مَتَّى 28
| وَفِي الْيَوْمِ الأَوَّلِ مِنَ الأُسْبُوعِ، بَعْدَ انْتِهَاءِ السَّبْتِ، ذَهَبَتْ مَرْيَمُ الْمَجْدَلِيَّةُ وَمَرْيَمُ الأُخْرَى تَتَفَقَّدَانِ الْقَبْرَ. | ١ 1 |
തതഃ പരം വിശ്രാമവാരസ്യ ശേഷേ സപ്താഹപ്രഥമദിനസ്യ പ്രഭോതേ ജാതേ മഗ്ദലീനീ മരിയമ് അന്യമരിയമ് ച ശ്മശാനം ദ്രഷ്ടുമാഗതാ|
| فَإِذَا زِلْزَالٌ عَنِيفٌ قَدْ حَدَثَ، لأَنَّ مَلاكاً مِنْ عِنْدِ الرَّبِّ نَزَلَ مِنَ السَّمَاءِ، وَجَاءَ فَدَحْرَجَ الْحَجَرَ وَجَلَسَ عَلَيْهِ. | ٢ 2 |
തദാ മഹാൻ ഭൂകമ്പോഽഭവത്; പരമേശ്വരീയദൂതഃ സ്വർഗാദവരുഹ്യ ശ്മശാനദ്വാരാത് പാഷാണമപസാര്യ്യ തദുപര്യ്യുപവിവേശ|
| وَكَانَ مَنْظَرُ الْمَلاكِ كَالْبَرْقِ، وَثَوْبُهُ أَبْيَضَ كَالثَّلْجِ. | ٣ 3 |
തദ്വദനം വിദ്യുദ്വത് തേജോമയം വസനം ഹിമശുഭ്രഞ്ച|
| وَلَمَّا رَآهُ الْجُنُودُ الَّذِينَ كَانُوا يَحْرُسُونَ الْقَبْرَ، أَصَابَهُمُ الذُّعْرُ وَصَارُوا كَأَنَّهُمْ مَوْتَى. | ٤ 4 |
തദാനീം രക്ഷിണസ്തദ്ഭയാത് കമ്പിതാ മൃതവദ് ബഭൂവഃ|
| فَطَمْأَنَ المَلاكُ الْمَرْأَتَيْنِ قَائِلاً: «لا تَخَافَا. فَأَنَا أَعْلَمُ إِنَّكُمَا تَبْحَثَانِ عَنْ يَسُوعَ الَّذِي صُلِبَ. | ٥ 5 |
സ ദൂതോ യോഷിതോ ജഗാദ, യൂയം മാ ഭൈഷ്ട, ക്രുശഹതയീശും മൃഗയധ്വേ തദഹം വേദ്മി|
| إِنَّهُ لَيْسَ هُنَا، فَقَدْ قَامَ، كَمَا قَالَ. تَعَالَيَا وَانْظُرَا الْمَكَانَ الَّذِي كَانَ مَوْضُوعاً فِيهِ. | ٦ 6 |
സോഽത്ര നാസ്തി, യഥാവദത് തഥോത്ഥിതവാൻ; ഏതത് പ്രഭോഃ ശയനസ്ഥാനം പശ്യത|
| وَاذْهَبَا بِسُرْعَةٍ وَأَخْبِرَا تَلامِيذَهُ أَنَّهُ قَدْ قَامَ مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ، وَهَا هُوَ يَسْبِقُكُمْ إِلَى الْجَلِيلِ، هُنَاكَ تَرَوْنَهُ. هَا أَنَا قَدْ أَخْبَرْتُكُمَا!» | ٧ 7 |
തൂർണം ഗത്വാ തച്ഛിഷ്യാൻ ഇതി വദത, സ ശ്മശാനാദ് ഉദതിഷ്ഠത്, യുഷ്മാകമഗ്രേ ഗാലീലം യാസ്യതി യൂയം തത്ര തം വീക്ഷിഷ്യധ്വേ, പശ്യതാഹം വാർത്താമിമാം യുഷ്മാനവാദിഷം|
| فَانْطَلَقَتِ الْمَرْأَتَانِ مِنَ الْقَبْرِ مُسْرِعَتَيْنِ، وَقَدِ اسْتَوْلَى عَلَيْهِمَا خَوْفٌ شَدِيدٌ وَفَرَحٌ عَظِيمٌ، وَرَكَضَتَا إِلَى التَّلامِيذِ تَحْمِلانِ الْبُشْرَى. | ٨ 8 |
തതസ്താ ഭയാത് മഹാനന്ദാഞ്ച ശ്മശാനാത് തൂർണം ബഹിർഭൂയ തച്ഛിഷ്യാൻ വാർത്താം വക്തും ധാവിതവത്യഃ| കിന്തു ശിഷ്യാൻ വാർത്താം വക്തും യാന്തി, തദാ യീശു ർദർശനം ദത്ത്വാ താ ജഗാദ,
| وَفِيمَا هُمَا مُنْطَلِقَتَانِ لِتُبَشِّرَا التَّلامِيذَ، إِذَا يَسُوعُ نَفْسُهُ قَدِ الْتَقَاهُمَا وَقَالَ: «سَلامٌ!» فَتَقَدَّمَتَا وَأَمْسَكَتَا بِقَدَمَيْهِ، وَسَجَدَتَا لَهُ. | ٩ 9 |
