مَرْقُس 15
| وَلَمَّا طَلَعَ الصَّبَاحُ، تَشَاوَرَ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ وَالشُّيُوخُ وَالْكَتَبَةُ وَالْمَجْلِسُ الأَعْلَى كُلُّهُ، ثُمَّ قَيَّدُوا يَسُوعَ، وَسَاقُوهُ، وَسَلَّمُوهُ إِلَى بِيلاطُسَ. | ١ 1 |
അഥ പ്രഭാതേ സതി പ്രധാനയാജകാഃ പ്രാഞ്ച ഉപാധ്യായാഃ സർവ്വേ മന്ത്രിണശ്ച സഭാം കൃത്വാ യീശും ബന്ധയിത്വ പീലാതാഖ്യസ്യ ദേശാധിപതേഃ സവിധം നീത്വാ സമർപയാമാസുഃ|
| فَسَأَلَهُ بِيلاطُسُ: «أَأَنْتَ مَلِكُ الْيَهُودِ؟» فَأَجَابَهُ: «أَنْتَ قُلْتَ». | ٢ 2 |
തദാ പീലാതസ്തം പൃഷ്ടവാൻ ത്വം കിം യിഹൂദീയലോകാനാം രാജാ? തതഃ സ പ്രത്യുക്തവാൻ സത്യം വദസി|
| وَأَخَذَ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ يُوَجِّهُونَ إِلَيْهِ اتِّهَامَاتٍ كَثِيرَةً. | ٣ 3 |
അപരം പ്രധാനയാജകാസ്തസ്യ ബഹുഷു വാക്യേഷു ദോഷമാരോപയാഞ്ചക്രുഃ കിന്തു സ കിമപി ന പ്രത്യുവാച|
| فَسَأَلَهُ بِيلاطُسُ ثَانِيَةً: «أَمَا تَرُدُّ شَيْئاً؟ انْظُرْ مَا يَشْهَدُونَ بِهِ عَلَيْكَ!» | ٤ 4 |
തദാനീം പീലാതസ്തം പുനഃ പപ്രച്ഛ ത്വം കിം നോത്തരയസി? പശ്യൈതേ ത്വദ്വിരുദ്ധം കതിഷു സാധ്യേഷു സാക്ഷം ദദതി|
| وَلكِنَّ يَسُوعَ لَمْ يَرُدَّ شَيْئاً، حَتَّى تَعَجَّبَ بِيلاطُسُ. | ٥ 5 |
കന്തു യീശുസ്തദാപി നോത്തരം ദദൗ തതഃ പീലാത ആശ്ചര്യ്യം ജഗാമ|
| وَكَانَ مِنْ عَادَتِهِ أَنْ يُطْلِقَ لَهُمْ فِي الْعِيدِ أَيَّ سَجِينٍ يَطْلُبُونَهُ. | ٦ 6 |
അപരഞ്ച കാരാബദ്ധേ കസ്തിംശ്ചിത് ജനേ തന്മഹോത്സവകാലേ ലോകൈ ര്യാചിതേ ദേശാധിപതിസ്തം മോചയതി|
| وَكَانَ الْمَدْعُوُّ بَارَابَاسُ مَسْجُوناً عِنْدَئِذٍ مَعَ رِفَاقِهِ الْمُتَمَرِّدِينَ الَّذِينَ ارْتَكَبُوا الْقَتْلَ فِي أَثْنَاءِ الشَّغَبِ. | ٧ 7 |
യേ ച പൂർവ്വമുപപ്ലവമകാർഷുരുപപ്ലവേ വധമപി കൃതവന്തസ്തേഷാം മധ്യേ തദാനോം ബരബ്ബാനാമക ഏകോ ബദ്ധ ആസീത്|
| فَصَعِدَ الْجَمْعُ وَأَخَذُوا يُطَالِبُونَ بِأَنْ يَفْعَلَ بِيلاطُسُ مَا كَانَ يَفْعَلُهُ لَهُمْ دَائِماً. | ٨ 8 |
അതോ ഹേതോഃ പൂർവ്വാപരീയാം രീതികഥാം കഥയിത്വാ ലോകാ ഉച്ചൈരുവന്തഃ പീലാതസ്യ സമക്ഷം നിവേദയാമാസുഃ|
| فَكَلَّمَهُمْ بِيلاطُسُ سَائِلاً: «هَلْ تُرِيدُونَ أَنْ أُطْلِقَ لَكُمْ مَلِكَ الْيَهُودِ؟» | ٩ 9 |
തദാ പീലാതസ്താനാചഖ്യൗ തർഹി കിം യിഹൂദീയാനാം രാജാനം മോചയിഷ്യാമി? യുഷ്മാഭിഃ കിമിഷ്യതേ?
