يوحنَّا 21
| بَعْدَ ذلِكَ أَظْهَرَ يَسُوعُ نَفْسَهُ لِلتَّلامِيذِ مَرَّةً أُخْرَى عِنْدَ شَاطِئِ بُحَيْرَةِ طَبَرِيَّةَ. وَقَدْ أَظْهَرَ نَفْسَهُ هَكَذَا: | ١ 1 |
തതഃ പരം തിബിരിയാജലധേസ്തടേ യീശുഃ പുനരപി ശിഷ്യേഭ്യോ ദർശനം ദത്തവാൻ ദർശനസ്യാഖ്യാനമിദമ്|
| اجْتَمَعَ سِمْعَانُ بُطْرُسُ وَتُومَا، الْمَعْرُوفُ بِالتَّوْأَمِ، وَنَثَنَائِيلُ، وَهَوَ مِنْ قَانَا بِمِنْطَقَةِ الْجَليلِ، وَابْنَا زَبَدِي، وَتِلْمِيذَانِ آخَرَانِ. | ٢ 2 |
ശിമോൻപിതരഃ യമജഥോമാ ഗാലീലീയകാന്നാനഗരനിവാസീ നിഥനേൽ സിവദേഃ പുത്രാവന്യൗ ദ്വൗ ശിഷ്യൗ ചൈതേഷ്വേകത്ര മിലിതേഷു ശിമോൻപിതരോഽകഥയത് മത്സ്യാൻ ധർതും യാമി|
| فَقَالَ لَهُمْ سِمْعَانُ بُطْرُسُ: «أَنَا ذَاهِبٌ لِلصَّيْدِ!» فَقَالُوا: «وَنَحْنُ أَيْضاً نَذْهَبُ مَعَكَ». فَذَهَبُوا وَرَكِبُوا الْقَارِبَ، وَلكِنَّهُمْ لَمْ يَصِيدُوا شَيْئاً فِي تِلْكَ اللَّيْلَةِ. | ٣ 3 |
തതസ്തേ വ്യാഹരൻ തർഹി വയമപി ത്വയാ സാർദ്ധം യാമഃ തദാ തേ ബഹിർഗതാഃ സന്തഃ ക്ഷിപ്രം നാവമ് ആരോഹൻ കിന്തു തസ്യാം രജന്യാമ് ഏകമപി ന പ്രാപ്നുവൻ|
| وَلَمَّا طَلَعَ الْفَجْرُ، وَقَفَ يَسُوعُ عَلَى الشَّاطِئِ، وَلكِنَّ التَّلامِيذَ لَمْ يَعْرِفُوا أَنَّهُ يَسُوعُ. | ٤ 4 |
പ്രഭാതേ സതി യീശുസ്തടേ സ്ഥിതവാൻ കിന്തു സ യീശുരിതി ശിഷ്യാ ജ്ഞാതും നാശക്നുവൻ|
| فَسَأَلَهُمْ يَسُوعُ: «يَا فِتْيَانُ، أَمَا عِنْدَكُمْ سَمَكٌ؟» أَجَابُوهُ: «لا!» | ٥ 5 |
തദാ യീശുരപൃച്ഛത്, ഹേ വത്സാ സന്നിധൗ കിഞ്ചിത് ഖാദ്യദ്രവ്യമ് ആസ്തേ? തേഽവദൻ കിമപി നാസ്തി|
| فَقَالَ لَهُمْ: «أَلْقُوا الشَّبَكَةَ إِلَى يَمِينِ الْقَارِبِ، تَجِدُوا!» فَأَلْقَوْهَا، وَلَمْ يَعُودُوا يَقْدِرُونَ أَنْ يَجْذِبُوهَا لِكَثْرَةِ مَا فِيهَا مِنَ السَّمَكِ! | ٦ 6 |
തദാ സോഽവദത് നൗകായാ ദക്ഷിണപാർശ്വേ ജാലം നിക്ഷിപത തതോ ലപ്സ്യധ്വേ, തസ്മാത് തൈ ർനിക്ഷിപ്തേ ജാലേ മത്സ്യാ ഏതാവന്തോഽപതൻ യേന തേ ജാലമാകൃഷ്യ നോത്തോലയിതും ശക്താഃ|
