لُوقا 11
| وَكَانَ يُصَلِّي فِي أَحَدِ الأَمَاكِنِ، فَلَمَّا انْتَهَى، قَالَ لَهُ أَحَدُ تَلامِيذِهِ: «يَا رَبُّ، عَلِّمْنَا أَنْ نُصَلِّيَ كَمَا عَلَّمَ يُوحَنَّا تَلامِيذَهُ». | ١ 1 |
അനന്തരം സ കസ്മിംശ്ചിത് സ്ഥാനേ പ്രാർഥയത തത്സമാപ്തൗ സത്യാം തസ്യൈകഃ ശിഷ്യസ്തം ജഗാദ ഹേ പ്രഭോ യോഹൻ യഥാ സ്വശിഷ്യാൻ പ്രാർഥയിതുമ് ഉപദിഷ്ടവാൻ തഥാ ഭവാനപ്യസ്മാൻ ഉപദിശതു|
| فَقَالَ لَهُمْ: «عِنْدَمَا تُصَلُّونَ، قُولُوا: أَبَانَا الَّذِي فِي السَّمَاوَاتِ! لِيَتَقَدَّسِ اسْمُكَ، لِيَأْتِ مَلَكُوتُكَ. لِتَكُنْ مَشِيئَتُكَ كَمَا فِي السَّمَاءِ كَذلِكَ عَلَى الأَرْضِ. | ٢ 2 |
തസ്മാത് സ കഥയാമാസ, പ്രാർഥനകാലേ യൂയമ് ഇത്ഥം കഥയധ്വം, ഹേ അസ്മാകം സ്വർഗസ്ഥപിതസ്തവ നാമ പൂജ്യം ഭവതു; തവ രാജത്വം ഭവതു; സ്വർഗേ യഥാ തഥാ പൃഥിവ്യാമപി തവേച്ഛയാ സർവ്വം ഭവതു|
| خُبْزَنَا كَفَافَنَا أَعْطِنَا كُلَّ يَوْمٍ؛ | ٣ 3 |
പ്രത്യഹമ് അസ്മാകം പ്രയോജനീയം ഭോജ്യം ദേഹി|
| وَاغْفِرْ لَنَا خَطَايَانَا، لأَنَّنَا نَحْنُ أَيْضاً نَغْفِرُ لِكُلِّ مَنْ يُذْنِبُ إِلَيْنَا؛ وَلا تُدْخِلْنَا فِي تَجْرِبَةٍ لكِنْ نَجِّنَا مِنَ الشِّرِّيرِ!» | ٤ 4 |
യഥാ വയം സർവ്വാൻ അപരാധിനഃ ക്ഷമാമഹേ തഥാ ത്വമപി പാപാന്യസ്മാകം ക്ഷമസ്വ| അസ്മാൻ പരീക്ഷാം മാനയ കിന്തു പാപാത്മനോ രക്ഷ|
| ثُمَّ قَالَ لَهُمْ: «مَنْ مِنْكُمْ يَكُونُ لَهُ صَدِيقٌ، فَيَذْهَبُ إِلَيْهِ فِي مُنْتَصَفِ اللَّيْلِ وَيَقُولُ لَهُ: يَا صَدِيقِي، أَقْرِضْنِي ثَلاثَةَ أَرْغِفَةٍ، | ٥ 5 |
പശ്ചാത് സോപരമപി കഥിതവാൻ യദി യുഷ്മാകം കസ്യചിദ് ബന്ധുസ്തിഷ്ഠതി നിശീഥേ ച തസ്യ സമീപം സ ഗത്വാ വദതി,
| فَقَدْ جَاءَنِي صَدِيقٌ مِنْ سَفَرٍ، وَلَيْسَ عِنْدِي مَا أُقَدِّمُ لَهُ! | ٦ 6 |
ഹേ ബന്ധോ പഥിക ഏകോ ബന്ധു ർമമ നിവേശനമ് ആയാതഃ കിന്തു തസ്യാതിഥ്യം കർത്തും മമാന്തികേ കിമപി നാസ്തി, അതഏവ പൂപത്രയം മഹ്യമ് ഋണം ദേഹി;
| لكِنَّ صَدِيقَهُ يُجِيبُهُ مِنَ الدَّاخِلِ: لَا تُزْعِجْنِي! فَقَدْ أَقْفَلْتُ الْبَابَ، وَهَا أَنَا وَأَوْلادِي فِي الْفِرَاشِ. لَا أَقْدِرُ أَنْ أَقُومَ وَأُعْطِيَكَ! | ٧ 7 |