| لأَنَّهُ عَلِمَ أَنَّ رُؤَسَاءَ الْكَهَنَةِ كَانُوا قَدْ سَلَّمُوهُ عَنْ حَسَدٍ. | ١٠ 10 |
യതഃ പ്രധാനയാജകാ ഈർഷ്യാത ഏവ യീശും സമാർപയന്നിതി സ വിവേദ|
| وَلكِنَّ رُؤَسَاءَ الْكَهَنَةِ حَرَّضُوا الْجَمْعَ عَلَى أَنْ يُطَالِبُوا، بِالأَوْلَى، بِإِطْلاقِ بَارَابَاسَ. | ١١ 11 |
കിന്തു യഥാ ബരബ്ബാം മോചയതി തഥാ പ്രാർഥയിതും പ്രധാനയാജകാ ലോകാൻ പ്രവർത്തയാമാസുഃ|
| فَعَادَ بِيلاطُسُ يَسْأَلُهُمْ: «فَمَاذَا تُرِيدُونَ أَنْ أَفْعَلَ بِمَنْ تَدْعُونَهُ مَلِكَ الْيَهُودِ؟» | ١٢ 12 |
അഥ പീലാതഃ പുനഃ പൃഷ്ടവാൻ തർഹി യം യിഹൂദീയാനാം രാജേതി വദഥ തസ്യ കിം കരിഷ്യാമി യുഷ്മാഭിഃ കിമിഷ്യതേ?
| فَرَاحُوا يَصْرُخُونَ مَرَّةً بَعْدَ مَرَّةٍ: «اصْلِبْهُ!» | ١٣ 13 |
തദാ തേ പുനരപി പ്രോച്ചൈഃ പ്രോചുസ്തം ക്രുശേ വേധയ|
| فَسَأَلَهُمْ بِيلاطُسُ: «وَأَيَّ شَرٍّ فَعَلَ؟» إِلّا أَنَّهُمْ أَخَذُوا يَزْدَادُونَ صُرَاخاً: «اصْلِبْهُ!» | ١٤ 14 |
തസ്മാത് പീലാതഃ കഥിതവാൻ കുതഃ? സ കിം കുകർമ്മ കൃതവാൻ? കിന്തു തേ പുനശ്ച രുവന്തോ വ്യാജഹ്രുസ്തം ക്രുശേ വേധയ|
| وَإِذْ كَانَ بِيلاطُسُ يُرِيدُ أَنْ يُرْضِيَ الْجَمْعَ، أَطْلَقَ لَهُمْ بَارَابَاسَ، وَبَعْدَمَا جَلَدَ يَسُوعَ، سَلَّمَهُ لِيُصْلَبَ. | ١٥ 15 |
തദാ പീലാതഃ സർവ്വാല്ലോകാൻ തോഷയിതുമിച്ഛൻ ബരബ്ബാം മോചയിത്വാ യീശും കശാഭിഃ പ്രഹൃത്യ ക്രുശേ വേദ്ധും തം സമർപയാമ്ബഭൂവ|
| فَاقْتَادَهُ الْجُنُودُ إِلَى دَاخِلِ الدَّارِ، أَيْ دَارِ الْوِلايَةِ، وَجَمَعُوا جُنُودَ الْكَتِيبَةِ كُلَّهُمْ. | ١٦ 16 |
അനന്തരം സൈന്യഗണോഽട്ടാലികാമ് അർഥാദ് അധിപതേ ർഗൃഹം യീശും നീത്വാ സേനാനിവഹം സമാഹുയത്|
| وَأَلْبَسُوهُ رِدَاءَ أُرْجُوَانٍ، وَوَضَعُوا عَلَى رَأْسِهِ إِكْلِيلاً جَدَلُوهُ مِنَ الشَّوْكِ. | ١٧ 17 |
പശ്ചാത് തേ തം ധൂമലവർണവസ്ത്രം പരിധാപ്യ കണ്ടകമുകുടം രചയിത്വാ ശിരസി സമാരോപ്യ
| وَبَدَأُوا يُحَيُّونَهُ قَائِلِينَ: «سَلامٌ، يَا مَلِكَ الْيَهُودِ!» | ١٨ 18 |
ഹേ യിഹൂദീയാനാം രാജൻ നമസ്കാര ഇത്യുക്ത്വാ തം നമസ്കർത്താമാരേഭിരേ|
