مَرْقُس 11

١ 1 وَلَمَّا اقْتَرَبُوا مِنْ أُورُشَلِيمَ، إِذْ وَصَلُوا إِلَى قَرْيَةِ بَيْتِ فَاجِي وَقَرْيَةِ بَيْتِ عَنْيَا، عِنْدَ جَبَلِ الزَّيْتُونِ، أَرْسَلَ يَسُوعُ اثْنَيْنِ مِنْ تَلامِيذِهِ،

അനന്തരം തേഷു യിരൂശാലമഃ സമീപസ്ഥയോ ർബൈത്ഫഗീബൈഥനീയപുരയോരന്തികസ്ഥം ജൈതുനനാമാദ്രിമാഗതേഷു യീശുഃ പ്രേഷണകാലേ ദ്വൗ ശിഷ്യാവിദം വാക്യം ജഗാദ,

٢ 2 قَائِلاً لَهُمَا: «اذْهَبَا إِلَى الْقَرْيَةِ الْمُقَابِلَةِ لَكُمَا، وَإذْ تَدْخُلانِ إِلَيْهَا، تَجِدَانِ جَحْشاً مَرْبُوطاً لَمْ يَرْكَبْ عَلَيْهِ أَحَدٌ مِنَ النَّاسِ بَعْدُ: فَحُلّا رِبَاطَهُ وَأَحْضِرَاهُ إِلَى هُنَا.

യുവാമമും സമ്മുഖസ്ഥം ഗ്രാമം യാതം, തത്ര പ്രവിശ്യ യോ നരം നാവഹത് തം ഗർദ്ദഭശാവകം ദ്രക്ഷ്യഥസ്തം മോചയിത്വാനയതം|

٣ 3 وَإِنْ قَالَ لَكُمَا أَحَدٌ: لِمَاذَا تَفْعَلانِ هَذَا؟ فَقُولا: الرَّبُّ مُحْتَاجٌ إِلَيْهِ، وَفِي الْحَالِ يُرْسِلُهُ إِلَى هُنَا».

കിന്തു യുവാം കർമ്മേദം കുതഃ കുരുഥഃ? കഥാമിമാം യദി കോപി പൃച്ഛതി തർഹി പ്രഭോരത്ര പ്രയോജനമസ്തീതി കഥിതേ സ ശീഘ്രം തമത്ര പ്രേഷയിഷ്യതി|

٤ 4 وَانْطَلَقَا، فَوَجَدَا الْجَحْشَ مَرْبُوطاً عِنْدَ الْبَابِ خَارِجاً عَلَى الطَّرِيقِ، فَحَلّا رِبَاطَهُ.

തതസ്തൗ ഗത്വാ ദ്വിമാർഗമേലനേ കസ്യചിദ് ദ്വാരസ്യ പാർശ്വേ തം ഗർദ്ദഭശാവകം പ്രാപ്യ മോചയതഃ,

٥ 5 فَقَالَ لَهُمَا بَعْضُ الْوَاقِفِينَ هُنَاكَ: «مَاذَا تَفْعَلانِ؟ لِمَاذَا تَحُلّانِ رِبَاطَ الْجَحْشِ؟»

ഏതർഹി തത്രോപസ്ഥിതലോകാനാം കശ്ചിദ് അപൃച്ഛത്, ഗർദ്ദഭശിശും കുതോ മോചയഥഃ?

٦ 6 فَأَجَابَاهُمْ كَمَا أَوْصَاهُمَا يَسُوعُ فَتَرَكُوهُمَا.

തദാ യീശോരാജ്ഞാനുസാരേണ തേഭ്യഃ പ്രത്യുദിതേ തത്ക്ഷണം തമാദാതും തേഽനുജജ്ഞുഃ|

٧ 7 فَأَحْضَرَا الْجَحْشَ إِلَى يَسُوعَ، وَوَضَعَا ثِيَابَهُمَا عَلَيْهِ، فَرَكِبَ عَلَيْهِ.

