مَرْقُس 7
| وَاجْتَمَعَ إِلَيْهِ الْفَرِّيسِيُّونَ وَبَعْضُ الْكَتَبَةِ، قَادِمِينَ مِنْ أُورُشَلِيمَ. | ١ 1 |
అనన్తరం యిరూశాలమ ఆగతాః ఫిరూశినోఽధ్యాపకాశ్చ యీశోః సమీపమ్ ఆగతాః|
| وَرَأَوْا بَعْضَ تَلامِيذِهِ يَتَنَاوَلُونَ الطَّعَامَ بِأَيْدٍ نَجِسَةٍ، أَيْ غَيْرِ مَغْسُولَةٍ. | ٢ 2 |
తే తస్య కియతః శిష్యాన్ అశుచికరైరర్థాద అప్రక్షాలితహస్తై ర్భుఞ్జతో దృష్ట్వా తానదూషయన్|
| فَقَدْ كَانَ الْفَرِّيسِيُّونَ، وَالْيَهُودُ عَامَّةً، لَا يَأْكُلُونَ مَا لَمْ يَغْسِلُوا أَيْدِيَهُمْ مِرَاراً، مُتَمَسِّكِينَ بِتَقْلِيدِ الشُّيُوخِ. | ٣ 3 |
యతః ఫిరూశినః సర్వ్వయిహూదీయాశ్చ ప్రాచాం పరమ్పరాగతవాక్యం సమ్మన్య ప్రతలేన హస్తాన్ అప్రక్షాల్య న భుఞ్జతే|
| وَإذَا عَادُوا مِنَ السُّوقِ، لَا يَأْكُلُونَ مَا لَمْ يَغْتَسِلُوا. وَهُنَاكَ طُقُوسٌ أُخْرَى كَثِيرَةٌ تَسَلَّمُوهَا لِيَتَمَسَّكُوا بِها، كَغَسْلِ الْكُؤُوسِ وَالأَبَارِيقِ وَأَوْعِيَةِ النُّحَاسِ. | ٤ 4 |
ఆపనాదాగత్య మజ్జనం వినా న ఖాదన్తి; తథా పానపాత్రాణాం జలపాత్రాణాం పిత్తలపాత్రాణామ్ ఆసనానాఞ్చ జలే మజ్జనమ్ ఇత్యాదయోన్యేపి బహవస్తేషామాచారాః సన్తి|
| عِنْدَئِذٍ سَأَلَهُ الْفَرِّيسِيُّونَ وَالْكَتَبَةُ: «لِمَاذَا لَا يَسْلُكُ تَلامِيذُكَ وَفْقاً لِتَقْلِيدِ الشُّيُوخِ، بَلْ يَتَنَاوَلُونَ الطَّعَامَ بِأَيْدٍ نَجِسَةٍ؟» | ٥ 5 |
తే ఫిరూశినోఽధ్యాపకాశ్చ యీశుం పప్రచ్ఛుః, తవ శిష్యాః ప్రాచాం పరమ్పరాగతవాక్యానుసారేణ నాచరన్తోఽప్రక్షాలితకరైః కుతో భుజంతే?
