لُوقا 13
| وَفِي ذلِكَ الْوَقْتِ عَيْنِهِ، حَضَرَ بَعْضُهُمْ وَأَخْبَرُوهُ عَنْ أَهْلِ الْجَليلِ الَّذِينَ قَتَلَهُمْ بِيلاطُسُ فَخَلَطَ دِمَاءَهُمْ بِدِمَاءِ ذَبَائِحِهِمْ. | ١ 1 |
അപരഞ്ച പീലാതോ യേഷാം ഗാലീലീയാനാം രക്താനി ബലീനാം രക്തൈഃ സഹാമിശ്രയത് തേഷാം ഗാലീലീയാനാം വൃത്താന്തം കതിപയജനാ ഉപസ്ഥാപ്യ യീശവേ കഥയാമാസുഃ|
| فَرَدَّ عَلَيْهِمْ قَائِلاً: «أَتَظُنُّونَ أَنَّ هَؤُلاءِ الْجَلِيلِيِّينَ كَانُوا خَاطِئِينَ أَكْثَرَ مِنْ أَهْلِ الْجَلِيلِ الْبَاقِينَ حَتَّى لاقَوْا هَذَا الْمَصِيرَ؟ | ٢ 2 |
തതഃ സ പ്രത്യുവാച തേഷാം ലോകാനാമ് ഏതാദൃശീ ദുർഗതി ർഘടിതാ തത്കാരണാദ് യൂയം കിമന്യേഭ്യോ ഗാലീലീയേഭ്യോപ്യധികപാപിനസ്താൻ ബോധധ്വേ?
| أَقُولُ لَكُمْ: لا، وَلكِنْ إِنْ لَمْ تَتُوبُوا أَنْتُمْ فَجَمِيعُكُمْ كَذَلِكَ تَهْلِكُونَ! | ٣ 3 |
യുഷ്മാനഹം വദാമി തഥാ ന കിന്തു മനഃസു ന പരാവർത്തിതേഷു യൂയമപി തഥാ നംക്ഷ്യഥ|
| أَمْ تَظُنُّونَ أَنَّ الثَّمَانِيَةَ عَشَرَ الَّذِينَ سَقَطَ عَلَيْهِمِ الْبُرْجُ فِي سِلْوَامَ فَقَتَلَهُمْ، كَانُوا مُذْنِبِينَ أَكْثَرَ مِنْ جَمِيعِ السَّاكِنِينَ فِي أُورُشَلِيمَ؟ | ٤ 4 |
അപരഞ്ച ശീലോഹനാമ്ന ഉച്ചഗൃഹസ്യ പതനാദ് യേഽഷ്ടാദശജനാ മൃതാസ്തേ യിരൂശാലമി നിവാസിസർവ്വലോകേഭ്യോഽധികാപരാധിനഃ കിം യൂയമിത്യം ബോധധ്വേ?
