مَرْقُس 3

١ 1 وَدَخَلَ يَسُوعُ الْمَجْمَعَ مَرَّةً أُخْرَى. وَكَانَ هُنَالِكَ رَجُلٌ يَدُهُ يَابِسَةٌ.

അനന്തരം യീശുഃ പുന ർഭജനഗൃഹം പ്രവിഷ്ടസ്തസ്മിൻ സ്ഥാനേ ശുഷ്കഹസ്ത ഏകോ മാനവ ആസീത്|

٢ 2 فَأَخَذُوا يُرَاقِبُونَهُ لِيَرَوْا هَلْ يَشْفِي ذَلِكَ الرَّجُلَ فِي السَّبْتِ، فَيَتَمَكَّنُوا مِنْ أَنْ يَتَّهِمُوهُ.

സ വിശ്രാമവാരേ തമരോഗിണം കരിഷ്യതി നവേത്യത്ര ബഹവസ്തമ് അപവദിതും ഛിദ്രമപേക്ഷിതവന്തഃ|

٣ 3 فَقَالَ لِلرَّجُلِ الَّذِي يَدُهُ يَابِسَةٌ: «قُمْ وَقِفْ فِي الْوَسَطِ!»

തദാ സ തം ശുഷ്കഹസ്തം മനുഷ്യം ജഗാദ മധ്യസ്ഥാനേ ത്വമുത്തിഷ്ഠ|

٤ 4 ثُمَّ سَأَلَهُمْ: «هَلْ يَحِلُّ فِي السَّبْتِ فِعْلُ الْخَيْرِ أَمْ فِعْلُ الشَّرِّ؟ تَخْلِيصُ نَفْسٍ أَوْ قَتْلُهَا؟» فَظَلُّوا صَامِتِينَ.

തതഃ പരം സ താൻ പപ്രച്ഛ വിശ്രാമവാരേ ഹിതമഹിതം തഥാ ഹി പ്രാണരക്ഷാ വാ പ്രാണനാശ ഏഷാം മധ്യേ കിം കരണീയം? കിന്തു തേ നിഃശബ്ദാസ്തസ്ഥുഃ|

٥ 5 فَأَدَارَ يَسُوعُ نَظَرَهُ فِيهِمْ غَاضِباً وَقَدْ تَضَايَقَ مِنْ صَلابَةِ قُلُوبِهِمْ، وَقَالَ لِلرَّجُلِ: «مُدَّ يَدَكَ!» فَمَدَّهَا، فَإِذَا هِيَ قَدْ عَادَتْ صَحِيحَةً.

തദാ സ തേഷാമന്തഃകരണാനാം കാഠിന്യാദ്ധേതോ ർദുഃഖിതഃ ക്രോധാത് ചർതുദശോ ദൃഷ്ടവാൻ തം മാനുഷം ഗദിതവാൻ തം ഹസ്തം വിസ്താരയ, തതസ്തേന ഹസ്തേ വിസ്തൃതേ തദ്ധസ്തോഽന്യഹസ്തവദ് അരോഗോ ജാതഃ|

٦ 6 وَفِي الْحَالِ خَرَجَ الفَرِّيسِيُّونَ مِنَ الْمَجْمَعِ، وَمَعَهُمْ أَعْضَاءُ حِزْبِ هِيرُودُسَ، وَتَآمَرُوا عَلَيْهِ لِيَقْتُلُوهُ.

അഥ ഫിരൂശിനഃ പ്രസ്ഥായ തം നാശയിതും ഹേരോദീയൈഃ സഹ മന്ത്രയിതുമാരേഭിരേ|

٧ 7 فَانْسَحَبَ يَسُوعُ وَتَلامِيذُهُ نَحْوَ الْبُحَيْرَةِ. وَتَبِعَهُ جَمْعٌ كَبِيرٌ مِنْ مَنَاطِقِ الْجَلِيلِ وَمِنَ الْيَهُودِيَّةِ

അതഏവ യീശുസ്തത്സ്ഥാനം പരിത്യജ്യ ശിഷ്യൈഃ സഹ പുനഃ സാഗരസമീപം ഗതഃ;

٨ 8 وَأُورُشَلِيمَ وَأَدُومِيَّةَ وَمَا وَرَاءَ الأُرْدُنِّ، وَجَمْعٌ كَبِيرٌ مِنْ نَوَاحِي صُورَ وَصَيْدَا، جَاءُوا إِلَيْهِ إِذْ كَانُوا قَدْ سَمِعُوا بِمَا فَعَلَ.