| فَرَدَّ عَلَيْهِمْ قَائِلاً: «أَحْسَنَ إِشَعْيَاءُ إِذْ تَنَبَّأَ عَنْكُمْ أَيُّهَا الْمُنَافِقُونَ، كَمَا جَاءَ فِي الْكِتَابِ: هَذَا الشَّعْبُ يُكْرِمُنِي بِشَفَتَيْهِ، وَأَمَّا قَلْبُهُ فَبَعِيدٌ عَنِّي جِدّاً. | ٦ 6 |
తతః స ప్రత్యువాచ కపటినో యుష్మాన్ ఉద్దిశ్య యిశయియభవిష్యద్వాదీ యుక్తమవాదీత్| యథా స్వకీయైరధరైరేతే సమ్మన్యనతే సదైవ మాం| కిన్తు మత్తో విప్రకర్షే సన్తి తేషాం మనాంసి చ|
| إِنَّمَا بَاطِلاً يَعْبُدُونَنِي وَهُمْ يُعَلِّمُونَ تَعَالِيمَ لَيْسَتْ إِلّا وَصَايَا النَّاسِ! | ٧ 7 |
శిక్షయన్తో బిధీన్ న్నాజ్ఞా భజన్తే మాం ముధైవ తే|
| فَقَدْ أَهْمَلْتُمْ وَصِيَّةَ اللهِ وَتَمَسَّكْتُمْ بِتَقْلِيدِ النَّاسِ!» | ٨ 8 |
యూయం జలపాత్రపానపాత్రాదీని మజ్జయన్తో మనుజపరమ్పరాగతవాక్యం రక్షథ కిన్తు ఈశ్వరాజ్ఞాం లంఘధ్వే; అపరా ఈదృశ్యోనేకాః క్రియా అపి కురుధ్వే|
| وَقَالَ لَهُمْ: «حَقّاً أَنَّكُمْ رَفَضْتُمْ وَصِيَّةَ اللهِ لِتُحَافِظُوا عَلَى تَقْلِيدِكُمْ أَنْتُمْ! | ٩ 9 |
అన్యఞ్చాకథయత్ యూయం స్వపరమ్పరాగతవాక్యస్య రక్షార్థం స్పష్టరూపేణ ఈశ్వరాజ్ఞాం లోపయథ|
| فَإِنَّ مُوسَى قَالَ: أَكْرِمْ أَبَاكَ وَأُمَّكَ! وَأَيْضاً: مَنْ أَهَانَ أَبَاهُ أَوْ أُمَّهُ، فَلْيَكُنِ الْمَوْتُ عِقَاباً لَهُ! | ١٠ 10 |
యతో మూసాద్వారా ప్రోక్తమస్తి స్వపితరౌ సమ్మన్యధ్వం యస్తు మాతరం పితరం వా దుర్వ్వాక్యం వక్తి స నితాన్తం హన్యతాం|
| وَلكِنَّكُمْ أَنْتُمْ تَقُولُونَ: إِذَا قَالَ أَحَدٌ لأَبِيهِ أَوْ أُمِّهِ: إِنَّ مَا كُنْتُ أَعُولُكَ بِهِ قَدْ جَعَلْتُهُ قُرْبَاناً، أَيْ تَقْدِمَةً لِلْهَيْكَلِ، | ١١ 11 |
కిన్తు మదీయేన యేన ద్రవ్యేణ తవోపకారోభవత్ తత్ కర్బ్బాణమర్థాద్ ఈశ్వరాయ నివేదితమ్ ఇదం వాక్యం యది కోపి పితరం మాతరం వా వక్తి
| فَهُوَ فِي حِلٍّ مِنْ إِعَانَةِ أَبِيهِ أَوْ أُمِّهِ! | ١٢ 12 |
తర్హి యూయం మాతుః పితు ర్వోపకారం కర్త్తాం తం వారయథ|
| وَهكَذَا تُبْطِلُونَ كَلِمَةَ اللهِ بِتَعْلِيمِكُمُ التَّقْلِيدِيِّ الَّذِي تَتَنَاقَلُونَهُ. وَهُنَاكَ أُمُورٌ كَثِيرَةٌ مِثْلُ هذِهِ تَفْعَلُونَهَا!» | ١٣ 13 |