| أَقُولُ لَكُمْ: لا، وَلكِنْ إِنْ لَمْ تَتُوبُوا أَنْتُمْ فَجَمِيعُكُمْ كَذلِكَ تَهْلِكُونَ!» | ٥ 5 |
യുഷ്മാനഹം വദാമി തഥാ ന കിന്തു മനഃസു ന പരിവർത്തിതേഷു യൂയമപി തഥാ നംക്ഷ്യഥ|
| ثُمَّ ضَرَبَ هَذَا الْمَثَلَ: «كَانَ عِنْدَ أَحَدِهِمْ شَجَرَةُ تِينٍ مَغْرُوسَةٌ فِي كَرْمِهِ. فَجَاءَهَا طَلَباً لِلثَّمَرِ، فَمَا وَجَدَ شَيْئاً. | ٦ 6 |
അനന്തരം സ ഇമാം ദൃഷ്ടാന്തകഥാമകഥയദ് ഏകോ ജനോ ദ്രാക്ഷാക്ഷേത്രമധ്യ ഏകമുഡുമ്ബരവൃക്ഷം രോപിതവാൻ| പശ്ചാത് സ ആഗത്യ തസ്മിൻ ഫലാനി ഗവേഷയാമാസ,
| فَقَالَ لِلْمُزَارِعِ: هذِهِ ثَلاثُ سِنِينَ وَأَنَا أَقْصِدُ هذِهِ التِّيِنَةَ طَلَباً لِلثَّمَرِ فَلا أَجِدُ شَيْئاً: اقْطَعْهَا، لِمَاذَا نَتْرُكُهَا تُعَطِّلُ الأَرْضَ؟ | ٧ 7 |
കിന്തു ഫലാപ്രാപ്തേഃ കാരണാദ് ഉദ്യാനകാരം ഭൃത്യം ജഗാദ, പശ്യ വത്സരത്രയം യാവദാഗത്യ ഏതസ്മിന്നുഡുമ്ബരതരൗ ക്ഷലാന്യന്വിച്ഛാമി, കിന്തു നൈകമപി പ്രപ്നോമി തരുരയം കുതോ വൃഥാ സ്ഥാനം വ്യാപ്യ തിഷ്ഠതി? ഏനം ഛിന്ധി|
| وَلكِنَّ الْمُزَارِعَ أَجَابَهُ قَائِلاً: يَا سَيِّدُ اتْرُكْهَا هذِهِ السَّنَةَ أَيْضاً، حَتَّى أَنْقُبَ التُّرْبَةَ مِنْ حَوْلِهَا وَأَضَعَ سَمَاداً. | ٨ 8 |
തതോ ഭൃത്യഃ പ്രത്യുവാച, ഹേ പ്രഭോ പുനർവർഷമേകം സ്ഥാതുമ് ആദിശ; ഏതസ്യ മൂലസ്യ ചതുർദിക്ഷു ഖനിത്വാഹമ് ആലവാലം സ്ഥാപയാമി|
| فَلَعَلَّهَا تُنْتِجُ ثَمَراً! وَإلَّا، فَبَعْدَ ذَلِكَ تَقْطَعُهَا!» | ٩ 9 |
തതഃ ഫലിതും ശക്നോതി യദി ന ഫലതി തർഹി പശ്ചാത് ഛേത്സ്യസി|
| وَكَانَ يُعَلِّمُ فِي أَحَدِ الْمَجَامِعِ ذَاتَ سَبْتٍ. | ١٠ 10 |
അഥ വിശ്രാമവാരേ ഭജനഗേഹേ യീശുരുപദിശതി
| وَإذَا هُنَاكَ امْرَأَةٌ كَانَ قَدْ سَكَنَهَا رُوحٌ فَأَمْرَضَهَا طِيلَةَ ثَمَانِي عَشْرَةَ سَنَةً. وَكَانَتْ حَدْبَاءَ لَا تَقْدِرُ أَنْ تَنْتَصِبَ أَبَداً. | ١١ 11 |
തസ്മിത് സമയേ ഭൂതഗ്രസ്തത്വാത് കുബ്ജീഭൂയാഷ്ടാദശവർഷാണി യാവത് കേനാപ്യുപായേന ഋജു ർഭവിതും ന ശക്നോതി യാ ദുർബ്ബലാ സ്ത്രീ,
| فَلَمَّا رَآهَا يَسُوعُ، دَعَاهَا، وَقَالَ لَهَا: «يَا امْرَأَةُ، أَنْتِ فِي حِلٍّ مِنْ دَائِكِ!» | ١٢ 12 |
