مَرْقُس 7
| وَاجْتَمَعَ إِلَيْهِ الْفَرِّيسِيُّونَ وَبَعْضُ الْكَتَبَةِ، قَادِمِينَ مِنْ أُورُشَلِيمَ. | ١ 1 |
അനന്തരം യിരൂശാലമ ആഗതാഃ ഫിരൂശിനോഽധ്യാപകാശ്ച യീശോഃ സമീപമ് ആഗതാഃ|
| وَرَأَوْا بَعْضَ تَلامِيذِهِ يَتَنَاوَلُونَ الطَّعَامَ بِأَيْدٍ نَجِسَةٍ، أَيْ غَيْرِ مَغْسُولَةٍ. | ٢ 2 |
തേ തസ്യ കിയതഃ ശിഷ്യാൻ അശുചികരൈരർഥാദ അപ്രക്ഷാലിതഹസ്തൈ ർഭുഞ്ജതോ ദൃഷ്ട്വാ താനദൂഷയൻ|
| فَقَدْ كَانَ الْفَرِّيسِيُّونَ، وَالْيَهُودُ عَامَّةً، لَا يَأْكُلُونَ مَا لَمْ يَغْسِلُوا أَيْدِيَهُمْ مِرَاراً، مُتَمَسِّكِينَ بِتَقْلِيدِ الشُّيُوخِ. | ٣ 3 |
യതഃ ഫിരൂശിനഃ സർവ്വയിഹൂദീയാശ്ച പ്രാചാം പരമ്പരാഗതവാക്യം സമ്മന്യ പ്രതലേന ഹസ്താൻ അപ്രക്ഷാല്യ ന ഭുഞ്ജതേ|
| وَإذَا عَادُوا مِنَ السُّوقِ، لَا يَأْكُلُونَ مَا لَمْ يَغْتَسِلُوا. وَهُنَاكَ طُقُوسٌ أُخْرَى كَثِيرَةٌ تَسَلَّمُوهَا لِيَتَمَسَّكُوا بِها، كَغَسْلِ الْكُؤُوسِ وَالأَبَارِيقِ وَأَوْعِيَةِ النُّحَاسِ. | ٤ 4 |
ആപനാദാഗത്യ മജ്ജനം വിനാ ന ഖാദന്തി; തഥാ പാനപാത്രാണാം ജലപാത്രാണാം പിത്തലപാത്രാണാമ് ആസനാനാഞ്ച ജലേ മജ്ജനമ് ഇത്യാദയോന്യേപി ബഹവസ്തേഷാമാചാരാഃ സന്തി|
| عِنْدَئِذٍ سَأَلَهُ الْفَرِّيسِيُّونَ وَالْكَتَبَةُ: «لِمَاذَا لَا يَسْلُكُ تَلامِيذُكَ وَفْقاً لِتَقْلِيدِ الشُّيُوخِ، بَلْ يَتَنَاوَلُونَ الطَّعَامَ بِأَيْدٍ نَجِسَةٍ؟» | ٥ 5 |
തേ ഫിരൂശിനോഽധ്യാപകാശ്ച യീശും പപ്രച്ഛുഃ, തവ ശിഷ്യാഃ പ്രാചാം പരമ്പരാഗതവാക്യാനുസാരേണ നാചരന്തോഽപ്രക്ഷാലിതകരൈഃ കുതോ ഭുജംതേ?
