مَرْقُس 6
| وَغَادَرَ يَسُوعُ ذلِكَ الْمَكَانَ وَعَادَ إِلَى بَلْدَتِهِ، وَتَلامِيذُهُ يَتْبَعُونَهُ. | ١ 1 |
അനന്തരം സ തത്സ്ഥാനാത് പ്രസ്ഥായ സ്വപ്രദേശമാഗതഃ ശിഷ്യാശ്ച തത്പശ്ചാദ് ഗതാഃ|
| وَلَمَّا حَلَّ السَّبْتُ، أَخَذَ يُعَلِّمُ فِي الْمَجْمَعِ، فَدُهِشَ كَثِيرُونَ حِينَ سَمِعُوهُ، وَقَالُوا: «مِنْ أَيْنَ لَهُ هَذَا؟ وَمَا هذِهِ الْحِكْمَةُ الْمَوْهُوبَةُ لَهُ، وَهذِهِ الْمُعْجِزَاتُ الْجَارِيَةُ عَلَى يَدَيْهِ؟ | ٢ 2 |
അഥ വിശ്രാമവാരേ സതി സ ഭജനഗൃഹേ ഉപദേഷ്ടുമാരബ്ധവാൻ തതോഽനേകേ ലോകാസ്തത്കഥാം ശ്രുത്വാ വിസ്മിത്യ ജഗദുഃ, അസ്യ മനുജസ്യ ഈദൃശീ ആശ്ചര്യ്യക്രിയാ കസ്മാജ് ജാതാ? തഥാ സ്വകരാഭ്യാമ് ഇത്ഥമദ്ഭുതം കർമ്മ കർത്താമ് ഏതസ്മൈ കഥം ജ്ഞാനം ദത്തമ്?
| أَلَيْسَ هَذَا هُوَ النَّجَّارَ ابْنَ مَرْيَمَ، وَأَخَا يَعْقُوبَ وَيُوسِي وَيَهُوذَا وَسِمْعَانَ؟ أَوَلَيْسَتْ أَخَوَاتُهُ عِنْدَنَا هُنَا؟» هكَذَا كَانُوا يَشُكُّونَ فِيهِ. | ٣ 3 |
കിമയം മരിയമഃ പുത്രസ്തജ്ഞാ നോ? കിമയം യാകൂബ്-യോസി-യിഹുദാ-ശിമോനാം ഭ്രാതാ നോ? അസ്യ ഭഗിന്യഃ കിമിഹാസ്മാഭിഃ സഹ നോ? ഇത്ഥം തേ തദർഥേ പ്രത്യൂഹം ഗതാഃ|
| وَلكِنَّ يَسُوعَ قَالَ لَهُمْ: «لا يَكُونُ النَّبِيُّ بِلا كَرَامَةٍ إِلّا فِي بَلْدَتِهِ، وَبَيْنَ أَقْرِبَائِهِ، وَفِي بَيْتِهِ!» | ٤ 4 |
തദാ യീശുസ്തേഭ്യോഽകഥയത് സ്വദേശം സ്വകുടുമ്ബാൻ സ്വപരിജനാംശ്ച വിനാ കുത്രാപി ഭവിഷ്യദ്വാദീ അസത്കൃതോ ന ഭവതി|
| وَلَمْ يَقْدِرْ أَنْ يَعْمَلَ هُنَاكَ أَيَّةَ مُعْجِزَةٍ، غَيْرَ أَنَّهُ لَمَسَ بِيَدَيْهِ عَدَداً قَلِيلاً مِنَ الْمَرْضَى فَشَفَاهُمْ. | ٥ 5 |
അപരഞ്ച തേഷാമപ്രത്യയാത് സ വിസ്മിതഃ കിയതാം രോഗിണാം വപുഃഷു ഹസ്തമ് അർപയിത്വാ കേവലം തേഷാമാരോഗ്യകരണാദ് അന്യത് കിമപി ചിത്രകാര്യ്യം കർത്താം ന ശക്തഃ|
| وَتَعَجَّبَ مِنْ عَدَمِ إِيمَانِهِمْ. ثُمَّ أَخَذَ يَطُوفُ بِالْقُرَى الْمُجَاوِرَةِ وَهُوَ يُعَلِّمُ. | ٦ 6 |
അഥ സ ചതുർദിക്സ്ഥ ഗ്രാമാൻ ഭ്രമിത്വാ ഉപദിഷ്ടവാൻ