അഥ തൗ യീശോഃ സന്നിധിം ഗർദ്ദഭശിശുമ് ആനീയ തദുപരി സ്വവസ്ത്രാണി പാതയാമാസതുഃ; തതഃ സ തദുപരി സമുപവിഷ്ടഃ|

٨ 8 وَفَرَشَ كَثِيرُونَ الطَّرِيقَ بِثِيَابِهِمْ وَآخَرُونَ بِأَغْصَانٍ قَطَعُوهَا مِنَ الْحُقُولِ.

തദാനേകേ പഥി സ്വവാസാംസി പാതയാമാസുഃ, പരൈശ്ച തരുശാഖാശ്ഛിതവാ മാർഗേ വികീർണാഃ|

٩ 9 وَأَخَذَ السَّائِرُونَ أَمَامَهُ وَالسَّائِرُونَ خَلْفَهُ يَهْتِفُونَ: «أُوصَنَّا! مُبَارَكٌ الآتِي بِاسْمِ الرَّبِّ!

അപരഞ്ച പശ്ചാദ്ഗാമിനോഽഗ്രഗാമിനശ്ച സർവ്വേ ജനാ ഉചൈഃസ്വരേണ വക്തുമാരേഭിരേ, ജയ ജയ യഃ പരമേശ്വരസ്യ നാമ്നാഗച്ഛതി സ ധന്യ ഇതി|

١٠ 10 مُبَارَكَةٌ مَمْلَكَةُ أَبِينَا دَاوُدَ الآتِيَةُ! أُوصَنَّا فِي الأَعَالِي!»

തഥാസ്മാകമം പൂർവ്വപുരുഷസ്യ ദായൂദോ യദ്രാജ്യം പരമേശ്വരനാമ്നായാതി തദപി ധന്യം, സർവ്വസ്മാദുച്ഛ്രായേ സ്വർഗേ ഈശ്വരസ്യ ജയോ ഭവേത്|

١١ 11 ثُمَّ دَخَلَ يَسُوعُ أُورُشَلِيمَ، حَتَّى وَصَلَ إِلَى الْهَيْكَلِ، وَرَاقَبَ كُلَّ مَا كَانَ يَجْرِي فِيهِ. وَإِذْ كَانَ الْمَسَاءُ قَدْ أَقْبَلَ، خَرَجَ إِلَى بَيْتِ عَنْيَا مَعَ الاِثْنَيْ عَشَرَ.

ഇത്ഥം യീശു ര്യിരൂശാലമി മന്ദിരം പ്രവിശ്യ ചതുർദിക്സ്ഥാനി സർവ്വാണി വസ്തൂനി ദൃഷ്ടവാൻ; അഥ സായംകാല ഉപസ്ഥിതേ ദ്വാദശശിഷ്യസഹിതോ ബൈഥനിയം ജഗാമ|

١٢ 12 وَفِي الْغَدِ، بَعْدَمَا غَادَرُوا بَيْتَ عَنْيَا، جَاعَ.

അപരേഹനി ബൈഥനിയാദ് ആഗമനസമയേ ക്ഷുധാർത്തോ ബഭൂവ|

١٣ 13 وَإِذْ رَأَى مِنْ بَعِيدٍ شَجَرَةَ تِينٍ مُورِقَةً، تَوَجَّهَ إِلَيْهَا لَعَلَّهُ يَجِدُ فِيهَا بَعْضَ الثَّمَرِ. فَلَمَّا وَصَلَ إِلَيْهَا لَمْ يَجِدْ فِيهَا إِلّا الْوَرَقَ، لأَنَّهُ لَيْسَ أَوَانُ التِّينِ.

തതോ ദൂരേ സപത്രമുഡുമ്ബരപാദപം വിലോക്യ തത്ര കിഞ്ചിത് ഫലം പ്രാപ്തും തസ്യ സന്നികൃഷ്ടം യയൗ, തദാനീം ഫലപാതനസ്യ സമയോ നാഗച്ഛതി| തതസ്തത്രോപസ്ഥിതഃ പത്രാണി വിനാ കിമപ്യപരം ന പ്രാപ്യ സ കഥിതവാൻ,

١٤ 14 فَتَكَلَّمَ وَقَالَ لَهَا: «لا يَأْكُلَنَّ أَحَدٌ ثَمَراً مِنْكِ بَعْدُ إِلَى الأَبَدِ!» وَسَمِعَ تَلامِيذُهُ ذلِكَ. (aiōn g165)

