رُوما 11

١ 1 وَهُنَا أَقُولُ: هَلْ رَفَضَ اللهُ شَعْبَهُ؟ حَاشَا! فَأَنَا أَيْضاً إِسْرَائِيلِيٌّ، مِنْ نَسْلِ إِبْرَاهِيمَ وَمِنْ سِبْطِ بِنْيَامِينَ.

ഈശ്വരേണ സ്വീകീയലോകാ അപസാരിതാ അഹം കിമ് ഈദൃശം വാക്യം ബ്രവീമി? തന്ന ഭവതു യതോഽഹമപി ബിന്യാമീനഗോത്രീയ ഇബ്രാഹീമവംശീയ ഇസ്രായേലീയലോകോഽസ്മി|

٢ 2 إِنَّ اللهَ لَمْ يَرْفُضْ شَعْبَهُ الَّذِي كَانَ قَدِ اخْتَارَهُ. أَمَا تَعْلَمُونَ مَا يَقُولُهُ الْكِتَابُ فِي أَمْرِ إِيلِيَّا لَمَّا رَفَعَ إِلَى اللهِ شَكْوَى عَلَى إِسْرَائِيلَ قَائِلاً:

ഈശ്വരേണ പൂർവ്വം യേ പ്രദൃഷ്ടാസ്തേ സ്വകീയലോകാ അപസാരിതാ ഇതി നഹി| അപരമ് ഏലിയോപാഖ്യാനേ ശാസ്ത്രേ യല്ലിഖിതമ് ആസ്തേ തദ് യൂയം കിം ന ജാനീഥ?

٣ 3 «يَا رَبُّ؟ قَتَلُوا أَنْبِيَاءَكَ، وَهَدَمُوا مَذَابِحَكَ، وَبَقِيتُ أَنَا وَحْدِي، وَهُمْ يَسْعَوْنَ إِلَى قَتْلِي!»

ഹേ പരമേശ്വര ലോകാസ്ത്വദീയാഃ സർവ്വാ യജ്ഞവേദീരഭഞ്ജൻ തഥാ തവ ഭവിഷ്യദ്വാദിനഃ സർവ്വാൻ അഘ്നൻ കേവല ഏകോഽഹമ് അവശിഷ്ട ആസേ തേ മമാപി പ്രാണാൻ നാശയിതും ചേഷ്ടനതേ, ഏതാം കഥാമ് ഇസ്രായേലീയലോകാനാം വിരുദ്ധമ് ഏലിയ ഈശ്വരായ നിവേദയാമാസ|

٤ 4 وَلكِنْ، مَاذَا كَانَ الْجَوَابُ الإِلَهِيُّ لَهُ؟ «أَبْقَيْتُ لِنَفْسِي سَبْعَةَ آلافِ رَجُلٍ لَمْ يَحْنُوا رُكْبَةً لِلْبَعْلِ!»

തതസ്തം പ്രതീശ്വരസ്യോത്തരം കിം ജാതം? ബാൽനാമ്നോ ദേവസ്യ സാക്ഷാത് യൈ ർജാനൂനി ന പാതിതാനി താദൃശാഃ സപ്ത സഹസ്രാണി ലോകാ അവശേഷിതാ മയാ|

٥ 5 فَكَذَلِكَ، فِي الزَّمَانِ الْحَاضِرِ، مَاتَزَالُ بَقِيَّةٌ اخْتَارَهَا اللهُ بِالنِّعْمَةِ.

തദ്വദ് ഏതസ്മിൻ വർത്തമാനകാലേഽപി അനുഗ്രഹേണാഭിരുചിതാസ്തേഷാമ് അവശിഷ്ടാഃ കതിപയാ ലോകാഃ സന്തി|

٦ 6 وَلكِنْ، بِمَا أَنَّ ذَلِكَ قَدْ تَمَّ بِالنِّعْمَةِ، فَلَيْسَ بَعْدُ عَلَى أَسَاسِ الأَعْمَالِ، وَإلَّا فَلَيْسَتِ النِّعْمَةُ نِعْمَةً بَعْدُ.