| وَيَضْرِبُونَ رَأْسَهُ بِقَصَبَةٍ، وَيَبْصُقُونَ عَلَيْهِ، وَيَسْجُدُونَ لَهُ جَاثِينَ عَلَى رُكَبِهِمْ. | ١٩ 19 |
തസ്യോത്തമാങ്ഗേ വേത്രാഘാതം ചക്രുസ്തദ്ഗാത്രേ നിഷ്ഠീവഞ്ച നിചിക്ഷിപുഃ, തഥാ തസ്യ സമ്മുഖേ ജാനുപാതം പ്രണോമുഃ
| وَبَعْدَمَا أَوْسَعُوهُ سُخْرِيَةً، نَزَعُوا رِدَاءَ الأُرْجُوَانِ، وَأَلْبَسُوهُ ثِيَابَهُ، وَسَاقُوهُ إِلَى الْخَارِجِ لِيَصْلِبُوهُ. | ٢٠ 20 |
ഇത്ഥമുപഹസ്യ ധൂമ്രവർണവസ്ത്രമ് ഉത്താര്യ്യ തസ്യ വസ്ത്രം തം പര്യ്യധാപയൻ ക്രുശേ വേദ്ധും ബഹിർനിന്യുശ്ച|
| وَسَخَّرُوا وَاحِداً مِنَ الْمَارَّةِ لِيَحْمِلَ صَلِيبَهُ، وَهُوَ سِمْعَانُ مِنَ الْقَيْرَوَانِ، أَبُو إِسْكَنْدَرَ وَرُوفُسَ، وَكَانَ آتِياً مِنَ الْحَقْلِ. | ٢١ 21 |
തതഃ പരം സേകന്ദരസ്യ രുഫസ്യ ച പിതാ ശിമോന്നാമാ കുരീണീയലോക ഏകഃ കുതശ്ചിദ് ഗ്രാമാദേത്യ പഥി യാതി തം തേ യീശോഃ ക്രുശം വോഢും ബലാദ് ദധ്നുഃ|
| وَسَارُوا بِهِ إِلَى مَكَانِ الْجُلْجُثَةِ، أَيْ مَكَانِ الْجُمْجُمَةِ. | ٢٢ 22 |
അഥ ഗുൽഗൽതാ അർഥാത് ശിരഃകപാലനാമകം സ്ഥാനം യീശുമാനീയ
| وَقَدَّمُوا لَهُ خَمْراً مَمْزُوجَةً بِمُرٍّ، فَرَفَضَ أَنْ يَشْرَبَ. | ٢٣ 23 |
തേ ഗന്ധരസമിശ്രിതം ദ്രാക്ഷാരസം പാതും തസ്മൈ ദദുഃ കിന്തു സ ന ജഗ്രാഹ|
| وَبَعْدَمَا صَلَبُوهُ تَقَاسَمُوا ثِيَابَهُ، مُقْتَرِعِينَ عَلَيْهَا لِمَعْرِفَةِ نَصِيبِ كُلٍّ مِنْهُمْ. | ٢٤ 24 |
തസ്മിൻ ക്രുശേ വിദ്ധേ സതി തേഷാമേകൈകശഃ കിം പ്രാപ്സ്യതീതി നിർണയായ
| وَكَانَتِ السَّاعَةُ التَّاسِعَةَ صَبَاحاً حِينَمَا صَلَبُوهُ. | ٢٥ 25 |
തസ്യ പരിധേയാനാം വിഭാഗാർഥം ഗുടികാപാതം ചക്രുഃ|
| وَكَانَ عُنْوَانُ تُهْمَتِهِ مَكْتُوباً: «مَلِكُ الْيَهُودِ». | ٢٦ 26 |
അപരമ് ഏഷ യിഹൂദീയാനാം രാജേതി ലിഖിതം ദോഷപത്രം തസ്യ ശിരഊർദ്വ്വമ് ആരോപയാഞ്ചക്രുഃ|
| وَصَلَبُوا مَعَهُ لِصَّيْنِ، وَاحِداً عَنْ يَمِينِهِ، وَوَاحِداً عَنْ يَسَارِهِ. | ٢٧ 27 |
തസ്യ വാമദക്ഷിണയോ ർദ്വൗ ചൗരൗ ക്രുശയോ ർവിവിധാതേ|
