رُؤيا 9

١ 1 وَلَمَّا نَفَخَ الْمَلاكُ الْخَامِسُ فِي بُوقِهِ، رَأَيْتُ نَجْماً قَدْ هَوَى مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الأَرْضِ، وَأُعْطِيَ مِفْتَاحَ الْهَاوِيَةِ السَّحِيقَةِ. (Abyssos g12)

തതഃ പരം സപ്തമദൂതേന തൂര്യ്യാം വാദിതായാം ഗഗനാത് പൃഥിവ്യാം നിപതിത ഏകസ്താരകോ മയാ ദൃഷ്ടഃ, തസ്മൈ രസാതലകൂപസ്യ കുഞ്ജികാദായി| (Abyssos g12)

٢ 2 فَلَمَّا فَتَحَهَا انْدَفَعَ الدُّخَانُ كَأَنَّهُ مِنْ أَتُونٍ عَظِيمٍ، فَأَظْلَمَتِ الشَّمْسُ وَالْجَوُّ مِنْ هَذَا الدُّخَانِ. (Abyssos g12)

തേന രസാതലകൂപേ മുക്തേ മഹാഗ്നികുണ്ഡസ്യ ധൂമ ഇവ ധൂമസ്തസ്മാത് കൂപാദ് ഉദ്ഗതഃ| തസ്മാത് കൂപധൂമാത് സൂര്യ്യാകാശൗ തിമിരാവൃതൗ| (Abyssos g12)

٣ 3 وَطَلَعَ مِنَ الدُّخَانِ جَرَادٌ عَلَى الأَرْضِ، وَأُعْطِيَ سُلْطَةً أَنْ يَلْسَعَ كَالْعَقَارِبِ،

തസ്മാദ് ധൂമാത് പതങ്ഗേഷു പൃഥിവ്യാം നിർഗതേഷു നരലോകസ്ഥവൃശ്ചികവത് ബലം തേഭ്യോഽദായി|

٤ 4 وَأُمِرَ أَلّا يَضُرَّ عُشْبَ الأَرْضِ وَلا مَزْرُوعَاتِهَا وَلا أَشْجَارَهَا بَلْ فَقَطْ جَمِيعَ مَنْ لَيْسَ عَلَى جِبَاهِهِمْ خَتْمُ اللهِ،

അപരം പൃഥിവ്യാസ്തൃണാനി ഹരിദ്വർണശാകാദയോ വൃക്ഷാശ്ച തൈ ർന സിംഹിതവ്യാഃ കിന്തു യേഷാം ഭാലേഷ്വീശ്വരസ്യ മുദ്രായാ അങ്കോ നാസ്തി കേവലം തേ മാനവാസ്തൈ ർഹിംസിതവ്യാ ഇദം ത ആദിഷ്ടാഃ|

٥ 5 فَيُعَذِّبُهُمْ دُونَ أَنْ يَقْتُلَهُمْ، مُدَّةَ خَمْسَةِ أَشْهُرٍ. وَالأَلَمُ الَّذِي يُسَبِّبُهُ يُشْبِهُ أَلَمَ لَدْغَةِ الْعَقْرَبِ.

പരന്തു തേഷാം ബധായ നഹി കേവലം പഞ്ച മാസാൻ യാവത് യാതനാദാനായ തേഭ്യഃ സാമർഥ്യമദായി| വൃശ്ചികേന ദഷ്ടസ്യ മാനവസ്യ യാദൃശീ യാതനാ ജായതേ തൈരപി താദൃശീ യാതനാ പ്രദീയതേ|

٦ 6 وَفِي أَثْنَاءِ تِلْكَ الشُّهُورِ يُحَاوِلُ النَّاسُ أَنْ يَتَخَلَّصُوا مِنْ حَيَاتِهِمْ فَلا يَقْدِرُونَ! وَيَتَمَنَّوْنَ أَنْ يَمُوتُوا، لَكِنَّ الْمَوْتَ يَهْرُبُ مِنْهُمْ.

തസ്മിൻ സമയേ മാനവാ മൃത്യും മൃഗയിഷ്യന്തേ കിന്തു പ്രാപ്തും ന ശക്ഷ്യന്തി, തേ പ്രാണാൻ ത്യക്തുമ് അഭിലഷിഷ്യന്തി കിന്തു മൃത്യുസ്തേഭ്യോ ദൂരം പലായിഷ്യതേ|

٧ 7 وَيَبْدُو هَذَا الْجَرَادُ كَأَنَّهُ خَيْلٌ مُجَهَّزَةٌ لِلْقِتَالِ، عَلَى رُؤُوسِهِ مَا يُشْبِهُ أَكَالِيلَ الذَّهَبِ، وَوُجُوهُهُ كَوُجُوهِ الْبَشَرِ،