താം തത്രോപസ്ഥിതാം വിലോക്യ യീശുസ്താമാഹൂയ കഥിതവാൻ ഹേ നാരി തവ ദൗർബ്ബല്യാത് ത്വം മുക്താ ഭവ|
| وَوَضَعَ يَدَيْهِ عَلَيْهَا، فَعَادَتْ مُسْتَقِيمَةً فِي الْحَالِ، وَمَجَّدَتِ اللهَ! | ١٣ 13 |
തതഃ പരം തസ്യാ ഗാത്രേ ഹസ്താർപണമാത്രാത് സാ ഋജുർഭൂത്വേശ്വരസ്യ ധന്യവാദം കർത്തുമാരേഭേ|
| إِلّا أَنَّ رَئِيسَ الْمَجْمَعِ، وَقَدْ ثَارَ غَضَبُهُ لأَنَّ يَسُوعَ شَفَى فِي السَّبْتِ، قَالَ لِلْجَمْعِ: «فِي الأُسْبُوعِ سِتَّةُ أَيَّامٍ يُسْمَحُ فِيهَا بِالْعَمَلِ. فَفِي هذِهِ الأَيَّامِ تَعَالَوْا وَاسْتَشْفُوا، لَا فِي يَوْمِ السَّبْتِ!» | ١٤ 14 |
കിന്തു വിശ്രാമവാരേ യീശുനാ തസ്യാഃ സ്വാസ്ഥ്യകരണാദ് ഭജനഗേഹസ്യാധിപതിഃ പ്രകുപ്യ ലോകാൻ ഉവാച, ഷട്സു ദിനേഷു ലോകൈഃ കർമ്മ കർത്തവ്യം തസ്മാദ്ധേതോഃ സ്വാസ്ഥ്യാർഥം തേഷു ദിനേഷു ആഗച്ഛത, വിശ്രാമവാരേ മാഗച്ഛത|
| فَرَدَّ عَلَيْهِ الرَّبُّ قَائِلاً: «يَا مُنَافِقُونَ! أَلّا يَحُلُّ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْكُمْ يَوْمَ السَّبْتِ رِبَاطَ ثَوْرِهِ أَوْ حِمَارِهِ مِنَ الْمِذْوَدِ وَيَذْهَبُ بِهِ فَيَسْقِيهِ! | ١٥ 15 |
തദാ പഭുഃ പ്രത്യുവാച രേ കപടിനോ യുഷ്മാകമ് ഏകൈകോ ജനോ വിശ്രാമവാരേ സ്വീയം സ്വീയം വൃഷഭം ഗർദഭം വാ ബന്ധനാന്മോചയിത്വാ ജലം പായയിതും കിം ന നയതി?
| وَأَمَّا هذِهِ الْمَرْأَةُ، وَهِيَ ابْنَةٌ لإِبْرَاهِيمَ قَدْ رَبَطَهَا الشَّيْطَانُ طِيلَةَ ثَمَانِي عَشْرَةَ سَنَةً، أَفَمَا كَانَ يَجِبُ أَنْ تُحَلَّ مِنْ هَذَا الرِّبَاطِ فِي يَوْمِ السَّبْتِ؟» | ١٦ 16 |
തർഹ്യാഷ്ടാദശവത്സരാൻ യാവത് ശൈതാനാ ബദ്ധാ ഇബ്രാഹീമഃ സന്തതിരിയം നാരീ കിം വിശ്രാമവാരേ ന മോചയിതവ്യാ?
| وَإِذْ قَالَ هَذَا، خَجِلَ جَمِيعُ مُعَارِضِيهِ، وَفَرِحَ الْجَمْعُ كُلُّهُ بِجَمِيعِ الأَعْمَالِ الْمَجِيدَةِ الَّتِي كَانَ يُجْرِيهَا. | ١٧ 17 |
ഏഷു വാക്യേഷു കഥിതേഷു തസ്യ വിപക്ഷാഃ സലജ്ജാ ജാതാഃ കിന്തു തേന കൃതസർവ്വമഹാകർമ്മകാരണാത് ലോകനിവഹഃ സാനന്ദോഽഭവത്|
| وَقَالَ الرَّبُّ: «مَاذَا يُشْبِهُ مَلَكُوتُ اللهِ؟ وَبِمَاذَا أُشَبِّهُهُ؟ | ١٨ 18 |
അനന്തരം സോവദദ് ഈശ്വരസ്യ രാജ്യം കസ്യ സദൃശം? കേന തദുപമാസ്യാമി?