ఇత్థం స్వప్రచారితపరమ్పరాగతవాక్యేన యూయమ్ ఈశ్వరాజ్ఞాం ముధా విధద్వ్వే, ఈదృశాన్యన్యాన్యనేకాని కర్మ్మాణి కురుధ్వే|
| وَإِذْ دَعَا الْجَمْعَ إِلَيْهِ ثَانِيَةً، قَالَ لَهُمْ: «اسْمَعُوا لِي كُلُّكُمْ وَافْهَمُوا! | ١٤ 14 |
అథ స లోకానాహూయ బభాషే యూయం సర్వ్వే మద్వాక్యం శృణుత బుధ్యధ్వఞ్చ|
| لَا شَيْءَ مِنْ خَارِجِ الإِنْسَانِ إِذَا دَخَلَهُ يُمْكِنُ أَنْ يُنَجِّسَهُ. أَمَّا الأَشْيَاءُ الْخَارِجَةُ مِنَ الإِنْسَانِ، فَهِيَ الَّتِي تُنَجِّسُهُ. | ١٥ 15 |
బాహ్యాదన్తరం ప్రవిశ్య నరమమేధ్యం కర్త్తాం శక్నోతి ఈదృశం కిమపి వస్తు నాస్తి, వరమ్ అన్తరాద్ బహిర్గతం యద్వస్తు తన్మనుజమ్ అమేధ్యం కరోతి|
| مَنْ لَهُ أُذُنَانِ لِلسَّمْعِ، فَلْيَسْمَعْ». | ١٦ 16 |
యస్య శ్రోతుం శ్రోత్రే స్తః స శృణోతు|
| وَلَمَّا غَادَرَ الْجَمْعَ وَدَخَلَ الْبَيْتَ، اسْتَفْسَرَهُ التَّلامِيذُ مَغْزَى الْمَثَلِ، | ١٧ 17 |
తతః స లోకాన్ హిత్వా గృహమధ్యం ప్రవిష్టస్తదా శిష్యాస్తదృష్టాన్తవాక్యార్థం పప్రచ్ఛుః|
| فَقَالَ لَهُمْ: «أَهكَذَا أَنْتُمْ أَيْضاً لَا تَفْهَمُونَ؟ أَلا تُدْرِكُونَ أَنَّ كُلَّ مَا يَدْخُلُ الإِنْسَانَ مِنَ الْخَارِجِ لَا يُمْكِنُ أَنْ يُنَجِّسَهُ، | ١٨ 18 |
తస్మాత్ స తాన్ జగాద యూయమపి కిమేతాదృగబోధాః? కిమపి ద్రవ్యం బాహ్యాదన్తరం ప్రవిశ్య నరమమేధ్యం కర్త్తాం న శక్నోతి కథామిమాం కిం న బుధ్యధ్వే?
| لأَنَّهُ لَا يَدْخُلُ إِلَى قَلْبِهِ بَلْ إِلَى الْبَطْنِ، ثُمَّ يَخْرُجُ إِلَى الْخَلاءِ؟» مِمَّا يَجْعَلُ الأَطْعِمَةَ كُلَّهَا طَاهِرَةً. | ١٩ 19 |
తత్ తదన్తర్న ప్రవిశతి కిన్తు కుక్షిమధ్యం ప్రవిశతి శేషే సర్వ్వభుక్తవస్తుగ్రాహిణి బహిర్దేశే నిర్యాతి|
| ثُمَّ قَالَ: «إِنَّ الَّذِي يَخْرُجُ مِنَ الإِنْسَانِ، هُوَ يُنَجِّسُ الإِنْسَانَ. | ٢٠ 20 |
అపరమప్యవాదీద్ యన్నరాన్నిరేతి తదేవ నరమమేధ్యం కరోతి|
| فَإِنَّهُ مِنَ الدَّاخِلِ، مِنْ قُلُوبِ النَّاسِ، تَنْبُعُ الأَفْكَارُ الشِّرِّيرَةُ، الْفِسْقُ، السَّرِقَةُ، الْقَتْلُ، | ٢١ 21 |
యతోఽన్తరాద్ అర్థాన్ మానవానాం మనోభ్యః కుచిన్తా పరస్త్రీవేశ్యాగమనం