തദാ സ യദി ഗൃഹമധ്യാത് പ്രതിവദതി മാം മാ ക്ലിശാന, ഇദാനീം ദ്വാരം രുദ്ധം ശയനേ മയാ സഹ ബാലകാശ്ച തിഷ്ഠന്തി തുഭ്യം ദാതുമ് ഉത്ഥാതും ന ശക്നോമി,
| أَقُولُ لَكُمْ: إِنْ كَانَ لَا يَقُومُ وَيُعْطِيهِ لأَنَّهُ صَدِيقُهُ، فَلابُدَّ أَنْ يَقُومَ وَيُعْطِيَهُ قَدْرَ مَا يَحْتَاجُ إِلَيْهِ، لأَنَّهُ أَلَحَّ فِي الطَّلَبِ. | ٨ 8 |
തർഹി യുഷ്മാനഹം വദാമി, സ യദി മിത്രതയാ തസ്മൈ കിമപി ദാതും നോത്തിഷ്ഠതി തഥാപി വാരം വാരം പ്രാർഥനാത ഉത്ഥാപിതഃ സൻ യസ്മിൻ തസ്യ പ്രയോജനം തദേവ ദാസ്യതി|
| فَإِنِّي أَقُولُ لَكُمْ: اسْأَلُوا، تُعْطَوْا؛ اطْلُبُوا، تَجِدُوا؛ اقْرَعُوا، يُفْتَحْ لَكُمْ: | ٩ 9 |
അതഃ കാരണാത് കഥയാമി, യാചധ്വം തതോ യുഷ്മഭ്യം ദാസ്യതേ, മൃഗയധ്വം തത ഉദ്ദേശം പ്രാപ്സ്യഥ, ദ്വാരമ് ആഹത തതോ യുഷ്മഭ്യം ദ്വാരം മോക്ഷ്യതേ|
| فَإِنَّ كُلَّ مَنْ يَسْأَلْ يَنَلْ، وَمَنْ يَسْعَ يَجِدْ، وَمَنْ يَقْرَعْ يُفْتَحْ لَهُ. | ١٠ 10 |
യോ യാചതേ സ പ്രാപ്നോതി, യോ മൃഗയതേ സ ഏവോദ്ദേശം പ്രാപ്നോതി, യോ ദ്വാരമ് ആഹന്തി തദർഥം ദ്വാരം മോച്യതേ|
| فَأَيُّ أَبٍ مِنْكُمْ يَطْلُبُ مِنْهُ ابْنُهُ خُبْزاً فَيُعْطِيهِ حَجَراً؟ أَوْ يَطْلُبُ سَمَكَةً فَيُعْطِيهِ بَدَلَ السَّمَكَةِ حَيَّةً؟ | ١١ 11 |
പുത്രേണ പൂപേ യാചിതേ തസ്മൈ പാഷാണം ദദാതി വാ മത്സ്യേ യാചിതേ തസ്മൈ സർപം ദദാതി
| أَوْ يَطْلُبُ بَيْضَةً، فَيُعْطِيهِ عَقْرَباً؟ | ١٢ 12 |
വാ അണ്ഡേ യാചിതേ തസ്മൈ വൃശ്ചികം ദദാതി യുഷ്മാകം മധ്യേ ക ഏതാദൃശഃ പിതാസ്തേ?
| فَإِنْ كُنْتُمْ، أَنْتُمُ الأَشْرَارُ، تَعْرِفُونَ أَنْ تُعْطُوا أَوْلادَكُمْ عَطَايَا جَيِّدَةً، فَكَمْ بِالأَحْرَى الآبُ، الَّذِي مِنَ السَّمَاءِ يَهَبُ الرُّوحَ الْقُدُسَ لِمَنْ يَسْأَلُونَهُ؟» | ١٣ 13 |
തസ്മാദേവ യൂയമഭദ്രാ അപി യദി സ്വസ്വബാലകേഭ്യ ഉത്തമാനി ദ്രവ്യാണി ദാതും ജാനീഥ തർഹ്യസ്മാകം സ്വർഗസ്ഥഃ പിതാ നിജയാചകേഭ്യഃ കിം പവിത്രമ് ആത്മാനം ന ദാസ്യതി?