| فَرَدَّ عَلَيْهِمْ قَائِلاً: «أَحْسَنَ إِشَعْيَاءُ إِذْ تَنَبَّأَ عَنْكُمْ أَيُّهَا الْمُنَافِقُونَ، كَمَا جَاءَ فِي الْكِتَابِ: هَذَا الشَّعْبُ يُكْرِمُنِي بِشَفَتَيْهِ، وَأَمَّا قَلْبُهُ فَبَعِيدٌ عَنِّي جِدّاً. | ٦ 6 |
തതഃ സ പ്രത്യുവാച കപടിനോ യുഷ്മാൻ ഉദ്ദിശ്യ യിശയിയഭവിഷ്യദ്വാദീ യുക്തമവാദീത്| യഥാ സ്വകീയൈരധരൈരേതേ സമ്മന്യനതേ സദൈവ മാം| കിന്തു മത്തോ വിപ്രകർഷേ സന്തി തേഷാം മനാംസി ച|
| إِنَّمَا بَاطِلاً يَعْبُدُونَنِي وَهُمْ يُعَلِّمُونَ تَعَالِيمَ لَيْسَتْ إِلّا وَصَايَا النَّاسِ! | ٧ 7 |
ശിക്ഷയന്തോ ബിധീൻ ന്നാജ്ഞാ ഭജന്തേ മാം മുധൈവ തേ|
| فَقَدْ أَهْمَلْتُمْ وَصِيَّةَ اللهِ وَتَمَسَّكْتُمْ بِتَقْلِيدِ النَّاسِ!» | ٨ 8 |
യൂയം ജലപാത്രപാനപാത്രാദീനി മജ്ജയന്തോ മനുജപരമ്പരാഗതവാക്യം രക്ഷഥ കിന്തു ഈശ്വരാജ്ഞാം ലംഘധ്വേ; അപരാ ഈദൃശ്യോനേകാഃ ക്രിയാ അപി കുരുധ്വേ|
| وَقَالَ لَهُمْ: «حَقّاً أَنَّكُمْ رَفَضْتُمْ وَصِيَّةَ اللهِ لِتُحَافِظُوا عَلَى تَقْلِيدِكُمْ أَنْتُمْ! | ٩ 9 |
അന്യഞ്ചാകഥയത് യൂയം സ്വപരമ്പരാഗതവാക്യസ്യ രക്ഷാർഥം സ്പഷ്ടരൂപേണ ഈശ്വരാജ്ഞാം ലോപയഥ|
| فَإِنَّ مُوسَى قَالَ: أَكْرِمْ أَبَاكَ وَأُمَّكَ! وَأَيْضاً: مَنْ أَهَانَ أَبَاهُ أَوْ أُمَّهُ، فَلْيَكُنِ الْمَوْتُ عِقَاباً لَهُ! | ١٠ 10 |
യതോ മൂസാദ്വാരാ പ്രോക്തമസ്തി സ്വപിതരൗ സമ്മന്യധ്വം യസ്തു മാതരം പിതരം വാ ദുർവ്വാക്യം വക്തി സ നിതാന്തം ഹന്യതാം|
| وَلكِنَّكُمْ أَنْتُمْ تَقُولُونَ: إِذَا قَالَ أَحَدٌ لأَبِيهِ أَوْ أُمِّهِ: إِنَّ مَا كُنْتُ أَعُولُكَ بِهِ قَدْ جَعَلْتُهُ قُرْبَاناً، أَيْ تَقْدِمَةً لِلْهَيْكَلِ، | ١١ 11 |
കിന്തു മദീയേന യേന ദ്രവ്യേണ തവോപകാരോഭവത് തത് കർബ്ബാണമർഥാദ് ഈശ്വരായ നിവേദിതമ് ഇദം വാക്യം യദി കോപി പിതരം മാതരം വാ വക്തി
| فَهُوَ فِي حِلٍّ مِنْ إِعَانَةِ أَبِيهِ أَوْ أُمِّهِ! | ١٢ 12 |
തർഹി യൂയം മാതുഃ പിതു ർവോപകാരം കർത്താം തം വാരയഥ|
| وَهكَذَا تُبْطِلُونَ كَلِمَةَ اللهِ بِتَعْلِيمِكُمُ التَّقْلِيدِيِّ الَّذِي تَتَنَاقَلُونَهُ. وَهُنَاكَ أُمُورٌ كَثِيرَةٌ مِثْلُ هذِهِ تَفْعَلُونَهَا!» | ١٣ 13 |