അതഏവ തദ് യദ്യനുഗ്രഹേണ ഭവതി തർഹി ക്രിയയാ ന ഭവതി നോ ചേദ് അനുഗ്രഹോഽനനുഗ്രഹ ഏവ, യദി വാ ക്രിയയാ ഭവതി തർഹ്യനുഗ്രഹേണ ന ഭവതി നോ ചേത് ക്രിയാ ക്രിയൈവ ന ഭവതി|

٧ 7 فَمَا الْخُلاصَةُ إِذاً؟ إِنَّ مَا يَسْعَى إِلَيْهِ إِسْرَائِيلُ لَمْ يَنَالُوهُ، بَلْ نَالَهُ الْمُخْتَارُونَ مِنْهُمْ، وَالْبَاقُونَ عَمِيَتْ بَصَائِرُهُمْ،

തർഹി കിം? ഇസ്രായേലീയലോകാ യദ് അമൃഗയന്ത തന്ന പ്രാപുഃ| കിന്ത്വഭിരുചിതലോകാസ്തത് പ്രാപുസ്തദന്യേ സർവ്വ അന്ധീഭൂതാഃ|

٨ 8 وَفْقاً لِمَا قَدْ كُتِبَ: «أَلْقَى اللهُ عَلَيْهِمْ رُوحَ خُمُولٍ وَأَعْطَاهُمْ عُيُوناً لَا يُبْصِرُونَ بِها، وَآذَاناً لَا يَسْمَعُونَ بِها، حَتَّى هَذَا الْيَوْمِ».

യഥാ ലിഖിതമ് ആസ്തേ, ഘോരനിദ്രാലുതാഭാവം ദൃഷ്ടിഹീനേ ച ലോചനേ| കർണൗ ശ്രുതിവിഹീനൗ ച പ്രദദൗ തേഭ്യ ഈശ്വരഃ||

٩ 9 كَذَلِكَ يَقُولُ دَاوُدُ: «لِتَصِرْ لَهُمْ مَائِدَتُهُمْ فَخّاً وَشَرَكاً وَعَقَبَةً وَعِقَاباً.

ഏതേസ്മിൻ ദായൂദപി ലിഖിതവാൻ യഥാ, അതോ ഭുക്ത്യാസനം തേഷാമ് ഉന്മാഥവദ് ഭവിഷ്യതി| വാ വംശയന്ത്രവദ് ബാധാ ദണ്ഡവദ് വാ ഭവിഷ്യതി||

١٠ 10 لِتُظْلِمْ عُيُونُهُمْ كَيْ لَا يُبْصِرُوا، وَلْتَكُنْ ظُهُورُهُمْ مُنْحَنِيَةً دَائِماً!»

ഭവിഷ്യന്തി തഥാന്ധാസ്തേ നേത്രൈഃ പശ്യന്തി നോ യഥാ| വേപഥുഃ കടിദേശസ്യ തേഷാം നിത്യം ഭവിഷ്യതി||

١١ 11 فَأَقُولُ إِذاً: هَلْ تَعَثَّرُوا لِكَيْ يَسْقُطُوا أَبَداً؟ حَاشَا! بَلْ بِسَقْطَتِهِمْ تَوَفَّرَ الْخَلاصُ لِلأُمَمِ، لَعَلَّ ذلِكَ يُثِيرُ غَيْرَتَهُمْ.

പതനാർഥം തേ സ്ഖലിതവന്ത ഇതി വാചം കിമഹം വദാമി? തന്ന ഭവതു കിന്തു താൻ ഉദ്യോഗിനഃ കർത്തും തേഷാം പതനാദ് ഇതരദേശീയലോകൈഃ പരിത്രാണം പ്രാപ്തം|

١٢ 12 فَإِذَا كَانَتْ سَقْطَتُهُمْ غِنىً لِلْعَالَمِ، وَخَسَارَتُهُمْ غِنىً لِلأُمَمِ، فَكَمْ بِالأَحْرَى يَكُونُ اكْتِمَالُهُمْ؟

തേഷാം പതനം യദി ജഗതോ ലോകാനാം ലാഭജനകമ് അഭവത് തേഷാം ഹ്രാസോഽപി യദി ഭിന്നദേശിനാം ലാഭജനകോഽഭവത് തർഹി തേഷാം വൃദ്ധിഃ കതി ലാഭജനികാ ഭവിഷ്യതി?