| وَكَانَ يَطْرُدُ شَيْطَاناً (مِن رَجُلٍ) كَانَ ذلِكَ الشَّيْطَانُ قَدْ أَخْرَسَهُ. فَلَمَّا طُرِدَ الشَّيْطَانُ، نَطَقَ الأَخْرَسُ. فَتَعَجَّبَتِ الجُمُوعُ. | ١٤ 14 |
അനന്തരം യീശുനാ കസ്മാച്ചിദ് ഏകസ്മിൻ മൂകഭൂതേ ത്യാജിതേ സതി സ ഭൂതത്യക്തോ മാനുഷോ വാക്യം വക്തുമ് ആരേഭേ; തതോ ലോകാഃ സകലാ ആശ്ചര്യ്യം മേനിരേ|
| وَلكِنَّ بَعْضاً مِنْهُمْ قَالُوا: «إِنَّمَا يَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ بِبَعْلَزَبُولَ رَئِيسِ الشَّيَاطِينِ». | ١٥ 15 |
കിന്തു തേഷാം കേചിദൂചു ർജനോയം ബാലസിബൂബാ അർഥാദ് ഭൂതരാജേന ഭൂതാൻ ത്യാജയതി|
| وَطَلَبَ مِنْهُ آخَرُونَ، لِيُجَرِّبُوهُ، مُعْجِزَةً مِنَ السَّمَاءِ. | ١٦ 16 |
തം പരീക്ഷിതും കേചിദ് ആകാശീയമ് ഏകം ചിഹ്നം ദർശയിതും തം പ്രാർഥയാഞ്ചക്രിരേ|
| وَلكِنَّهُ عَلِمَ أَفْكَارَهُمْ وَقَالَ لَهُمْ: «كُلُّ مَمْلَكَةٍ تَنْقَسِمُ عَلَى ذَاتِهَا تَخْرَبُ، وَكُلُّ بَيْتٍ (يَنْقَسِمُ) عَلَى بَيْتٍ يَسْقُطُ. | ١٧ 17 |
തദാ സ തേഷാം മനഃകൽപനാം ജ്ഞാത്വാ കഥയാമാസ, കസ്യചിദ് രാജ്യസ്യ ലോകാ യദി പരസ്പരം വിരുന്ധന്തി തർഹി തദ് രാജ്യമ് നശ്യതി; കേചിദ് ഗൃഹസ്ഥാ യദി പരസ്പരം വിരുന്ധന്തി തർഹി തേപി നശ്യന്തി|
| فَإِنْ كَانَ الشَّيْطَانُ كَذلِكَ قَدِ انْقَسَمَ عَلَى ذَاتِهِ، فَكَيْفَ تَصْمُدُ مَمْلَكَتُهُ؟ فَقَدْ قُلْتُمْ إِنِّي أَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ بِبَعْلَزَبُولَ. | ١٨ 18 |
തഥൈവ ശൈതാനപി സ്വലോകാൻ യദി വിരുണദ്ധി തദാ തസ്യ രാജ്യം കഥം സ്ഥാസ്യതി? ബാലസിബൂബാഹം ഭൂതാൻ ത്യാജയാമി യൂയമിതി വദഥ|
| وَلكِنْ، إِنْ كُنْتُ أَنَا أَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ بِبَعْلَزَبُولَ، فَأَبْنَاؤُكُمْ بِمَنْ يَطْرُدُونَهُمْ؟ لِذلِكَ هُمْ يَحْكُمُونَ عَلَيْكُمْ. | ١٩ 19 |
യദ്യഹം ബാലസിബൂബാ ഭൂതാൻ ത്യാജയാമി തർഹി യുഷ്മാകം സന്താനാഃ കേന ത്യാജയന്തി? തസ്മാത് തഏവ കഥായാ ഏതസ്യാ വിചാരയിതാരോ ഭവിഷ്യന്തി|
| أَمَّا إِذَا كُنْتُ أَطْرُدُ الشَّيَاطِينَ بِإِصْبَعِ اللهِ، فَقَدْ أَقْبَلَ عَلَيْكُمْ مَلَكُوتُ اللهِ. | ٢٠ 20 |
കിന്തു യദ്യഹമ് ഈശ്വരസ്യ പരാക്രമേണ ഭൂതാൻ ത്യാജയാമി തർഹി യുഷ്മാകം നികടമ് ഈശ്വരസ്യ രാജ്യമവശ്യമ് ഉപതിഷ്ഠതി|