തേഷാം പതങ്ഗാനാമ് ആകാരോ യുദ്ധാർഥം സുസജ്ജിതാനാമ് അശ്വാനാമ് ആകാരസ്യ തുല്യഃ, തേഷാം ശിരഃസു സുവർണകിരീടാനീവ കിരീടാനി വിദ്യന്തേ, മുഖമണ്ഡലാനി ച മാനുഷികമുഖതുല്യാനി,

٨ 8 وَلَهُ شَعْرٌ طَوِيلٌ كَشَعْرِ النِّسَاءِ، وَأَسْنَانُهُ كَأَسْنَانِ الأُسُودِ،

കേശാശ്ച യോഷിതാം കേശാനാം സദൃശാഃ, ദന്താശ്ച സിംഹദന്തതുല്യാഃ,

٩ 9 وَصُدُورُهُ كَدُرُوعٍ حَدِيدِيَّةٍ، وَحَفِيفُ أَجْنِحَتِهِ كَضَجِيجِ مَرْكَبَاتِ خَيْلٍ تَجْرِي إِلَى الْقِتَالِ،

ലൗഹകവചവത് തേഷാം കവചാനി സന്തി, തേഷാം പക്ഷാണാം ശബ്ദോ രണായ ധാവതാമശ്വരഥാനാം സമൂഹസ്യ ശബ്ദതുല്യഃ|

١٠ 10 وَأَذْنَابُهُ ذَاتُ إِبَرٍ كَالْعَقَارِبِ. وَلَهُ سُلْطَةٌ أَنْ يُؤْذِيَ الْبَشَرَ بِأَذْنَابِهِ مُدَّةَ خَمْسَةِ أَشْهُرٍ.

വൃശ്ചികാനാമിവ തേഷാം ലാങ്ഗൂലാനി സന്തി, തേഷു ലാങ്ഗൂലേഷു കണ്ടകാനി വിദ്യന്തേ, അപരം പഞ്ച മാസാൻ യാവത് മാനവാനാം ഹിംസനായ തേ സാമർഥ്യപ്രാപ്താഃ|

١١ 11 أَمَّا مَلِكُهُ فَهُوَ «مَلاكُ الْهَاوِيَةِ»، وَاسْمُهُ بِالْعِبْرِيَّةِ «أَبَدُّونُ»، وَبِالْيُونَانِيَّةِ «أَبُولِّيُّونُ». (Abyssos g12)

തേഷാം രാജാ ച രസാതലസ്യ ദൂതസ്തസ്യ നാമ ഇബ്രീയഭാഷയാ അബദ്ദോൻ യൂനാനീയഭാഷയാ ച അപല്ലുയോൻ അർഥതോ വിനാശക ഇതി| (Abyssos g12)

١٢ 12 انْقَضَى الْوَيْلُ الأَوَّلُ، وَهُنَاكَ وَيْلانِ آخَرَانِ قَادِمَانِ!

പ്രഥമഃ സന്താപോ ഗതവാൻ പശ്യ ഇതഃ പരമപി ദ്വാഭ്യാം സന്താപാഭ്യാമ് ഉപസ്ഥാതവ്യം|

١٣ 13 وَعِنْدَمَا نَفَخَ الْمَلاكُ السَّادِسُ فِي بُوقِهِ، سَمِعْتُ صَوْتاً آتِياً مِنَ الْقُرُونِ الأَرْبَعَةِ لِمَذْبَحِ الذَّهَبِ الْمَوْجُودِ أَمَامَ اللهِ،

തതഃ പരം ഷഷ്ഠദൂതേന തൂര്യ്യാം വാദിതായാമ് ഈശ്വരസ്യാന്തികേ സ്ഥിതായാഃ സുവർണവേദ്യാശ്ചതുശ്ചൂഡാതഃ കസ്യചിദ് രവോ മയാശ്രാവി|

١٤ 14 يَقُولُ لِلْمَلاكِ السَّادِسِ الَّذِي يَحْمِلُ الْبُوقَ: «أَطْلِقِ الْمَلائِكَةَ الأَرْبَعَةَ الْمُقَيَّدِينَ عِنْدَ نَهْرِ الْفُرَاتِ الْكَبِيرِ».

സ തൂരീധാരിണം ഷഷ്ഠദൂതമ് അവദത്, ഫരാതാഖ്യേ മഹാനദേ യേ ചത്വാരോ ദൂതാ ബദ്ധാഃ സന്തി താൻ മോചയ|

١٥ 15 وَكَانَ هَؤُلاءِ الْمَلائِكَةُ الأَرْبَعَةُ مُجَهَّزِينَ اسْتِعْدَاداً لِهذِهِ السَّاعَةِ وَالْيَوْمِ وَالشَّهْرِ وَالسَّنَةِ، فَأُطْلِقُوا لِيَقْتُلُوا ثُلْثَ الْبَشَرِ.