| ثُمَّ اسْتَدْعَى الاِثْنَيْ عَشَرَ تِلْمِيذاً، وَأَخَذَ يُرْسِلُهُمُ اثْنَيْنِ اثْنَيْنِ، وَقَدْ أَعْطَاهُمْ سُلْطَةً عَلَى الأَرْوَاحِ النَّجِسَةِ، | ٧ 7 |
ദ്വാദശശിഷ്യാൻ ആഹൂയ അമേധ്യഭൂതാൻ വശീകർത്താം ശക്തിം ദത്ത്വാ തേഷാം ദ്വൗ ദ്വൗ ജനോ പ്രേഷിതവാൻ|
| وَأَوْصَاهُمْ أَنْ لَا يَحْمِلُوا لِلطَّرِيقِ شَيْئاً إِلّا عَصاً، لَا خُبْزاً وَلا زَاداً وَلا مَالاً ضِمْنَ أَحْزِمَتِهِمْ، | ٨ 8 |
പുനരിത്യാദിശദ് യൂയമ് ഏകൈകാം യഷ്ടിം വിനാ വസ്ത്രസംപുടഃ പൂപഃ കടിബന്ധേ താമ്രഖണ്ഡഞ്ച ഏഷാം കിമപി മാ ഗ്രഹ്ലീത,
| بَلْ يَنْتَعِلُوا حِذَاءً وَيَلْبَسُوا رِدَاءً وَاحِداً. | ٩ 9 |
മാർഗയാത്രായൈ പാദേഷൂപാനഹൗ ദത്ത്വാ ദ്വേ ഉത്തരീയേ മാ പരിധദ്വ്വം|
| وَقَالَ لَهُمْ: «أَيْنَمَا دَخَلْتُمْ بَيْتاً، فَأَقِيمُوا فِيهِ إِلَى أَنْ تَرْحَلُوا مِنْ هُنَاكَ. | ١٠ 10 |
അപരമപ്യുക്തം തേന യൂയം യസ്യാം പുര്യ്യാം യസ്യ നിവേശനം പ്രവേക്ഷ്യഥ താം പുരീം യാവന്ന ത്യക്ഷ്യഥ താവത് തന്നിവേശനേ സ്ഥാസ്യഥ|
| وَإِنْ كَانَ أَحَدٌ لَا يَقْبَلُكُمْ وَلا يَسْمَعُ لَكُمْ فِي مَكَانٍ مَا، فَاخْرُجُوا مِنْ هُنَاكَ، وَانْفُضُوا التُّرَابَ عَنْ أَقْدَامِكُمْ شَهَادَةً عَلَيْهِمْ». | ١١ 11 |
തത്ര യദി കേപി യുഷ്മാകമാതിഥ്യം ന വിദധതി യുഷ്മാകം കഥാശ്ച ന ശൃണ്വന്തി തർഹി തത്സ്ഥാനാത് പ്രസ്ഥാനസമയേ തേഷാം വിരുദ്ധം സാക്ഷ്യം ദാതും സ്വപാദാനാസ്ഫാല്യ രജഃ സമ്പാതയത; അഹം യുഷ്മാൻ യഥാർഥം വച്മി വിചാരദിനേ തന്നഗരസ്യാവസ്ഥാതഃ സിദോമാമോരയോ ർനഗരയോരവസ്ഥാ സഹ്യതരാ ഭവിഷ്യതി|
| فَانْطَلَقُوا يُبَشِّرُونَ دَاعِينَ إِلَى التَّوْبَةِ، | ١٢ 12 |
അഥ തേ ഗത്വാ ലോകാനാം മനഃപരാവർത്തനീഃ കഥാ പ്രചാരിതവന്തഃ|
| وَطَرَدُوا شَيَاطِينَ كَثِيرَةً، وَدَهَنُوا كَثِيرِينَ مِنَ الْمَرْضَى بِزَيْتٍ، وَشَفَوْهُمْ. | ١٣ 13 |
ഏവമനേകാൻ ഭൂതാംശ്ച ത്യാജിതവന്തസ്തഥാ തൈലേന മർദ്ദയിത്വാ ബഹൂൻ ജനാനരോഗാനകാർഷുഃ|
| وَسَمِعَ الْمَلِكُ هِيرُودُسُ عَنْ يَسُوعَ، لأَنَّ اسْمَهُ كَانَ قَدْ صَارَ مَشْهُوراً، إِذْ قَالَ بَعْضُهُمْ: «هَذَا يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانُ وَقَدْ قَامَ مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ، وَلِذلِكَ تُجْرَى عَلَى يَدِهِ الْمُعْجِزَاتُ!» | ١٤ 14 |
