مَتَّى 15
| وَتَقَدَّمَ إِلَى يَسُوعَ بَعْضُ الْكَتَبَةِ وَالْفَرِّيسِيِّينَ مِنْ أُورُشَلِيمَ، وَسَأَلُوهُ: | ١ 1 |
അപരം യിരൂശാലമ്നഗരീയാഃ കതിപയാ അധ്യാപകാഃ ഫിരൂശിനശ്ച യീശോഃ സമീപമാഗത്യ കഥയാമാസുഃ,
| «لِمَاذَا يُخَالِفُ تَلامِيذُكَ تَقَالِيدَ الشُّيُوخِ، فَلا يَغْسِلُونَ أَيْدِيَهُمْ قَبْلَ أَنْ يَأْكُلُوا؟» | ٢ 2 |
തവ ശിഷ്യാഃ കിമർഥമ് അപ്രക്ഷാലിതകരൈ ർഭക്ഷിത്വാ പരമ്പരാഗതം പ്രാചീനാനാം വ്യവഹാരം ലങ്വന്തേ?
| فَأَجَابَهُمْ «وَلِمَاذَا تُخَالِفُونَ أَنْتُمْ وَصِيَّةَ اللهِ مِنْ أَجْلِ الْمُحَافَظَةِ عَلَى تَقَالِيدِكُمْ؟ | ٣ 3 |
തതോ യീശുഃ പ്രത്യുവാച, യൂയം പരമ്പരാഗതാചാരേണ കുത ഈശ്വരാജ്ഞാം ലങ്വധ്വേ|
| فَقَدْ أَوْصَى اللهُ قَائِلاً: أَكْرِمْ أَبَاكَ وَأُمَّكَ. وَمَنْ أَهَانَ أَبَاهُ أَوْ أُمَّهُ، فَلْيَكُنِ الْمَوْتُ عِقَاباً لَهُ. | ٤ 4 |
ഈശ്വര ഇത്യാജ്ഞാപയത്, ത്വം നിജപിതരൗ സംമന്യേഥാഃ, യേന ച നിജപിതരൗ നിന്ദ്യേതേ, സ നിശ്ചിതം മ്രിയേത;
| وَلَكِنَّكُمْ أَنْتُمْ تَقُولُونَ: مَنْ قَالَ لأَبِيهِ أَوْ أُمِّهِ: إِنَّ مَا أَعُولُكَ بِهِ قَدْ قَدَّمْتُهُ قُرْبَاناً لِلْهَيْكَلِ، | ٥ 5 |
കിന്തു യൂയം വദഥ, യഃ സ്വജനകം സ്വജനനീം വാ വാക്യമിദം വദതി, യുവാം മത്തോ യല്ലഭേഥേ, തത് ന്യവിദ്യത,
| فَهُوَ فِي حِلٍّ مِنْ إِكْرَامِ أَبِيهِ وَأُمِّهِ. وَأَنْتُمْ، بِهَذَا، تُلْغُونَ مَا أَوْصَى بِهِ اللهُ، مُحَافَظَةً عَلَى تَقَالِيدِكُمْ. | ٦ 6 |
സ നിജപിതരൗ പുന ർന സംമംസ്യതേ| ഇത്ഥം യൂയം പരമ്പരാഗതേന സ്വേഷാമാചാരേണേശ്വരീയാജ്ഞാം ലുമ്പഥ|
| أَيُّهَا الْمُنَافِقُونَ! أَحْسَنَ إِشَعْيَاءُ إِذْ تَنَبَّأَ عَنْكُمْ فَقَالَ: | ٧ 7 |
രേ കപടിനഃ സർവ്വേ യിശയിയോ യുഷ്മാനധി ഭവിഷ്യദ്വചനാന്യേതാനി സമ്യഗ് ഉക്തവാൻ|
| هَذَا الشَّعْبُ يُكْرِمُنِي بِشَفَتَيْهِ، أَمَّا قَلْبُهُ فَبَعِيدٌ عَنِّي جِدّاً! | ٨ 8 |