തതോ ഗാലീല്യിഹൂദാ-യിരൂശാലമ്-ഇദോമ്-യർദന്നദീപാരസ്ഥാനേഭ്യോ ലോകസമൂഹസ്തസ്യ പശ്ചാദ് ഗതഃ; തദന്യഃ സോരസീദനോഃ സമീപവാസിലോകസമൂഹശ്ച തസ്യ മഹാകർമ്മണാം വാർത്തം ശ്രുത്വാ തസ്യ സന്നിധിമാഗതഃ|

٩ 9 فَأَمَرَ يَسُوعُ تَلامِيذَهُ أَنْ يُعِدُّوا لَهُ قَارِباً صَغِيراً يُلازِمُهُ، لِئَلّا يَزْحَمَهُ الْجَمْعُ،

തദാ ലോകസമൂഹശ്ചേത് തസ്യോപരി പതതി ഇത്യാശങ്ക്യ സ നാവമേകാം നികടേ സ്ഥാപയിതും ശിഷ്യാനാദിഷ്ടവാൻ|

١٠ 10 لأَنَّهُ كَانَ قَدْ شَفَى كَثِيرِينَ، فَصَارَ كُلُّ مَنْ بِهِ مَرَضٌ يُسَارِعُ إِلَيْهِ لِيَلْمِسَهُ.

യതോഽനേകമനുഷ്യാണാമാരോഗ്യകരണാദ് വ്യാധിഗ്രസ്താഃ സർവ്വേ തം സ്പ്രഷ്ടും പരസ്പരം ബലേന യത്നവന്തഃ|

١١ 11 وَكَانَتِ الأَرْوَاحُ النَّجِسَةُ حِينَ تَرَاهُ تَخُرُّ سَاجِدَةً لَهُ، صَارِخَةً: «أَنْتَ ابْنُ اللهِ!»

അപരഞ്ച അപവിത്രഭൂതാസ്തം ദൃഷ്ട്വാ തച്ചരണയോഃ പതിത്വാ പ്രോചൈഃ പ്രോചുഃ, ത്വമീശ്വരസ്യ പുത്രഃ|

١٢ 12 فَكَانَ يُحَذِّرُهَا بِشِّدَةٍ مِنْ أَنْ تُذِيعَ أَمْرَهُ.

കിന്തു സ താൻ ദൃഢമ് ആജ്ഞാപ്യ സ്വം പരിചായിതും നിഷിദ്ധവാൻ|

١٣ 13 ثُمَّ صَعِدَ إِلَى الْجَبَلِ، وَدَعَا الَّذِينَ أَرَادَهُمْ، فَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ.

അനന്തരം സ പർവ്വതമാരുഹ്യ യം യം പ്രതിച്ഛാ തം തമാഹൂതവാൻ തതസ്തേ തത്സമീപമാഗതാഃ|

١٤ 14 فَعَيَّنَ اثْنَيْ عَشَرَ لِيُلازِمُوهُ وَيُرْسِلَهُمْ لِيُبَشِّرُوا،

തദാ സ ദ്വാദശജനാൻ സ്വേന സഹ സ്ഥാതും സുസംവാദപ്രചാരായ പ്രേരിതാ ഭവിതും

١٥ 15 وَتَكُونَ لَهُمْ سُلْطَةٌ عَلَى طَرْدِ الشَّيَاطِينِ.

സർവ്വപ്രകാരവ്യാധീനാം ശമനകരണായ പ്രഭാവം പ്രാപ്തും ഭൂതാൻ ത്യാജയിതുഞ്ച നിയുക്തവാൻ|

١٦ 16 وَالاِثْنَا عَشَرَ الَّذِينَ عَيَّنَهُمْ، هُمْ: سِمْعَانُ، وَقَدْ سَمَّاهُ بُطْرُسَ،

തേഷാം നാമാനീമാനി, ശിമോൻ സിവദിപുത്രോ

١٧ 17 وَيَعْقُوبُ بْنُ زَبَدِي، وَيُوحَنَّا أَخُوهُ، وَقَدْ سَمَّاهُمَا بُوَانَرْجِسَ، أَيْ ابْنَيِ الرَّعْدِ،

യാകൂബ് തസ്യ ഭ്രാതാ യോഹൻ ച ആന്ദ്രിയഃ ഫിലിപോ ബർഥലമയഃ,

١٨ 18 وَأَنْدَرَاوُسُ، وَفِيلِبُّسُ، وَبَرْثُلَمَاوُسُ، وَمَتَّى وَتُومَا، وَيَعْقُوبُ بْنُ حَلْفَى، وَتَدَّاوُسَ، وَسِمْعَانُ الْقَانَوِيُّ،

മഥീ ഥോമാ ച ആൽഫീയപുത്രോ യാകൂബ് ഥദ്ദീയഃ കിനാനീയഃ ശിമോൻ യസ്തം പരഹസ്തേഷ്വർപയിഷ്യതി സ ഈഷ്കരിയോതീയയിഹൂദാശ്ച|

١٩ 19 وَيَهُوذَا الإِسْخَرْيُوطِيُّ الَّذِي خَانَهُ.