ഇത്ഥം തസ്യ സുഖ്യാതിശ്ചതുർദിശോ വ്യാപ്താ തദാ ഹേരോദ് രാജാ തന്നിശമ്യ കഥിതവാൻ, യോഹൻ മജ്ജകഃ ശ്മശാനാദ് ഉത്ഥിത അതോഹേതോസ്തേന സർവ്വാ ഏതാ അദ്ഭുതക്രിയാഃ പ്രകാശന്തേ|
| وَآخَرُونَ قَالُوا: «هَذَا إِيلِيَّا» وَغَيْرُهُمْ قَالُوا: «هَذَا نَبِيٌّ كَبَاقِي الأَنْبِيَاءِ!» | ١٥ 15 |
അന്യേഽകഥയൻ അയമ് ഏലിയഃ, കേപി കഥിതവന്ത ഏഷ ഭവിഷ്യദ്വാദീ യദ്വാ ഭവിഷ്യദ്വാദിനാം സദൃശ ഏകോയമ്|
| وَأَمَّا هِيرُودُسُ، فَلَمَّا سَمِعَ قَالَ «مَا هُوَ إِلّا يُوحَنَّا الَّذِي قَطَعْتُ أَنَا رَأْسَهُ، وَقَدْ قَامَ!» | ١٦ 16 |
കിന്തു ഹേരോദ് ഇത്യാകർണ്യ ഭാഷിതവാൻ യസ്യാഹം ശിരശ്ഛിന്നവാൻ സ ഏവ യോഹനയം സ ശ്മശാനാദുദതിഷ്ഠത്|
| فَإِنَّ هِيرُودُسَ هَذَا كَانَ قَدْ أَرْسَلَ وَقَبَضَ عَلَى يُوحَنَّا وَقَيَّدَهُ فِي السِّجْنِ. وَذلِكَ مِنْ أَجْلِ هِيرُودِيَّا الَّتِي تَزَوَّجَهَا هِيِرُودُسُ وَهِيَ زَوْجَةُ أَخِيهِ فِيلِبُّسَ. | ١٧ 17 |
പൂർവ്വം സ്വഭ്രാതുഃ ഫിലിപസ്യ പത്ന്യാ ഉദ്വാഹം കൃതവന്തം ഹേരോദം യോഹനവാദീത് സ്വഭാതൃവധൂ ർന വിവാഹ്യാ|
| فَإِنَّ يُوحَنَّا كَانَ يَقُولُ لَهُ: «لَيْسَ حَلالاً لَكَ أَنْ تَتَزَوَّجَ بِزَوْجَةِ أَخِيكَ!» | ١٨ 18 |
അതഃ കാരണാത് ഹേരോദ് ലോകം പ്രഹിത്യ യോഹനം ധൃത്വാ ബന്ധനാലയേ ബദ്ധവാൻ|
| فَكَانَتْ هِيرُودِيَّا نَاقِمَةً عَلَى يُوحَنَّا، وَتَتَمَنَّى أَنْ تَقْتُلَهُ، وَلَكِنَّهَا لَمْ تَسْتَطِعْ. | ١٩ 19 |
ഹേരോദിയാ തസ്മൈ യോഹനേ പ്രകുപ്യ തം ഹന്തുമ് ഐച്ഛത് കിന്തു ന ശക്താ,
| فَقَدْ كَانَ هِيرُودُسُ يَرْهَبُ يُوحَنَّا لِعِلْمِهِ أَنَّهُ رَجُلٌ بَارٌّ وَقِدِّيسٌ، وَكَانَ يُحَافِظُ عَلَى سَلامَتِهِ. وَمَعَ أَنَّهُ كَانَ يَتَضَايَقُ كَثِيراً مِنْ كَلامِهِ، إِلّا أَنَّهُ كَانَ يُحِبُّ الاسْتِمَاعَ إِلَيْهِ. | ٢٠ 20 |
യസ്മാദ് ഹേരോദ് തം ധാർമ്മികം സത്പുരുഷഞ്ച ജ്ഞാത്വാ സമ്മന്യ രക്ഷിതവാൻ; തത്കഥാം ശ്രുത്വാ തദനുസാരേണ ബഹൂനി കർമ്മാണി കൃതവാൻ ഹൃഷ്ടമനാസ്തദുപദേശം ശ്രുതവാംശ്ച|
