لُوقا 8

١ 1 بَعْدَ ذلِكَ أَخَذَ يَجُولُ فِي كُلِّ مَدِينَةٍ وَقَرْيَةٍ وَاعِظاً وَمُبَشِّراً بِمَلَكُوتِ اللهِ وَكَانَ يُرَافِقُهُ تَلامِيذُهُ الاِثْنَا عَشَرَ،

അപരഞ്ച യീശു ർദ്വാദശഭിഃ ശിഷ്യൈഃ സാർദ്ധം നാനാനഗരേഷു നാനാഗ്രാമേഷു ച ഗച്ഛൻ ഇശ്വരീയരാജത്വസ്യ സുസംവാദം പ്രചാരയിതും പ്രാരേഭേ|

٢ 2 وَبَعْضُ النِّسَاءِ اللَّوَاتِي كُنَّ قَدْ شُفِينَ مِنْ أَرْوَاحٍ شِرِّيرَةٍ وَأَمْرَاضٍ، وَهُنَّ: مَرْيَمُ الْمَعْرُوفَةُ بِالْمَجْدَلِيَّةِ الَّتِي طَرَدَ مِنْهَا سَبْعَةَ شَيَاطِينَ،

തദാ യസ്യാഃ സപ്ത ഭൂതാ നിരഗച്ഛൻ സാ മഗ്ദലീനീതി വിഖ്യാതാ മരിയമ് ഹേരോദ്രാജസ്യ ഗൃഹാധിപതേഃ ഹോഷേ ർഭാര്യ്യാ യോഹനാ ശൂശാനാ

٣ 3 وَيُوَنَّا زَوْجَةُ خُوزِي وَكِيلِ هِيرُودُسَ، وَسُوسَنَّةُ، وَغَيْرُهُنَّ كَثِيرَاتٌ مِمَّنْ كُنَّ يُسَاعِدْنَهُ بِأَمْوَالِهِنَّ.

പ്രഭൃതയോ യാ ബഹ്വ്യഃ സ്ത്രിയഃ ദുഷ്ടഭൂതേഭ്യോ രോഗേഭ്യശ്ച മുക്താഃ സത്യോ നിജവിഭൂതീ ർവ്യയിത്വാ തമസേവന്ത, താഃ സർവ്വാസ്തേന സാർദ്ധമ് ആസൻ|

٤ 4 فَلَمَّا اجْتَمَعَ حَوْلَهُ جَمْعٌ عَظِيمٌ مِنَ الَّذِينَ خَرَجُوا إِلَيْهِ مِنْ كُلِّ بَلْدَةٍ، خَاطَبَهُمْ بِمَثَلٍ:

അനന്തരം നാനാനഗരേഭ്യോ ബഹവോ ലോകാ ആഗത്യ തസ്യ സമീപേഽമിലൻ, തദാ സ തേഭ്യ ഏകാം ദൃഷ്ടാന്തകഥാം കഥയാമാസ| ഏകഃ കൃഷീബലോ ബീജാനി വപ്തും ബഹിർജഗാമ,

٥ 5 «خَرَجَ الزَّارِعُ لِيَزْرَعَ بِذَارَهُ. وَبَيْنَمَا هُوَ يَزْرَعُ، وَقَعَ بَعْضُ الْبِذَارِ عَلَى الْمَمَرَّاتِ، فَدَاسَتْهُ الأَقْدَامُ، وَالْتَهَمَتْهُ طُيُورُ السَّمَاءِ.

തതോ വപനകാലേ കതിപയാനി ബീജാനി മാർഗപാർശ്വേ പേതുഃ, തതസ്താനി പദതലൈ ർദലിതാനി പക്ഷിഭി ർഭക്ഷിതാനി ച|

٦ 6 وَوَقَعَ بَعْضُهُ عَلَى الصَّخْرِ، فَلَمَّا طَلَعَ يَبِسَ لأَنَّهُ كَانَ بِلا رُطُوبَةٍ.

കതിപയാനി ബീജാനി പാഷാണസ്ഥലേ പതിതാനി യദ്യപി താന്യങ്കുരിതാനി തഥാപി രസാഭാവാത് ശുശുഷുഃ|

٧ 7 وَوَقَعَ بَعْضُهُ فِي وَسَطِ الأَشْوَاكِ، فَطَلَعَ الشَّوْكُ مَعَهُ وَخَنَقَهُ.

കതിപയാനി ബീജാനി കണ്ടകിവനമധ്യേ പതിതാനി തതഃ കണ്ടകിവനാനി സംവൃദ്ധ്യ താനി ജഗ്രസുഃ|

٨ 8 وَبَعْضُ الْبِذَارِ وَقَعَ فِي الأَرْضِ الصَّالِحَةِ. وَلَمَّا نَبَتَ، أَنْتَجَ ثَمَراً مِئَةَ ضِعْفٍ». قَالَ هَذَا وَنَادَى «مَنْ لَهُ أُذُنَانِ لِلسَّمْعِ، فَلْيَسْمَعْ!»