١٣ 13 فَإِنِّي أُخَاطِبُكُمْ، أَنْتُمُ الأُمَمَ، بِمَا أَنِّي رَسُولٌ لِلأُمَمِ، مُمَجِّداً رِسَالَتِي،

അതോ ഹേ അന്യദേശിനോ യുഷ്മാൻ സമ്ബോധ്യ കഥയാമി നിജാനാം ജ്ഞാതിബന്ധൂനാം മനഃസൂദ്യോഗം ജനയൻ തേഷാം മധ്യേ കിയതാം ലോകാനാം യഥാ പരിത്രാണം സാധയാമി

١٤ 14 لَعَلِّي أُثِيرُ غَيْرَةَ بَنِي جِنْسِي فَأُنْقِذَ بَعْضاً مِنْهُمْ.

തന്നിമിത്തമ് അന്യദേശിനാം നികടേ പ്രേരിതഃ സൻ അഹം സ്വപദസ്യ മഹിമാനം പ്രകാശയാമി|

١٥ 15 فَإِذَا كَانَ إِبْعَادُهُمْ فُرْصَةً لِمُصَالَحَةِ الْعَالَمِ، فَمَاذَا يَكُونُ قُبُولُهُمْ إِلّا حَيَاةً مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ؟

തേഷാം നിഗ്രഹേണ യദീശ്വരേണ സഹ ജഗതോ ജനാനാം മേലനം ജാതം തർഹി തേഷാമ് അനുഗൃഹീതത്വം മൃതദേഹേ യഥാ ജീവനലാഭസ്തദ്വത് കിം ന ഭവിഷ്യതി?

١٦ 16 وَإذَا كَانَتِ الْقِطْعَةُ الأُولَى مِنَ الْعَجِينِ مُقَدَّسَةً، فَالْعَجِينُ كُلُّهُ مُقَدَّسٌ؛ وَإذَا كَانَ أَصْلُ الشَّجَرَةِ مُقَدَّساً، فَالأَغْصَانُ أَيْضاً تَكُونُ مُقَدَّسَةً.

അപരം പ്രഥമജാതം ഫലം യദി പവിത്രം ഭവതി തർഹി സർവ്വമേവ ഫലം പവിത്രം ഭവിഷ്യതി; തഥാ മൂലം യദി പവിത്രം ഭവതി തർഹി ശാഖാ അപി തഥൈവ ഭവിഷ്യന്തി|

١٧ 17 فَإِذَا كَانَتْ بَعْضُ أَغْصَانِ الزَّيْتُونَةِ قَدْ قُطِعَتْ، ثُمَّ طُعِّمْتَ فِيهَا وَأَنْتَ مِنْ زَيْتُونَةٍ بَرِّيَّةٍ، فَصِرْتَ بِذَلِكَ شَرِيكاً فِي أَصْلِ الزَّيْتُونَةِ وَغِذَائِهَا،

കിയതീനാം ശാഖാനാം ഛേദനേ കൃതേ ത്വം വന്യജിതവൃക്ഷസ്യ ശാഖാ ഭൂത്വാ യദി തച്ഛാഖാനാം സ്ഥാനേ രോപിതാ സതി ജിതവൃക്ഷീയമൂലസ്യ രസം ഭുംക്ഷേ,

١٨ 18 فَلا تَفْتَخِرْ عَلَى بَاقِي الأَغْصَانِ. وَإِنْ كُنْتَ تَفْتَخِرُ، فَلَسْتَ أَنْتَ تَحْمِلُ الأَصْلَ، بَلْ هُوَ يَحْمِلُكَ.