| فَقَالَ التِّلْمِيذُ الَّذِي كَانَ يَسُوعُ يُحِبُّهُ، لِبُطْرُسَ: «إِنَّهُ الرَّبُّ!» وَكَانَ بُطْرُسُ عُرْيَاناً، فَمَا إِنْ سَمِعَ أَنَّ ذَلِكَ هُوَ الرَّبُّ، حَتَّى تَسَتَّرَ بِرِدَائِهِ، وَأَلْقَى نَفْسَهُ فِي الْمَاءِ سَابِحاً. | ٧ 7 |
തസ്മാദ് യീശോഃ പ്രിയതമശിഷ്യഃ പിതരായാകഥയത് ഏഷ പ്രഭു ർഭവേത്, ഏഷ പ്രഭുരിതി വാചം ശ്രുത്വൈവ ശിമോൻ നഗ്നതാഹേതോ ർമത്സ്യധാരിണ ഉത്തരീയവസ്ത്രം പരിധായ ഹ്രദം പ്രത്യുദലമ്ഫയത്|
| وَجَاءَ بَاقِي التَّلامِيذِ بِالْقَارِبِ وَهُمْ يَجُرُّونَ شَبَكَةَ السَّمَكِ، إِذْ كَانُوا غَيْرَ بَعِيدِينَ عَنِ الشَّاطِئِ إِلّا نَحْوَ مِئَتَيْ ذِرَاعٍ. | ٨ 8 |
അപരേ ശിഷ്യാ മത്സ്യൈഃ സാർദ്ധം ജാലമ് ആകർഷന്തഃ ക്ഷുദ്രനൗകാം വാഹയിത്വാ കൂലമാനയൻ തേ കൂലാദ് അതിദൂരേ നാസൻ ദ്വിശതഹസ്തേഭ്യോ ദൂര ആസൻ ഇത്യനുമീയതേ|
| فَلَمَّا نَزَلُوا إِلَى الشَّاطِئِ، رَأَوْا هُنَاكَ جَمْراً وَسَمَكاً مَوْضُوعاً عَلَيْهِ، وَخُبْزاً. | ٩ 9 |
തീരം പ്രാപ്തൈസ്തൈസ്തത്ര പ്രജ്വലിതാഗ്നിസ്തദുപരി മത്സ്യാഃ പൂപാശ്ച ദൃഷ്ടാഃ|
| فَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «هَاتُوا مِنَ السَّمَكِ الَّذِي صِدْتُمُوهُ الآنَ!» | ١٠ 10 |
തതോ യീശുരകഥയദ് യാൻ മത്സ്യാൻ അധരത തേഷാം കതിപയാൻ ആനയത|
| فَصَعِدَ سِمْعَانُ بُطْرُسُ إِلَى الْقَارِبِ وَجَذَبَ الشَّبَكَةَ إِلَى الْبَرِّ، فَإِذَا فِيهَا مِئَةٌ وَثَلاثٌ وَخَمْسُونَ سَمَكَةً مِنَ السَّمَكِ الْكَبِيرِ، وَمَعَ هذِهِ الْكَثْرَةِ لَمْ تَتَمَزَّقِ الشَّبَكَةُ. | ١١ 11 |
അതഃ ശിമോൻപിതരഃ പരാവൃത്യ ഗത്വാ ബൃഹദ്ഭിസ്ത്രിപഞ്ചാശദധികശതമത്സ്യൈഃ പരിപൂർണം തജ്ജാലമ് ആകൃഷ്യോദതോലയത് കിന്ത്വേതാവദ്ഭി ർമത്സ്യൈരപി ജാലം നാഛിദ്യത|
| وَقَالَ يَسُوعُ لِلتَّلاميِذِ: «تَعَالَوْا كُلُوا». وَلَمْ يَجْرُؤْ أَحَدٌ مِنَ التَّلامِيذِ أَنْ يَسْأَلَهُ: مَنْ أَنْتَ؟ لأَنَّهُمْ عَرَفُوا أَنَّهُ الرَّبُّ. | ١٢ 12 |