യുഷ്മാകം കല്യാണം ഭൂയാത്, തതസ്താ ആഗത്യ തത്പാദയോഃ പതിത്വാ പ്രണേമുഃ|
| فَقَالَ لَهُمَا يَسُوعُ: «لا تَخَافَا! اذْهَبَا قُولا لإِخْوَتِي أَنْ يَذْهَبُوا إِلَى الْجَلِيلِ، وَهُنَاكَ يَرَوْنَنِي!» | ١٠ 10 |
യീശുസ്താ അവാദീത്, മാ ബിഭീത, യൂയം ഗത്വാ മമ ഭ്രാതൃൻ ഗാലീലം യാതും വദത, തത്ര തേ മാം ദ്രക്ഷ്യന്തി|
| وَبَيْنَمَا كَانَتِ الْمَرْأَتَانِ ذَاهِبَتَيْنِ، إِذَا بَعْضُ الْحُرَّاسِ قَدْ ذَهَبُوا إِلَى الْمَدِينَةِ وَأَخْبَرُوا رُؤَسَاءَ الْكَهَنَةِ بِكُلِّ مَا جَرَى. | ١١ 11 |
സ്ത്രിയോ ഗച്ഛന്തി, തദാ രക്ഷിണാം കേചിത് പുരം ഗത്വാ യദ്യദ് ഘടിതം തത്സർവ്വം പ്രധാനയാജകാൻ ജ്ഞാപിതവന്തഃ|
| فَاجْتَمَعَ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ وَالشُّيُوخُ وَتَشَاوَرُوا فِي الأَمْرِ. ثُمَّ رَشَوْا الْجُنُودَ بِمَالٍ كَثِيرٍ، | ١٢ 12 |
തേ പ്രാചീനൈഃ സമം സംസദം കൃത്വാ മന്ത്രയന്തോ ബഹുമുദ്രാഃ സേനാഭ്യോ ദത്ത്വാവദൻ,
| وَقَالُوا لَهُمْ: «قُولُوا: إِنَّ تَلامِيذَهُ جَاءُوا لَيْلاً وَسَرَقُوهُ وَنَحْنُ نَائِمُونَ! | ١٣ 13 |
അസ്മാസു നിദ്രിതേഷു തച്ഛിഷ്യാ യാമിന്യാമാഗത്യ തം ഹൃത്വാനയൻ, ഇതി യൂയം പ്രചാരയത|
| فَإِذَا بَلَغَ الْخَبَرُ الْحَاكِمَ، فَإِنَّنَا نُدَافِعُ عَنْكُمْ، فَتَكُونُونَ فِي مَأْمَنٍ مِنْ أَيِّ سُوءٍ». | ١٤ 14 |
യദ്യേതദധിപതേഃ ശ്രോത്രഗോചരീഭവേത്, തർഹി തം ബോധയിത്വാ യുഷ്മാനവിഷ്യാമഃ|
| فَأَخَذَ الْجُنُودُ الْمَالَ، وَعَمِلُوا كَمَا لَقَّنُوهُمْ. وَقَدِ انْتَشَرَتْ هَذِهِ الإِشَاعَةُ بَيْنَ الْيَهُودِ إِلَى الْيَوْمِ. | ١٥ 15 |
തതസ്തേ മുദ്രാ ഗൃഹീത്വാ ശിക്ഷാനുരൂപം കർമ്മ ചക്രുഃ, യിഹൂദീയാനാം മധ്യേ തസ്യാദ്യാപി കിംവദന്തീ വിദ്യതേ|
| وَأَمَّا التَّلامِيذُ الأَحَدَ عَشَرَ، فَذَهَبُوا إِلَى مِنْطَقَةِ الْجَلِيلِ، إِلَى الْجَبَلِ الَّذِي عَيَّنَهُ لَهُمْ يَسُوعُ. | ١٦ 16 |
ഏകാദശ ശിഷ്യാ യീശുനിരൂപിതാഗാലീലസ്യാദ്രിം ഗത്വാ
| فَلَمَّا رَأَوْهُ، سَجَدُوا لَهُ. وَلَكِنَّ بَعْضَهُمْ شَكُّوا، | ١٧ 17 |
തത്ര തം സംവീക്ഷ്യ പ്രണേമുഃ, കിന്തു കേചിത് സന്ദിഗ്ധവന്തഃ|
| فَتَقَدَّمَ يَسُوعُ وَكَلَّمَهُمْ قَائِلاً: «دُفِعَ إِليَّ كُلُّ سُلْطَانٍ فِي السَّمَاءِ وَعَلَى الأَرْضِ. | ١٨ 18 |
യീശുസ്തേഷാം സമീപമാഗത്യ വ്യാഹൃതവാൻ, സ്വർഗമേദിന്യോഃ സർവ്വാധിപതിത്വഭാരോ മയ്യർപിത ആസ്തേ|
| فَاذْهَبُوا إِذَنْ، وَتَلْمِذُوا جَمِيعَ الأُمَمِ، وَعَمِّدُوهُمْ بِاسْمِ الآبِ وَالاِبْنِ وَالرُّوحِ الْقُدُسِ؛ | ١٩ 19 |
അതോ യൂയം പ്രയായ സർവ്വദേശീയാൻ ശിഷ്യാൻ കൃത്വാ പിതുഃ പുത്രസ്യ പവിത്രസ്യാത്മനശ്ച നാമ്നാ താനവഗാഹയത; അഹം യുഷ്മാൻ യദ്യദാദിശം തദപി പാലയിതും താനുപാദിശത|