| إِنَّهُ يُشْبِهُ بِزْرَةَ خَرْدَلٍ أَخَذَهَا إِنْسَانٌ وَأَلْقَاهَا فِي بُسْتَانِهِ، فَنَبَتَتْ وَصَارَتْ شَجَرَةً عَظِيمَةً، وَتَآوَتْ طُيُورُ السَّمَاءِ فِي أَغْصَانِهَا». | ١٩ 19 |
യത് സർഷപബീജം ഗൃഹീത്വാ കശ്ചിജ്ജന ഉദ്യാന ഉപ്തവാൻ തദ് ബീജമങ്കുരിതം സത് മഹാവൃക്ഷോഽജായത, തതസ്തസ്യ ശാഖാസു വിഹായസീയവിഹഗാ ആഗത്യ ന്യൂഷുഃ, തദ്രാജ്യം താദൃശേന സർഷപബീജേന തുല്യം|
| وَقَالَ أَيْضاً: «بِمَاذَا أُشَبِّهُ مَلَكُوتَ اللهِ؟ | ٢٠ 20 |
പുനഃ കഥയാമാസ, ഈശ്വരസ്യ രാജ്യം കസ്യ സദൃശം വദിഷ്യാമി? യത് കിണ്വം കാചിത് സ്ത്രീ ഗൃഹീത്വാ ദ്രോണത്രയപരിമിതഗോധൂമചൂർണേഷു സ്ഥാപയാമാസ,
| إِنَّهُ يُشْبِهُ خَمِيرَةً أَخَذَتْهَا امْرَأَةٌ وَأَخْفَتْهَا فِي ثَلاثَةِ مَقَادِيرَ مِنَ الدَّقِيقِ حَتَّى اخْتَمَرَ الْعَجِينُ كُلُّهُ!» | ٢١ 21 |
തതഃ ക്രമേണ തത് സർവ്വഗോധൂമചൂർണം വ്യാപ്നോതി, തസ്യ കിണ്വസ്യ തുല്യമ് ഈശ്വരസ്യ രാജ്യം|
| وَاجْتَازَ فِي الْمُدُنِ وَالْقُرَى وَاحِدَةً بَعْدَ الأُخْرَى، يُعَلِّمُ فِيهَا وَهُوَ مُسَافِرٌ إِلَى أُورُشَلِيمَ. | ٢٢ 22 |
തതഃ സ യിരൂശാലമ്നഗരം പ്രതി യാത്രാം കൃത്വാ നഗരേ നഗരേ ഗ്രാമേ ഗ്രാമേ സമുപദിശൻ ജഗാമ|
| وَسَأَلَهُ أَحَدُهُمْ: «يَا سَيِّدُ، أَقَلِيلٌ عَدَدُ الَّذِينَ سَيَخْلُصُونَ؟» وَلكِنَّهُ قَالَ لِلْجَمِيعِ: | ٢٣ 23 |
തദാ കശ്ചിജ്ജനസ്തം പപ്രച്ഛ, ഹേ പ്രഭോ കിം കേവലമ് അൽപേ ലോകാഃ പരിത്രാസ്യന്തേ?
| «ابْذِلُوا الْجَهْدَ لِلدُّخُولِ مِنَ الْبَابِ الضَّيِّقِ، فَإِنِّي أَقُولُ لَكُمْ إِنَّ كَثِيرِينَ سَيَسْعَوْنَ إِلَى الدُّخُولِ، وَلا يَقْدِرُونَ. | ٢٤ 24 |
തതഃ സ ലോകാൻ ഉവാച, സംകീർണദ്വാരേണ പ്രവേഷ്ടും യതഘ്വം, യതോഹം യുഷ്മാൻ വദാമി, ബഹവഃ പ്രവേഷ്ടും ചേഷ്ടിഷ്യന്തേ കിന്തു ന ശക്ഷ്യന്തി|
| فَمِنْ بَعْدِ مَا يَكُونُ رَبُّ الْبَيْتِ قَدْ قَامَ وَأَغْلَقَ الْبَابَ، وَتَبْدَأُونَ بِالْوُقُوفِ خَارِجاً تَقْرَعُونَ الْبَابَ قَائِلِينَ: يَا رَبُّ افْتَحْ لَنَا! فَيُجِيبُكُمْ قَائِلاً: لَا أَعْرِفُ مِنْ أَيْنَ أَنْتُمْ! | ٢٥ 25 |