തർഹി താസാം ഭിന്നശാഖാനാം വിരുദ്ധം മാം ഗർവ്വീഃ; യദി ഗർവ്വസി തർഹി ത്വം മൂലം യന്ന ധാരയസി കിന്തു മൂലം ത്വാം ധാരയതീതി സംസ്മര|

١٩ 19 وَلكِنَّكَ قَدْ تَقُولُ: «تِلْكَ الأَغْصَانُ قَدْ قُطِعَتْ لأُطَعَّمَ أَنَا!»

അപരഞ്ച യദി വദസി മാം രോപയിതും താഃ ശാഖാ വിഭന്നാ അഭവൻ;

٢٠ 20 صَحِيحٌ! فَهِيَ قُطِعَتْ لِسَبَبِ عَدَمِ الإِيمَانِ، وَأَنْتَ إِنَّمَا تَثْبُتُ بِسَبَبِ الإِيمَانِ. فَلا يَأْخُذْكَ الْغُرُورُ، بَلْ خَفْ

ഭദ്രമ്, അപ്രത്യയകാരണാത് തേ വിഭിന്നാ ജാതാസ്തഥാ വിശ്വാസകാരണാത് ത്വം രോപിതോ ജാതസ്തസ്മാദ് അഹങ്കാരമ് അകൃത്വാ സസാധ്വസോ ഭവ|

٢١ 21 إِنَّ اللهَ رُبَّمَا لَا يُبْقِي عَلَيْكَ مَادَامَ لَمْ يُبْقِ عَلَى الأَغْصَانِ الأَصْلِيَّةِ.

യത ഈശ്വരോ യദി സ്വാഭാവികീഃ ശാഖാ ന രക്ഷതി തർഹി സാവധാനോ ഭവ ചേത് ത്വാമപി ന സ്ഥാപയതി|

٢٢ 22 فَتَأَمَّلْ إِذاً لُطْفَ اللهِ وَشِدَّتَهُ: أَمَّا الشِّدَّةُ، فَعَلَى الَّذِينَ سَقَطُوا؛ وَأَمَّا لُطْفُ اللهِ فَمِنْ نَحْوِكَ مَادُمْتَ تَثْبُتُ فِي اللُّطْفِ. وَلَوْ لَمْ تَكُنْ ثَابِتاً، لَكُنْتَ أَنْتَ أَيْضاً تُقْطَعُ.

ഇത്യത്രേശ്വരസ്യ യാദൃശീ കൃപാ താദൃശം ഭയാനകത്വമപി ത്വയാ ദൃശ്യതാം; യേ പതിതാസ്താൻ പ്രതി തസ്യ ഭയാനകത്വം ദൃശ്യതാം, ത്വഞ്ച യദി തത്കൃപാശ്രിതസ്തിഷ്ഠസി തർഹി ത്വാം പ്രതി കൃപാ ദ്രക്ഷ്യതേ; നോ ചേത് ത്വമപി തദ്വത് ഛിന്നോ ഭവിഷ്യസി|

٢٣ 23 وَهُمْ أَيْضاً، إِنْ لَمْ يَثْبُتُوا فِي عَدَمِ الإِيمَان فَسَوْفَ يُطَعَّمُونَ، لأَنَّ اللهَ قَادِرٌ أَنْ يُطَعِّمَهُمْ مِنْ جَدِيدٍ.

അപരഞ്ച തേ യദ്യപ്രത്യയേ ന തിഷ്ഠന്തി തർഹി പുനരപി രോപയിഷ്യന്തേ യസ്മാത് താൻ പുനരപി രോപയിതുമ് ഇശ്വരസ്യ ശക്തിരാസ്തേ|

٢٤ 24 فَإِذَا كُنْتَ أَنْتَ قَدْ قُطِعْتَ مِنَ الزَّيْتُونَةِ الْبَرِّيَّةِ الَّتِي تَنْتَمِي إِلَيْهَا أَصْلاً، وَطُعِّمْتَ خِلافاً لِلْعَادَةِ فِي الزَّيْتُونَةِ الْجَيِّدَةِ، فَكَمْ بِالأَحْرَى هَؤُلاءِ، الَّذِينَ هُمْ أَغْصَانٌ أَصْلِيَّةٌ، سَوْفَ يُطَعَّمُونَ فِي زَيْتُونَتِهِمِ الْخَاصَّةِ.