| فَتَمَّتِ الآيَةُ الْقَائِلَةُ: «وَأُحْصِيَ مَعَ الْمُجْرِمِينَ». | ٢٨ 28 |
തേനൈവ "അപരാധിജനൈഃ സാർദ്ധം സ ഗണിതോ ഭവിഷ്യതി," ഇതി ശാസ്ത്രോക്തം വചനം സിദ്ധമഭൂത|
| وَكَانَ الْمَارَّةُ يَشْتُمُونَهُ، وَهُمْ يَهُزُّونَ رُؤُوسَهُمْ قَائِلِينَ: «آهٍ! يَا هَادِمَ الْهَيْكَلِ وَبَانِيَهُ فِي ثَلاثَةِ أَيَّامٍ، | ٢٩ 29 |
അനന്തരം മാർഗേ യേ യേ ലോകാ ഗമനാഗമനേ ചക്രുസ്തേ സർവ്വ ഏവ ശിരാംസ്യാന്ദോല്യ നിന്ദന്തോ ജഗദുഃ, രേ മന്ദിരനാശക രേ ദിനത്രയമധ്യേ തന്നിർമ്മായക,
| خَلِّصْ نَفْسَكَ، وَانْزِلْ عَنِ الصَّلِيبِ!» | ٣٠ 30 |
അധുനാത്മാനമ് അവിത്വാ ക്രുശാദവരോഹ|
| كَذلِكَ كَانَ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ أَيْضاً يَسْخَرُونَ مِنْهُ مَعَ الْكَتَبَةِ قَائِلِينَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ: «خَلَّصَ غَيْرَهُ، وَأَمَّا نَفْسَهُ فَلا يَقْدِرُ أَنْ يُخَلِّصَ. | ٣١ 31 |
കിഞ്ച പ്രധാനയാജകാ അധ്യാപകാശ്ച തദ്വത് തിരസ്കൃത്യ പരസ്പരം ചചക്ഷിരേ ഏഷ പരാനാവത് കിന്തു സ്വമവിതും ന ശക്നോതി|
| لِيَنْزِلِ الآنَ الْمَسِيحُ مَلِكُ إِسْرَائِيلَ مِنْ عَلَى الصَّلِيبِ، لِنَرَى وَنُؤْمِنَ!» وَعَيَّرَهُ أَيْضاً اللِصَّانِ الْمَصْلُوبَانِ مَعَهُ. | ٣٢ 32 |
യദീസ്രായേലോ രാജാഭിഷിക്തസ്ത്രാതാ ഭവതി തർഹ്യധുനൈന ക്രുശാദവരോഹതു വയം തദ് ദൃഷ്ട്വാ വിശ്വസിഷ്യാമഃ; കിഞ്ച യൗ ലോകൗ തേന സാർദ്ധം ക്രുശേ ഽവിധ്യേതാം താവപി തം നിർഭർത്സയാമാസതുഃ|
| وَلَمَّا جَاءَتِ السَّاعَةُ الثَّانِيَةَ عَشْرَةَ ظُهْراً، حَلَّ الظَّلامُ عَلَى الأَرْضِ كُلِّهَا حَتَّى السَّاعَةِ الثَّالِثَةِ بَعْدَ الظُّهْرِ. | ٣٣ 33 |
അഥ ദ്വിതീയയാമാത് തൃതീയയാമം യാവത് സർവ്വോ ദേശഃ സാന്ധകാരോഭൂത്|
| وَفِي السَّاعَةِ الثَّالِثَةِ، صَرَخَ يَسُوعُ بِصَوْتٍ عَظِيمٍ: «أَلُوِي أَلُوِي، لَمَا شَبَقْتَنِي؟» أَيْ: «إِلهِي إِلهِي، لِمَاذَا تَرَكْتَنِي؟» | ٣٤ 34 |
തതസ്തൃതീയപ്രഹരേ യീശുരുച്ചൈരവദത് ഏലീ ഏലീ ലാമാ ശിവക്തനീ അർഥാദ് "ഹേ മദീശ മദീശ ത്വം പര്യ്യത്യാക്ഷീഃ കുതോ ഹി മാം?"
