رُؤيا 19

١ 1 وَبَعْدَ هَذَا سَمِعْتُ صَوْتاً عَالِياً كَأَنَّهُ صَادِرٌ مِنْ جَمْعٍ كَبِيرٍ فِي السَّمَاءِ يَقُولُ: «هَلِّلُويَا! الْخَلاصُ وَالْمَجْدُ وَالْكَرَامَةُ وَالْقُدْرَةُ لِلرَّبِّ إِلَهِنَا

തതഃ പരം സ്വർഗസ്ഥാനാം മഹാജനതായാ മഹാശബ്ദോ ഽയം മയാ ശ്രൂതഃ, ബ്രൂത പരേശ്വരം ധന്യമ് അസ്മദീയോ യ ഈശ്വരഃ| തസ്യാഭവത് പരിത്രാണാം പ്രഭാവശ്ച പരാക്രമഃ|

٢ 2 فَإِنَّ أَحْكَامَهُ حَقٌّ وَعَدْلٌ، لأَنَّهُ عَاقَبَ الزَّانِيَةَ الْكُبْرَى الَّتِي أَفْسَدَتِ الأَرْضَ، وَانْتَقَمَ لِدَمِ عَبِيدِهِ مِنْهَا».

വിചാരാജ്ഞാശ്ച തസ്യൈവ സത്യാ ന്യായ്യാ ഭവന്തി ച| യാ സ്വവേശ്യാക്രിയാഭിശ്ച വ്യകരോത് കൃത്സ്നമേദിനീം| താം സ ദണ്ഡിതവാൻ വേശ്യാം തസ്യാശ്ച കരതസ്തഥാ| ശോണിതസ്യ സ്വദാസാനാം സംശോധം സ ഗൃഹീതവാൻ||

٣ 3 وَهَتَفُوا ثَانِيَةً: «هَلِّلُويَا! دُخَانُ حَرِيقِهَا يَتَصَاعَدُ إِلَى أَبَدِ الآبِدِينَ!» (aiōn g165)

പുനരപി തൈരിദമുക്തം യഥാ, ബ്രൂത പരേശ്വരം ധന്യം യന്നിത്യം നിത്യമേവ ച| തസ്യാ ദാഹസ്യ ധൂമോ ഽസൗ ദിശമൂർദ്ധ്വമുദേഷ്യതി|| (aiōn g165)

٤ 4 وَجَثَا الشُّيُوخُ الأَرْبَعَةُ وَالْعِشْرُونَ وَالْكَائِنَاتُ الْحَيَّةُ الأَرْبَعَةُ سُجُوداً لِلهِ الْجَالِسِ عَلَى الْعَرْشِ، وَهَتَفُوا: «آمِينَ! هَلِّلُويَا!»

തതഃ പരം ചതുർവ്വിംശതിപ്രാചീനാശ്ചത്വാരഃ പ്രാണിനശ്ച പ്രണിപത്യ സിംഹാസനോപവിഷ്ടമ് ഈശ്വരം പ്രണമ്യാവദൻ, തഥാസ്തു പരമേശശ്ച സർവ്വൈരേവ പ്രശസ്യതാം||

٥ 5 وَخَرَجَ مِنَ الْعَرْشِ صَوْتٌ يَقُولُ: «سَبِّحُوا إِلهَنَا يَا جَمِيعَ عَبِيدِهِ الَّذِينَ يَتَّقُونَهُ صِغَاراً وَكِبَاراً!»

അനന്തരം സിംഹാസനമധ്യാദ് ഏഷ രവോ നിർഗതോ, യഥാ, ഹേ ഈശ്വരസ്യ ദാസേയാസ്തദ്ഭക്താഃ സകലാ നരാഃ| യൂയം ക്ഷുദ്രാ മഹാന്തശ്ച പ്രശംസത വ ഈശ്വരം||

٦ 6 ثُمَّ سَمِعْتُ صَوْتاً كَأَنَّهُ صَوْتُ جَمْعٍ كَبِيرٍ أَوْ شَلّالٍ غَزِيرٍ أَوْ رَعْدٍ شَدِيدٍ، يَقُولُ: «هَلِّلُويَا! فَإِنَّ الرَّبَّ الإِلهَ الْقَادِرَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدْ مَلَكَ،