ഇത്ഥം സ്വപ്രചാരിതപരമ്പരാഗതവാക്യേന യൂയമ് ഈശ്വരാജ്ഞാം മുധാ വിധദ്വ്വേ, ഈദൃശാന്യന്യാന്യനേകാനി കർമ്മാണി കുരുധ്വേ|
| وَإِذْ دَعَا الْجَمْعَ إِلَيْهِ ثَانِيَةً، قَالَ لَهُمْ: «اسْمَعُوا لِي كُلُّكُمْ وَافْهَمُوا! | ١٤ 14 |
അഥ സ ലോകാനാഹൂയ ബഭാഷേ യൂയം സർവ്വേ മദ്വാക്യം ശൃണുത ബുധ്യധ്വഞ്ച|
| لَا شَيْءَ مِنْ خَارِجِ الإِنْسَانِ إِذَا دَخَلَهُ يُمْكِنُ أَنْ يُنَجِّسَهُ. أَمَّا الأَشْيَاءُ الْخَارِجَةُ مِنَ الإِنْسَانِ، فَهِيَ الَّتِي تُنَجِّسُهُ. | ١٥ 15 |
ബാഹ്യാദന്തരം പ്രവിശ്യ നരമമേധ്യം കർത്താം ശക്നോതി ഈദൃശം കിമപി വസ്തു നാസ്തി, വരമ് അന്തരാദ് ബഹിർഗതം യദ്വസ്തു തന്മനുജമ് അമേധ്യം കരോതി|
| مَنْ لَهُ أُذُنَانِ لِلسَّمْعِ، فَلْيَسْمَعْ». | ١٦ 16 |
യസ്യ ശ്രോതും ശ്രോത്രേ സ്തഃ സ ശൃണോതു|
| وَلَمَّا غَادَرَ الْجَمْعَ وَدَخَلَ الْبَيْتَ، اسْتَفْسَرَهُ التَّلامِيذُ مَغْزَى الْمَثَلِ، | ١٧ 17 |
തതഃ സ ലോകാൻ ഹിത്വാ ഗൃഹമധ്യം പ്രവിഷ്ടസ്തദാ ശിഷ്യാസ്തദൃഷ്ടാന്തവാക്യാർഥം പപ്രച്ഛുഃ|
| فَقَالَ لَهُمْ: «أَهكَذَا أَنْتُمْ أَيْضاً لَا تَفْهَمُونَ؟ أَلا تُدْرِكُونَ أَنَّ كُلَّ مَا يَدْخُلُ الإِنْسَانَ مِنَ الْخَارِجِ لَا يُمْكِنُ أَنْ يُنَجِّسَهُ، | ١٨ 18 |
തസ്മാത് സ താൻ ജഗാദ യൂയമപി കിമേതാദൃഗബോധാഃ? കിമപി ദ്രവ്യം ബാഹ്യാദന്തരം പ്രവിശ്യ നരമമേധ്യം കർത്താം ന ശക്നോതി കഥാമിമാം കിം ന ബുധ്യധ്വേ?
| لأَنَّهُ لَا يَدْخُلُ إِلَى قَلْبِهِ بَلْ إِلَى الْبَطْنِ، ثُمَّ يَخْرُجُ إِلَى الْخَلاءِ؟» مِمَّا يَجْعَلُ الأَطْعِمَةَ كُلَّهَا طَاهِرَةً. | ١٩ 19 |
തത് തദന്തർന പ്രവിശതി കിന്തു കുക്ഷിമധ്യം പ്രവിശതി ശേഷേ സർവ്വഭുക്തവസ്തുഗ്രാഹിണി ബഹിർദേശേ നിര്യാതി|
| ثُمَّ قَالَ: «إِنَّ الَّذِي يَخْرُجُ مِنَ الإِنْسَانِ، هُوَ يُنَجِّسُ الإِنْسَانَ. | ٢٠ 20 |
അപരമപ്യവാദീദ് യന്നരാന്നിരേതി തദേവ നരമമേധ്യം കരോതി|
| فَإِنَّهُ مِنَ الدَّاخِلِ، مِنْ قُلُوبِ النَّاسِ، تَنْبُعُ الأَفْكَارُ الشِّرِّيرَةُ، الْفِسْقُ، السَّرِقَةُ، الْقَتْلُ، | ٢١ 21 |
യതോഽന്തരാദ് അർഥാൻ മാനവാനാം മനോഭ്യഃ കുചിന്താ പരസ്ത്രീവേശ്യാഗമനം