| ثُمَّ سَنَحَتِ الْفُرْصَةُ عِنْدَمَا أَقَامَ هِيرُودُسُ بِمُنَاسَبَةِ ذِكْرَى مَوْلِدِهِ وَلِيمَةً لِعُظَمَائِهِ وَقَادَةِ الأُلُوفِ وَأَعْيَانِ مِنْطَقَةِ الْجَلِيلِ. | ٢١ 21 |
കിന്തു ഹേരോദ് യദാ സ്വജന്മദിനേ പ്രധാനലോകേഭ്യഃ സേനാനീഭ്യശ്ച ഗാലീൽപ്രദേശീയശ്രേഷ്ഠലോകേഭ്യശ്ച രാത്രൗ ഭോജ്യമേകം കൃതവാൻ
| فَقَدْ دَخَلَتِ ابْنَةُ هِيرُودِيَّا وَرَقَصَتْ، فَسَرَّتْ هِيرُودُسَ وَالْمُتَّكِئِينَ مَعَهُ. فَقَالَ الْمَلِكُ لِلصَّبِيَّةِ: «اطْلُبِي مِنِّي مَا تُرِيدِينَ، فَأُعْطِيَكِ إِيَّاهُ!» | ٢٢ 22 |
തസ്മിൻ ശുഭദിനേ ഹേരോദിയായാഃ കന്യാ സമേത്യ തേഷാം സമക്ഷം സംനൃത്യ ഹേരോദസ്തേന സഹോപവിഷ്ടാനാഞ്ച തോഷമജീജനത് തതാ നൃപഃ കന്യാമാഹ സ്മ മത്തോ യദ് യാചസേ തദേവ തുഭ്യം ദാസ്യേ|
| وَأَقْسَمَ لَهَا قَائِلاً: «لأُعْطِيَنَّكِ مَهْمَا طَلَبْتِ مِنِّي، وَلَوْ نِصْفَ مَمْلَكَتِي!» | ٢٣ 23 |
ശപഥം കൃത്വാകഥയത് ചേദ് രാജ്യാർദ്ധമപി യാചസേ തദപി തുഭ്യം ദാസ്യേ|
| فَخَرَجَتْ وَسَأَلَتْ أُمَّهَا: «مَاذَا أَطْلُبُ؟» فَأَجَابَتْ: «رَأْسَ يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانِ!» | ٢٤ 24 |
തതഃ സാ ബഹി ർഗത്വാ സ്വമാതരം പപ്രച്ഛ കിമഹം യാചിഷ്യേ? തദാ സാകഥയത് യോഹനോ മജ്ജകസ്യ ശിരഃ|
| فَعَادَتْ فِي الْحَالِ إِلَى الدَّاخِلِ وَطَلَبَتْ مِنَ الْمَلِكِ قَائِلَةً: «أُرِيدُ أَنْ تُعْطِيَنِي حَالاً رَأْسَ يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانِ عَلَى طَبَقٍ!» | ٢٥ 25 |
അഥ തൂർണം ഭൂപസമീപമ് ഏത്യ യാചമാനാവദത് ക്ഷണേസ്മിൻ യോഹനോ മജ്ജകസ്യ ശിരഃ പാത്രേ നിധായ ദേഹി, ഏതദ് യാചേഽഹം|
| فَحَزِنَ الْمَلِكُ جِدّاً. وَلكِنَّهُ لأَجْلِ مَا أَقْسَمَ بِهِ وَلأَجْلِ الْمُتَّكِئِينَ مَعَهُ، لَمْ يُرِدْ أَنْ يُخْلِفَ وَعْدَهُ لَهَا. | ٢٦ 26 |
തസ്മാത് ഭൂപോഽതിദുഃഖിതഃ, തഥാപി സ്വശപഥസ്യ സഹഭോജിനാഞ്ചാനുരോധാത് തദനങ്ഗീകർത്തും ന ശക്തഃ|
| وَفِي الْحَالِ أَرْسَلَ الْمَلِكُ سَيَّافاً وَأَمَرَ أَنْ يُؤْتَى بِرَأْسِ يُوحَنَّا. فَذَهَبَ السَّيَّافُ وَقَطَعَ رَأْسَ يُوحَنَّا فِي السِّجْنِ، | ٢٧ 27 |
