مَتَّى 6
| احْذَرُوا مِنْ أَنْ تَعْمَلُوا الْخَيْرَ أَمَامَ النَّاسِ بِقَصْدِ أَنْ يَنْظُرُوا إِلَيْكُمْ. وَإلَّا، فَلَيْسَ لَكُمْ مُكَافَأَةٌ عِنْدَ أَبِيكُمُ الَّذِي فِي السَّمَاوَاتِ. | ١ 1 |
സാവധാനാ ഭവത, മനുജാൻ ദർശയിതും തേഷാം ഗോചരേ ധർമ്മകർമ്മ മാ കുരുത, തഥാ കൃതേ യുഷ്മാകം സ്വർഗസ്ഥപിതുഃ സകാശാത് കിഞ്ചന ഫലം ന പ്രാപ്സ്യഥ|
| فَإِذَا تَصَدَّقْتَ عَلَى أَحَدٍ، فَلا تَنْفُخْ أَمَامَكَ فِي الْبُوقِ، كَمَا يَفْعَلُ الْمُنَافِقُونَ فِي الْمَجَامِعِ وَالشَّوَارِعِ، لِيَمْدَحَهُمُ النَّاسُ. الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُمْ قَدْ نَالُوا مُكَافَأَتَهُمْ. | ٢ 2 |
ത്വം യദാ ദദാസി തദാ കപടിനോ ജനാ യഥാ മനുജേഭ്യഃ പ്രശംസാം പ്രാപ്തും ഭജനഭവനേ രാജമാർഗേ ച തൂരീം വാദയന്തി, തഥാ മാ കുരി, അഹം തുഭ്യം യഥാർഥം കഥയാമി, തേ സ്വകായം ഫലമ് അലഭന്ത|
| أَمَّا أَنْتَ، فَعِنْدَمَا تَتَصَدَّقُ عَلَى أَحَدٍ، فَلا تَدَعْ يَدَكَ الْيُسْرَى تَعْرِفُ مَا تَفْعَلُهُ الْيُمْنَى. | ٣ 3 |
കിന്തു ത്വം യദാ ദദാസി, തദാ നിജദക്ഷിണകരോ യത് കരോതി, തദ് വാമകരം മാ ജ്ഞാപയ|
| لِتَكُونَ صَدَقَتُكَ فِي الْخَفَاءِ، وَأَبُوكَ السَّمَاوِيُّ الَّذِي يَرَى فِي الْخَفَاءِ، هُوَ يُكَافِئُكَ. | ٤ 4 |
തേന തവ ദാനം ഗുപ്തം ഭവിഷ്യതി യസ്തു തവ പിതാ ഗുപ്തദർശീ, സ പ്രകാശ്യ തുഭ്യം ഫലം ദാസ്യതി|
| وَعِنْدَمَا تُصَلُّونَ، لَا تَكُونُوا مِثْلَ الْمُنَافِقِينَ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ يُصَلُّوا وَاقِفِينَ فِي الْمَجَامِعِ وَفِي زَوَايَا الشَّوَارِعِ لِيَرَاهُمُ النَّاسُ. الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُمْ قَدْ نَالُوا مُكَافَأَتَهُمْ. | ٥ 5 |
അപരം യദാ പ്രാർഥയസേ, തദാ കപടിനഇവ മാ കുരു, യസ്മാത് തേ ഭജനഭവനേ രാജമാർഗസ്യ കോണേ തിഷ്ഠന്തോ ലോകാൻ ദർശയന്തഃ പ്രാർഥയിതും പ്രീയന്തേ; അഹം യുഷ്മാൻ തഥ്യം വദാമി, തേ സ്വകീയഫലം പ്രാപ്നുവൻ|
| أَمَّا أَنْتَ، فَعِنْدَمَا تُصَلِّي، فَادْخُلْ غُرْفَتَكَ، وَأَغْلِقِ الْبَابَ عَلَيْكَ، وَصَلِّ إِلَى أَبِيكَ الَّذِي فِي الْخَفَاءِ. وَأَبُوكَ الَّذِي يَرَى فِي الْخَفَاءِ، هُوَ يُكَافِئُكَ. | ٦ 6 |