അദ്യാരഭ്യ കോപി മാനവസ്ത്വത്തഃ ഫലം ന ഭുഞ്ജീത; ഇമാം കഥാം തസ്യ ശിഷ്യാഃ ശുശ്രുവുഃ| (aiōn g165)

١٥ 15 وَوَصَلُوا إِلَى أُورُشَلِيمَ، فَدَخَلَ يَسُوعُ الْهَيْكَلَ وَأَخَذَ يَطْرُدُ الَّذِينَ كَانُوا يَبِيعُونَ وَالَّذِينَ كَانُوا يَشْتَرُونَ فِي الْهَيْكَلِ، وَقَلَّبَ مَوَائِدَ الصَّيَارِفَةِ وَمَقَاعِدَ بَاعَةِ الْحَمَامِ.

തദനന്തരം തേഷു യിരൂശാലമമായാതേഷു യീശു ർമന്ദിരം ഗത്വാ തത്രസ്ഥാനാം ബണിജാം മുദ്രാസനാനി പാരാവതവിക്രേതൃണാമ് ആസനാനി ച ന്യുബ്ജയാഞ്ചകാര സർവ്വാൻ ക്രേതൃൻ വിക്രേതൃംശ്ച ബഹിശ്ചകാര|

١٦ 16 وَلَمْ يَدَعْ أَحَداً يَمُرُّ عَبْرَ الْهَيْكَلِ وَهُوَ يَحْمِلُ مَتَاعاً.

അപരം മന്ദിരമധ്യേന കിമപി പാത്രം വോഢും സർവ്വജനം നിവാരയാമാസ|

١٧ 17 وَعَلَّمَهُمْ قَائِلاً: «أَمَا كُتِبَ: إِنَّ بَيْتِي بَيْتاً لِلصَّلاةِ يُدْعَى عِنْدَ جَمِيعِ الأُمَمِ؟ أَمَّا أَنْتُمْ فَقَدْ جَعَلْتُمُوهُ مَغَارَةَ لُصُوصٍ!»

ലോകാനുപദിശൻ ജഗാദ, മമ ഗൃഹം സർവ്വജാതീയാനാം പ്രാർഥനാഗൃഹമ് ഇതി നാമ്നാ പ്രഥിതം ഭവിഷ്യതി ഏതത് കിം ശാസ്ത്രേ ലിഖിതം നാസ്തി? കിന്തു യൂയം തദേവ ചോരാണാം ഗഹ്വരം കുരുഥ|

١٨ 18 وَسَمِعَ بِذلِكَ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ، وَالْكَتَبَةُ، فَأَخَذُوا يَبْحَثُونَ كَيْفَ يَقْتُلُونَهُ: فَإِنَّهُمْ خَافُوهُ، لأَنَّ الْجَمْعَ كُلَّهُ كَانَ مَذْهُولاً مِنْ تَعْلِيمِهِ.

ഇമാം വാണീം ശ്രുത്വാധ്യാപകാഃ പ്രധാനയാജകാശ്ച തം യഥാ നാശയിതും ശക്നുവന്തി തഥോപായം മൃഗയാമാസുഃ, കിന്തു തസ്യോപദേശാത് സർവ്വേ ലോകാ വിസ്മയം ഗതാ അതസ്തേ തസ്മാദ് ബിഭ്യുഃ|

١٩ 19 وَلَمَّا حَلَّ الْمَسَاءُ، انْطَلَقُوا إِلَى خَارِجِ الْمَدِينَةِ.

അഥ സായംസമയ ഉപസ്ഥിതേ യീശുർനഗരാദ് ബഹിർവവ്രാജ|

٢٠ 20 وَبَيْنَمَا كَانُوا عَابِرِينَ فِي صَبَاحِ الْغَدِ بَاكِراً، رَأَوْا شَجَرَةَ التِّينِ وَقَدْ يَبِسَتْ مِنْ أَصْلِهَا.