തത്ക്ഷണം രാജാ ഘാതകം പ്രേഷ്യ തസ്യ ശിര ആനേതുമാദിഷ്ടവാൻ|
| ثُمَّ جَاءَ بِالرَّأْسِ عَلَى طَبَقٍ وَقَدَّمَهُ إِلَى الصَّبِيَّةِ فَحَمَلَتْهُ إِلَى أُمِّهَا. | ٢٨ 28 |
തതഃ സ കാരാഗാരം ഗത്വാ തച്ഛിരശ്ഛിത്വാ പാത്രേ നിധായാനീയ തസ്യൈ കന്യായൈ ദത്തവാൻ കന്യാ ച സ്വമാത്രേ ദദൗ|
| وَلَمَّا سَمِعَ تَلامِيذُ يُوحَنَّا بِذلِكَ، جَاءُوا وَرَفَعُوا جُثْمَانَهُ، وَدَفَنُوهُ فِي قَبْرٍ. | ٢٩ 29 |
അനനതരം യോഹനഃ ശിഷ്യാസ്തദ്വാർത്താം പ്രാപ്യാഗത്യ തസ്യ കുണപം ശ്മശാനേഽസ്ഥാപയൻ|
| وَاجْتَمَعَ الرُّسُلُ إِلَى يَسُوعَ، وَأَخْبَرُوهُ بِكُلِّ شَيْءٍ: بِمَا عَمِلُوهُ وَمَا عَلَّمُوهُ. | ٣٠ 30 |
അഥ പ്രേഷിതാ യീശോഃ സന്നിധൗ മിലിതാ യദ് യച് ചക്രുഃ ശിക്ഷയാമാസുശ്ച തത്സർവ്വവാർത്താസ്തസ്മൈ കഥിതവന്തഃ|
| فَقَالَ لَهُمْ: «تَعَالَوْا أَنْتُمْ عَلَى انْفِرَادٍ إِلَى مَكَانٍ خَالٍ، وَاسْتَرِيحُوا قَلِيلاً». فَقَدْ كَانَ الْقَادِمُونَ وَالذَّاهِبُونَ كَثِيرِينَ حَتَّى لَمْ يَدَعُوا لَهُمْ فُرْصَةً لِلأَكْلِ. | ٣١ 31 |
സ താനുവാച യൂയം വിജനസ്ഥാനം ഗത്വാ വിശ്രാമ്യത യതസ്തത്സന്നിധൗ ബഹുലോകാനാം സമാഗമാത് തേ ഭോക്തും നാവകാശം പ്രാപ്താഃ|
| فَذَهَبَ التَّلامِيذُ فِي الْقَارِبِ إِلَى مَكَانٍ مُقْفِرٍ مُنْفَرِدِينَ. | ٣٢ 32 |
തതസ്തേ നാവാ വിജനസ്ഥാനം ഗുപ്തം ഗഗ്മുഃ|
| وَلَكِنَّ كَثِيرِينَ رَأَوْهُمْ مُنْطَلِقِينَ، فَعَرَفُوا وَجْهَتَهُمْ، وَأَخَذُوا يَتَرَاكَضُونَ مَعاً إِلَى هُنَاكَ سَيْراً عَلَى الأَقْدَامِ، خَارِجِينَ مِنْ جَمِيعِ الْمُدُنِ، فَسَبَقُوهُمْ. | ٣٣ 33 |
തതോ ലോകനിവഹസ്തേഷാം സ്ഥാനാന്തരയാനം ദദർശ, അനേകേ തം പരിചിത്യ നാനാപുരേഭ്യഃ പദൈർവ്രജിത്വാ ജവേന തൈഷാമഗ്രേ യീശോഃ സമീപ ഉപതസ്ഥുഃ|
| فَلَمَّا نَزَلَ يَسُوعُ مِنَ الْقَارِبِ، رَأَى الْجَمْعَ الْكَثِيرَ وَتَحَنَّنَ عَلَيْهِمْ، لأَنَّهُمْ كَانُوا كَغَنَمٍ لَا رَاعِيَ لَهَا. فَأَخَذَ يُعَلِّمُهُمْ أُمُوراً كَثِيرَةً. | ٣٤ 34 |