അനന്തരം യീശുസ്താൻ അവാദീത് യൂയമാഗത്യ ഭുംഗ്ധ്വം; തദാ സഏവ പ്രഭുരിതി ജ്ഞാതത്വാത് ത്വം കഃ? ഇതി പ്രഷ്ടും ശിഷ്യാണാം കസ്യാപി പ്രഗൽഭതാ നാഭവത്|
| ثُمَّ تَقَدَّمَ يَسُوعُ وَأَخَذَ الْخُبْزَ وَنَاوَلَهُمْ، وَكَذلِكَ السَّمَكَ. | ١٣ 13 |
തതോ യീശുരാഗത്യ പൂപാൻ മത്സ്യാംശ്ച ഗൃഹീത്വാ തേഭ്യഃ പര്യ്യവേഷയത്|
| هذِهِ هِيَ الْمَرَّةُ الثَّالِثَةُ الَّتِي أَظْهَرَ فِيهَا يَسُوعُ نَفْسَهُ لِتَلامِيذِهِ بَعْدَمَا قَامَ مِنَ الأَمْوَاتِ. | ١٤ 14 |
ഇത്ഥം ശ്മശാനാദുത്ഥാനാത് പരം യീശുഃ ശിഷ്യേഭ്യസ്തൃതീയവാരം ദർശനം ദത്തവാൻ|
| وَبَعْدَمَا أَكَلُوا سَأَلَ يَسُوعُ سِمْعَانَ بُطْرُسَ: «يَا سِمْعَانُ بْنَ يُونَا، أَتُحِبُّنِي أَكْثَرَ مِمَّا يُحِبُّنِي هؤُلاءِ؟» فَأَجَابَهُ «نَعَمْ يَا رَبُّ، أَنْتَ تَعْلَمُ أَنِّي أُحِبُّكَ!» فَقَالَ لَهُ: «أَطْعِمْ حُمْلانِي!» | ١٥ 15 |
ഭോജനേ സമാപ്തേ സതി യീശുഃ ശിമോൻപിതരം പൃഷ്ടവാൻ, ഹേ യൂനസഃ പുത്ര ശിമോൻ ത്വം കിമ് ഏതേഭ്യോധികം മയി പ്രീയസേ? തതഃ സ ഉദിതവാൻ സത്യം പ്രഭോ ത്വയി പ്രീയേഽഹം തദ് ഭവാൻ ജാനാതി; തദാ യീശുരകഥയത് തർഹി മമ മേഷശാവകഗണം പാലയ|
| ثُمَّ سَأَلَهُ ثَانِيَةً: «يَا سِمْعَانُ بْنَ يُونَا، أَتُحِبُّنِي؟» فَأَجَابَهُ: «نَعَمْ يَا رَبُّ. أَنْتَ تَعْلَمُ أَنِّي أُحِبُّكَ!» قَالَ لَهُ: «ارْعَ خِرَافِي» | ١٦ 16 |
തതഃ സ ദ്വിതീയവാരം പൃഷ്ടവാൻ ഹേ യൂനസഃ പുത്ര ശിമോൻ ത്വം കിം മയി പ്രീയസേ? തതഃ സ ഉക്തവാൻ സത്യം പ്രഭോ ത്വയി പ്രീയേഽഹം തദ് ഭവാൻ ജാനാതി; തദാ യീശുരകഥയത തർഹി മമ മേഷഗണം പാലയ|
| فَسَأَلَهُ مَرَّةً ثَالِثَةً: «يَا سِمْعَانُ بْنَ يُونَا، أَتُحِبُّنِي؟» فَحَزِنَ بُطْرُسُ لأَنَّ يَسُوعَ قَالَ لَهُ فِي الْمَرَّةِ الثَّالِثَةِ: «أَتُحِبُّنِي». وَقَالَ لَهُ: «يَا رَبُّ، أَنْتَ تَعْلَمُ كُلَّ شَيْءٍ. أَنْتَ تَعْلَمُ أَنِّي أُحِبُّكَ!» فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «أَطْعِمْ خِرَافِي! | ١٧ 17 |