തതസ്തദ്ദണ്ഡസ്യ തദ്ദിനസ്യ തന്മാസസ്യ തദ്വത്സരസ്യ ച കൃതേ നിരൂപിതാസ്തേ ചത്വാരോ ദൂതാ മാനവാനാം തൃതീയാംശസ്യ ബധാർഥം മോചിതാഃ|

١٦ 16 وَسَمِعْتُ أَنَّ جَيْشَهُمْ يَبْلُغُ مِئَتَيْ مِلْيُونِ مُحَارِبٍ!

അപരമ് അശ്വാരോഹിസൈന്യാനാം സംഖ്യാ മയാശ്രാവി, തേ വിംശതികോടയ ആസൻ|

١٧ 17 وَرَأَيْتُ فِي الرُّؤْيَا الْخُيُولَ وَعَلَيْهَا فُرْسَانٌ يَلْبَسُونَ دُرُوعاً بَعْضُهَا أَحْمَرُ نَارِيٌّ، وَبَعْضُهَا بَنَفْسَجِيٌّ، وَبَعْضُهَا أَصْفَرُ كِبْرِيتِيٌّ. وَكَانَتْ رُؤُوسُ الْخَيْلِ مِثْلَ رُؤُوسِ الأُسُودِ، تَلْفُظُ مِنْ أَفْوَاهِهَا نَاراً وَدُخَاناً وَكِبْرِيتاً.

മയാ യേ ഽശ്വാ അശ്വാരോഹിണശ്ച ദൃഷ്ടാസ്ത ഏതാദൃശാഃ, തേഷാം വഹ്നിസ്വരൂപാണി നീലപ്രസ്തരസ്വരൂപാണി ഗന്ധകസ്വരൂപാണി ച വർമ്മാണ്യാസൻ, വാജിനാഞ്ച സിംഹമൂർദ്ധസദൃശാ മൂർദ്ധാനഃ, തേഷാം മുഖേഭ്യോ വഹ്നിധൂമഗന്ധകാ നിർഗച്ഛന്തി|

١٨ 18 فَقُتِلَ ثُلْثُ النَّاسِ بِهذِهِ الْبَلايَا الثَّلاثِ، أَيْ بِالنَّارِ وَالدُّخَانِ وَالْكِبْرِيتِ الْخَارِجَةِ مِنْ أَفْوَاهِ الْخَيْلِ.

ഏതൈസ്ത്രിഭി ർദണ്ഡൈരർഥതസ്തേഷാം മുഖേഭ്യോ നിർഗച്ഛദ്ഭി ർവഹ്നിധൂമഗന്ധകൈ ർമാനുഷാണാം തുതീയാംശോ ഽഘാനി|

١٩ 19 وَكَانَتْ قُوَّةُ الْخَيْلِ الْقَاتِلَةُ تَكْمُنُ فِي أَفْوَاهِهَا وَفِي أَذْنَابِهَا أَيْضاً، لأَنَّ أَذْنَابَهَا تُشْبِهُ الْحَيَّاتِ ذَاتَ الرُّؤُوسِ الْمُؤْذِيَةِ!

തേഷാം വാജിനാം ബലം മുഖേഷു ലാങ്ഗൂലേഷു ച സ്ഥിതം, യതസ്തേഷാം ലാങ്ഗൂലാനി സർപാകാരാണി മസ്തകവിശിഷ്ടാനി ച തൈരേവ തേ ഹിംസന്തി|

٢٠ 20 وَلَكِنَّ النَّاسَ الَّذِينَ نَجَوْا مِنْ هذِهِ الْبَلايَا، لَمْ يَتُوبُوا عَنْ أَعْمَالِهِمْ، وَظَلُّوا يَسْجُدُونَ لِلشَّيَاطِينِ وَلِلأَصْنَامِ الَّتِي صَنَعُوهَا مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالنُّحَاسِ وَالْحَجَرِ وَالْخَشَبِ، مَعَ أَنَّهَا لَا تَرَى وَلا تَسْمَعُ وَلا تَتَحَرَّكُ!

അപരമ് അവശിഷ്ടാ യേ മാനവാ തൈ ർദണ്ഡൈ ർന ഹതാസ്തേ യഥാ ദൃഷ്ടിശ്രവണഗമനശക്തിഹീനാൻ സ്വർണരൗപ്യപിത്തലപ്രസ്തരകാഷ്ഠമയാൻ വിഗ്രഹാൻ ഭൂതാംശ്ച ന പൂജയിഷ്യന്തി തഥാ സ്വഹസ്താനാം ക്രിയാഭ്യഃ സ്വമനാംസി ന പരാവർത്തിതവന്തഃ

٢١ 21 وَلَمْ يَتُوبُوا عَنِ الْقَتْلِ وَالسِّحْرِ وَالزِّنَى وَالسَّرِقَةِ!

സ്വബധകുഹകവ്യഭിചാരചൗര്യ്യോഭ്യോ ഽപി മനാംസി ന പരാവർത്തിതവന്തഃ|