വദനൈ ർമനുജാ ഏതേ സമായാന്തി മദന്തികം| തഥാധരൈ ർമദീയഞ്ച മാനം കുർവ്വന്തി തേ നരാഃ|
| إِنَّمَا بَاطِلاً يَعْبُدُونَنِي وَهُمْ يُعَلِّمُونَ تَعَالِيمَ لَيْسَتْ إِلّا وَصَايَا النَّاسِ». | ٩ 9 |
കിന്തു തേഷാം മനോ മത്തോ വിദൂരഏവ തിഷ്ഠതി| ശിക്ഷയന്തോ വിധീൻ ന്രാജ്ഞാ ഭജന്തേ മാം മുധൈവ തേ|
| ثُمَّ دَعَا الْجَمْعَ إِلَيْهِ وَقَالَ لَهُمْ: «اِسْمَعُوا وَافْهَمُوا: | ١٠ 10 |
തതോ യീശു ർലോകാൻ ആഹൂയ പ്രോക്തവാൻ, യൂയം ശ്രുത്വാ ബുധ്യധ്ബം|
| لَيْسَ مَا يَدْخُلُ الْفَمَ يُنَجِّسُ الإِنْسَانَ، بَلْ مَا يَخْرُجُ مِنَ الْفَمِ هُوَ الَّذِي يُنَجِّسُ الإِنْسَانَ». | ١١ 11 |
യന്മുഖം പ്രവിശതി, തത് മനുജമ് അമേധ്യം ന കരോതി, കിന്തു യദാസ്യാത് നിർഗച്ഛതി, തദേവ മാനുഷമമേധ്യീ കരോതീ|
| فَتَقَدَّمَ إِلَيْهِ تَلامِيذُهُ وَقَالُوا لَهُ: «أَتَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الْقَوْلَ قَدْ أَثَارَ غَيْظَ الْفَرِّيسِيِّينَ؟» | ١٢ 12 |
തദാനീം ശിഷ്യാ ആഗത്യ തസ്മൈ കഥയാഞ്ചക്രുഃ, ഏതാം കഥാം ശ്രുത്വാ ഫിരൂശിനോ വ്യരജ്യന്ത, തത് കിം ഭവതാ ജ്ഞായതേ?
| فَأَجَابَهُمْ: «كُلُّ نَبَاتٍ لَمْ يَزْرَعْهُ أَبِي السَّمَاوِيُّ، لابُدَّ أَنْ يُقْلَعَ. | ١٣ 13 |
സ പ്രത്യവദത്, മമ സ്വർഗസ്ഥഃ പിതാ യം കഞ്ചിദങ്കുരം നാരോപയത്, സ ഉത്പാവ്ദ്യതേ|
| دَعُوهُمْ وَشَأْنَهُمْ، فَهُمْ عُمْيَانٌ يَقُودُونَ عُمْيَاناً. وَإذَا كَانَ الأَعْمَى يَقُودُ أَعْمَى، يَسْقُطَانِ مَعاً فِي حُفْرَةٍ». | ١٤ 14 |
തേ തിഷ്ഠന്തു, തേ അന്ധമനുജാനാമ് അന്ധമാർഗദർശകാ ഏവ; യദ്യന്ധോഽന്ധം പന്ഥാനം ദർശയതി, തർഹ്യുഭൗ ഗർത്തേ പതതഃ|
| وَقَالَ لَهُ بُطْرُسُ: «فَسِّرْ لَنَا ذَاكَ الْمَثَلَ!» | ١٥ 15 |
തദാ പിതരസ്തം പ്രത്യവദത്, ദൃഷ്ടാന്തമിമമസ്മാൻ ബോധയതു|
| فَأَجَابَ: «وَهَلْ أَنْتُمْ أَيْضاً بِلا فَهْمٍ؟ | ١٦ 16 |
യീശുനാ പ്രോക്തം, യൂയമദ്യ യാവത് കിമബോധാഃ സ്ഥ?