അനന്തരം പ്രാതഃകാലേ തേ തേന മാർഗേണ ഗച്ഛന്തസ്തമുഡുമ്ബരമഹീരുഹം സമൂലം ശുഷ്കം ദദൃശുഃ|

٢١ 21 فَتَذَكَّرَ بُطْرُسُ وَقَالَ لَهُ: «يَا مُعَلِّمُ، انْظُرْ! إِنَّ التِّينَةَ الَّتِي لَعَنْتَهَا قَدْ يَبِسَتْ!»

തതഃ പിതരഃ പൂർവ്വവാക്യം സ്മരൻ യീശും ബഭാഷം, ഹേ ഗുരോ പശ്യതു യ ഉഡുമ്ബരവിടപീ ഭവതാ ശപ്തഃ സ ശുഷ്കോ ബഭൂവ|

٢٢ 22 فَرَدَّ يَسُوعُ قَائِلاً لَهُمْ: «لِيَكُنْ لَكُمْ إِيْمَانٌ بِاللهِ!

തതോ യീശുഃ പ്രത്യവാദീത്, യൂയമീശ്വരേ വിശ്വസിത|

٢٣ 23 فَالْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ أَيَّ مَنْ قَالَ لِهذَا الْجَبَلِ: انْقَلِعْ وَانْطَرِحْ فِي الْبَحْرِ! وَلا يَشُكُّ فِي قَلْبِهِ، بَلْ يُؤْمِنُ أَنَّ مَا يَقُولُهُ سَيَحْدُثُ، فَمَا يَقُولُهُ يَتِمُّ لَهُ.

യുഷ്മാനഹം യഥാർഥം വദാമി കോപി യദ്യേതദ്ഗിരിം വദതി, ത്വമുത്ഥായ ഗത്വാ ജലധൗ പത, പ്രോക്തമിദം വാക്യമവശ്യം ഘടിഷ്യതേ, മനസാ കിമപി ന സന്ദിഹ്യ ചേദിദം വിശ്വസേത് തർഹി തസ്യ വാക്യാനുസാരേണ തദ് ഘടിഷ്യതേ|

٢٤ 24 لِهذَا السَّبَبِ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ مَا تَطْلُبُونَهُ وَتُصَلُّونَ لأَجْلِهِ، فَآمِنُوا أَنَّكُمْ قَدْ نِلْتُمُوهُ، فَيَتِمَّ لَكُمْ.

അതോ ഹേതോരഹം യുഷ്മാൻ വച്മി, പ്രാർഥനാകാലേ യദ്യദാകാംക്ഷിഷ്യധ്വേ തത്തദവശ്യം പ്രാപ്സ്യഥ, ഇത്ഥം വിശ്വസിത, തതഃ പ്രാപ്സ്യഥ|

٢٥ 25 وَمَتَى وَقَفْتُمْ تُصَلُّونَ، وَكَانَ لَكُمْ عَلَى أَحَدٍ شَيْءٌ، فَاغْفِرُوا لَهُ، لِكَيْ يَغْفِرَ لَكُمْ أَبُوكُمُ الَّذِي فِي السَّمَاوَاتِ زَلاتِكُمْ أَيْضاً.

അപരഞ്ച യുഷ്മാസു പ്രാർഥയിതും സമുത്ഥിതേഷു യദി കോപി യുഷ്മാകമ് അപരാധീ തിഷ്ഠതി, തർഹി തം ക്ഷമധ്വം, തഥാ കൃതേ യുഷ്മാകം സ്വർഗസ്ഥഃ പിതാപി യുഷ്മാകമാഗാംമി ക്ഷമിഷ്യതേ|

٢٦ 26 وَلكِنْ، إِنْ لَمْ تَغْفِرُوا، لَا يَغْفِرْ لَكُمْ أَيْضاً أَبُوكُمُ الَّذِي فِي السَّمَاوَاتِ زَلاتِكُمْ».