| الزِّنَى، الطَّمَعُ، الْخُبْثُ، الْخِدَاعُ، الْعَهَارَةُ، الْعَيْنُ الشِّرِّيرَةُ، التَّجْدِيفُ، الْكِبْرِيَاءُ، الْحَمَاقَةُ | ٢٢ 22 |
നരവധശ്ചൗര്യ്യം ലോഭോ ദുഷ്ടതാ പ്രവഞ്ചനാ കാമുകതാ കുദൃഷ്ടിരീശ്വരനിന്ദാ ഗർവ്വസ്തമ ഇത്യാദീനി നിർഗച്ഛന്തി|
| هذِهِ الأُمُورُ الشِّرِّيرَةُ كُلُّهَا تَنْبُعُ مِنْ دَاخِلِ الإِنْسَانِ وَتُنَجِّسُهُ». | ٢٣ 23 |
ഏതാനി സർവ്വാണി ദുരിതാന്യന്തരാദേത്യ നരമമേധ്യം കുർവ്വന്തി|
| ثُمَّ تَرَكَ يَسُوعُ تِلْكَ الْمِنْطَقَةَ وَذَهَبَ إِلَى نَوَاحِي صُورَ. فَدَخَلَ بَيْتاً وَهُوَ لَا يُرِيدُ أَنْ يَعْلَمَ بِهِ أَحَدٌ. وَمَعَ ذَلِكَ، لَمْ يَسْتَطِعْ أَنْ يَظَلَّ مُخْتَفِياً. | ٢٤ 24 |
അഥ സ ഉത്ഥായ തത്സ്ഥാനാത് സോരസീദോൻപുരപ്രദേശം ജഗാമ തത്ര കിമപി നിവേശനം പ്രവിശ്യ സർവ്വൈരജ്ഞാതഃ സ്ഥാതും മതിഞ്ചക്രേ കിന്തു ഗുപ്തഃ സ്ഥാതും ന ശശാക|
| فَإِنَّ امْرَأَةً كَانَ بِابْنَتِهَا رُوحٌ نَجِسٌ، مَا إِنْ سَمِعَتْ بِخَبَرِهِ حَتَّى جَاءَتْ وَارْتَمَتْ عَلَى قَدَمَيْهِ، | ٢٥ 25 |
യതഃ സുരഫൈനികീദേശീയയൂനാനീവംശോദ്ഭവസ്ത്രിയാഃ കന്യാ ഭൂതഗ്രസ്താസീത്| സാ സ്ത്രീ തദ്വാർത്താം പ്രാപ്യ തത്സമീപമാഗത്യ തച്ചരണയോഃ പതിത്വാ
| وَكَانَتِ الْمَرْأَةُ كَنْعَانِيَّةً، مِنْ أَصْلٍ سُورِيٍّ فِينِيقِيٍّ، وَتَوَسَّلَتْ إِلَيْهِ أَنْ يَطْرُدَ الشَّيْطَانَ مِنِ ابْنَتِهَا. | ٢٦ 26 |
സ്വകന്യാതോ ഭൂതം നിരാകർത്താം തസ്മിൻ വിനയം കൃതവതീ|
| وَلكِنَّهُ قَالَ لَهَا: «دَعِي الْبَنِينَ أَوَّلاً يَشْبَعُونَ! فَلَيْسَ مِنَ الصَّوَابِ أَنْ يُؤْخَذَ خُبْزُ الْبَنِينَ وَيُطْرَحَ لِلْكِلابِ». | ٢٧ 27 |
കിന്തു യീശുസ്താമവദത് പ്രഥമം ബാലകാസ്തൃപ്യന്തു യതോ ബാലകാനാം ഖാദ്യം ഗൃഹീത്വാ കുക്കുരേഭ്യോ നിക്ഷേപോഽനുചിതഃ|
| فَأَجَابَتْ قَائِلَةً لَهُ: «صَحِيحٌ يَا سَيِّدُ! وَلكِنَّ الْكِلابَ تَحْتَ الْمَائِدَةِ تَأْكُلُ مِنْ فُتَاتِ الْبَنِينَ!» | ٢٨ 28 |
തദാ സാ സ്ത്രീ തമവാദീത് ഭോഃ പ്രഭോ തത് സത്യം തഥാപി മഞ്ചാധഃസ്ഥാഃ കുക്കുരാ ബാലാനാം കരപതിതാനി ഖാദ്യഖണ്ഡാനി ഖാദന്തി|
| فَقَالَ لَهَا: «لأَجْلِ هذِهِ الْكَلِمَةِ اذْهَبِي، فَقَدْ خَرَجَ الشَّيْطَانُ مِنِ ابْنَتِكِ!» | ٢٩ 29 |