തദാ യീശു ർനാവോ ബഹിർഗത്യ ലോകാരണ്യാനീം ദൃഷ്ട്വാ തേഷു കരുണാം കൃതവാൻ യതസ്തേഽരക്ഷകമേഷാ ഇവാസൻ തദാ സ താന നാനാപ്രസങ്ഗാൻ ഉപദിഷ്ടവാൻ|
| وَلَمَّا مَضَى جُزْءٌ كَبِيرٌ مِنَ النَّهَارِ، تَقَدَّمَ إِلَيْهِ تَلامِيذُهُ، وَقَالُوا: «الْمَكَانُ مُقْفِرٌ، وَالنَّهَارُ كَادَ يَنْقَضِي. | ٣٥ 35 |
അഥ ദിവാന്തേ സതി ശിഷ്യാ ഏത്യ യീശുമൂചിരേ, ഇദം വിജനസ്ഥാനം ദിനഞ്ചാവസന്നം|
| فَاصْرِفِ الْجَمْعَ لِيَذْهَبُوا إِلَى الْقُرَى وَالْمَزَارِعِ الْمُجَاوِرَةِ وَيَشْتَرُوا لأَنْفُسِهِمْ مَا يَأْكُلُونَ». | ٣٦ 36 |
ലോകാനാം കിമപി ഖാദ്യം നാസ്തി, അതശ്ചതുർദിക്ഷു ഗ്രാമാൻ ഗന്തും ഭോജ്യദ്രവ്യാണി ക്രേതുഞ്ച ഭവാൻ താൻ വിസൃജതു|
| فَرَدَّ قَائِلاً: «أَعْطُوهُمْ أَنْتُمْ لِيَأْكُلُوا!» فَقَالُوا لَهُ: «هَلْ نَذْهَبُ وَنَشْتَرِي بِمِئَتَيْ دِينَارٍ خُبْزاً وَنُعْطِيهِمْ لِيَأْكُلُوا؟» | ٣٧ 37 |
തദാ സ താനുവാച യൂയമേവ താൻ ഭോജയത; തതസ്തേ ജഗദു ർവയം ഗത്വാ ദ്വിശതസംഖ്യകൈ ർമുദ്രാപാദൈഃ പൂപാൻ ക്രീത്വാ കിം താൻ ഭോജയിഷ്യാമഃ?
| فَسَأَلَهُمْ: «كَمْ رَغِيفاً عِنْدَكُمْ؟ اذْهَبُوا وَانْظُرُوا». فَلَمَّا تَحَقَّقُوا، قَالُوا: «خَمْسَةٌ، وَسَمَكَتَانِ!» | ٣٨ 38 |
തദാ സ താൻ പൃഷ്ഠവാൻ യുഷ്മാകം സന്നിധൗ കതി പൂപാ ആസതേ? ഗത്വാ പശ്യത; തതസ്തേ ദൃഷ്ട്വാ തമവദൻ പഞ്ച പൂപാ ദ്വൗ മത്സ്യൗ ച സന്തി|
| فَأَمَرَهُمْ أَنْ يُجْلِسُوا الْجَمْعَ جَمَاعَاتٍ جَمَاعَاتٍ عَلَى الْعُشْبِ الأَخْضَرِ. | ٣٩ 39 |
തദാ സ ലോകാൻ ശസ്പോപരി പംക്തിഭിരുപവേശയിതുമ് ആദിഷ്ടവാൻ,
| فَجَلَسُوا فِي حَلَقَاتٍ تَتَأَلَّفُ كُلٌّ مِنْهَا مِنْ مِئَةٍ أَوْ خَمْسِينَ. | ٤٠ 40 |
തതസ്തേ ശതം ശതം ജനാഃ പഞ്ചാശത് പഞ്ചാശജ്ജനാശ്ച പംക്തിഭി ർഭുവി സമുപവിവിശുഃ|
| ثُمَّ أَخَذَ يَسُوعُ الأَرْغِفَةَ الْخَمْسَةَ وَالسَّمَكَتَيْنِ، وَرَفَعَ نَظَرَهُ إِلَى السَّمَاءِ وَبَارَكَ، وَكَسَّرَ الأَرْغِفَةَ، وَأَعْطَى تَلامِيذَهُ لِيُقَدِّمُوا لِلْجَمْعِ وَالسَّمَكَتَانِ قَسَّمَهُمَا لِلْجَمِيعِ. | ٤١ 41 |