സ ശിമോനേ പിതര ഇത്യുപനാമ ദദൗ യാകൂബ്യോഹൻഭ്യാം ച ബിനേരിഗിശ് അർഥതോ മേഘനാദപുത്രാവിത്യുപനാമ ദദൗ|

٢٠ 20 ثُمَّ رَجَعُوا إِلَى الْبَيْتِ، فَاحْتَشَدَ الْجَمْعُ أَيْضاً، وَلَمْ يَقْدِرْ يَسُوعُ وَتَلامِيذُهُ حَتَّى عَلَى أَكْلِ الطَّعَام.

അനന്തരം തേ നിവേശനം ഗതാഃ, കിന്തു തത്രാപി പുനർമഹാൻ ജനസമാഗമോ ഽഭവത് തസ്മാത്തേ ഭോക്തുമപ്യവകാശം ന പ്രാപ്താഃ|

٢١ 21 فَلَمَّا سَمِعَ أَقْرِبَاؤُهُ، جَاءُوا لِيَأْخُذُوهُ، إِذْ كَانَ أُشِيعَ أَنَّهُ فَقَدَ صَوَابَهُ.

തതസ്തസ്യ സുഹൃല്ലോകാ ഇമാം വാർത്താം പ്രാപ്യ സ ഹതജ്ഞാനോഭൂദ് ഇതി കഥാം കഥയിത്വാ തം ധൃത്വാനേതും ഗതാഃ|

٢٢ 22 وَأَمَّا الْكَتَبَةُ الَّذِينَ نَزَلُوا مِنْ أُورُشَلِيمَ، فَقَالُوا: «إِنَّ بَعْلَزَبُولَ يَسْكُنُهُ، وَإِنَّهُ بِرَئِيسِ الشَّيَاطِينِ يَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ!»

അപരഞ്ച യിരൂശാലമ ആഗതാ യേ യേഽധ്യാപകാസ്തേ ജഗദുരയം പുരുഷോ ഭൂതപത്യാബിഷ്ടസ്തേന ഭൂതപതിനാ ഭൂതാൻ ത്യാജയതി|

٢٣ 23 فَدَعَاهُمْ إِلَيْهِ وَكَلَّمَهُمْ بِالأَمْثَالِ، قَالَ: «كَيْفَ يَقْدِرُ شَيْطَانٌ أَنْ يَطْرُدَ شَيْطَاناً؟

തതസ്താനാഹൂയ യീശു ർദൃഷ്ടാന്തൈഃ കഥാം കഥിതവാൻ ശൈതാൻ കഥം ശൈതാനം ത്യാജയിതും ശക്നോതി?

٢٤ 24 فَإِذَا انْقَسَمَتْ مَمْلَكَةٌ مَّا عَلَى ذَاتِهَا، فَإِنَّهَا لَا تَقْدِرُ أَنْ تَصْمُدَ.

കിഞ്ചന രാജ്യം യദി സ്വവിരോധേന പൃഥഗ് ഭവതി തർഹി തദ് രാജ്യം സ്ഥിരം സ്ഥാതും ന ശക്നോതി|

٢٥ 25 وَإذَا انْقَسَمَ بَيْتٌ مَا عَلَى ذَاتِهِ، فَإِنَّهُ لَا يَقْدِرُ أَنْ يَصْمُدَ.

തഥാ കസ്യാപി പരിവാരോ യദി പരസ്പരം വിരോധീ ഭവതി തർഹി സോപി പരിവാരഃ സ്ഥിരം സ്ഥാതും ന ശക്നോതി|

٢٦ 26 فَإِذَا انْقَلَبَ الشَّيْطَانُ عَلَى نَفْسِهِ وَانْقَسَمَ، فَإِنَّهُ لَا يَقْدِرُ أَنْ يَصْمُدَ، بَلَ يَنْتَهِيَ أَمْرُهُ!

തദ്വത് ശൈതാൻ യദി സ്വവിപക്ഷതയാ ഉത്തിഷ്ഠൻ ഭിന്നോ ഭവതി തർഹി സോപി സ്ഥിരം സ്ഥാതും ന ശക്നോതി കിന്തൂച്ഛിന്നോ ഭവതി|

٢٧ 27 لَا يَقْدِرُ أَحَدٌ أَنْ يَدْخُلَ بَيْتَ قَوِيٍّ وَيَنْهَبَ أَمْتِعَتَهُ إِلّا إِذَا قَيَّدَ الْقَوِيَّ أَوَّلاً. وَبَعْدَئِذٍ يَنْهَبُ بَيْتَهُ.