| عِنْدَمَا يَحْرُسُ الْقَوِيُّ بَيْتَهُ وَهُوَ بِكَامِلِ سِلاحِهِ، تَكُونُ أَمْتِعَتُهُ فِي مَأْمَنٍ. | ٢١ 21 |
ബലവാൻ പുമാൻ സുസജ്ജമാനോ യതികാലം നിജാട്ടാലികാം രക്ഷതി തതികാലം തസ്യ ദ്രവ്യം നിരുപദ്രവം തിഷ്ഠതി|
| وَلكِنْ عِنْدَمَا يَغْزُوهُ مَنْ هُوَ أَقْوَى مِنْهُ فَيَغْلِبُهُ، فَإِنَّهُ يُجَرِّدُهُ مِنْ كَامِلِ سِلاحِهِ الَّذِي اعْتَمَدَ عَلَيْهِ، ثُمَّ يُوَزِّعُ غَنَائِمَهُ. | ٢٢ 22 |
കിന്തു തസ്മാദ് അധികബലഃ കശ്ചിദാഗത്യ യദി തം ജയതി തർഹി യേഷു ശസ്ത്രാസ്ത്രേഷു തസ്യ വിശ്വാസ ആസീത് താനി സർവ്വാണി ഹൃത്വാ തസ്യ ദ്രവ്യാണി ഗൃഹ്ലാതി|
| مَنْ لَيْسَ مَعِي، فَهُوَ ضِدِّي؛ وَمَنْ لَا يَجْمَعُ مَعِي، فَهُوَ يُفَرِّقُ. | ٢٣ 23 |
അതഃ കാരണാദ് യോ മമ സപക്ഷോ ന സ വിപക്ഷഃ, യോ മയാ സഹ ന സംഗൃഹ്ലാതി സ വികിരതി|
| بَعْدَ أَنْ يَخْرُجَ الرُّوحُ النَّجِسُ مِنَ الإِنْسَانِ، يَهِيمُ فِي الأَمَاكِنِ الْقَاحِلَةِ طَلَباً لِلرَّاحَةِ، وَإِذْ لَا يَجِدُ، يَقُولُ: سَأَرْجِعُ إِلَى بَيْتِي الَّذِي غَادَرْتُهُ! | ٢٤ 24 |
അപരഞ്ച അമേധ്യഭൂതോ മാനുഷസ്യാന്തർനിർഗത്യ ശുഷ്കസ്ഥാനേ ഭ്രാന്ത്വാ വിശ്രാമം മൃഗയതേ കിന്തു ന പ്രാപ്യ വദതി മമ യസ്മാദ് ഗൃഹാദ് ആഗതോഹം പുനസ്തദ് ഗൃഹം പരാവൃത്യ യാമി|
| وَعِنْدَمَا يَأْتِي، يَجِدُهُ مَكْنُوساً مُزَيَّناً. | ٢٥ 25 |
തതോ ഗത്വാ തദ് ഗൃഹം മാർജിതം ശോഭിതഞ്ച ദൃഷ്ട്വാ
| فَيَذْهَبُ وَيَصْطَحِبُ سَبْعَةَ أَرْوَاحٍ أُخَرَ أَرْدَأَ مِنْهُ، فَتَدْخُلُ ذلِكَ الإِنْسَانَ وَتَسْكُنُهُ، فَتَصِيرُ الْحَالَةُ الأَخِيرَةُ لِذلِكَ الإِنْسَانِ أَرْدَأَ مِنَ الأُولَى!» | ٢٦ 26 |
തത്ക്ഷണമ് അപഗത്യ സ്വസ്മാദപി ദുർമ്മതീൻ അപരാൻ സപ്തഭൂതാൻ സഹാനയതി തേ ച തദ്ഗൃഹം പവിശ്യ നിവസന്തി| തസ്മാത് തസ്യ മനുഷ്യസ്യ പ്രഥമദശാതഃ ശേഷദശാ ദുഃഖതരാ ഭവതി|
| وَبَيْنَمَا هُوَ يَتَكَلَّمُ بِهَذَا، رَفَعَتِ امْرَأَةٌ مِنْ بَيْنِ الْجَمْعِ صَوْتَهَا قَائِلَةً لَهُ: «طُوبَى لِلْبَطْنِ الَّذِي حَمَلَكَ، وَالثَّدْيَيْنِ اللَّذَيْنِ رَضَعْتَهُمَا!» | ٢٧ 27 |
അസ്യാഃ കഥായാഃ കഥനകാലേ ജനതാമധ്യസ്ഥാ കാചിന്നാരീ തമുച്ചൈഃസ്വരം പ്രോവാച, യാ യോഷിത് ത്വാം ഗർബ്ഭേഽധാരയത് സ്തന്യമപായയച്ച സൈവ ധന്യാ|