| الزِّنَى، الطَّمَعُ، الْخُبْثُ، الْخِدَاعُ، الْعَهَارَةُ، الْعَيْنُ الشِّرِّيرَةُ، التَّجْدِيفُ، الْكِبْرِيَاءُ، الْحَمَاقَةُ | ٢٢ 22 |
నరవధశ్చౌర్య్యం లోభో దుష్టతా ప్రవఞ్చనా కాముకతా కుదృష్టిరీశ్వరనిన్దా గర్వ్వస్తమ ఇత్యాదీని నిర్గచ్ఛన్తి|
| هذِهِ الأُمُورُ الشِّرِّيرَةُ كُلُّهَا تَنْبُعُ مِنْ دَاخِلِ الإِنْسَانِ وَتُنَجِّسُهُ». | ٢٣ 23 |
ఏతాని సర్వ్వాణి దురితాన్యన్తరాదేత్య నరమమేధ్యం కుర్వ్వన్తి|
| ثُمَّ تَرَكَ يَسُوعُ تِلْكَ الْمِنْطَقَةَ وَذَهَبَ إِلَى نَوَاحِي صُورَ. فَدَخَلَ بَيْتاً وَهُوَ لَا يُرِيدُ أَنْ يَعْلَمَ بِهِ أَحَدٌ. وَمَعَ ذَلِكَ، لَمْ يَسْتَطِعْ أَنْ يَظَلَّ مُخْتَفِياً. | ٢٤ 24 |
అథ స ఉత్థాయ తత్స్థానాత్ సోరసీదోన్పురప్రదేశం జగామ తత్ర కిమపి నివేశనం ప్రవిశ్య సర్వ్వైరజ్ఞాతః స్థాతుం మతిఞ్చక్రే కిన్తు గుప్తః స్థాతుం న శశాక|
| فَإِنَّ امْرَأَةً كَانَ بِابْنَتِهَا رُوحٌ نَجِسٌ، مَا إِنْ سَمِعَتْ بِخَبَرِهِ حَتَّى جَاءَتْ وَارْتَمَتْ عَلَى قَدَمَيْهِ، | ٢٥ 25 |
యతః సురఫైనికీదేశీయయూనానీవంశోద్భవస్త్రియాః కన్యా భూతగ్రస్తాసీత్| సా స్త్రీ తద్వార్త్తాం ప్రాప్య తత్సమీపమాగత్య తచ్చరణయోః పతిత్వా
| وَكَانَتِ الْمَرْأَةُ كَنْعَانِيَّةً، مِنْ أَصْلٍ سُورِيٍّ فِينِيقِيٍّ، وَتَوَسَّلَتْ إِلَيْهِ أَنْ يَطْرُدَ الشَّيْطَانَ مِنِ ابْنَتِهَا. | ٢٦ 26 |
స్వకన్యాతో భూతం నిరాకర్త్తాం తస్మిన్ వినయం కృతవతీ|
| وَلكِنَّهُ قَالَ لَهَا: «دَعِي الْبَنِينَ أَوَّلاً يَشْبَعُونَ! فَلَيْسَ مِنَ الصَّوَابِ أَنْ يُؤْخَذَ خُبْزُ الْبَنِينَ وَيُطْرَحَ لِلْكِلابِ». | ٢٧ 27 |
కిన్తు యీశుస్తామవదత్ ప్రథమం బాలకాస్తృప్యన్తు యతో బాలకానాం ఖాద్యం గృహీత్వా కుక్కురేభ్యో నిక్షేపోఽనుచితః|
| فَأَجَابَتْ قَائِلَةً لَهُ: «صَحِيحٌ يَا سَيِّدُ! وَلكِنَّ الْكِلابَ تَحْتَ الْمَائِدَةِ تَأْكُلُ مِنْ فُتَاتِ الْبَنِينَ!» | ٢٨ 28 |
తదా సా స్త్రీ తమవాదీత్ భోః ప్రభో తత్ సత్యం తథాపి మఞ్చాధఃస్థాః కుక్కురా బాలానాం కరపతితాని ఖాద్యఖణ్డాని ఖాదన్తి|
| فَقَالَ لَهَا: «لأَجْلِ هذِهِ الْكَلِمَةِ اذْهَبِي، فَقَدْ خَرَجَ الشَّيْطَانُ مِنِ ابْنَتِكِ!» | ٢٩ 29 |