| أَلا تُدْرِكُونَ بَعْدُ أَنَّ الطَّعَامَ الَّذِي يَدْخُلُ الْفَمَ يَنْزِلُ إِلَى الْبَطْنِ، ثُمَّ يُطْرَحُ إِلَى الْخَلاءِ؟ | ١٧ 17 |
കഥാമിമാം കിം ന ബുധ്യധ്ബേ? യദാസ്യം പ്രേവിശതി, തദ് ഉദരേ പതൻ ബഹിർനിര്യാതി,
| أَمَّا مَا يَخْرُجُ مِنَ الْفَمِ، فَإِنَّهُ مِنَ الْقَلْبِ يَصْدُرُ، وَهُوَ الَّذِي يُنَجِّسُ الإِنْسَانَ. | ١٨ 18 |
കിന്ത്വാസ്യാദ് യന്നിര്യാതി, തദ് അന്തഃകരണാത് നിര്യാതത്വാത് മനുജമമേധ്യം കരോതി|
| فَمِنَ الْقَلْبِ تَنْبُعُ الأَفْكَارُ الشِّرِّيرَةُ، الْقَتْلُ، الزِّنَى، الْفِسْقُ، السَّرِقَةُ، شَهَادَةُ الزُّورِ، الازْدِرَاءُ. | ١٩ 19 |
യതോഽന്തഃകരണാത് കുചിന്താ ബധഃ പാരദാരികതാ വേശ്യാഗമനം ചൈര്യ്യം മിഥ്യാസാക്ഷ്യമ് ഈശ്വരനിന്ദാ ചൈതാനി സർവ്വാണി നിര്യ്യാന്തി|
| هَذِهِ هِيَ الأُمُورُ الَّتِي تُنَجِّسُ الإِنْسَانَ. وَأَمَّا تَنَاوُلُ الطَّعَامِ بِأَيْدٍ غَيْرِ مَغْسُولَةٍ، فَلا يُنَجِّسُ الإِنْسَانَ!» | ٢٠ 20 |
ഏതാനി മനുഷ്യമപവിത്രീ കുർവ്വന്തി കിന്ത്വപ്രക്ഷാലിതകരേണ ഭോജനം മനുജമമേധ്യം ന കരോതി|
| ثُمَّ غَادَرَ يَسُوعُ تِلْكَ الْمِنْطَقَةَ، وَذَهَبَ إِلَى نَوَاحِي صُورَ وَصَيْدَا. | ٢١ 21 |
അനന്തരം യീശുസ്തസ്മാത് സ്ഥാനാത് പ്രസ്ഥായ സോരസീദോന്നഗരയോഃ സീമാമുപതസ്യൗ|
| فَإِذَا امْرَأَةٌ كَنْعَانِيَّةٌ مِنْ تِلْكَ النَّوَاحِي، قَدْ تَقَدَّمَتْ إِلَيْهِ صَارِخَةً: «ارْحَمْنِي يَا سَيِّدُ، يَا ابْنَ دَاوُدَ! اِبْنَتِي مُعَذَّبَةٌ جِدّاً، يَسْكُنُهَا شَيْطَانٌ». | ٢٢ 22 |
തദാ തത്സീമാതഃ കാചിത് കിനാനീയാ യോഷിദ് ആഗത്യ തമുച്ചൈരുവാച, ഹേ പ്രഭോ ദായൂദഃ സന്താന, മമൈകാ ദുഹിതാസ്തേ സാ ഭൂതഗ്രസ്താ സതീ മഹാക്ലേശം പ്രാപ്നോതി മമ ദയസ്വ|
| لكِنَّهُ لَمْ يُجِبْهَا بِكَلِمَةٍ. فَجَاءَ تَلامِيذُهُ يُلِحُّونَ عَلَيْهِ قَائِلِينَ: «اصْرِفْهَا عَنَّا. فَهِيَ تَصْرُخُ وَرَاءنَا!» | ٢٣ 23 |
കിന്തു യീശുസ്താം കിമപി നോക്തവാൻ, തതഃ ശിഷ്യാ ആഗത്യ തം നിവേദയാമാസുഃ, ഏഷാ യോഷിദ് അസ്മാകം പശ്ചാദ് ഉച്ചൈരാഹൂയാഗച്ഛതി, ഏനാം വിസൃജതു|
| فَأَجَابَ: «مَا أُرْسِلْتُ إِلّا إِلَى الْخِرَافِ الضَّالَّةِ، إِلَى بَيْتِ إِسْرَائِيلَ!» | ٢٤ 24 |