പശ്ചാത് സ തൃതീയവാരം പൃഷ്ടവാൻ, ഹേ യൂനസഃ പുത്ര ശിമോൻ ത്വം കിം മയി പ്രീയസേ? ഏതദ്വാക്യം തൃതീയവാരം പൃഷ്ടവാൻ തസ്മാത് പിതരോ ദുഃഖിതോ ഭൂത്വാഽകഥയത് ഹേ പ്രഭോ ഭവതഃ കിമപ്യഗോചരം നാസ്തി ത്വയ്യഹം പ്രീയേ തദ് ഭവാൻ ജാനാതി; തതോ യീശുരവദത് തർഹി മമ മേഷഗണം പാലയ|
| الْحَقَّ الْحَقَّ أَقُولُ لَكَ: إِنَّكَ لَمَّا كُنْتَ شَابّاً كُنْتَ تَرْبِطُ حِزَامَكَ عَلَى وَسَطِكَ وَتَذْهَبُ حَيْثُ تُرِيدُ. وَلكِنْ عِنْدَمَا تَصِيرُ شَيْخاً فَإِنَّكَ تَمُدُّ يَدَيْكَ، وَآخَرُ يَرْبُطُ حِزَامَكَ وَيَذْهَبُ بِكَ حَيْثُ لَا تُرِيدُ!» | ١٨ 18 |
അഹം തുഭ്യം യഥാർഥം കഥയാമി യൗവനകാലേ സ്വയം ബദ്ധകടി ര്യത്രേച്ഛാ തത്ര യാതവാൻ കിന്ത്വിതഃ പരം വൃദ്ധേ വയസി ഹസ്തം വിസ്താരയിഷ്യസി, അന്യജനസ്ത്വാം ബദ്ധ്വാ യത്ര ഗന്തും തവേച്ഛാ ന ഭവതി ത്വാം ധൃത്വാ തത്ര നേഷ്യതി|
| وَقَدْ قَالَ يَسُوعُ هَذَا إِشَارَةً إِلَى الْمِيتَةِ الَّتِي سَوْفَ يَمُوتُهَا بُطْرُسُ فَيُمَجِّدُ بِها اللهَ. وَلَمَّا قَالَ لَهُ ذلِكَ، قَالَ لَهُ: «اتْبَعْنِي». | ١٩ 19 |
ഫലതഃ കീദൃശേന മരണേന സ ഈശ്വരസ്യ മഹിമാനം പ്രകാശയിഷ്യതി തദ് ബോധയിതും സ ഇതി വാക്യം പ്രോക്തവാൻ| ഇത്യുക്തേ സതി സ തമവോചത് മമ പശ്ചാദ് ആഗച്ഛ|
| وَنَظَرَ بُطْرُسُ وَرَاءَهُ، فَرَأَى التِّلْمِيذَ الَّذِي كَانَ يَسُوعُ يُحِبُّهُ يَتْبَعُهُمَا، وَهُوَ التِّلْمِيذُ الَّذِي مَالَ إِلَى صَدْرِ يَسُوعَ فِي أَثْنَاءِ الْعَشَاءِ وَقَالَ لَهُ: «يَا سَيِّدُ، مَنْ هُوَ الَّذِي سَيَخُونُكَ؟» | ٢٠ 20 |
യോ ജനോ രാത്രികാലേ യീശോ ർവക്ഷോഽവലമ്ബ്യ, ഹേ പ്രഭോ കോ ഭവന്തം പരകരേഷു സമർപയിഷ്യതീതി വാക്യം പൃഷ്ടവാൻ, തം യീശോഃ പ്രിയതമശിഷ്യം പശ്ചാദ് ആഗച്ഛന്തം
| فَلَمَّا رَآهُ بُطْرُسُ سَأَلَ يَسُوعَ: «يَا رَبُّ وَهَذَا، مَاذَا يَكُونُ لَهُ؟» | ٢١ 21 |
പിതരോ മുഖം പരാവർത്ത്യ വിലോക്യ യീശും പൃഷ്ടവാൻ, ഹേ പ്രഭോ ഏതസ്യ മാനവസ്യ കീദൃശീ ഗതി ർഭവിഷ്യതി?