അഥ സ താൻ പഞ്ചപൂപാൻ മത്സ്യദ്വയഞ്ച ധൃത്വാ സ്വർഗം പശ്യൻ ഈശ്വരഗുണാൻ അന്വകീർത്തയത് താൻ പൂപാൻ ഭംക്ത്വാ ലോകേഭ്യഃ പരിവേഷയിതും ശിഷ്യേഭ്യോ ദത്തവാൻ ദ്വാ മത്സ്യൗ ച വിഭജ്യ സർവ്വേഭ്യോ ദത്തവാൻ|
| فَأَكَلُوا جَمِيعاً وَشَبِعُوا. | ٤٢ 42 |
തതഃ സർവ്വേ ഭുക്ത്വാതൃപ്യൻ|
| ثُمَّ رَفَعُوا اثْنَتَيْ عَشْرَةَ قُفَّةً مَمْلُوءَةً مِنْ كِسَرِ الْخُبْزِ وَبَقَايَا السَّمَكِ. | ٤٣ 43 |
അനന്തരം ശിഷ്യാ അവശിഷ്ടൈഃ പൂപൈ ർമത്സ്യൈശ്ച പൂർണാൻ ദ്വദശ ഡല്ലകാൻ ജഗൃഹുഃ|
| وَأَمَّا الَّذِينَ أَكَلُوا مِنَ الْخُبْزِ، فَكَانُوا خَمْسَةَ آلافِ رَجُلٍ. | ٤٤ 44 |
തേ ഭോക്താരഃ പ്രായഃ പഞ്ച സഹസ്രാണി പുരുഷാ ആസൻ|
| وَفِي الْحَالِ أَلْزَمَ تَلامِيذَهُ أَنْ يَرْكَبُوا الْقَارِبَ وَيَسْبِقُوهُ إِلَى الضَّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ، إِلَى بَيْتِ صَيْدَا، حَتَّى يَصْرِفَ الْجَمْعَ. | ٤٥ 45 |
അഥ സ ലോകാൻ വിസൃജന്നേവ നാവമാരോഢും സ്വസ്മാദഗ്രേ പാരേ ബൈത്സൈദാപുരം യാതുഞ്ച ശ്ഷ്യിൻ വാഢമാദിഷ്ടവാൻ|
| وَبَعْدَمَا صَرَفَهُمْ ذَهَبَ إِلَى الْجَبَلِ لِيُصَلِّيَ. | ٤٦ 46 |
തദാ സ സർവ്വാൻ വിസൃജ്യ പ്രാർഥയിതും പർവ്വതം ഗതഃ|
| وَلَمَّا حَلَّ الْمَسَاءُ، كَانَ الْقَارِبُ فِي وَسَطِ الْبُحَيْرَةِ، وَيَسُوعُ وَحْدَهُ عَلَى الْبَرِّ. | ٤٧ 47 |
തതഃ സന്ധ്യായാം സത്യാം നൗഃ സിന്ധുമധ്യ ഉപസ്ഥിതാ കിന്തു സ ഏകാകീ സ്ഥലേ സ്ഥിതഃ|
| وَإِذْ رَآهُمْ يَتَعَذَّبُونَ فِي التَّجْذِيفِ، لأَنَّ الرِّيحَ كَانَتْ مُعَاكِسَةً لَهُمْ، جَاءَ إِلَيْهِمْ مَاشِياً عَلَى مَاءِ الْبُحَيْرَةِ، نَحْوَ الرُّبْعِ الأَخِيرِ مِنَ اللَّيْلِ، وَكَادَ أَنْ يَتَجَاوَزَهُمْ. | ٤٨ 48 |
അഥ സമ്മുഖവാതവഹനാത് ശിഷ്യാ നാവം വാഹയിത്വാ പരിശ്രാന്താ ഇതി ജ്ഞാത്വാ സ നിശാചതുർഥയാമേ സിന്ധൂപരി പദ്ഭ്യാം വ്രജൻ തേഷാം സമീപമേത്യ തേഷാമഗ്രേ യാതുമ് ഉദ്യതഃ|
| وَلَكِنَّهُمْ لَمَّا رَأَوْهُ مَاشِياً عَلَى الْمَاءِ، ظَنُّوهُ شَبَحاً فَصَرَخُوا. | ٤٩ 49 |
കിന്തു ശിഷ്യാഃ സിന്ധൂപരി തം വ്രജന്തം ദൃഷ്ട്വാ ഭൂതമനുമായ രുരുവുഃ,