തതഃ സോഽകഥയദ് ഏതത്കഥാഹേതോഃ സകുശലാ യാഹി തവ കന്യാം ത്യക്ത്വാ ഭൂതോ ഗതഃ|
| فَلَمَّا رَجَعَتْ إِلَى بَيْتِهَا، وَجَدَتِ ابْنَتَهَا عَلَى السَّرِيرِ وَقَدْ خَرَجَ مِنْهَا الشَّيْطَانُ. | ٣٠ 30 |
അഥ സാ സ്ത്രീ ഗൃഹം ഗത്വാ കന്യാം ഭൂതത്യക്താം ശയ്യാസ്ഥിതാം ദദർശ|
| ثُمَّ غَادَرَ يَسُوعُ نَوَاحِي صُورَ وَعَادَ إِلَى بُحَيْرَةِ الْجَلِيلِ، مُرُوراً بِصَيْدَا وَعَبْرَ حُدُودِ الْمُدُنِ الْعَشْرِ. | ٣١ 31 |
പുനശ്ച സ സോരസീദോൻപുരപ്രദേശാത് പ്രസ്ഥായ ദികാപലിദേശസ്യ പ്രാന്തരഭാഗേന ഗാലീൽജലധേഃ സമീപം ഗതവാൻ|
| فَأَحْضَرُوا إِلَيْهِ أَصَمَّ مَعْقُودَ اللِّسَانِ، وَتَوَسَّلُوا إِلَيْهِ أَنْ يَضَعَ يَدَهُ عَلَيْهِ. | ٣٢ 32 |
തദാ ലോകൈരേകം ബധിരം കദ്വദഞ്ച നരം തന്നികടമാനീയ തസ്യ ഗാത്രേ ഹസ്തമർപയിതും വിനയഃ കൃതഃ|
| فَانْفَرَدَ بِهِ بَعِيداً عَنِ الْجَمْعِ. وَوَضَعَ إِصْبَعَيْهِ فِي أُذُنَيِ الرَّجُلِ، ثُمَّ تَفَلَ وَلَمَسَ لِسَانَهُ، | ٣٣ 33 |
തതോ യീശു ർലോകാരണ്യാത് തം നിർജനമാനീയ തസ്യ കർണയോങ്ഗുലീ ർദദൗ നിഷ്ഠീവം ദത്ത്വാ ച തജ്ജിഹ്വാം പസ്പർശ|
| وَرَفَعَ نَظَرَهُ إِلَى السَّمَاءِ، وَتَنَهَّدَ وَقَالَ لَهُ: «افَّاتَا!» أَيِ انْفَتِحْ. | ٣٤ 34 |
അനന്തരം സ്വർഗം നിരീക്ഷ്യ ദീർഘം നിശ്വസ്യ തമവദത് ഇതഫതഃ അർഥാൻ മുക്തോ ഭൂയാത്|
| وَفِي الْحَالِ انْفَتَحَتْ أُذُنَاهُ وَانْحَلَّتْ عُقْدَةُ لِسَانِهِ، وَتَكَلَّمَ بِطَلاقَةٍ. | ٣٥ 35 |
തതസ്തത്ക്ഷണം തസ്യ കർണൗ മുക്തൗ ജിഹ്വായാശ്ച ജാഡ്യാപഗമാത് സ സുസ്പഷ്ടവാക്യമകഥയത്|
| وَأَوْصَاهُمْ أَنْ لَا يُخْبِرُوا أَحَداً بِذلِكَ. وَلَكِنْ كُلَّمَا أَوْصَاهُمْ أَكْثَرَ، كَانُوا يُكْثِرُونَ مِنْ إِعْلانِ الْخَبَرِ. | ٣٦ 36 |
അഥ സ താൻ വാഢമിത്യാദിദേശ യൂയമിമാം കഥാം കസ്മൈചിദപി മാ കഥയത, കിന്തു സ യതി ന്യഷേധത് തേ തതി ബാഹുല്യേന പ്രാചാരയൻ;
| وَذُهِلُوا جِدّاً، قَائِلِينَ: «مَا أَرْوَعَ كُلَّ مَا يَفْعَلُ. فَهُوَ يَجْعَلُ الصُّمَّ يَسْمَعُونَ وَالْخُرْسَ يَتَكَلَّمُونَ». | ٣٧ 37 |
തേഽതിചമത്കൃത്യ പരസ്പരം കഥയാമാസുഃ സ ബധിരായ ശ്രവണശക്തിം മൂകായ ച കഥനശക്തിം ദത്ത്വാ സർവ്വം കർമ്മോത്തമരൂപേണ ചകാര|