തദന്യാനി കതിപയബീജാനി ച ഭൂമ്യാമുത്തമായാം പേതുസ്തതസ്താന്യങ്കുരയിത്വാ ശതഗുണാനി ഫലാനി ഫേലുഃ| സ ഇമാ കഥാം കഥയിത്വാ പ്രോച്ചൈഃ പ്രോവാച, യസ്യ ശ്രോതും ശ്രോത്രേ സ്തഃ സ ശൃണോതു|

٩ 9 وَسَأَلَهُ تَلامِيذُهُ: «مَا هُوَ مَغْزَى هَذَا الْمَثَلِ؟»

തതഃ പരം ശിഷ്യാസ്തം പപ്രച്ഛുരസ്യ ദൃഷ്ടാന്തസ്യ കിം താത്പര്യ്യം?

١٠ 10 فَقَالَ: «لَكُمْ قَدْ أُعْطِيَ أَنْ تَعْرِفُوا أَسْرَارَ مَلَكُوتِ اللهِ. أَمَّا الآخَرُونَ، فَأُكَلِّمُهُمْ بِأَمْثَالٍ، حَتَّى إِنَّهُمْ: يَنْظُرُونَ وَلا يُبْصِرُونَ، وَيَسْمَعُونَ وَلا يَفْهَمُونَ.

തതഃ സ വ്യാജഹാര, ഈശ്വരീയരാജ്യസ്യ ഗുഹ്യാനി ജ്ഞാതും യുഷ്മഭ്യമധികാരോ ദീയതേ കിന്ത്വന്യേ യഥാ ദൃഷ്ട്വാപി ന പശ്യന്തി ശ്രുത്വാപി മ ബുധ്യന്തേ ച തദർഥം തേഷാം പുരസ്താത് താഃ സർവ്വാഃ കഥാ ദൃഷ്ടാന്തേന കഥ്യന്തേ|

١١ 11 وَهَذَا مَغْزَى الْمَثَلِ: الْبِذَارُ هِيَ كَلِمَةُ اللهِ.

ദൃഷ്ടാന്തസ്യാസ്യാഭിപ്രായഃ, ഈശ്വരീയകഥാ ബീജസ്വരൂപാ|

١٢ 12 وَمَا وَقَعَ عَلَى الْمَمَرَّاتِ هُمُ الَّذِينَ يَسْمَعُونَ (الْكَلِمَةَ)، ثُمَّ يَأْتِي إِبْلِيسُ وَيَخْطَفُ الْكَلِمَةَ مِنْ قُلُوبِهِمْ لِئَلّا يُؤْمِنُوا فَيَخْلُصُوا.

യേ കഥാമാത്രം ശൃണ്വന്തി കിന്തു പശ്ചാദ് വിശ്വസ്യ യഥാ പരിത്രാണം ന പ്രാപ്നുവന്തി തദാശയേന ശൈതാനേത്യ ഹൃദയാതൃ താം കഥാമ് അപഹരതി ത ഏവ മാർഗപാർശ്വസ്ഥഭൂമിസ്വരൂപാഃ|

١٣ 13 وَمَا وَقَعَ عَلَى الصَّخْرِ هُمُ الَّذِينَ يَقْبَلُونَ الْكَلِمَةَ بِفَرَحٍ لَدَى سَمَاعِهَا، وَهؤُلاءِ لَا أَصْلَ لَهُمْ، فَيُؤْمِنُونَ إِلَى حِينٍ، وَفِي وَقْتِ التَّجْرِبَةِ يَتَرَاجَعُونَ.

യേ കഥം ശ്രുത്വാ സാനന്ദം ഗൃഹ്ലന്തി കിന്ത്വബദ്ധമൂലത്വാത് സ്വൽപകാലമാത്രം പ്രതീത്യ പരീക്ഷാകാലേ ഭ്രശ്യന്തി തഏവ പാഷാണഭൂമിസ്വരൂപാഃ|

١٤ 14 وَمَا وَقَعَ حَيْثُ الأَشْوَاكُ هُمُ الَّذِينَ يَسْمَعُونَ ثُمَّ يَمْضُونَ فَتَخْنُقُهُمْ هُمُومُ الْحَيَاةِ وَغِنَاهَا وَلَذَّاتُهَا، فَلا يُنْتِجُونَ ثَمَراً نَاضِجاً.

