিলোঁ।

Wir haben Ägypten die Hand gereicht und Assur, um genug Brot zu erhalten.

7 ৭ আমাৰ পূৰ্বপুৰুষসকলে পাপ কৰিলে, আৰু তেওঁলোক এতিয়া নাই, আমি তেওঁলোকৰ অপৰাধৰ ভাৰ বৈছোঁ।

Unsere Väter, die gesündigt haben, sind nicht mehr; wir müssen ihre Schuld tragen.

8 ৮ আমাৰ ওপৰত বন্দীবোৰে শাসন কৰে, তেওঁলোকৰ হাতৰ পৰা আমাক উদ্ধাৰ কৰোঁতা কোনোৱেই নাই।

Knechte herrschen über uns; niemand befreit uns aus ihrer Hand!

9 ৯ আমাৰ প্ৰাণৰ সংশয়েৰেহে আমি আমাৰ আহাৰ আনো, অৰণ্যৰ তৰোৱালৰ কাৰণে,

Wir schaffen unsere Nahrung unter Lebensgefahr herbei, weil uns in der Wüste das Schwert bedroht.

10 ১০ দুৰ্ভিক্ষৰ জ্বলন্ত তাপৰ কাৰণে; আমাৰ ছাল তন্দুৰৰ নিচিনাকৈ জ্বলে।

Unsere Haut ist schwarz wie ein Ofen, so versengt uns der Hunger.

11 ১১ শত্ৰুবোৰে চিয়োনত মহিলাসকলক বলাৎকাৰ কৰিলে, সিহঁতে যিহূদা নগৰবোৰত কুমাৰীসকলক ভ্ৰষ্টা কৰিলে।

Frauen wurden in Zion vergewaltigt, Jungfrauen in den Städten Judas.

12 ১২ প্ৰধান লোকসকলক হাতত ডোল লগাই ওলোমাই দিয়া হ’ল, বৃদ্ধাসকলৰ মুখক আদৰ কৰা নহ’ল।

Fürsten wurden durch ihre Hand gehängt, die Person der Alten hat man nicht geachtet.

13 ১৩ ডেকাসকলে জাঁত-শিল বলে, আমাৰ লৰাসকলে খৰিৰ ভৰত উজুটি খালে।

Jünglinge müssen Mühlsteine tragen und Knaben straucheln unter Bürden von Holz.

14 ১৪ বৃদ্ধসকলে ঘৰ-দুৱাৰ ত্যাগ কৰিলে, ডেকাসকলে গানবাদ্য এৰিলে।

Die Ältesten bleiben weg vom Tor, und die Jünglinge lassen ihr Saitenspiel.

15 ১৫ আমাৰ মনৰ উল্লাস গ’ল; আমাৰ নাচবাগ গুচি শোক হ’ল।

Die Freude unsres Herzens ist dahin, unser Reigen hat sich in Klage verwandelt.

16 ১৬ আমাৰ মুৰৰ পৰা মুকুটটি খহি পৰিল! আমাৰ সন্তাপ হ’ল! কিয়নো আমি পাপ কৰিলোঁ!

Die Krone ist uns vom Haupte gefallen; wehe uns, daß wir gesündigt haben!

17 ১৭ এই কাৰণে আমাৰ অন্তৰ পীড়িত হ’ল, এইবোৰৰ বাবে আমাৰ চকু দুৰ্ব্বল হ’ল,

Darob ist unser Herz krank geworden, darum sind unsere Augen trübe:

18 ১৮ কিয়নো চিয়োন পৰ্ব্বতক ধংস কৰা হ’ল, তাৰ ওপৰত শিয়ালবোৰ ফুৰে।

weil der Berg Zion verwüstet ist; Füchse tummeln sich daselbst.

19 ১৯ হে যিহোৱা, তুমি চিৰকাললৈকে আছা, তোমাৰ সিংহাসন পুৰুষানুক্ৰমে আছে।

Du aber, o HERR, bleibst ewiglich, dein Thron besteht für und für!

20 ২০ তুমি চিৰকাললৈকে আমাক কিয় পাহৰিলা? আৰু ইমান কাল আমাক কিয় ত্যাগ কৰিবা?

Warum willst du uns für immer vergessen, uns verlassen auf Lebenszeit?

21 ২১ হে যিহোৱা, তোমালৈ আমাক উভতাই আনা, তেতিয়াহে আমি অনুতপ্ত হ’ম; আগৰ কালৰ নিচিনা আমাৰ দিন পুনৰায় কৰা,

Bringe uns zu dir zurück, o HERR, so kehren wir um; laß es wieder werden wie vor alters!

22 ২২ যদিহে তুমি আমাক সম্পূৰ্ণকৈ ত্যাগ কৰা নাই, আৰু আমাৰ অহিতে অতিশয় ক্ৰুদ্ধ হোৱা নাই!

Oder hast du uns gänzlich verworfen, bist du allzusehr über uns erzürnt?