തതഃ പരം മഹാജനതായാഃ ശബ്ദ ഇവ ബഹുതോയാനാഞ്ച ശബ്ദ ഇവ ഗൃരുതരസ്തനിതാനാഞ്ച ശബ്ദ ഇവ ശബ്ദോ ഽയം മയാ ശ്രുതഃ, ബ്രൂത പരേശ്വരം ധന്യം രാജത്വം പ്രാപ്തവാൻ യതഃ| സ പരമേശ്വരോ ഽസ്മാകം യഃ സർവ്വശക്തിമാൻ പ്രഭുഃ|

٧ 7 لِنَفْرَحْ وَنَبْتَهِجْ وَنُمَجِّدْهُ، فَإِنَّ عُرْسَ الْحَمَلِ قَدْ حَانَ مَوْعِدُهُ، وَعَرُوسَهُ قَدْ هَيَّأَتْ نَفْسَهَا،

കീർത്തയാമഃ സ്തവം തസ്യ ഹൃഷ്ടാശ്ചോല്ലാസിതാ വയം| യന്മേഷശാവകസ്യൈവ വിവാഹസമയോ ഽഭവത്| വാഗ്ദത്താ ചാഭവത് തസ്മൈ യാ കന്യാ സാ സുസജ്ജിതാ|

٨ 8 وَوُهِبَ لَهَا أَنْ تَلْبَسَ الكَتَّانَ الأَبْيَضَ النَّاصِعَ!» وَالْكَتَّانُ يَرْمِزُ إِلَى أَعْمَالِ الصَّلاحِ الَّتِي قَامَ بِها الْقِدِّيسُونَ.

പരിധാനായ തസ്യൈ ച ദത്തഃ ശുഭ്രഃ സുചേലകഃ||

٩ 9 وَأَمْلَى عَلَيَّ الْمَلاكُ أَنْ أَكْتُبَ: «طُوبَى لِلْمَدْعُوِّينَ إِلَى وَلِيمَةِ عُرْسِ الْحَمَلِ». ثُمَّ قَالَ: «اللهُ نَفْسُهُ يَقُولُ هَذَا الْقَوْلَ الْحَقَّ».

സ സുചേലകഃ പവിത്രലോകാനാം പുണ്യാനി| തതഃ സ മാമ് ഉക്തവാൻ ത്വമിദം ലിഖ മേഷശാവകസ്യ വിവാഹഭോജ്യായ യേ നിമന്ത്രിതാസ്തേ ധന്യാ ഇതി| പുനരപി മാമ് അവദത്, ഇമാനീശ്വരസ്യ സത്യാനി വാക്യാനി|

١٠ 10 فَجَثَوْتُ عِنْدَ قَدَمَيْهِ لأَسْجُدَ لَهُ، فَقَالَ لِي: «لا تَفْعَلْ! إِنِّي عَبْدٌ لِلهِ، مِثْلُكَ وَمِثْلُ إِخْوَتِكَ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ لَدَيْهِمِ الشَّهَادَةُ الْمُخْتَصَّةُ بِيَسُوعَ: لِلهِ اسْجُدْ! فَإِنَّ الشَّهَادَةَ الْمخْتَصَّةَ بِيَسُوعَ هِيَ رُوحُ النُّبُوءَةِ».

അനന്തരം അഹം തസ്യ ചരണയോരന്തികേ നിപത്യ തം പ്രണന്തുമുദ്യതഃ| തതഃ സ മാമ് ഉക്തവാൻ സാവധാനസ്തിഷ്ഠ മൈവം കുരു യീശോഃ സാക്ഷ്യവിശിഷ്ടൈസ്തവ ഭ്രാതൃഭിസ്ത്വയാ ച സഹദാസോ ഽഹം| ഈശ്വരമേവ പ്രണമ യസ്മാദ് യീശോഃ സാക്ഷ്യം ഭവിഷ്യദ്വാക്യസ്യ സാരം|

١١ 11 ثُمَّ رَأَيْتُ السَّمَاءَ مَفْتُوحَةً، وَإذَا حِصَانٌ أَبْيَضُ يُسَمَّى رَاكِبُهُ «الأَمِينَ الصَّادِقَ» الَّذِي يَقْضِي وَيُحَارِبُ بِالْعَدْلِ.