തസ്മാത് പ്രാർഥനാകാലേ അന്തരാഗാരം പ്രവിശ്യ ദ്വാരം രുദ്വ്വാ ഗുപ്തം പശ്യതസ്തവ പിതുഃ സമീപേ പ്രാർഥയസ്വ; തേന തവ യഃ പിതാ ഗുപ്തദർശീ, സ പ്രകാശ്യ തുഭ്യം ഫലം ദാസ്യതി
| وَعِنْدَمَا تُصَلُّونَ، لَا تُكَرِّرُوا كَلاماً فَارِغاً كَمَا يَفْعَلُ الْوَثَنِيُّونَ، ظَنّاً مِنْهُمْ أَنَّهُ بِالإِكْثَارِ مِنَ الْكَلامِ، يُسْتَجَابُ لَهُمْ. | ٧ 7 |
അപരം പ്രാർഥനാകാലേ ദേവപൂജകാഇവ മുധാ പുനരുക്തിം മാ കുരു, യസ്മാത് തേ ബോധന്തേ, ബഹുവാരം കഥായാം കഥിതായാം തേഷാം പ്രാർഥനാ ഗ്രാഹിഷ്യതേ|
| فَلا تَكُونُوا مِثْلَهُمْ، لأَنَّ أَبَاكُمْ يَعْلَمُ مَا تَحْتَاجُونَ إِلَيْهِ قَبْلَ أَنْ تَسْأَلُوهُ. | ٨ 8 |
യൂയം തേഷാമിവ മാ കുരുത, യസ്മാത് യുഷ്മാകം യദ് യത് പ്രയോജനം യാചനാതഃ പ്രാഗേവ യുഷ്മാകം പിതാ തത് ജാനാതി|
| فَصَلُّوا أَنْتُمْ مِثْلَ هَذِهِ الصَّلاةِ: أَبَانَا الَّذِي فِي السَّمَاوَاتِ، لِيَتَقَدَّسِ اسْمُكَ! | ٩ 9 |
അതഏവ യൂയമ ഈദൃക് പ്രാർഥയധ്വം, ഹേ അസ്മാകം സ്വർഗസ്ഥപിതഃ, തവ നാമ പൂജ്യം ഭവതു|
| لِيَأْتِ مَلَكُوتُكَ! لِتَكُنْ مَشِيئَتُكَ عَلَى الأَرْضِ كَمَا هِيَ فِي السَّمَاءِ! | ١٠ 10 |
തവ രാജത്വം ഭവതു; തവേച്ഛാ സ്വർഗേ യഥാ തഥൈവ മേദിന്യാമപി സഫലാ ഭവതു|
| خُبْزَنَا كَفَافَنَا أَعْطِنَا الْيَوْمَ! | ١١ 11 |
അസ്മാകം പ്രയോജനീയമ് ആഹാരമ് അദ്യ ദേഹി|
| وَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا، كَمَا نَغْفِرُ نَحْنُ لِلْمُذْنِبِينَ إِلَيْنَا! | ١٢ 12 |
വയം യഥാ നിജാപരാധിനഃ ക്ഷമാമഹേ, തഥൈവാസ്മാകമ് അപരാധാൻ ക്ഷമസ്വ|
| وَلا تُدْخِلْنَا فِي تَجْرِبَةٍ، لَكِنْ نَجِّنَا مِنَ الشِّرِّيرِ، لأَنَّ لَكَ الْمُلْكَ وَالْقُوَّةَ وَالْمَجْدَ إِلَى الأَبَدِ. آمِين. | ١٣ 13 |
അസ്മാൻ പരീക്ഷാം മാനയ, കിന്തു പാപാത്മനോ രക്ഷ; രാജത്വം ഗൗരവം പരാക്രമഃ ഏതേ സർവ്വേ സർവ്വദാ തവ; തഥാസ്തു|
| فَإِنْ غَفَرْتُمْ لِلنَّاسِ زَلّاتِهِمْ، يَغْفِرْ لَكُمْ أَبُوكُمُ السَّمَاوِيُّ زَلّاتِكُمْ. | ١٤ 14 |
യദി യൂയമ് അന്യേഷാമ് അപരാധാൻ ക്ഷമധ്വേ തർഹി യുഷ്മാകം സ്വർഗസ്ഥപിതാപി യുഷ്മാൻ ക്ഷമിഷ്യതേ;
| وَإِنْ لَمْ تَغْفِرُوا لِلنَّاسِ، لَا يَغْفِرْ لَكُمْ أَبُوكُمُ السَّمَاوِيُّ زَلّاتِكُمْ. | ١٥ 15 |