അപരഞ്ച പ്രബലം ജനം പ്രഥമം ന ബദ്ധാ കോപി തസ്യ ഗൃഹം പ്രവിശ്യ ദ്രവ്യാണി ലുണ്ഠയിതും ന ശക്നോതി, തം ബദ്വ്വൈവ തസ്യ ഗൃഹസ്യ ദ്രവ്യാണി ലുണ്ഠയിതും ശക്നോതി|

٢٨ 28 الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ جَمِيعَ الْخَطَايَا تُغْفَرُ لِبَنِي الْبَشَرِ، حَتَّى كَلامِ الْكُفْرِ الَّذِي يَقُولُونَهُ.

അതോഹേതോ ര്യുഷ്മഭ്യമഹം സത്യം കഥയാമി മനുഷ്യാണാം സന്താനാ യാനി യാനി പാപാനീശ്വരനിന്ദാഞ്ച കുർവ്വന്തി തേഷാം തത്സർവ്വേഷാമപരാധാനാം ക്ഷമാ ഭവിതും ശക്നോതി,

٢٩ 29 وَلَكِنْ مَنْ يَزْدَرِ بالرُّوحِ الْقُدُسِ، فَلا غُفْرَانَ لَهُ أَبَداً، بَلْ إِنَّهُ يَقَعُ تَحْتَ عِقَابِ خَطِيئَةٍ أَبَدِيَّةٍ». (aiōn g165, aiōnios g166)

കിന്തു യഃ കശ്ചിത് പവിത്രമാത്മാനം നിന്ദതി തസ്യാപരാധസ്യ ക്ഷമാ കദാപി ന ഭവിഷ്യതി സോനന്തദണ്ഡസ്യാർഹോ ഭവിഷ്യതി| (aiōn g165, aiōnios g166)

٣٠ 30 ذَلِكَ لأَنَّهُمْ قَالُوا: «إِنَّ رُوحاً نَجِساً يَسْكُنُهُ!»

തസ്യാപവിത്രഭൂതോഽസ്തി തേഷാമേതത്കഥാഹേതോഃ സ ഇത്ഥം കഥിതവാൻ|

٣١ 31 وَجَاءَ إِخْوَتُهُ وَأُمُّهُ، فَوَقَفُوا خَارِجَ الْبَيْتِ وَأَرْسَلُوا إِلَيْهِ يَدْعُونَهُ.

അഥ തസ്യ മാതാ ഭ്രാതൃഗണശ്ചാഗത്യ ബഹിസ്തിഷ്ഠനതോ ലോകാൻ പ്രേഷ്യ തമാഹൂതവന്തഃ|

٣٢ 32 وَكَانَ قَدْ جَلَسَ حَوْلَهُ جَمْعٌ كَبِيرٌ، فَقَالُوا لَهُ: «هَا إِنَّ أُمَّكَ وَإِخْوَتَكَ فِي الْخَارِجِ يَطْلُبُونَكَ!»

തതസ്തത്സന്നിധൗ സമുപവിഷ്ടാ ലോകാസ്തം ബഭാഷിരേ പശ്യ ബഹിസ്തവ മാതാ ഭ്രാതരശ്ച ത്വാമ് അന്വിച്ഛന്തി|

٣٣ 33 فَأَجَابَهُمْ: «مَنْ أُمِّي وَإِخْوَتِي؟»

തദാ സ താൻ പ്രത്യുവാച മമ മാതാ കാ ഭ്രാതരോ വാ കേ? തതഃ പരം സ സ്വമീപോപവിഷ്ടാൻ ശിഷ്യാൻ പ്രതി അവലോകനം കൃത്വാ കഥയാമാസ

٣٤ 34 ثُمَّ أَدَارَ نَظَرَهُ فِي الْجَالِسِينَ حَوْلَهُ وَقَالَ: «هؤُلاءِ هُمْ أُمِّي وَإِخْوَتِي،

പശ്യതൈതേ മമ മാതാ ഭ്രാതരശ്ച|

٣٥ 35 لأَنَّ مَنْ يَعْمَلُ بِإِرَادَةِ اللهِ هُوَ أَخِي وَأُخْتِي وَأُمِّي!»

യഃ കശ്ചിദ് ഈശ്വരസ്യേഷ്ടാം ക്രിയാം കരോതി സ ഏവ മമ ഭ്രാതാ ഭഗിനീ മാതാ ച|

Jesus Heals a Demoniac