യേ കഥാം ശ്രുത്വാ യാന്തി വിഷയചിന്തായാം ധനലോഭേന ഏഹികസുഖേ ച മജ്ജന്ത ഉപയുക്തഫലാനി ന ഫലന്തി ത ഏവോപ്തബീജകണ്ടകിഭൂസ്വരൂപാഃ|

١٥ 15 وَأَمَّا الَّذِي وَقَعَ فِي الأَرْضِ الْجَيِّدَةِ، فَهُمُ الَّذِينَ يَسْمَعُونَ الْكَلِمَةَ وَيَحْفَظُونَهَا فِي قَلْبٍ جَيِّدٍ مُسْتَقِيمٍ، وَيُنْتِجُونَ ثَمَراً بِالصَّبْرِ.

കിന്തു യേ ശ്രുത്വാ സരലൈഃ ശുദ്ധൈശ്ചാന്തഃകരണൈഃ കഥാം ഗൃഹ്ലന്തി ധൈര്യ്യമ് അവലമ്ബ്യ ഫലാന്യുത്പാദയന്തി ച ത ഏവോത്തമമൃത്സ്വരൂപാഃ|

١٦ 16 وَلا أَحَدَ يُشْعِلُ مِصْبَاحاً ثُمَّ يُغَطِّيهِ بِوِعَاءٍ، أَوْ يَضَعُهُ تَحْتَ سَرِيرٍ، بَلْ يَرْفَعُهُ عَلَى مَنَارَةٍ لِيَرَى الدَّاخِلُونَ النُّورَ.

അപരഞ്ച പ്രദീപം പ്രജ്വാല്യ കോപി പാത്രേണ നാച്ഛാദയതി തഥാ ഖട്വാധോപി ന സ്ഥാപയതി, കിന്തു ദീപാധാരോപര്യ്യേവ സ്ഥാപയതി, തസ്മാത് പ്രവേശകാ ദീപ്തിം പശ്യന്തി|

١٧ 17 فَمَا مِنْ مَحْجُوبٍ لَنْ يُكْشَفَ، وَلا سِرٍّ لَنْ يُعْلَمَ وَيُعْلَنَ.

യന്ന പ്രകാശയിഷ്യതേ താദൃഗ് അപ്രകാശിതം വസ്തു കിമപി നാസ്തി യച്ച ന സുവ്യക്തം പ്രചാരയിഷ്യതേ താദൃഗ് ഗൃപ്തം വസ്തു കിമപി നാസ്തി|

١٨ 18 فَتَنَبَّهُوا إِذَنْ كَيْفَ تَسْمَعُونَ. فَإِنَّ مَنْ عِنْدَهُ، يُعْطَى الْمَزِيدَ؛ وَمَنْ لَمْ يَكُنْ عِنْدَهُ، فَحَتَّى الَّذِي يَظُنُّهُ لَهُ، يُنْتَزَعُ مِنْهُ!»

അതോ യൂയം കേന പ്രകാരേണ ശൃണുഥ തത്ര സാവധാനാ ഭവത, യസ്യ സമീപേ ബർദ്ധതേ തസ്മൈ പുനർദാസ്യതേ കിന്തു യസ്യാശ്രയേ ന ബർദ്ധതേ തസ്യ യദ്യദസ്തി തദപി തസ്മാത് നേഷ്യതേ|

١٩ 19 وَجَاءَتْ إِلَيْهِ أُمُّهُ وَإخْوَتُهُ، وَلَمْ يَتَمَكَّنُوا مِنَ الْوُصُولِ إِلَيْهِ بِسَبَبِ الزِّحَامِ.

അപരഞ്ച യീശോ ർമാതാ ഭ്രാതരശ്ച തസ്യ സമീപം ജിഗമിഷവഃ

٢٠ 20 فَقِيلَ لَهُ: «إِنَّ أُمَّكَ وَإِخْوَتَكَ وَاقِفُونَ خَارِجاً، يُرِيدُونَ أَنْ يَرَوْكَ!»

കിന്തു ജനതാസമ്ബാധാത് തത്സന്നിധിം പ്രാപ്തും ന ശേകുഃ| തത്പശ്ചാത് തവ മാതാ ഭ്രാതരശ്ച ത്വാം സാക്ഷാത് ചികീർഷന്തോ ബഹിസ്തിഷ്ഠനതീതി വാർത്തായാം തസ്മൈ കഥിതായാം

٢١ 21 وَلكِنَّهُ أَجَابَهُمْ قَائِلاً: «أُمِّي وَإِخْوَتِي هُمُ الَّذِينَ يَسْمَعُونَ كَلِمَةَ اللهِ وَيَعْمَلُونَ بِها».