കിന്തു യദി യൂയമ് അന്യേഷാമ് അപരാധാൻ ന ക്ഷമധ്വേ, തർഹി യുഷ്മാകം ജനകോപി യുഷ്മാകമ് അപരാധാൻ ന ക്ഷമിഷ്യതേ|
| وَعِنْدَمَا تَصُومُونَ، لَا تَكُونُوا عَابِسِي الْوُجُوهِ، الْمُنَافِقُونَ الَّذِينَ يُغَيِّرُونَ وُجُوهَهُمْ لِكَيْ يَظْهَرُوا لِلنَّاسِ صَائِمِينَ. الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ إِنَّهُمْ قَدْ نَالُوا مُكَافَأَتَهُمْ. | ١٦ 16 |
അപരമ് ഉപവാസകാലേ കപടിനോ ജനാ മാനുഷാൻ ഉപവാസം ജ്ഞാപയിതും സ്വേഷാം വദനാനി മ്ലാനാനി കുർവ്വന്തി, യൂയം തഇവ വിഷണവദനാ മാ ഭവത; അഹം യുഷ്മാൻ തഥ്യം വദാമി തേ സ്വകീയഫലമ് അലഭന്ത|
| أَمَّا أَنْتَ، فَعِنْدَمَا تَصُمْ، فَاغْسِلْ وَجْهَكَ، وَعَطِّرْ رَأْسَكَ، | ١٧ 17 |
യദാ ത്വമ് ഉപവസസി, തദാ യഥാ ലോകൈസ്ത്വം ഉപവാസീവ ന ദൃശ്യസേ, കിന്തു തവ യോഽഗോചരഃ പിതാ തേനൈവ ദൃശ്യസേ, തത്കൃതേ നിജശിരസി തൈലം മർദ്ദയ വദനഞ്ച പ്രക്ഷാലയ;
| لِكَيْ لَا تَظْهَرَ لِلنَّاسِ صَائِماً، بَلْ لأَبِيكَ الَّذِي فِي الْخَفَاءِ. وَأَبُوكَ الَّذِي يَرَى فِي الْخَفَاءِ، هُوَ يُكَافِئُكَ. | ١٨ 18 |
തേന തവ യഃ പിതാ ഗുപ്തദർശീ സ പ്രകാശ്യ തുഭ്യം ഫലം ദാസ്യതി|
| لَا تَكْنِزُوا لَكُمْ كُنُوزاً عَلَى الأَرْضِ، حَيْثُ يُفْسِدُهَا السُّوسُ وَالصَّدَأُ، وَيَنْقُبُ عَنْهَا اللُّصُوصُ وَيَسْرِقُونَ. | ١٩ 19 |
അപരം യത്ര സ്ഥാനേ കീടാഃ കലങ്കാശ്ച ക്ഷയം നയന്തി, ചൗരാശ്ച സന്ധിം കർത്തയിത്വാ ചോരയിതും ശക്നുവന്തി, താദൃശ്യാം മേദിന്യാം സ്വാർഥം ധനം മാ സംചിനുത|
| بَلِ اكْنِزُوا لَكُمْ كُنُوزاً فِي السَّمَاءِ، حَيْثُ لَا يُفْسِدُهَا سُوسٌ وَلا يَنْقُبُ عَنْهَا لُصُوصٌ وَلا يَسْرِقُونَ. | ٢٠ 20 |
കിന്തു യത്ര സ്ഥാനേ കീടാഃ കലങ്കാശ്ച ക്ഷയം ന നയന്തി, ചൗരാശ്ച സന്ധിം കർത്തയിത്വാ ചോരയിതും ന ശക്നുവന്തി, താദൃശേ സ്വർഗേ ധനം സഞ്ചിനുത|
| فَحَيْثُ يَكُونُ كَنْزُكَ، هُنَاكَ أَيْضاً يَكُونُ قَلْبُكَ! | ٢١ 21 |
യസ്മാത് യത്ര സ്ഥാനേ യുഷ്മാംക ധനം തത്രൈവ ഖാനേ യുഷ്മാകം മനാംസി|
| الْعَيْنُ مِصْبَاحُ الْجَسَدِ. فَإِنْ كَانَتْ عَيْنُكَ سَلِيمَةً، يَكُونُ جَسَدُكَ كُلُّهُ مُنَوَّراً. | ٢٢ 22 |