തദാ സ പ്രത്യവദത്, ഇസ്രായേൽഗോത്രസ്യ ഹാരിതമേഷാൻ വിനാ കസ്യാപ്യന്യസ്യ സമീപം നാഹം പ്രേഷിതോസ്മി|
| وَلكِنَّ الْمَرْأَةَ اقْتَرَبَتْ إِلَيْهِ، وَسَجَدَتْ لَهُ، وَقَالَتْ: «أَعِنِّي يَا سَيِّدُ!» | ٢٥ 25 |
തതഃ സാ നാരീസമാഗത്യ തം പ്രണമ്യ ജഗാദ, ഹേ പ്രഭോ മാമുപകുരു|
| فَأَجَابَ: «لَيْسَ مِنَ الصَّوَابِ أَنْ يُؤْخَذَ خُبْزُ الْبَنِينَ وَيُطْرَحَ لِلْكِلابِ!» | ٢٦ 26 |
സ ഉക്തവാൻ, ബാലകാനാം ഭക്ഷ്യമാദായ സാരമേയേഭ്യോ ദാനം നോചിതം|
| فَقَالَتْ: «صَحِيحٌ يَا سَيِّدُ؛ وَلكِنَّ جِرَاءَ الْكِلابِ تَأْكُلُ مِنَ الْفُتَاتِ الَّذِي يَسْقُطُ مِنْ مَوَائِدِ أَصْحَابِهَا!» | ٢٧ 27 |
തദാ സാ ബഭാഷേ, ഹേ പ്രഭോ, തത് സത്യം, തഥാപി പ്രഭോ ർഭഞ്ചാദ് യദുച്ഛിഷ്ടം പതതി, തത് സാരമേയാഃ ഖാദന്തി|
| فَأَجَابَهَا يَسُوعُ: «أَيَّتُهَا الْمَرْأَةُ، عَظِيمٌ إِيمَانُكِ! فَلْيَكُنْ لَكِ مَا تَطْلُبِينَ!» فَشُفِيَتِ ابْنَتُهَا مِنْ تِلْكَ السَّاعَةِ. | ٢٨ 28 |
തതോ യീശുഃ പ്രത്യവദത്, ഹേ യോഷിത്, തവ വിശ്വാസോ മഹാൻ തസ്മാത് തവ മനോഭിലഷിതം സിദ്യ്യതു, തേന തസ്യാഃ കന്യാ തസ്മിന്നേവ ദണ്ഡേ നിരാമയാഭവത്|
| ثُمَّ انْتَقَلَ يَسُوعُ مِنْ تِلْكَ الْمِنْطَقَةِ، مُتَّجِهاً إِلَى بُحَيْرَةِ الْجَلِيلِ. فَصَعِدَ إِلَى الْجَبَلِ وَجَلَسَ هُنَاكَ. | ٢٩ 29 |
അനന്തരം യീശസ്തസ്മാത് സ്ഥാനാത് പ്രസ്ഥായ ഗാലീൽസാഗരസ്യ സന്നിധിമാഗത്യ ധരാധരമാരുഹ്യ തത്രോപവിവേശ|
| فَجَاءتْ إِلَيْهِ جُمُوعٌ كَثِيرَةٌ وَمَعَهُمْ عُرْجٌ وَمَشْلُولُونَ وَعُمْيٌ وَخُرْسٌ وَغَيْرُهُمْ كَثِيرُونَ، وَطَرَحُوهُمْ عِنْدَ قَدَمَيْهِ، فَشَفَاهُمْ. | ٣٠ 30 |
പശ്ചാത് ജനനിവഹോ ബഹൂൻ ഖഞ്ചാന്ധമൂകശുഷ്കകരമാനുഷാൻ ആദായ യീശോഃ സമീപമാഗത്യ തച്ചരണാന്തികേ സ്ഥാപയാമാസുഃ, തതഃ സാ താൻ നിരാമയാൻ അകരോത്|
| فَدُهِشَتِ الْجُمُوعُ إِذْ رَأَوْا الْخُرْسَ يَنْطِقُونَ، وَالْمَشْلُولِينَ أَصِحَّاءَ، وَالْعُرْجَ يَمْشُونَ، وَالْعُمْيَ يُبْصِرُونَ؛ وَمَجَّدُوا إِلهَ إِسْرَائِيلَ. | ٣١ 31 |
ഇത്ഥം മൂകാ വാക്യം വദന്തി, ശുഷ്കകരാഃ സ്വാസ്ഥ്യമായാന്തി, പങ്ഗവോ ഗച്ഛന്തി, അന്ധാ വീക്ഷന്തേ, ഇതി വിലോക്യ ലോകാ വിസ്മയം മന്യമാനാ ഇസ്രായേല ഈശ്വരം ധന്യം ബഭാഷിരേ|