| إِلّا أَنَّهُ قَالَ: «بَلْ طُوبَى لِلَّذِينَ يَسْمَعُونَ كَلِمَةَ اللهِ وَيَعْمَلُونَ بِها». | ٢٨ 28 |
കിന്തു സോകഥയത് യേ പരമേശ്വരസ്യ കഥാം ശ്രുത്വാ തദനുരൂപമ് ആചരന്തി തഏവ ധന്യാഃ|
| وَإِذْ كَانَتِ الْجُمُوعُ تَزْدَحِمُ عَلَيْهِ، أَخَذَ يَقُولُ: «هَذَا الْجِيلُ جِيلٌ شِرِّيرٌ، يَطْلُبُ مُعْجِزَةً وَلَنْ يُعْطَى مُعْجِزَةً إِلّا مُعْجِزَةَ يُونَانَ. | ٢٩ 29 |
തതഃ പരം തസ്യാന്തികേ ബഹുലോകാനാം സമാഗമേ ജാതേ സ വക്തുമാരേഭേ, ആധുനികാ ദുഷ്ടലോകാശ്ചിഹ്നം ദ്രഷ്ടുമിച്ഛന്തി കിന്തു യൂനസ്ഭവിഷ്യദ്വാദിനശ്ചിഹ്നം വിനാന്യത് കിഞ്ചിച്ചിഹ്നം താൻ ന ദർശയിഷ്യതേ|
| فَإِنَّهُ كَمَا كَانَ يُونَانُ آيَةً لأَهْلِ نِينَوَى، فَهكَذَا أَيْضاً يَكُونُ ابْنُ الإِنْسَانِ لِهَذَا الْجِيلِ. | ٣٠ 30 |
യൂനസ് തു യഥാ നീനിവീയലോകാനാം സമീപേ ചിഹ്നരൂപോഭവത് തഥാ വിദ്യമാനലോകാനാമ് ഏഷാം സമീപേ മനുഷ്യപുത്രോപി ചിഹ്നരൂപോ ഭവിഷ്യതി|
| إِنَّ مَلِكَةَ الْجَنُوبِ سَتَقُومُ فِي الدَّيْنُونَةِ مَعَ هَذَا الْجِيلِ وَتَدِينُهُ لأَنَّهَا جَاءَتْ مِنْ أَقَاصِي الأَرْضِ لِتَسْمَعَ حِكْمَةَ سُلَيْمَانَ. وَهَا هُنَا أَعْظَمُ مِنْ سُلَيْمَانَ! | ٣١ 31 |
വിചാരസമയേ ഇദാനീന്തനലോകാനാം പ്രാതികൂല്യേന ദക്ഷിണദേശീയാ രാജ്ഞീ പ്രോത്ഥായ താൻ ദോഷിണഃ കരിഷ്യതി, യതഃ സാ രാജ്ഞീ സുലേമാന ഉപദേശകഥാം ശ്രോതും പൃഥിവ്യാഃ സീമാത ആഗച്ഛത് കിന്തു പശ്യത സുലേമാനോപി ഗുരുതര ഏകോ ജനോഽസ്മിൻ സ്ഥാനേ വിദ്യതേ|
| وَأَهْلُ نِينَوَى سَيَقِفُونَ فِي الدَّيْنُونَةِ مَعَ هَذَا الْجِيلِ وَيَدِينُونَهُ: لأَنَّهُمْ تَابُوا لَدَى وَعْظِ يُونَانَ لَهُمْ. وَهَا هُنَا أَعْظَمُ مِنْ يُونَانَ. | ٣٢ 32 |
അപരഞ്ച വിചാരസമയേ നീനിവീയലോകാ അപി വർത്തമാനകാലികാനാം ലോകാനാം വൈപരീത്യേന പ്രോത്ഥായ താൻ ദോഷിണഃ കരിഷ്യന്തി, യതോ ഹേതോസ്തേ യൂനസോ വാക്യാത് ചിത്താനി പരിവർത്തയാമാസുഃ കിന്തു പശ്യത യൂനസോതിഗുരുതര ഏകോ ജനോഽസ്മിൻ സ്ഥാനേ വിദ്യതേ|
| لَا أَحَدَ يُشْعِلُ مِصْبَاحاً وَيَضَعُهُ فِي مَكَانٍ مَخْفِيٍّ أَوْ تَحْتَ الْمِكْيَالِ، بَلْ يَرْفَعُهُ عَلَى الْمَنَارَةِ لِيَرَى الدَّاخِلُونَ النُّورَ. | ٣٣ 33 |