ലോചനം ദേഹസ്യ പ്രദീപകം, തസ്മാത് യദി തവ ലോചനം പ്രസന്നം ഭവതി, തർഹി തവ കൃത്സ്നം വപു ർദീപ്തിയുക്തം ഭവിഷ്യതി|
| وَإِنْ كَانَتْ عَيْنُكَ سَيِّئَةً، يَكُونُ جَسَدُكَ كُلُّهُ مُظْلِماً. فَإِذَا كَانَ النُّورُ الَّذِي فِيكَ ظَلاماً، فَمَا أَشَدَّ الظَّلامَ! | ٢٣ 23 |
കിന്തു ലോചനേഽപ്രസന്നേ തവ കൃത്സ്നം വപുഃ തമിസ്രയുക്തം ഭവിഷ്യതി| അതഏവ യാ ദീപ്തിസ്ത്വയി വിദ്യതേ, സാ യദി തമിസ്രയുക്താ ഭവതി, തർഹി തത് തമിസ്രം കിയൻ മഹത്|
| لَا يُمْكِنُ لأَحَدٍ أَنْ يَكُونَ عَبْداً لِسَيِّدَيْنِ: لأَنَّهُ إِمَّا أَنْ يُبْغِضَ أَحَدَهُمَا وَيُحِبَّ الآخَرَ، وَإِمَّا أَنْ يُلازِمَ أَحَدَهُمَا وَيَهْجُرَ الآخَرَ. لَا يُمْكِنُكُمْ أَنْ تَكُونُوا عَبِيداً لِلهِ وَالْمَالِ مَعاً. | ٢٤ 24 |
കോപി മനുജോ ദ്വൗ പ്രഭൂ സേവിതും ന ശക്നോതി, യസ്മാദ് ഏകം സംമന്യ തദന്യം ന സമ്മന്യതേ, യദ്വാ ഏകത്ര മനോ നിധായ തദന്യമ് അവമന്യതേ; തഥാ യൂയമപീശ്വരം ലക്ഷ്മീഞ്ചേത്യുഭേ സേവിതും ന ശക്നുഥ|
| لِذلِكَ أَقُولُ لَكُمْ: لَا تَهْتَمُّوا لِمَعِيشَتِكُمْ بِشَأْنِ مَا تَأْكُلُونَ وَمَا تَشْرَبُونَ، وَلا لأَجْسَادِكُمْ بِشَأْنِ مَا تَلْبَسُونَ. أَلَيْسَتِ الْحَيَاةُ أَكْثَرَ مِنْ مُجَرَّدِ طَعَامٍ، وَالْجَسَدُ أَكْثَرَ مِنْ مُجَرَّدِ كِسَاءٍ؟ | ٢٥ 25 |
അപരമ് അഹം യുഷ്മഭ്യം തഥ്യം കഥയാമി, കിം ഭക്ഷിഷ്യാമഃ? കിം പാസ്യാമഃ? ഇതി പ്രാണധാരണായ മാ ചിന്തയത; കിം പരിധാസ്യാമഃ? ഇതി കായരക്ഷണായ ന ചിന്തയത; ഭക്ഷ്യാത് പ്രാണാ വസനാഞ്ച വപൂംഷി കിം ശ്രേഷ്ഠാണി ന ഹി?
| تَأَمَّلُوا طُيُورَ السَّمَاءِ: إِنَّهَا لَا تَزْرَعُ وَلا تَحْصُدُ وَلا تَجْمَعُ فِي مَخَازِنَ، وَأَبُوكُمُ السَّمَاوِيُّ يَعُولُهَا. أَفَلَسْتُمْ أَنْتُمْ أَفْضَلَ مِنْهَا كَثِيراً؟ | ٢٦ 26 |
വിഹായസോ വിഹങ്ഗമാൻ വിലോകയത; തൈ ർനോപ്യതേ ന കൃത്യതേ ഭാണ്ഡാഗാരേ ന സഞ്ചീയതേഽപി; തഥാപി യുഷ്മാകം സ്വർഗസ്ഥഃ പിതാ തേഭ്യ ആഹാരം വിതരതി|
| فَمَنْ مِنْكُمْ إِذَا حَمَلَ الْهُمُومَ يَقْدِرُ أَنْ يُطِيلَ عُمْرَهُ وَلَوْ سَاعَةً وَاحِدَةً؟ | ٢٧ 27 |
യൂയം തേഭ്യഃ കിം ശ്രേഷ്ഠാ ന ഭവഥ? യുഷ്മാകം കശ്ചിത് മനുജഃ ചിന്തയൻ നിജായുഷഃ ക്ഷണമപി വർദ്ധയിതും ശക്നോതി?