വന്യജിതവൃക്ഷസ്യ ശാഖാ സൻ ത്വം യദി തതശ്ഛിന്നോ രീതിവ്യത്യയേനോത്തമജിതവൃക്ഷേ രോപിതോഽഭവസ്തർഹി തസ്യ വൃക്ഷസ്യ സ്വീയാ യാഃ ശാഖാസ്താഃ കിം പുനഃ സ്വവൃക്ഷേ സംലഗിതും ന ശക്നുവന്തി?

٢٥ 25 فَإِنِّي لَا أُرِيدُ، أَيُّهَا الإِخْوَةُ، أَنْ يَخْفَى عَلَيْكُمْ هَذَا السِّرُّ، لِكَيْ لَا تَكُونُوا حُكَمَاءَ فِي نَظَرِ أَنْفُسِكُمْ، وَهُوَ أَنَّ الْعَمَى قَدْ أَصَابَ إِسْرَائِيلَ جُزْئِيًّا إِلَى أَنْ يَتِمَّ دُخُولُ الأُمَمِ.

ഹേ ഭ്രാതരോ യുഷ്മാകമ് ആത്മാഭിമാനോ യന്ന ജായതേ തദർഥം മമേദൃശീ വാഞ്ഛാ ഭവതി യൂയം ഏതന്നിഗൂഢതത്ത്വമ് അജാനന്തോ യന്ന തിഷ്ഠഥ; വസ്തുതോ യാവത്കാലം സമ്പൂർണരൂപേണ ഭിന്നദേശിനാം സംഗ്രഹോ ന ഭവിഷ്യതി താവത്കാലമ് അംശത്വേന ഇസ്രായേലീയലോകാനാമ് അന്ധതാ സ്ഥാസ്യതി;

٢٦ 26 وَهكَذَا، سَوْفَ يَخْلُصُ جَمِيعُ إِسْرَائِيلَ، وَفْقاً لِمَا قَدْ كُتِبَ: «إِنَّ الْمُنْقِذَ سَيَطْلُعُ مِنْ صِهْيَوْنَ وَيَرُدُّ الإِثْمَ عَنْ يَعْقُوبَ.

പശ്ചാത് തേ സർവ്വേ പരിത്രാസ്യന്തേ; ഏതാദൃശം ലിഖിതമപ്യാസ്തേ, ആഗമിഷ്യതി സീയോനാദ് ഏകോ യസ്ത്രാണദായകഃ| അധർമ്മം യാകുബോ വംശാത് സ തു ദൂരീകരിഷ്യതി|

٢٧ 27 وَهَذَا هُوَ الْعَهْدُ مِنِّي لَهُمْ حِينَ أُزِيلُ خَطَايَاهُمْ».

തഥാ ദൂരീകരിഷ്യാമി തേഷാം പാപാന്യഹം യദാ| തദാ തൈരേവ സാർദ്ധം മേ നിയമോഽയം ഭവിഷ്യതി|

٢٨ 28 فَفِيمَا يَتَعَلَّقُ بِالإِنْجِيلِ، هُمْ أَعْدَاءُ اللهِ مِنْ أَجْلِكُمْ. وَأَمَّا فِيمَا يَتَعَلَّقُ بِالاخْتِيَارِ الإِلهِيِّ فَهُمْ مَحْبُوبُونَ مِنْ أَجْلِ الآبَاءِ.

സുസംവാദാത് തേ യുഷ്മാകം വിപക്ഷാ അഭവൻ കിന്ത്വഭിരുചിതത്വാത് തേ പിതൃലോകാനാം കൃതേ പ്രിയപാത്രാണി ഭവന്തി|

٢٩ 29 فَإِنَّ اللهَ لَا يَتَرَاجَعُ أَبَداً عَنْ هِبَاتِهِ وَدَعْوَتِهِ.