| فَقَالَ بَعْضُ الْوَاقِفِينَ هُنَاكَ لَمَّا سَمِعُوا ذلِكَ: «هَا إِنَّهُ يُنَادِي إِيلِيَّا!» | ٣٥ 35 |
തദാ സമീപസ്ഥലോകാനാം കേചിത് തദ്വാക്യം നിശമ്യാചഖ്യുഃ പശ്യൈഷ ഏലിയമ് ആഹൂയതി|
| وَإذَا وَاحِدٌ قَدْ رَكَضَ وَغَمَسَ إِسْفِنْجَةً فِي الْخَلِّ وَثَبَّتَهَا عَلَى قَصَبَةٍ وَقَدَّمَهَا إِلَيْهِ لِيَشْرَبَ، قَائِلاً: «دَعُوهُ! لِنَرَ هَلْ يَأْتِي إِيلِيَّا لِيُنْزِلَهُ!» | ٣٦ 36 |
തത ഏകോ ജനോ ധാവിത്വാഗത്യ സ്പഞ്ജേ ഽമ്ലരസം പൂരയിത്വാ തം നഡാഗ്രേ നിധായ പാതും തസ്മൈ ദത്ത്വാവദത് തിഷ്ഠ ഏലിയ ഏനമവരോഹയിതുമ് ഏതി ന വേതി പശ്യാമി|
| فَصَرَخَ يَسُوعُ بِصَوْتٍ عَظِيمٍ، وَأَسْلَمَ الرُّوحَ. | ٣٧ 37 |
അഥ യീശുരുച്ചൈഃ സമാഹൂയ പ്രാണാൻ ജഹൗ|
| فَانْشَقَّ سِتَارُ الْهَيْكَلِ شَطْرَيْنِ مِنْ أَعْلَى إِلَى أَسْفَلُ. | ٣٨ 38 |
തദാ മന്ദിരസ്യ ജവനികോർദ്വ്വാദധഃര്യ്യന്താ വിദീർണാ ദ്വിഖണ്ഡാഭൂത്|
| فَلَمَّا رَأَى قَائِدُ الْمِئَةِ الْوَاقِفُ مُقَابِلَهُ أَنَّهُ صَرَخَ وَأَسْلَمَ الرُّوحَ، قَالَ: «حَقّاً، كَانَ هَذَا الإِنْسَانُ ابْنَ اللهِ!» | ٣٩ 39 |
കിഞ്ച ഇത്ഥമുച്ചൈരാഹൂയ പ്രാണാൻ ത്യജന്തം തം ദൃഷ്ദ്വാ തദ്രക്ഷണായ നിയുക്തോ യഃ സേനാപതിരാസീത് സോവദത് നരോയമ് ഈശ്വരപുത്ര ഇതി സത്യമ്|
| وَمِنْ بَعِيدٍ كَانَتْ نِسَاءٌ كَثِيرَاتٌ يُرَاقِبْنَ مَا يَجْرِي، وَبَيْنَهُنَّ مَرْيَمُ الْمَجْدَلِيَّةُ وَمَرْيَمُ أُمُّ يَعْقُوبَ الصَّغِيرِ وَيُوسِى، وَسَالُومَةُ، | ٤٠ 40 |
തദാനീം മഗ്ദലീനീ മരിസമ് കനിഷ്ഠയാകൂബോ യോസേശ്ച മാതാന്യമരിയമ് ശാലോമീ ച യാഃ സ്ത്രിയോ
| اللَّوَاتِي كُنَّ يَتْبَعْنَهُ وَيَخْدِمْنَهُ عِنْدَمَا كَانَ فِي الْجَلِيلِ، وَغَيْرُهُنَّ كَثِيرَاتٌ كُنَّ قَدْ صَعِدْنَ مَعَهُ إِلَى أُورُشَلِيمَ. | ٤١ 41 |