| وَلكِنَّ يَسُوعَ دَعَا تَلامِيذَهُ إِلَيْهِ وَقَالَ: «إِنِّي أُشْفِقُ عَلَى الْجَمْعِ لأَنَّهُمْ مَازَالُوا مَعِي مُنْذُ ثَلاثَةِ أَيَّامٍ وَلَيْسَ عِنْدَهُمْ مَا يَأْكُلُونَهُ. وَلا أُرِيدُ أَنْ أَصْرِفَهُمْ صَائِمِينَ لِئَلّا يُصِيبُهُمْ الإعْيَاءُ فِي الطَّرِيقِ». | ٣٢ 32 |
തദാനീം യീശുഃ സ്വശിഷ്യാൻ ആഹൂയ ഗദിതവാൻ, ഏതജ്ജനനിവഹേഷു മമ ദയാ ജായതേ, ഏതേ ദിനത്രയം മയാ സാകം സന്തി, ഏഷാം ഭക്ഷ്യവസ്തു ച കഞ്ചിദപി നാസ്തി, തസ്മാദഹമേതാനകൃതാഹാരാൻ ന വിസ്രക്ഷ്യാമി, തഥാത്വേ വർത്മമധ്യേ ക്ലാമ്യേഷുഃ|
| فَقَالَ التَّلامِيذُ: «مِنْ أَيْنَ لَنَا فِي هَذِهِ الْبَرِّيَّةِ خُبْزٌ كَثِيرٌ حَتَّى يَكْفِيَ هَذَا الْجَمْعَ الْكَثِيرَ؟» | ٣٣ 33 |
തദാ ശിഷ്യാ ഊചുഃ, ഏതസ്മിൻ പ്രാന്തരമധ്യ ഏതാവതോ മർത്യാൻ തർപയിതും വയം കുത്ര പൂപാൻ പ്രാപ്സ്യാമഃ?
| فَسَأَلَهُمْ: «كَمْ رَغِيفاً عِنْدَكُمْ؟» أَجَابُوا: «سَبْعَةٌ وَبَعْضُ سَمَكَاتٍ صِغَارٍ!» | ٣٤ 34 |
യീശുരപൃച്ഛത്, യുഷ്മാകം നികടേ കതി പൂപാ ആസതേ? ത ഊചുഃ, സപ്തപൂപാ അൽപാഃ ക്ഷുദ്രമീനാശ്ച സന്തി|
| فَأَمَرَ الْجَمْعَ أَنْ يَجْلِسُوا عَلَى الأَرْضِ، | ٣٥ 35 |
തദാനീം സ ലോകനിവഹം ഭൂമാവുപവേഷ്ടുമ് ആദിശ്യ
| ثُمَّ أَخَذَ الأَرْغِفَةَ السَّبْعَةَ وَالسَّمَكَاتِ، وَشَكَرَ وَكَسَّرَ، وَأَعْطَى التَّلامِيذَ، فَوَزَّعُوهَا عَلَى الْجُمُوعِ. | ٣٦ 36 |
താൻ സപ്തപൂപാൻ മീനാംശ്ച ഗൃഹ്ലൻ ഈശ്വരീയഗുണാൻ അനൂദ്യ ഭംക്ത്വാ ശിഷ്യേഭ്യോ ദദൗ, ശിഷ്യാ ലോകേഭ്യോ ദദുഃ|
| فَأَكَلَ الْجَمِيعُ حَتَّى شَبِعُوا. ثُمَّ رَفَعَ التَّلامِيذُ سَبْعَةَ سِلالٍ مَلأُوهَا بِمَا فَضَلَ مِنَ الْكِسَرِ. | ٣٧ 37 |
തതഃ സർവ്വേ ഭുക്ത്വാ തൃപ്തവന്തഃ; തദവശിഷ്ടഭക്ഷ്യേണ സപ്തഡലകാൻ പരിപൂര്യ്യ സംജഗൃഹുഃ|
| وَكَانَ عَدَدُ الآكِلِينَ أَرْبَعَةَ آلافِ رَجُلٍ، مَاعَدَا النِّسَاءَ وَالأَوْلادَ. | ٣٨ 38 |
തേ ഭോക്താരോ യോഷിതോ ബാലകാംശ്ച വിഹായ പ്രായേണ ചതുഃസഹസ്രാണി പുരുഷാ ആസൻ|
| ثُمَّ صَرَفَ يَسُوعُ الْجُمُوعَ، وَرَكِبَ الْقَارِبَ، وَجَاءَ إِلَى نَوَاحِي مَجَدَانَ. | ٣٩ 39 |
തതഃ പരം സ ജനനിവഹം വിസൃജ്യ തരിമാരുഹ്യ മഗ്ദലാപ്രദേശം ഗതവാൻ|