അനന്തരം മയാ മുക്തഃ സ്വർഗോ ദൃഷ്ടഃ, ഏകഃ ശ്വേതവർണോ ഽശ്വോ ഽപി ദൃഷ്ടസ്തദാരൂഢോ ജനോ വിശ്വാസ്യഃ സത്യമയശ്ചേതി നാമ്നാ ഖ്യാതഃ സ യാഥാർഥ്യേന വിചാരം യുദ്ധഞ്ച കരോതി|

١٢ 12 عَيْنَاهُ كَلَهِيبِ نَارٍ، وَعَلَى رَأْسِهِ أَكَالِيلُ كَثِيرَةٌ، وَقَدْ كُتِبَ عَلَى جَبْهَتِهِ اسْمٌ لَا يَعْرِفُهُ أَحَدٌ إِلّا هُوَ.

തസ്യ നേത്രേ ഽഗ്നിശിഖാതുല്യേ ശിരസി ച ബഹുകിരീടാനി വിദ്യന്തേ തത്ര തസ്യ നാമ ലിഖിതമസ്തി തമേവ വിനാ നാപരഃ കോ ഽപി തന്നാമ ജാനാതി|

١٣ 13 وَكَانَ يَرْتَدِي ثَوْباً مُغَمَّساً بِالدَّمِ؛ أَمَّا اسْمُهُ فَهُوَ «كَلِمَةُ اللهِ»

സ രുധിരമഗ്നേന പരിച്ഛദേനാച്ഛാദിത ഈശ്വരവാദ ഇതി നാമ്നാഭിധീയതേ ച|

١٤ 14 وَكَانَ الأَجْنَادُ الَّذِينَ فِي السَّمَاءِ يَتْبَعُونَهُ رَاكِبِينَ خُيُولاً بَيْضَاءَ، وَلابِسِينَ كَتَّاناً نَقِيًّا نَاصِعَ الْبَيَاضِ،

അപരം സ്വർഗസ്ഥസൈന്യാനി ശ്വേതാശ്വാരൂഢാനി പരിഹിതനിർമ്മലശ്വേതസൂക്ഷ്മവസ്ത്രാണി ച ഭൂത്വാ തമനുഗച്ഛന്തി|

١٥ 15 وَكَانَ يَخْرُجُ مِنْ فَمِهِ سَيْفٌ حَادٌّ لِيَضْرِبَ بِهِ الأُمَمَ وَيَحْكُمَهُمْ بِعَصاً مِنْ حَدِيدٍ، وَيَدُوسَهُمْ فِي مِعْصَرَةِ شِدَّةِ غَضَبِ اللهِ الْقَادِرِ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ.

തസ്യ വക്ത്രാദ് ഏകസ്തീക്ഷണഃ ഖങ്ഗോ നിർഗച്ഛതി തേന ഖങ്ഗേന സർവ്വജാതീയാസ്തേനാഘാതിതവ്യാഃ സ ച ലൗഹദണ്ഡേന താൻ ചാരയിഷ്യതി സർവ്വശക്തിമത ഈശ്വരസ്യ പ്രചണ്ഡകോപരസോത്പാദകദ്രാക്ഷാകുണ്ഡേ യദ്യത് തിഷ്ഠതി തത് സർവ്വം സ ഏവ പദാഭ്യാം പിനഷ്ടി|

١٦ 16 وَقَدْ كُتِبَ عَلَى ثَوْبِهِ وَعَلَى فَخْذِهِ «مَلِكُ الْمُلُوكِ وَرَبُّ الأَرْبَابِ».

അപരം തസ്യ പരിച്ഛദ ഉരസി ച രാജ്ഞാം രാജാ പ്രഭൂനാം പ്രഭുശ്ചേതി നാമ നിഖിതമസ്തി|

١٧ 17 ثُمَّ رَأَيْتُ مَلاكاً وَاقِفاً فِي الشَّمْسِ، يُنَادِي الطُّيُورَ الطَّائِرَةَ فِي وَسَطِ السَّمَاءِ بِصَوْتٍ عَالٍ قَائِلاً: «هَلُمِّي اجْتَمِعِي مَعاً إِلَى وَلِيمَةِ اللهِ الْكُبْرَى!