സ പ്രത്യുവാച; യേ ജനാ ഈശ്വരസ്യ കഥാം ശ്രുത്വാ തദനുരൂപമാചരന്തി തഏവ മമ മാതാ ഭ്രാതരശ്ച|

٢٢ 22 وَذَاتَ يَوْمٍ رَكِبَ قَارِباً هُوَ وَتَلامِيذُهُ، وَقَالَ لَهُمْ: «لِنَعْبُرْ إِلَى الضِّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ مِنَ الْبُحَيْرَةِ!» فَأَقْلَعُوا.

അനന്തരം ഏകദാ യീശുഃ ശിഷ്യൈഃ സാർദ്ധം നാവമാരുഹ്യ ജഗാദ, ആയാത വയം ഹ്രദസ്യ പാരം യാമഃ, തതസ്തേ ജഗ്മുഃ|

٢٣ 23 وَفِيمَا هُمْ مُبْحِرُونَ، نَامَ. وَهَبَّتْ عَلَى الْبُحَيْرَةِ عَاصِفَةُ رِيحٍ مُفَاجِئَةٌ، فَأَخَذَ الْمَاءُ يَمْلأُ الْقَارِبَ، وَأَحَاطَ بِهِمِ الْخَطَرُ.

തേഷു നൗകാം വാഹയത്സു സ നിദദ്രൗ;

٢٤ 24 فَتَقَدَّمُوا إِلَيْهِ وَأَيْقَظُوهُ قَائِلِينَ: «يَا سَيِّدُ، يَا سَيِّدُ، إِنَّنَا نَهْلِكُ!» فَنَهَضَ وَزَجَرَ الرِّيحَ وَالْمَاءَ الْهَائِجَ، فَسَكَنَا وَسَادَ الْهُدُوءُ.

അഥാകസ്മാത് പ്രബലഝഞ്ഭ്ശഗമാദ് ഹ്രദേ നൗകായാം തരങ്ഗൈരാച്ഛന്നായാം വിപത് താൻ ജഗ്രാസ| തസ്മാദ് യീശോരന്തികം ഗത്വാ ഹേ ഗുരോ ഹേ ഗുരോ പ്രാണാ നോ യാന്തീതി ഗദിത്വാ തം ജാഗരയാമ്ബഭൂവുഃ| തദാ സ ഉത്ഥായ വായും തരങ്ഗാംശ്ച തർജയാമാസ തസ്മാദുഭൗ നിവൃത്യ സ്ഥിരൗ ബഭൂവതുഃ|

٢٥ 25 ثُمَّ قَالَ لَهُمْ: «أَيْنَ إِيمَانُكُمْ؟» وَإِذْ خَافُوا، ذُهِلُوا، وَقَالَ أَحَدُهُمْ لِلآخَرِ: «مَنْ هُوَ هَذَا إِذَنْ حَتَّى إِنَّهُ يَأْمُرُ الرِّيَاحَ وَالْمَاءَ فَتُطِيعُهُ؟»

സ താൻ ബഭാഷേ യുഷ്മാകം വിശ്വാസഃ ക? തസ്മാത്തേ ഭീതാ വിസ്മിതാശ്ച പരസ്പരം ജഗദുഃ, അഹോ കീദൃഗയം മനുജഃ പവനം പാനീയഞ്ചാദിശതി തദുഭയം തദാദേശം വഹതി|

٢٦ 26 وَوَصَلُوا إِلَى بَلْدَةِ الْجِرَاسِيِّينَ، وَهِيَ تَقَعُ مُقَابِلَ الْجَلِيلِ.

തതഃ പരം ഗാലീൽപ്രദേശസ്യ സമ്മുഖസ്ഥഗിദേരീയപ്രദേശേ നൗകായാം ലഗന്ത്യാം തടേഽവരോഹമാവാദ്

٢٧ 27 فَلَمَّا نَزَلَ إِلَى الْبَرِّ، لاقَاهُ رَجُلٌ مِنَ الْمَدِينَةِ تَسْكُنُهُ الشَّيَاطِينُ مُنْذُ مُدَّةٍ طَوِيلَةٍ، وَكَانَ لَا يَلْبَسُ ثَوْباً وَلا يَسْكُنُ بَيْتاً بَلْ يُقِيمُ بَيْنَ الْقُبُورِ.