ഗാലീൽപ്രദേശേ യീശും സേവിത്വാ തദനുഗാമിന്യോ ജാതാ ഇമാസ്തദന്യാശ്ച യാ അനേകാ നാര്യോ യീശുനാ സാർദ്ധം യിരൂശാലമമായാതാസ്താശ്ച ദൂരാത് താനി ദദൃശുഃ|
| وَإِذْ كَانَ الْمَسَاءُ قَدْ حَلَّ، وَالْيَوْمُ يَوْمُ الإِعْدَادِ، أَيْ مَا قَبْلَ السَّبْتِ، | ٤٢ 42 |
അഥാസാദനദിനസ്യാർഥാദ് വിശ്രാമവാരാത് പൂർവ്വദിനസ്യ സായംകാല ആഗത
| جَاءَ يُوسُفُ الَّذِي مِنَ الرَّامَةِ، وَهُوَ عُضْوٌ مُحْتَرَمٌ فِي الْمَجْلِسِ الأَعْلَى، وَكَانَ هُوَ أَيْضاً يَنْتَظِرُ مَلَكُوتَ اللهِ، فَتَجَرَّأَ وَدَخَلَ إِلَى بِيلاطُسَ، وَطَلَبَ جُثْمَانَ يَسُوعَ. | ٤٣ 43 |
ഈശ്വരരാജ്യാപേക്ഷ്യരിമഥീയയൂഷഫനാമാ മാന്യമന്ത്രീ സമേത്യ പീലാതസവിധം നിർഭയോ ഗത്വാ യീശോർദേഹം യയാചേ|
| فَدُهِشَ بِيلاطُسُ مِنْ أَنَّهُ قَدْ مَاتَ، وَاسْتَدْعَى قَائِدَ الْمِئَةِ وَاسْتَفْسَرَهُ: هَلْ مَاتَ مُنْذُ وَقْتٍ طَوِيلٍ | ٤٤ 44 |
കിന്തു സ ഇദാനീം മൃതഃ പീലാത ഇത്യസമ്ഭവം മത്വാ ശതസേനാപതിമാഹൂയ സ കദാ മൃത ഇതി പപ്രച്ഛ|
| وَلَمَّا أَعْلَمَهُ قَائِدُ الْمِئَةِ بِذلِكَ وَهَبَ يُوسُفَ الْجُثْمَانَ. | ٤٥ 45 |
ശതസേമനാപതിമുഖാത് തജ്ജ്ഞാത്വാ യൂഷഫേ യീശോർദേഹം ദദൗ|
| وَإِذِ اشْتَرَى يُوسُفُ كَتَّاناً وَأَنْزَلَ الْجُثْمَانَ، لَفَّهُ بِالْكَتَّانِ، وَدَفَنَهُ فِي قَبْرٍ كَانَ قَدْ نُحِتَ فِي الصَّخْرِ، ثُمَّ دَحْرَجَ حَجَراً عَلَى بَابِ الْقَبْرِ. | ٤٦ 46 |
പശ്ചാത് സ സൂക്ഷ്മം വാസഃ ക്രീത്വാ യീശോഃ കായമവരോഹ്യ തേന വാസസാ വേഷ്ടായിത്വാ ഗിരൗ ഖാതശ്മശാനേ സ്ഥാപിതവാൻ പാഷാണം ലോഠയിത്വാ ദ്വാരി നിദധേ|
| وَكَانَتْ مَرْيَمُ الْمَجْدَلِيَّةُ وَمَرْيَمُ أُمُّ يُوسِي تَنْظُرَانِ أَيْنَ دُفِنَ. | ٤٧ 47 |
കിന്തു യത്ര സോസ്ഥാപ്യത തത മഗ്ദലീനീ മരിയമ് യോസിമാതൃമരിയമ് ച ദദൃശതൃഃ|