അനന്തരം സൂര്യ്യേ തിഷ്ഠൻ ഏകോ ദൂതോ മയാ ദൃഷ്ടഃ, ആകാശമധ്യ ഉഡ്ഡീയമാനാൻ സർവ്വാൻ പക്ഷിണഃ പ്രതി സ ഉച്ചൈഃസ്വരേണേദം ഘോഷയതി, അത്രാഗച്ഛത|

١٨ 18 تَعَالَيْ وَالْتَهِمِي لُحُومَ الْمُلُوكِ وَالْقَادَةِ وَالأَبْطَالِ، وَالْخُيُولِ وَفُرْسَانِهَا، وَلُحُومَ الْبَشَرِ جَمِيعاً مِنْ أَحْرَارٍ وَعَبِيدٍ، وَصِغَارٍ وَكِبَارٍ».

ഈശ്വരസ്യ മഹാഭോജ്യേ മിലത, രാജ്ഞാം ക്രവ്യാണി സേനാപതീനാം ക്രവ്യാണി വീരാണാം ക്രവ്യാണ്യശ്വാനാം തദാരൂഢാനാഞ്ച ക്രവ്യാണി ദാസമുക്താനാം ക്ഷുദ്രമഹതാം സർവ്വേഷാമേവ ക്രവ്യാണി ച യുഷ്മാഭി ർഭക്ഷിതവ്യാനി|

١٩ 19 وَرَأَيْتُ الْوَحْشَ وَمُلُوكَ الأَرْضِ وَجُيُوشَهُمْ وَقَدِ احْتَشَدُوا لِيُحَارِبُوا هَذَا الْفَارِسَ وَجَيْشَهُ.

തതഃ പരം തേനാശ്വാരൂഢജനേന തദീയസൈന്യൈശ്ച സാർദ്ധം യുദ്ധം കർത്തും സ പശുഃ പൃഥിവ്യാ രാജാനസ്തേഷാം സൈന്യാനി ച സമാഗച്ഛന്തീതി മയാ ദൃഷ്ടം|

٢٠ 20 فَقُبِضَ عَلَى الْوَحْشِ وَعَلَى النَّبِيِّ الدَّجَّالِ الَّذِي قَامَ بِالْمُعْجِزَاتِ فِي حُضُورِ الْوَحْشِ وَأَضَلَّ بِها الَّذِينَ قَبِلُوا عَلامَةَ الْوَحْشِ، وَسَجَدُوا لِتِمْثَالِهِ. وَطُرِحَ كِلاهُمَا حَيًّا فِي بُحَيْرَةِ النَّارِ وَالْكِبْرِيتِ الْمُتَّقِدَةِ، (Limnē Pyr g3041 g4442)

തതഃ സ പശു ർധൃതോ യശ്ച മിഥ്യാഭവിഷ്യദ്വക്താ തസ്യാന്തികേ ചിത്രകർമ്മാണി കുർവ്വൻ തൈരേവ പശ്വങ്കധാരിണസ്തത്പ്രതിമാപൂജകാംശ്ച ഭ്രമിതവാൻ സോ ഽപി തേന സാർദ്ധം ധൃതഃ| തൗ ച വഹ്നിഗന്ധകജ്വലിതഹ്രദേ ജീവന്തൗ നിക്ഷിപ്തൗ| (Limnē Pyr g3041 g4442)

٢١ 21 وَقَتَلَ السَّيْفُ الْخَارِجُ مِنْ فَمِ الْفَارِسِ جَمِيعَ الْبَاقِينَ، وَشَبِعَتِ الطُّيُورُ كُلُّهَا مِنْ لُحُومِهِمْ.

അവശിഷ്ടാശ്ച തസ്യാശ്വാരൂഢസ്യ വക്ത്രനിർഗതഖങ്ഗേന ഹതാഃ, തേഷാം ക്രവ്യൈശ്ച പക്ഷിണഃ സർവ്വേ തൃപ്തിം ഗതാഃ|