ബഹുതിഥകാലം ഭൂതഗ്രസ്ത ഏകോ മാനുഷഃ പുരാദാഗത്യ തം സാക്ഷാച്ചകാര| സ മനുഷോ വാസോ ന പരിദധത് ഗൃഹേ ച ന വസൻ കേവലം ശ്മശാനമ് അധ്യുവാസ|

٢٨ 28 فَمَا إِنْ رَأَى يَسُوعَ، حَتَّى صَرَخَ وَانْطَرَحَ أَمَامَهُ، وَقَالَ بِصَوْتٍ عَالٍ: «مَا شَأْنُكَ بِي يَا يَسُوعُ ابْنَ اللهِ العَلِيِّ؟ أَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ أَلّا تُعَذِّبَنِي؟»

സ യീശും ദൃഷ്ട്വൈവ ചീച്ഛബ്ദം ചകാര തസ്യ സമ്മുഖേ പതിത്വാ പ്രോച്ചൈർജഗാദ ച, ഹേ സർവ്വപ്രധാനേശ്വരസ്യ പുത്ര, മയാ സഹ തവ കഃ സമ്ബന്ധഃ? ത്വയി വിനയം കരോമി മാം മാ യാതയ|

٢٩ 29 فَإِنَّ يَسُوعَ كَانَ قَدْ أَمَرَ الرُّوحَ النَّجِسَ أَنْ يَخْرُجَ مِنَ الرَّجُلِ. فَكَثِيراً مَا كَانَ يَتَمَكَّنُ مِنْهُ، وَكُلَّمَا رُبِطَ بِالسَّلاسِلِ وَالْقُيُودِ لِيُضْبَطَ، حَطَّمَ الْقُيُودَ وَسَاقَهُ الشَّيْطَانُ إِلَى الْقِفَارِ.

യതഃ സ തം മാനുഷം ത്യക്ത്വാ യാതുമ് അമേധ്യഭൂതമ് ആദിദേശ; സ ഭൂതസ്തം മാനുഷമ് അസകൃദ് ദധാര തസ്മാല്ലോകാഃ ശൃങ്ഖലേന നിഗഡേന ച ബബന്ധുഃ; സ തദ് ഭംക്ത്വാ ഭൂതവശത്വാത് മധ്യേപ്രാന്തരം യയൗ|

٣٠ 30 فَسَأَلَهُ يَسُوعُ: «مَا اسْمُكَ؟» فَقَالَ: «لَجِيُونُ!» لأَنَّ جَيْشاً كَبِيراً مِنَ الشَّيَاطِينِ كَانُوا قَدْ دَخَلُوا فِيهِ،

അനന്തരം യീശുസ്തം പപ്രച്ഛ തവ കിന്നാമ? സ ഉവാച, മമ നാമ ബാഹിനോ യതോ ബഹവോ ഭൂതാസ്തമാശിശ്രിയുഃ|

٣١ 31 وَقَدْ تَوَسَّلُوا إِلَيْهِ أَلّا يَأْمُرَهُمْ بِالذَّهَابِ إِلَى الْهَاوِيَةِ. (Abyssos g12)

അഥ ഭൂതാ വിനയേന ജഗദുഃ, ഗഭീരം ഗർത്തം ഗന്തും മാജ്ഞാപയാസ്മാൻ| (Abyssos g12)

٣٢ 32 وَكَانَ هُنَالِكَ قَطِيعٌ كَبِيرٌ مِنَ الْخَنَازِيرِ يَرْعَى فِي الْجَبَلِ، فَالْتَمَسُوا مِنْهُ أَنْ يَأْذَنَ لَهُمْ بِالدُّخُولِ فِي الْخَنَازِيرِ، فَأَذِنَ لَهُمْ.

തദാ പർവ്വതോപരി വരാഹവ്രജശ്ചരതി തസ്മാദ് ഭൂതാ വിനയേന പ്രോചുഃ, അമും വരാഹവ്രജമ് ആശ്രയിതുമ് അസ്മാൻ അനുജാനീഹി; തതഃ സോനുജജ്ഞൗ|

٣٣ 33 فَخَرَجَتِ الشَّيَاطِينُ مِنَ الإِنْسَانِ، وَدَخَلَتْ فِي الْخَنَازِيرِ، فَانْدَفَعَ الْقَطِيعُ مِنْ عَلَى حَافَةِ الْجَبَلِ إِلَى الْبُحَيْرَةِ وَمَاتَ غَرَقاً.

തതഃ പരം ഭൂതാസ്തം മാനുഷം വിഹായ വരാഹവ്രജമ് ആശിശ്രിയുഃ വരാഹവ്രജാശ്ച തത്ക്ഷണാത് കടകേന ധാവന്തോ ഹ്രദേ പ്രാണാൻ വിജൃഹുഃ|

٣٤ 34 فَلَمَّا رَأَى الرُّعَاةُ مَا حَدَثَ، هَرَبُوا إِلَى الْمَدِينَةِ وَالْمَزَارِعِ يَنْشُرُونَ الْخَبَرَ.