ഗൃഹപതിനോത്ഥായ ദ്വാരേ രുദ്ധേ സതി യദി യൂയം ബഹിഃ സ്ഥിത്വാ ദ്വാരമാഹത്യ വദഥ, ഹേ പ്രഭോ ഹേ പ്രഭോ അസ്മത്കാരണാദ് ദ്വാരം മോചയതു, തതഃ സ ഇതി പ്രതിവക്ഷ്യതി, യൂയം കുത്രത്യാ ലോകാ ഇത്യഹം ന ജാനാമി|
| عِنْدَئِذٍ تَبْدَأُونَ تَقُولُونَ: أَكَلْنَا وَشَرِبْنَا بِحُضُورِكَ، وَعَلَّمْتَ فِي شَوَارِعِنَا! | ٢٦ 26 |
തദാ യൂയം വദിഷ്യഥ, തവ സാക്ഷാദ് വയം ഭേജനം പാനഞ്ച കൃതവന്തഃ, ത്വഞ്ചാസ്മാകം നഗരസ്യ പഥി സമുപദിഷ്ടവാൻ|
| وَسَوْفَ يَقُولُ: أَقُولُ لَكُمْ، لَا أَعْرِفُ مِنْ أَيْنَ أَنْتُمْ؛ اغْرُبُوا مِنْ أَمَامِي يَا جَمِيعَ فَاعِلِي الإِثْمِ! | ٢٧ 27 |
കിന്തു സ വക്ഷ്യതി, യുഷ്മാനഹം വദാമി, യൂയം കുത്രത്യാ ലോകാ ഇത്യഹം ന ജാനാമി; ഹേ ദുരാചാരിണോ യൂയം മത്തോ ദൂരീഭവത|
| هُنَاكَ سَيَكُونُ الْبُكَاءُ وَصَرِيرُ الأَسْنَانِ، عِنْدَمَا تَرَوْنَ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَجَمِيعَ الأَنْبِيَاءِ فِي مَلَكُوتِ اللهِ وَأَنْتُمْ مَطْرُوحُونَ خَارِجاً. | ٢٨ 28 |
തദാ ഇബ്രാഹീമം ഇസ്ഹാകം യാകൂബഞ്ച സർവ്വഭവിഷ്യദ്വാദിനശ്ച ഈശ്വരസ്യ രാജ്യം പ്രാപ്താൻ സ്വാംശ്ച ബഹിഷ്കൃതാൻ ദൃഷ്ട്വാ യൂയം രോദനം ദന്തൈർദന്തഘർഷണഞ്ച കരിഷ്യഥ|
| وَسَيَأْتِي أُنَاسٌ مِنَ الشَّرْقِ وَالْغَرْبِ، وَمِنَ الشِّمَالِ وَالْجَنُوبِ، وَيَتَّكِئُونَ فِي مَلَكُوتِ اللهِ. | ٢٩ 29 |
അപരഞ്ച പൂർവ്വപശ്ചിമദക്ഷിണോത്തരദിഗ്ഭ്യോ ലോകാ ആഗത്യ ഈശ്വരസ്യ രാജ്യേ നിവത്സ്യന്തി|
| فَإِذاً آخِرُونَ يَصِيرُونَ أَوَّلِينَ، وَأَوَّلُونَ يَصِيرُونَ آخِرِينَ». | ٣٠ 30 |
പശ്യതേത്ഥം ശേഷീയാ ലോകാ അഗ്രാ ഭവിഷ്യന്തി, അഗ്രീയാ ലോകാശ്ച ശേഷാ ഭവിഷ്യന്തി|
| فِي تِلْكَ السَّاعَةِ نَفْسِهَا، تَقَدَّمَ إِلَيْهِ بَعْضُ الْفَرِّيسِيِّينَ، قَائِلِينَ لَهُ: «انْجُ بِنَفْسِكَ! اهْرُبْ مِنْ هُنَا، فَإِنَّ هِيرُودُسَ عَازِمٌ عَلَى قَتْلِكَ». | ٣١ 31 |