യത ഈശ്വരസ്യ ദാനാദ് ആഹ്വാനാഞ്ച പശ്ചാത്താപോ ന ഭവതി|

٣٠ 30 وَالْوَاقِعُ أَنَّهُ كَمَا كُنْتُمْ أَنْتُمْ فِي الْمَاضِي غَيْرَ مُطِيعِينَ لِلهِ، وَلَكِنَّكُمُ الآنَ نِلْتُمُ الرَّحْمَةَ مِنْ جَرَّاءِ عَدَمِ طَاعَتِهِمْ هُمْ،

അതഏവ പൂർവ്വമ് ഈശ്വരേഽവിശ്വാസിനഃ സന്തോഽപി യൂയം യദ്വത് സമ്പ്രതി തേഷാമ് അവിശ്വാസകാരണാദ് ഈശ്വരസ്യ കൃപാപാത്രാണി ജാതാസ്തദ്വദ്

٣١ 31 فَكَذَلِكَ الآنَ هُمْ غَيْرُ مُطِيعِينَ لِلهِ. لِيَنَالُوا هُمْ أَيْضاً الرَّحْمَةَ، مِنْ جَرَّاءِ الرَّحْمَةِ الَّتِي نِلْتُمُوهَا أَنْتُمْ.

ഇദാനീം തേഽവിശ്വാസിനഃ സന്തി കിന്തു യുഷ്മാഭി ർലബ്ധകൃപാകാരണാത് തൈരപി കൃപാ ലപ്സ്യതേ|

٣٢ 32 فَإِنَّ اللهَ حَبَسَ الْجَمِيعَ مَعاً فِي عَدَمِ الطَّاعَةِ لِكَيْ يَرْحَمَهُمْ جَمِيعاً. (eleēsē g1653)

ഈശ്വരഃ സർവ്വാൻ പ്രതി കൃപാം പ്രകാശയിതും സർവ്വാൻ അവിശ്വാസിത്വേന ഗണയതി| (eleēsē g1653)

٣٣ 33 فَمَا أَعْمَقَ غِنَى اللهِ وَحِكْمَتَهُ وَعِلْمَهُ! مَا أَبْعَدَ أَحْكَامَهُ عَنِ الْفَحْصِ وَطُرُقَهُ عَنِ التَّتَبُّعِ!

അഹോ ഈശ്വരസ്യ ജ്ഞാനബുദ്ധിരൂപയോ ർധനയോഃ കീദൃക് പ്രാചുര്യ്യം| തസ്യ രാജശാസനസ്യ തത്ത്വം കീദൃഗ് അപ്രാപ്യം| തസ്യ മാർഗാശ്ച കീദൃഗ് അനുപലക്ഷ്യാഃ|

٣٤ 34 «لأَنَّهُ مَنْ عَرَفَ فِكْرَ الرَّبِّ؟ أَوْ مَنْ كَانَ لَهُ مُشِيراً؟

പരമേശ്വരസ്യ സങ്കൽപം കോ ജ്ഞാതവാൻ? തസ്യ മന്ത്രീ വാ കോഽഭവത്?

٣٥ 35 أَوْ مَنْ أَقْرَضَهُ شَيْئاً حَتَّى يُرَدَّ لَهُ؟»

കോ വാ തസ്യോപകാരീ ഭൃത്വാ തത്കൃതേ തേന പ്രത്യുപകർത്തവ്യഃ?

٣٦ 36 فَإِنَّ مِنْهُ وَبِهِ وَلَهُ كُلَّ شَيْءٍ. لَهُ الْمَجْدُ إِلَى الأَبَدِ. آمِينَ! (aiōn g165)

യതോ വസ്തുമാത്രമേവ തസ്മാത് തേന തസ്മൈ ചാഭവത് തദീയോ മഹിമാ സർവ്വദാ പ്രകാശിതോ ഭവതു| ഇതി| (aiōn g165)

Elijah is Nourished by an Angel