തദ് ദൃഷ്ട്വാ ശൂകരരക്ഷകാഃ പലായമാനാ നഗരം ഗ്രാമഞ്ച ഗത്വാ തത്സർവ്വവൃത്താന്തം കഥയാമാസുഃ|

٣٥ 35 فَخَرَجَ النَّاسُ لِيَرَوْا مَا حَدَثَ، وَجَاءُوا إِلَى يَسُوعَ، فَوَجَدُوا الرَّجُلَ الَّذِي خَرَجَتْ مِنْهُ الشَّيَاطِينُ جَالِساً عِنْدَ قَدَمَيْ يَسُوعَ وَهُوَ لابِسٌ وَسَلِيمُ الْعَقْلِ. فَخَافُوا.

തതഃ കിം വൃത്തമ് ഏതദ്ദർശനാർഥം ലോകാ നിർഗത്യ യീശോഃ സമീപം യയുഃ, തം മാനുഷം ത്യക്തഭൂതം പരിഹിതവസ്ത്രം സ്വസ്ഥമാനുഷവദ് യീശോശ്ചരണസന്നിധൗ സൂപവിശന്തം വിലോക്യ ബിഭ്യുഃ|

٣٦ 36 وَأَخْبَرَهُمْ أَيْضاً الَّذِينَ شَاهَدُوا مَا حَدَثَ، كَيْفَ شُفِيَ الْمَسْكُونُ.

യേ ലോകാസ്തസ്യ ഭൂതഗ്രസ്തസ്യ സ്വാസ്ഥ്യകരണം ദദൃശുസ്തേ തേഭ്യഃ സർവ്വവൃത്താന്തം കഥയാമാസുഃ|

٣٧ 37 فَطَلَبَ جَمِيعُ أَهَالِي بَلْدَةِ الْجِرَاسِيِّينَ مِنْ يَسُوعَ أَنْ يَرْحَلَ عَنْهُمْ، لأَنَّ خَوْفاً عَظِيماً اسْتَوْلَى عَلَيْهِمْ. فَرَكِبَ الْقَارِبَ، وَرَجَعَ.

തദനന്തരം തസ്യ ഗിദേരീയപ്രദേശസ്യ ചതുർദിക്സ്ഥാ ബഹവോ ജനാ അതിത്രസ്താ വിനയേന തം ജഗദുഃ, ഭവാൻ അസ്മാകം നികടാദ് വ്രജതു തസ്മാത് സ നാവമാരുഹ്യ തതോ വ്യാഘുട്യ ജഗാമ|

٣٨ 38 وَأَمَّا الرَّجُلُ الَّذِي خَرَجَتْ مِنْهُ الشَّيَاطِينُ، فَتَوَسَّلَ إِلَيْهِ أَنْ يُرَافِقَهُ. وَلكِنَّهُ صَرَفَهُ قَائِلاً:

തദാനീം ത്യക്തഭൂതമനുജസ്തേന സഹ സ്ഥാതും പ്രാർഥയാഞ്ചക്രേ

٣٩ 39 «اِرْجِعْ إِلَى بَيْتِكَ، وَحَدِّثْ بِمَا عَمِلَهُ اللهُ بِكَ!» فَمَضَى سَائِراً فِي الْمَدِينَةِ كُلِّهَا، وَهُوَ يُنَادِي بِمَا عَمِلَهُ بِهِ يَسُوعُ.

കിന്തു തദർഥമ് ഈശ്വരഃ കീദൃങ്മഹാകർമ്മ കൃതവാൻ ഇതി നിവേശനം ഗത്വാ വിജ്ഞാപയ, യീശുഃ കഥാമേതാം കഥയിത്വാ തം വിസസർജ| തതഃ സ വ്രജിത്വാ യീശുസ്തദർഥം യന്മഹാകർമ്മ ചകാര തത് പുരസ്യ സർവ്വത്ര പ്രകാശയിതും പ്രാരേഭേ|

٤٠ 40 وَلَمَّا عَادَ يَسُوعُ، رَحَّبَ بِهِ الْجَمْعُ، لأَنَّهُمْ كَانُوا كُلُّهُمْ يَتَرَقَّبُونَ عَوْدَتَهُ.

അഥ യീശൗ പരാവൃത്യാഗതേ ലോകാസ്തം ആദരേണ ജഗൃഹു ര്യസ്മാത്തേ സർവ്വേ തമപേക്ഷാഞ്ചക്രിരേ|

٤١ 41 وَإذَا رَجُلٌ اسْمُهُ يَايِرُسُ، وَهُوَ رَئِيسٌ لِلْمَجْمَعِ، قَدْ جَاءَ وَانْطَرَحَ عِنْدَ قَدَمَيْ يَسُوعَ وَتَوَسَّلَ إِلَيْهِ أَنْ يُرَافِقَهُ إِلَى بَيْتِهِ،

തദനന്തരം യായീർനാമ്നോ ഭജനഗേഹസ്യൈകോധിപ ആഗത്യ യീശോശ്ചരണയോഃ പതിത്വാ സ്വനിവേശനാഗമനാർഥം തസ്മിൻ വിനയം ചകാര,

٤٢ 42 لأَنَّ لَهُ ابْنَةً وَحِيدَةً، عُمْرُهَا حَوَالَيْ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ سَنَةً، وَقَدْ أَشْرَفَتْ عَلَى الْمَوْتِ. وَفِيمَا هُوَ ذَاهِبٌ، كَانَتِ الْجُمُوعُ تَزْحَمُهُ.