കിന്തു യദി ന ക്ഷമധ്വേ തർഹി വഃ സ്വർഗസ്ഥഃ പിതാപി യുഷ്മാകമാഗാംസി ന ക്ഷമിഷ്യതേ|

٢٧ 27 ثُمَّ عَادُوا إِلَى أُورُشَلِيمَ مَرَّةً أُخْرَى. وَبَيْنَمَا كَانَ يَتَجَوَّلُ فِي الْهَيْكَلِ، تَقَدَّمَ إِلَيْهِ رُؤَسَاءُ الْكَهَنَةِ، وَالْكَتَبَةُ، وَالشُّيُوخُ،

അനന്തരം തേ പുന ര്യിരൂശാലമം പ്രവിവിശുഃ, യീശു ര്യദാ മധ്യേമന്ദിരമ് ഇതസ്തതോ ഗച്ഛതി, തദാനീം പ്രധാനയാജകാ ഉപാധ്യായാഃ പ്രാഞ്ചശ്ച തദന്തികമേത്യ കഥാമിമാം പപ്രച്ഛുഃ,

٢٨ 28 وَسَأَلُوهُ: «بِأَيَّةِ سُلْطَةٍ تَفْعَلُ مَا فَعَلْتَهُ؟ وَمَنْ مَنَحَكَ هذِهِ السُّلْطَةَ لِتَفْعَلَ ذلِكَ؟»

ത്വം കേനാദേശേന കർമ്മാണ്യേതാനി കരോഷി? തഥൈതാനി കർമ്മാണി കർത്താം കേനാദിഷ്ടോസി?

٢٩ 29 فَأَجَابَهُمْ يَسُوعُ قَائِلاً: «وَأَنَا أَيْضاً أَسْأَلُكُمْ أَمْراً وَاحِداً. أَجِيبُونِي، فَأَقُولَ لَكُمْ بِأَيَّةِ سُلْطَةٍ أَفْعَلُ تِلْكَ الأُمُورَ:

തതോ യീശുഃ പ്രതിഗദിതവാൻ അഹമപി യുഷ്മാൻ ഏകകഥാം പൃച്ഛാമി, യദി യൂയം തസ്യാ ഉത്തരം കുരുഥ, തർഹി കയാജ്ഞയാഹം കർമ്മാണ്യേതാനി കരോമി തദ് യുഷ്മഭ്യം കഥയിഷ്യാമി|

٣٠ 30 أَمِنَ السَّمَاءِ كَانَتْ مَعْمُودِيَّةُ يُوحَنَّا أَمْ مِنَ النَّاسِ؟ أَجِيبُونِي!»

യോഹനോ മജ്ജനമ് ഈശ്വരാത് ജാതം കിം മാനവാത്? തന്മഹ്യം കഥയത|

٣١ 31 فَتَشَاوَرُوا فِيمَا بَيْنَهُمْ، قَائِلِينَ: «إِنْ قُلْنَا: مِنَ السَّمَاءِ، يَقُولُ: إِذَنْ لِمَاذَا لَمْ تُؤْمِنُوا بِهِ؟

തേ പരസ്പരം വിവേക്തും പ്രാരേഭിരേ, തദ് ഈശ്വരാദ് ബഭൂവേതി ചേദ് വദാമസ്തർഹി കുതസ്തം ന പ്രത്യൈത? കഥമേതാം കഥയിഷ്യതി|

٣٢ 32 فَهَلْ نَقُولُ: مِنَ النَّاسِ؟» فَإِنَّهُمْ كَانُوا يَخَافُونَ الشَّعْبَ لأَنَّهُمْ كَانُوا جَمِيعاً يَعْتَبِرُونَ أَنَّ يُوحَنَّا نَبِيٌّ حَقّاً.

മാനവാദ് അഭവദിതി ചേദ് വദാമസ്തർഹി ലോകേഭ്യോ ഭയമസ്തി യതോ ഹേതോഃ സർവ്വേ യോഹനം സത്യം ഭവിഷ്യദ്വാദിനം മന്യന്തേ|

٣٣ 33 فَأَجَابُوا يَسُوعَ قَائِلِينَ: «لا نَدْرِي!» فَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «وَلا أَنَا أَقُولُ لَكُمْ بِأَيَّةِ سُلْطَةٍ أَفْعَلُ تِلْكَ الأُمُورَ!»

അതഏവ തേ യീശും പ്രത്യവാദിഷു ർവയം തദ് വക്തും ന ശക്നുമഃ| യീശുരുവാച, തർഹി യേനാദേശേന കർമ്മാണ്യേതാനി കരോമി, അഹമപി യുഷ്മഭ്യം തന്ന കഥയിഷ്യാമി|

Jesus Enters into Jerusalem