പ്രദീപം പ്രജ്വാല്യ ദ്രോണസ്യാധഃ കുത്രാപി ഗുപ്തസ്ഥാനേ വാ കോപി ന സ്ഥാപയതി കിന്തു ഗൃഹപ്രവേശിഭ്യോ ദീപ്തിം ദാതം ദീപാധാരോപര്യ്യേവ സ്ഥാപയതി|
| عَيْنُكَ هِيَ مِصْبَاحُ الْجَسَدِ: إِذَا كَانَتْ عَيْنُكَ سَلِيمَةً، يَكُونُ جَسَدُكَ كُلُّهُ مُنَوَّراً؛ أَمَّا إِذَا كَانَتْ عَيْنُكَ شِرِّيرَةً، فَيَكُونُ جَسَدُكَ أَيْضاً مُظْلِماً. | ٣٤ 34 |
ദേഹസ്യ പ്രദീപശ്ചക്ഷുസ്തസ്മാദേവ ചക്ഷു ര്യദി പ്രസന്നം ഭവതി തർഹി തവ സർവ്വശരീരം ദീപ്തിമദ് ഭവിഷ്യതി കിന്തു ചക്ഷു ര്യദി മലീമസം തിഷ്ഠതി തർഹി സർവ്വശരീരം സാന്ധകാരം സ്ഥാസ്യതി|
| فَتَنَبَّهْ إِذَنْ لِئَلّا يَكُونَ النُّورُ الَّذِي فِيكَ ظَلاماً. | ٣٥ 35 |
അസ്മാത് കാരണാത് തവാന്തഃസ്ഥം ജ്യോതി ര്യഥാന്ധകാരമയം ന ഭവതി തദർഥേ സാവധാനോ ഭവ|
| إِذَنْ، إِنْ كَانَ جَسَدُكَ كُلُّهُ مُنَوَّراً وَلَيْسَ فِيهِ جَانِبٌ مُظْلِمٌ، فَإِنَّهُ يَكُونُ مُنَوَّراً بِكَامِلِهِ، كَأَنَّمَا أَنَارَ لَكَ الْمِصْبَاحُ بِإِشْعَاعِهِ!» | ٣٦ 36 |
യതഃ ശരീരസ്യ കുത്രാപ്യംശേ സാന്ധകാരേ ന ജാതേ സർവ്വം യദി ദീപ്തിമത് തിഷ്ഠതി തർഹി തുഭ്യം ദീപ്തിദായിപ്രോജ്ജ്വലൻ പ്രദീപ ഇവ തവ സവർവശരീരം ദീപ്തിമദ് ഭവിഷ്യതി|
| وَبَيْنَمَا هُوَ يَتَكَلَّمُ، طَلَبَ إِلَيْهِ أَحَدُ الْفَرِّيسِيِّينَ أَنْ يَتَغَدَّى عِنْدَهُ. فَدَخَلَ (بَيْتَهُ) وَاتَّكَأَ. | ٣٧ 37 |
ഏതത്കഥായാഃ കഥനകാലേ ഫിരുശ്യേകോ ഭേജനായ തം നിമന്ത്രയാമാസ, തതഃ സ ഗത്വാ ഭോക്തുമ് ഉപവിവേശ|
| وَلكِنَّ الْفَرِّيسِيَّ تَعَجَّبَ لَمَّا رَأَى أَنَّهُ لَمْ يَغْتَسِلْ قَبْلَ الْغَدَاءِ. | ٣٨ 38 |
കിന്തു ഭോജനാത് പൂർവ്വം നാമാങ്ക്ഷീത് ഏതദ് ദൃഷ്ട്വാ സ ഫിരുശ്യാശ്ചര്യ്യം മേനേ|
| فَقَالَ لَهُ الرَّبُّ: «أَنْتُمُ الْفَرِّيسِيِّينَ تُنَظِّفُونَ الْكَأْسَ وَالصَّحْفَةَ مِنَ الْخَارِجِ، وَلكِنَّكُمْ مِنَ الدَّاخِلِ مَمْلُوؤُونَ نَهْباً وَخُبْثاً. | ٣٩ 39 |
തദാ പ്രഭുസ്തം പ്രോവാച യൂയം ഫിരൂശിലോകാഃ പാനപാത്രാണാം ഭോജനപാത്രാണാഞ്ച ബഹിഃ പരിഷ്കുരുഥ കിന്തു യുഷ്മാകമന്ത ർദൗരാത്മ്യൈ ർദുഷ്ക്രിയാഭിശ്ച പരിപൂർണം തിഷ്ഠതി|
| أَيُّهَا الأَغْبِيَاءُ، أَلَيْسَ الَّذِي صَنَعَ الْخَارِجَ قَدْ صَنَعَ الدَّاخِلَ أَيْضاً؟ | ٤٠ 40 |
ഹേ സർവ്വേ നിർബോധാ യോ ബഹിഃ സസർജ സ ഏവ കിമന്ത ർന സസർജ?