യതസ്തസ്യ ദ്വാദശവർഷവയസ്കാ കന്യൈകാസീത് സാ മൃതകൽപാഭവത്| തതസ്തസ്യ ഗമനകാലേ മാർഗേ ലോകാനാം മഹാൻ സമാഗമോ ബഭൂവ|

٤٣ 43 وَكَانَتْ هُنَاكَ امْرَأَةٌ مُصَابَةٌ بِنَزِيفٍ دَمَوِيٍّ مُنْذُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ سَنَةً وَمَعَ أَنَّهَا كَانَتْ قَدْ أَنْفَقَتْ كُلَّ مَا تَمْلِكُهُ أَجْراً لِلأَطِبَّاءِ، فَلَمْ تَتَمَكَّنْ مِنَ الشِّفَاءِ عَلَى يَدِ أَحَدٍ.

ദ്വാദശവർഷാണി പ്രദരരോഗഗ്രസ്താ നാനാ വൈദ്യൈശ്ചികിത്സിതാ സർവ്വസ്വം വ്യയിത്വാപി സ്വാസ്ഥ്യം ന പ്രാപ്താ യാ യോഷിത് സാ യീശോഃ പശ്ചാദാഗത്യ തസ്യ വസ്ത്രഗ്രന്ഥിം പസ്പർശ|

٤٤ 44 فَتَقَدَّمَتْ إِلَى يَسُوعَ مِنْ خَلْفِهِ، وَلَمَسَتْ طَرَفَ رِدَائِهِ؛ وَفِي الْحَالِ تَوَقَّفَ نَزِيفُ دَمِهَا.

തസ്മാത് തത്ക്ഷണാത് തസ്യാ രക്തസ്രാവോ രുദ്ധഃ|

٤٥ 45 وَقَالَ يَسُوعُ: «مَنْ لَمَسَنِي؟» فَلَمَّا أَنْكَرَ الْجَمِيعُ ذَلِكَ، قَالَ بُطْرُسُ وَرِفَاقُهُ: «يَا سَيِّدُ، الْجُمُوعُ يُضَيِّقُونَ عَلَيْكَ وَيَزْحَمُونَكَ، وَتَسْأَلُ: مَنْ لَمَسَنِي؟»

തദാനീം യീശുരവദത് കേനാഹം സ്പൃഷ്ടഃ? തതോഽനേകൈരനങ്ഗീകൃതേ പിതരസ്തസ്യ സങ്ഗിനശ്ചാവദൻ, ഹേ ഗുരോ ലോകാ നികടസ്ഥാഃ സന്തസ്തവ ദേഹേ ഘർഷയന്തി, തഥാപി കേനാഹം സ്പൃഷ്ടഇതി ഭവാൻ കുതഃ പൃച്ഛതി?

٤٦ 46 فَقَالَ يَسُوعُ: «إِنَّ شَخْصاً مَا قَدْ لَمَسَنِي، لأَنِّي شَعَرْتُ بِأَنَّ قُوَّةً قَدْ خَرَجَتْ مِنِّي».

യീശുഃ കഥയാമാസ, കേനാപ്യഹം സ്പൃഷ്ടോ, യതോ മത്തഃ ശക്തി ർനിർഗതേതി മയാ നിശ്ചിതമജ്ഞായി|

٤٧ 47 فَلَمَّا رَأَتِ الْمَرْأَةُ أَنَّ أَمْرَهَا لَمْ يُكْتَمْ، تَقَدَّمَتْ مُرْتَجِفَةً، وَارْتَمَتْ أَمَامَهُ مُعْلِنَةً أَمَامَ جَمِيعِ النَّاسِ لأَيِّ سَبَبٍ لَمَسَتْهُ، وَكَيْفَ نَالَتِ الشِّفَاءَ فِي الْحَالِ.

തദാ സാ നാരീ സ്വയം ന ഗുപ്തേതി വിദിത്വാ കമ്പമാനാ സതീ തസ്യ സമ്മുഖേ പപാത; യേന നിമിത്തേന തം പസ്പർശ സ്പർശമാത്രാച്ച യേന പ്രകാരേണ സ്വസ്ഥാഭവത് തത് സർവ്വം തസ്യ സാക്ഷാദാചഖ്യൗ|

٤٨ 48 فَقَالَ لَهَا: «يَا ابْنَةُ، إِيْمَانُكِ قَدْ شَفَاكِ؛ اذْهَبِي بِسَلامٍ!»