| وَلِمَاذَا تَحْمِلُونَ هَمَّ الْكِسَاءِ؟ تَأَمَّلُوا زَنَابِقَ الْحَقْلِ كَيْفَ تَنْمُو: إِنَّهَا لَا تَتْعَبُ وَلا تَغْزِلُ؛ | ٢٨ 28 |
അപരം വസനായ കുതശ്ചിന്തയത? ക്ഷേത്രോത്പന്നാനി പുഷ്പാണി കഥം വർദ്ധന്തേ തദാലോചയത| താനി തന്തൂൻ നോത്പാദയന്തി കിമപി കാര്യ്യം ന കുർവ്വന്തി;
| وَلَكِنِّي أَقُولُ لَكُمْ: حَتَّى سُلَيْمَانُ فِي قِمَّةِ مَجْدِهِ لَمْ يَلْبَسْ مَا يُعَادِلُ وَاحِدَةً مِنْهَا جَمَالاً! | ٢٩ 29 |
തഥാപ്യഹം യുഷ്മാൻ വദാമി, സുലേമാൻ താദൃഗ് ഐശ്വര്യ്യവാനപി തത്പുഷ്പമിവ വിഭൂഷിതോ നാസീത്|
| فَإِنْ كَانَ اللهُ هَكَذَا يُلْبِسُ الأَعْشَابَ الْبَرِّيَّةَ، مَعَ أَنَّهَا تُوْجَدُ الْيَوْمَ وَتُطْرَحُ غَداً فِي النَّارِ، أَفَلَسْتُمْ أَنْتُمْ، يَا قَلِيلِي الإِيمَانِ، أَوْلَى جِدّاً بِأَنْ يَكْسُوَكُمْ؟ | ٣٠ 30 |
തസ്മാത് ക്ഷദ്യ വിദ്യമാനം ശ്ചഃ ചുല്ല്യാം നിക്ഷേപ്സ്യതേ താദൃശം യത് ക്ഷേത്രസ്ഥിതം കുസുമം തത് യദീശ്ചര ഇത്ഥം ബിഭൂഷയതി, തർഹി ഹേ സ്തോകപ്രത്യയിനോ യുഷ്മാൻ കിം ന പരിധാപയിഷ്യതി?
| فَلا تَحْمِلُوا الْهَمَّ قَائِلِينَ: مَاذَا نَأْكُلُ؟ أَوْ: مَاذَا نَشْرَبُ؟ أَوْ: مَاذَا نَلْبَسُ؟ | ٣١ 31 |
തസ്മാത് അസ്മാഭിഃ കിമത്സ്യതേ? കിഞ്ച പായിഷ്യതേ? കിം വാ പരിധായിഷ്യതേ, ഇതി ന ചിന്തയത|
| فَهَذِهِ كُلُّهَا يَسْعَى إِلَيْهَا أَهْلُ الدُّنْيَا. فَإِنَّ أَبَاكُمُ السَّمَاوِيَّ يَعْلَمُ حَاجَتَكُمْ إِلَى هَذِهِ كُلِّهَا. | ٣٢ 32 |
യസ്മാത് ദേവാർച്ചകാ അപീതി ചേഷ്ടന്തേ; ഏതേഷു ദ്രവ്യേഷു പ്രയോജനമസ്തീതി യുഷ്മാകം സ്വർഗസ്ഥഃ പിതാ ജാനാതി|
| أَمَّا أَنْتُمْ، فَاطْلُبُوا أَوَّلاً مَلَكُوتَ اللهِ وَبِرَّهُ، وَهَذِهِ كُلُّهَا تُزَادُ لَكُمْ. | ٣٣ 33 |
അതഏവ പ്രഥമത ഈശ്വരീയരാജ്യം ധർമ്മഞ്ച ചേഷ്ടധ്വം, തത ഏതാനി വസ്തൂനി യുഷ്മഭ്യം പ്രദായിഷ്യന്തേ|
| لَا تَهْتَمُّوا بِأَمْرِ الْغَدِ، فَإِنَّ الْغَدَ يَهْتَمُّ بِأَمْرِ نَفْسِهِ. يَكْفِي كُلَّ يَوْمٍ مَا فِيهِ مِنْ سُوءٍ! | ٣٤ 34 |
ശ്വഃ കൃതേ മാ ചിന്തയത, ശ്വഏവ സ്വയം സ്വമുദ്ദിശ്യ ചിന്തയിഷ്യതി; അദ്യതനീ യാ ചിന്താ സാദ്യകൃതേ പ്രചുരതരാ|