తతః సోఽకథయద్ ఏతత్కథాహేతోః సకుశలా యాహి తవ కన్యాం త్యక్త్వా భూతో గతః|
| فَلَمَّا رَجَعَتْ إِلَى بَيْتِهَا، وَجَدَتِ ابْنَتَهَا عَلَى السَّرِيرِ وَقَدْ خَرَجَ مِنْهَا الشَّيْطَانُ. | ٣٠ 30 |
అథ సా స్త్రీ గృహం గత్వా కన్యాం భూతత్యక్తాం శయ్యాస్థితాం దదర్శ|
| ثُمَّ غَادَرَ يَسُوعُ نَوَاحِي صُورَ وَعَادَ إِلَى بُحَيْرَةِ الْجَلِيلِ، مُرُوراً بِصَيْدَا وَعَبْرَ حُدُودِ الْمُدُنِ الْعَشْرِ. | ٣١ 31 |
పునశ్చ స సోరసీదోన్పురప్రదేశాత్ ప్రస్థాయ దికాపలిదేశస్య ప్రాన్తరభాగేన గాలీల్జలధేః సమీపం గతవాన్|
| فَأَحْضَرُوا إِلَيْهِ أَصَمَّ مَعْقُودَ اللِّسَانِ، وَتَوَسَّلُوا إِلَيْهِ أَنْ يَضَعَ يَدَهُ عَلَيْهِ. | ٣٢ 32 |
తదా లోకైరేకం బధిరం కద్వదఞ్చ నరం తన్నికటమానీయ తస్య గాత్రే హస్తమర్పయితుం వినయః కృతః|
| فَانْفَرَدَ بِهِ بَعِيداً عَنِ الْجَمْعِ. وَوَضَعَ إِصْبَعَيْهِ فِي أُذُنَيِ الرَّجُلِ، ثُمَّ تَفَلَ وَلَمَسَ لِسَانَهُ، | ٣٣ 33 |
తతో యీశు ర్లోకారణ్యాత్ తం నిర్జనమానీయ తస్య కర్ణయోఙ్గులీ ర్దదౌ నిష్ఠీవం దత్త్వా చ తజ్జిహ్వాం పస్పర్శ|
| وَرَفَعَ نَظَرَهُ إِلَى السَّمَاءِ، وَتَنَهَّدَ وَقَالَ لَهُ: «افَّاتَا!» أَيِ انْفَتِحْ. | ٣٤ 34 |
అనన్తరం స్వర్గం నిరీక్ష్య దీర్ఘం నిశ్వస్య తమవదత్ ఇతఫతః అర్థాన్ ముక్తో భూయాత్|
| وَفِي الْحَالِ انْفَتَحَتْ أُذُنَاهُ وَانْحَلَّتْ عُقْدَةُ لِسَانِهِ، وَتَكَلَّمَ بِطَلاقَةٍ. | ٣٥ 35 |
తతస్తత్క్షణం తస్య కర్ణౌ ముక్తౌ జిహ్వాయాశ్చ జాడ్యాపగమాత్ స సుస్పష్టవాక్యమకథయత్|
| وَأَوْصَاهُمْ أَنْ لَا يُخْبِرُوا أَحَداً بِذلِكَ. وَلَكِنْ كُلَّمَا أَوْصَاهُمْ أَكْثَرَ، كَانُوا يُكْثِرُونَ مِنْ إِعْلانِ الْخَبَرِ. | ٣٦ 36 |
అథ స తాన్ వాఢమిత్యాదిదేశ యూయమిమాం కథాం కస్మైచిదపి మా కథయత, కిన్తు స యతి న్యషేధత్ తే తతి బాహుల్యేన ప్రాచారయన్;
| وَذُهِلُوا جِدّاً، قَائِلِينَ: «مَا أَرْوَعَ كُلَّ مَا يَفْعَلُ. فَهُوَ يَجْعَلُ الصُّمَّ يَسْمَعُونَ وَالْخُرْسَ يَتَكَلَّمُونَ». | ٣٧ 37 |
తేఽతిచమత్కృత్య పరస్పరం కథయామాసుః స బధిరాయ శ్రవణశక్తిం మూకాయ చ కథనశక్తిం దత్త్వా సర్వ్వం కర్మ్మోత్తమరూపేణ చకార|