തതഃ സ താം ജഗാദ ഹേ കന്യേ സുസ്ഥിരാ ഭവ, തവ വിശ്വാസസ്ത്വാം സ്വസ്ഥാമ് അകാർഷീത് ത്വം ക്ഷേമേണ യാഹി|

٤٩ 49 وَبَيْنَمَا كَانَ يَتَكَلَّمُ، جَاءَ رَجُلٌ مِنْ بَيْتِ رَئِيسِ الْمَجْمَعِ، يَقُولُ لَهُ: «ابْنَتُكَ مَاتَتِ. لَا تُتْعِبْ الْمُعَلِّمَ بَعْدُ!»

യീശോരേതദ്വാക്യവദനകാലേ തസ്യാധിപതേ ർനിവേശനാത് കശ്ചില്ലോക ആഗത്യ തം ബഭാഷേ, തവ കന്യാ മൃതാ ഗുരും മാ ക്ലിശാന|

٥٠ 50 وَإِذْ سَمِعَ يَسُوعُ ذلِكَ، كَلَّمَهُ قَائِلاً: «لا تَخَفْ، آمِنْ فَقَطْ، فَتَنْجُوَ ابْنَتُكَ!»

കിന്തു യീശുസ്തദാകർണ്യാധിപതിം വ്യാജഹാര, മാ ഭൈഷീഃ കേവലം വിശ്വസിഹി തസ്മാത് സാ ജീവിഷ്യതി|

٥١ 51 وَلَمَّا وَصَلَ إِلَى الْبَيْتِ، لَمْ يَدَعْ أَحَداً يَدْخُلُ مَعَهُ إِلّا بُطْرُسَ وَيُوحَنَّا وَيَعْقُوبَ وَأَبَا الْفَتَاةِ وَأُمَّهَا.

അഥ തസ്യ നിവേശനേ പ്രാപ്തേ സ പിതരം യോഹനം യാകൂബഞ്ച കന്യായാ മാതരം പിതരഞ്ച വിനാ, അന്യം കഞ്ചന പ്രവേഷ്ടും വാരയാമാസ|

٥٢ 52 وَكَانَ الْجَمِيعُ يَبْكُونَهَا وَيَنْدُبُونَهَا. فَقَالَ: «لا تَبْكُوا. إِنَّهَا لَمْ تَمُتْ، بَلْ هِيَ نَائِمَةٌ!»

അപരഞ്ച യേ രുദന്തി വിലപന്തി ച താൻ സർവ്വാൻ ജനാൻ ഉവാച, യൂയം മാ രോദിഷ്ട കന്യാ ന മൃതാ നിദ്രാതി|

٥٣ 53 فَضَحِكُوا مِنْهُ، لِعِلْمِهِمْ أَنَّهَا مَاتَتْ.

കിന്തു സാ നിശ്ചിതം മൃതേതി ജ്ഞാത്വാ തേ തമുപജഹസുഃ|

٥٤ 54 وَلكِنَّهُ، بَعْدَمَا أَخْرَجَهُمْ جَمِيعاً، أَمْسَكَ بِيَدِهَا، وَنَادَى قَائِلاً: «يَا صَبِيَّةُ، قُومِي!»

പശ്ചാത് സ സർവ്വാൻ ബഹിഃ കൃത്വാ കന്യായാഃ കരൗ ധൃത്വാജുഹുവേ, ഹേ കന്യേ ത്വമുത്തിഷ്ഠ,

٥٥ 55 فَعَادَتْ إِلَيْهَا رُوحُهَا، وَنَهَضَتْ فِي الْحَالِ. وَأَمَرَ أَنْ يُقَدَّمَ لَهَا طَعَامٌ.

തസ്മാത് തസ്യാഃ പ്രാണേഷു പുനരാഗതേഷു സാ തത്ക്ഷണാദ് ഉത്തസ്യൗ| തദാനീം തസ്യൈ കിഞ്ചിദ് ഭക്ഷ്യം ദാതുമ് ആദിദേശ|

٥٦ 56 فَدُهِشَ وَالِدَاهَا؛ وَلكِنَّهُ أَوْصَاهُمَا أَلّا يُخْبِرَا أَحَداً بِمَا جَرَى.

തതസ്തസ്യാഃ പിതരൗ വിസ്മയം ഗതൗ കിന്തു സ താവാദിദേശ ഘടനായാ ഏതസ്യാഃ കഥാം കസ്മൈചിദപി മാ കഥയതം|

Jesus Heals a Demoniac