| أَجَابَهُ يَسُوعُ: «لَوْ شِئْتُ أَنْ يَبْقَى حَتَّى أَرْجِعَ، فَمَا شَأْنُكَ؟ اتْبَعْنِي أَنْتَ!» | ٢٢ 22 |
സ പ്രത്യവദത്, മമ പുനരാഗമനപര്യ്യന്തം യദി തം സ്ഥാപയിതുമ് ഇച്ഛാമി തത്ര തവ കിം? ത്വം മമ പശ്ചാദ് ആഗച്ഛ|
| فَشَاعَ خَبَرٌ بَيْنَ الإِخْوَةِ أَنَّ ذَلِكَ التِّلْمِيذَ لَنْ يَمُوتَ. وَلكِنَّ يَسُوعَ لَمْ يَقُلْ لِبُطْرُسَ: «إِنَّهُ لَنْ يَمُوتَ!» بَلْ قَالَ: «لَوْ شِئْتُ أَنْ يَبْقَى حَتَّى أَرْجِعَ، فَمَا شَأْنُكَ؟» | ٢٣ 23 |
തസ്മാത് സ ശിഷ്യോ ന മരിഷ്യതീതി ഭ്രാതൃഗണമധ്യേ കിംവദന്തീ ജാതാ കിന്തു സ ന മരിഷ്യതീതി വാക്യം യീശു ർനാവദത് കേവലം മമ പുനരാഗമനപര്യ്യന്തം യദി തം സ്ഥാപയിതുമ് ഇച്ഛാമി തത്ര തവ കിം? ഇതി വാക്യമ് ഉക്തവാൻ|
| هَذَا التِّلْمِيذُ هُوَ الَّذِي يَشْهَدُ بِهذِهِ الأُمُورِ، وَقَدْ دَوَّنَهَا هُنَا. وَنَحْنُ نَعْلَمُ أَنَّ شَهَادَتَهُ حَقٌّ. | ٢٤ 24 |
യോ ജന ഏതാനി സർവ്വാണി ലിഖിതവാൻ അത്ര സാക്ഷ്യഞ്ച ദത്തവാൻ സഏവ സ ശിഷ്യഃ, തസ്യ സാക്ഷ്യം പ്രമാണമിതി വയം ജാനീമഃ|
| وَهُنَاكَ أُمُورٌ أُخْرَى كَثِيرَةٌ عَمِلَهَا يَسُوعُ، أَظُنُّ أَنَّهَا لَوْ دُوِّنَتْ وَاحِدَةً فَوَاحِدَةً، لَمَا كَانَ الْعَالَمُ كُلُّهُ يَسَعُ مَا دُوِّنَ مِنْ كُتُبٍ! | ٢٥ 25 |
യീശുരേതേഭ്യോഽപരാണ്യപി ബഹൂനി കർമ്മാണി കൃതവാൻ താനി സർവ്വാണി യദ്യേകൈകം കൃത്വാ ലിഖ്യന്തേ തർഹി ഗ്രന്ഥാ ഏതാവന്തോ ഭവന്തി തേഷാം ധാരണേ പൃഥിവ്യാം സ്ഥാനം ന ഭവതി| ഇതി||