| أَحْرَى بِكُمْ أَنْ تَتَصَدَّقُوا بِمَا عِنْدَكُمْ، فَيَكُونُ كُلُّ شَيْءٍ طَاهِراً لَكُمْ. | ٤١ 41 |
തത ഏവ യുഷ്മാഭിരന്തഃകരണം (ഈശ്വരായ) നിവേദ്യതാം തസ്മിൻ കൃതേ യുഷ്മാകം സർവ്വാണി ശുചിതാം യാസ്യന്തി|
| وَلكِنِ الْوَيْلُ لَكُمْ أَيُّهَا الْفَرِّيسِيُّونَ فَإِنَّكُمْ تَدْفَعُونَ عُشْرَ النَّعْنَعِ وَالسَّذَّابِ وَالْبُقُولِ الأُخْرَى، وَتَتَجَاوَزُونَ عَنِ الْعَدْلِ وَمَحَبَّةِ اللهِ: كَانَ يَجِبُ أَنْ تَعْمَلُوا هَذَا وَلا تُهْمِلُوا ذَاكَ! | ٤٢ 42 |
കിന്തു ഹന്ത ഫിരൂശിഗണാ യൂയം ന്യായമ് ഈശ്വരേ പ്രേമ ച പരിത്യജ്യ പോദിനായാ അരുദാദീനാം സർവ്വേഷാം ശാകാനാഞ്ച ദശമാംശാൻ ദത്ഥ കിന്തു പ്രഥമം പാലയിത്വാ ശേഷസ്യാലങ്ഘനം യുഷ്മാകമ് ഉചിതമാസീത്|
| الْوَيْلُ لَكُمْ أَيُّهَا الْفَرِّيسِيُّونَ، فَإِنَّكُمْ تُحِبُّونَ تَصَدُّرَ الْمَقَاعِدِ الأُولَى فِي الْمَجَامِعِ وَتَلَقِّي التَّحِيَّاتِ فِي السَّاحَاتِ الْعَامَّةِ! | ٤٣ 43 |
ഹാ ഹാ ഫിരൂശിനോ യൂയം ഭജനഗേഹേ പ്രോച്ചാസനേ ആപണേഷു ച നമസ്കാരേഷു പ്രീയധ്വേ|
| الْوَيْلُ لَكُمْ، فَإِنَّكُمْ تُشْبِهُونَ الْقُبُورَ الْمَخْفِيَّةَ، يَمْشِي النَّاسُ عَلَيْهَا وَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ!» | ٤٤ 44 |
വത കപടിനോഽധ്യാപകാഃ ഫിരൂശിനശ്ച ലോകായത് ശ്മശാനമ് അനുപലഭ്യ തദുപരി ഗച്ഛന്തി യൂയമ് താദൃഗപ്രകാശിതശ്മശാനവാദ് ഭവഥ|
| وَتَكَلَّمَ أَحَدُ عُلَمَاءِ الشَّرِيعَةِ، قَائِلاً لَهُ: «يَا مُعَلِّمُ، إِنَّكَ بِقَوْلِكَ هَذَا تُهِينُنَا نَحْنُ أَيْضاً». | ٤٥ 45 |
തദാനീം വ്യവസ്ഥാപകാനാമ് ഏകാ യീശുമവദത്, ഹേ ഉപദേശക വാക്യേനേദൃശേനാസ്മാസ്വപി ദോഷമ് ആരോപയസി|
| فَقَالَ: «وَالْوَيْلُ أَيْضاً لَكُمْ يَا عُلَمَاءَ الشَّرِيعَةِ، فَإِنَّكُمْ تُحَمِّلُونَ النَّاسَ أَحْمَالاً مُرْهِقَةً، وَأَنْتُمْ لَا تَمَسُّونَهَا بِإِصْبَعٍ مِنْ أَصَابِعِكُمْ! | ٤٦ 46 |
തതഃ സ ഉവാച, ഹാ ഹാ വ്യവസ്ഥാപകാ യൂയമ് മാനുഷാണാമ് ഉപരി ദുഃസഹ്യാൻ ഭാരാൻ ന്യസ്യഥ കിന്തു സ്വയമ് ഏകാങ്ഗുല്യാപി താൻ ഭാരാൻ ന സ്പൃശഥ|
| الْوَيْلُ لَكُمْ، فَإِنَّكُمْ تَبْنُونَ قُبُورَ الأَنْبِيَاءِ وَآبَاؤُكُمْ قَتَلُوهُمْ. | ٤٧ 47 |
ഹന്ത യുഷ്മാകം പൂർവ്വപുരുഷാ യാൻ ഭവിഷ്യദ്വാദിനോഽവധിഷുസ്തേഷാം ശ്മശാനാനി യൂയം നിർമ്മാഥ|