അപരഞ്ച തസ്മിൻ ദിനേ കിയന്തഃ ഫിരൂശിന ആഗത്യ യീശും പ്രോചുഃ, ബഹിർഗച്ഛ, സ്ഥാനാദസ്മാത് പ്രസ്ഥാനം കുരു, ഹേരോദ് ത്വാം ജിഘാംസതി|
| فَقَالَ لَهُمْ: «اذْهَبُوا، قُولُوا لِهَذَا الثَّعْلَبِ: هَا أَنَا أَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ وَأَشْفِي الْمَرْضَى الْيَوْمَ وَغَداً. وَفِي الْيَوْمِ الثَّالِثِ يَتِمُّ بِي كُلُّ شَيْءٍ. | ٣٢ 32 |
തതഃ സ പ്രത്യവോചത് പശ്യതാദ്യ ശ്വശ്ച ഭൂതാൻ വിഹാപ്യ രോഗിണോഽരോഗിണഃ കൃത്വാ തൃതീയേഹ്നി സേത്സ്യാമി, കഥാമേതാം യൂയമിത്വാ തം ഭൂരിമായം വദത|
| وَلكِنْ لابُدَّ أَنْ أُكَمِّلَ مَسِيرَتِي الْيَوْمَ وَغَداً وَمَا بَعْدَهُمَا، لأَنَّهُ لَا يُمْكِنُ أَنْ يَهْلِكَ نَبِيٌّ إِلّا فِي أُورُشَلِيمَ! | ٣٣ 33 |
തത്രാപ്യദ്യ ശ്വഃ പരശ്വശ്ച മയാ ഗമനാഗമനേ കർത്തവ്യേ, യതോ ഹേതോ ര്യിരൂശാലമോ ബഹിഃ കുത്രാപി കോപി ഭവിഷ്യദ്വാദീ ന ഘാനിഷ്യതേ|
| يَا أُورُشَلِيمُ، يَا أُورُشَلِيمُ، يَا قَاتِلَةَ الأَنْبِيَاءِ وَرَاجِمَةَ الْمُرْسَلِينَ إِلَيْهَا؛ كَمْ مَرَّةٍ أَرَدْتُ أَنْ أَجْمَعَ أَوْلادَكِ مَعاً كَمَا تَجْمَعُ الدَّجَاجَةُ فِرَاخَهَا تَحْتَ جَنَاحَيْهَا، وَلكِنَّكُمْ لَمْ تُرِيدُوا! | ٣٤ 34 |
ഹേ യിരൂശാലമ് ഹേ യിരൂശാലമ് ത്വം ഭവിഷ്യദ്വാദിനോ ഹംസി തവാന്തികേ പ്രേരിതാൻ പ്രസ്തരൈർമാരയസി ച, യഥാ കുക്കുടീ നിജപക്ഷാധഃ സ്വശാവകാൻ സംഗൃഹ്ലാതി, തഥാഹമപി തവ ശിശൂൻ സംഗ്രഹീതും കതിവാരാൻ ഐച്ഛം കിന്തു ത്വം നൈച്ഛഃ|
| هَا إِنَّ بَيْتَكُمْ يُتْرَكُ لَكُمْ خَرَاباً! وَأَقُولُ لَكُمْ: إِنَّكُمْ لَنْ تَرَوْنِي أَبَداً، حَتَّى يَأْتِيَ وَقْتٌ تَقُولُونَ فِيهِ: مُبَارَكٌ الآتِي بِاسْمِ الرَّبِّ!» | ٣٥ 35 |
പശ്യത യുഷ്മാകം വാസസ്ഥാനാനി പ്രോച്ഛിദ്യമാനാനി പരിത്യക്താനി ച ഭവിഷ്യന്തി; യുഷ്മാനഹം യഥാർഥം വദാമി, യഃ പ്രഭോ ർനാമ്നാഗച്ഛതി സ ധന്യ ഇതി വാചം യാവത്കാലം ന വദിഷ്യഥ, താവത്കാലം യൂയം മാം ന ദ്രക്ഷ്യഥ|