| فَقَدْ رَأَوْهُ كُلُّهُمْ وَذُعِرُوا. إِلّا أَنَّهُ كَلَّمَهُمْ فِي الْحَالِ وَقَالَ لَهُمْ: «تَشَجَّعُوا، أَنَا هُوَ، لَا تَخَافُوا!» | ٥٠ 50 |
യതഃ സർവ്വേ തം ദൃഷ്ട്വാ വ്യാകുലിതാഃ| അതഏവ യീശുസ്തത്ക്ഷണം തൈഃ സഹാലപ്യ കഥിതവാൻ, സുസ്ഥിരാ ഭൂത, അയമഹം മാ ഭൈഷ്ട|
| وَصَعِدَ إِلَيْهِمْ فِي الْقَارِبِ فَسَكَنَتِ الرِّيحُ. فَدُهِشُوا دَهْشَةً فَائِقَةً، وَتَعَجَّبُوا جِدّاً، | ٥١ 51 |
അഥ നൗകാമാരുഹ്യ തസ്മിൻ തേഷാം സന്നിധിം ഗതേ വാതോ നിവൃത്തഃ; തസ്മാത്തേ മനഃസു വിസ്മിതാ ആശ്ചര്യ്യം മേനിരേ|
| لأَنَّهُمْ لَمْ يَفْهَمُوا بِمُعْجِزَةِ الأَرْغِفَةِ، فَقَدْ كَانَتْ قُلُوبُهُمْ قَاسِيَةً. | ٥٢ 52 |
യതസ്തേ മനസാം കാഠിന്യാത് തത് പൂപീയമ് ആശ്ചര്യ്യം കർമ്മ ന വിവിക്തവന്തഃ|
| وَلَمَّا عَبَرُوا إِلَى الضَّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ، جَاءُوا إِلَى أَرْضِ جَنِّيسَارَتَ، وَأَرْسَوْا الْقَارِبَ. | ٥٣ 53 |
അഥ തേ പാരം ഗത്വാ ഗിനേഷരത്പ്രദേശമേത്യ തട ഉപസ്ഥിതാഃ|
| وَحَالَمَا نَزَلُوا مِنَ الْقَارِبِ، عَرَفَهُ النَّاسُ، | ٥٤ 54 |
തേഷു നൗകാതോ ബഹിർഗതേഷു തത്പ്രദേശീയാ ലോകാസ്തം പരിചിത്യ
| فَطَافُوا فِي أَنْحَاءِ تِلْكَ الْبِلادِ الْمُجَاوِرَةِ، وَأَخَذُوا يَحْمِلُونَ مَنْ كَانُوا مَرْضَى عَلَى فُرُشٍ إِلَى كُلِّ مَكَانٍ يَسْمَعُونَ أَنَّهُ فِيهِ. | ٥٥ 55 |
ചതുർദിക്ഷു ധാവന്തോ യത്ര യത്ര രോഗിണോ നരാ ആസൻ താൻ സർവ്വാന ഖട്വോപരി നിധായ യത്ര കുത്രചിത് തദ്വാർത്താം പ്രാപുഃ തത് സ്ഥാനമ് ആനേതുമ് ആരേഭിരേ|
| وَأَيْنَمَا دَخَلَ، إِلَى الْقُرَى أَوِ الْمُدُنِ أَوِ الْمَزَارِعِ، وَضَعُوا الْمَرْضَى فِي السَّاحَاتِ الْعَامَّةِ، مُتَوَسِّلِينَ إِلَيْهِ أَنْ يَلْمِسُوا وَلَوْ طَرَفَ رِدَائِهِ. فَكَانَ كُلُّ مَنْ يَلْمِسُهُ يُشْفَى. | ٥٦ 56 |
തഥാ യത്ര യത്ര ഗ്രാമേ യത്ര യത്ര പുരേ യത്ര യത്ര പല്ല്യാഞ്ച തേന പ്രവേശഃ കൃതസ്തദ്വർത്മമധ്യേ ലോകാഃ പീഡിതാൻ സ്ഥാപയിത്വാ തസ്യ ചേലഗ്രന്ഥിമാത്രം സ്പ്രഷ്ടുമ് തേഷാമർഥേ തദനുജ്ഞാം പ്രാർഥയന്തഃ യാവന്തോ ലോകാഃ പസ്പൃശുസ്താവന്ത ഏവ ഗദാന്മുക്താഃ|