| فَأَنْتُمْ إِذَنْ تَشْهَدُونَ مُوَافِقِينَ عَلَى أَعْمَالِ آبَائِكُمْ: فَهُمْ قَتَلُوا الأَنْبِيَاءَ، وَأَنْتُمْ تَبْنُونَ قُبُورَهُمْ. | ٤٨ 48 |
തേനൈവ യൂയം സ്വപൂർവ്വപുരുഷാണാം കർമ്മാണി സംമന്യധ്വേ തദേവ സപ്രമാണം കുരുഥ ച, യതസ്തേ താനവധിഷുഃ യൂയം തേഷാം ശ്മശാനാനി നിർമ്മാഥ|
| لِهَذَا السَّبَبِ أَيْضاً قَالَتْ حِكْمَةُ اللهِ: سَأُرْسِلُ إِلَيْهِمْ أَنْبِيَاءَ وَرُسُلاً، فَيَقْتُلُونَ مِنْهُمْ وَيَضْطَهِدُونَ، | ٤٩ 49 |
അതഏവ ഈശ്വരസ്യ ശാസ്ത്രേ പ്രോക്തമസ്തി തേഷാമന്തികേ ഭവിഷ്യദ്വാദിനഃ പ്രേരിതാംശ്ച പ്രേഷയിഷ്യാമി തതസ്തേ തേഷാം കാംശ്ചന ഹനിഷ്യന്തി കാംശ്ചന താഡശ്ഷ്യിന്തി|
| حَتَّى إِنَّ دِمَاءَ جَمِيعِ الأَنْبِيَاءِ الْمَسْفُوكَةَ مُنْذُ تَأْسِيسِ الْعَالَمِ، يُطَالَبُ بِها هَذَا الْجِيلُ، | ٥٠ 50 |
ഏതസ്മാത് കാരണാത് ഹാബിലഃ ശോണിതപാതമാരഭ്യ മന്ദിരയജ്ഞവേദ്യോ ർമധ്യേ ഹതസ്യ സിഖരിയസ്യ രക്തപാതപര്യ്യന്തം
| مِنْ دَمِ هَابِيلَ إِلَى دَمِ زَكَرِيَّا الَّذِي قُتِلَ بَيْنَ الْمَذْبَحِ وَالْقُدْسِ! أَقُولُ لَكُمْ: نَعَمْ، إِنَّ تِلْكَ الدِّمَاءَ يُطَالَبُ بِها هَذَا الْجِيلُ. | ٥١ 51 |
ജഗതഃ സൃഷ്ടിമാരഭ്യ പൃഥിവ്യാം ഭവിഷ്യദ്വാദിനാം യതിരക്തപാതാ ജാതാസ്തതീനാമ് അപരാധദണ്ഡാ ഏഷാം വർത്തമാനലോകാനാം ഭവിഷ്യന്തി, യുഷ്മാനഹം നിശ്ചിതം വദാമി സർവ്വേ ദണ്ഡാ വംശസ്യാസ്യ ഭവിഷ്യന്തി|
| الْوَيْلُ لَكُمْ يَا عُلَمَاءَ الشَّرِيعَةِ، فَإِنَّكُمْ خَطِفْتُمْ مِفْتَاحَ الْمَعْرِفَةِ، فَلا أَنْتُمْ دَخَلْتُمْ وَلا تَرَكْتُمُ الدَّاخِلِينَ يَدْخُلُونَ!» | ٥٢ 52 |
ഹാ ഹാ വ്യവസ്ഥപകാ യൂയം ജ്ഞാനസ്യ കുഞ്ചികാം ഹൃത്വാ സ്വയം ന പ്രവിഷ്ടാ യേ പ്രവേഷ്ടുഞ്ച പ്രയാസിനസ്താനപി പ്രവേഷ്ടും വാരിതവന്തഃ|
| وَفيِمَا هُوَ خَارِجٌ مِنْ هُنَاكَ، بَدَأَ الْكَتَبَةُ وَالْفَرِّيسِيُّونَ يُضَيِّقُونَ عَلَيْهِ كَثِيراً، وَأَخَذُوا يَسْتَدْرِجُونَهُ إِلَى الْكَلامِ فِي أُمُورٍ كَثِيرَةٍ، | ٥٣ 53 |
ഇത്ഥം കഥാകഥനാദ് അധ്യാപകാഃ ഫിരൂശിനശ്ച സതർകാഃ
| وَهُمْ يُرَاقِبُونَهُ سَعْياً إِلَى اصْطِيَادِهِ بِكَلامٍ يَقُولُهُ. | ٥٤ 54 |
സന്തസ്തമപവദിതും തസ്യ കഥായാ ദോഷം ധർത്തമിച്ഛന്തോ നാനാഖ്യാനകഥനായ തം പ്രവർത്തയിതും കോപയിതുഞ്ച പ്രാരേഭിരേ|
