يوحنَّا 13

١ 1 وَقُبَيْلَ عِيدِ الْفِصْحِ، وَيَسُوعُ عَالِمٌ أَنَّ سَاعَتَهُ قَدْ حَانَتْ لِيَرْحَلَ مِنْ هَذَا الْعَالَمِ إِلَى الآبِ، فَإِذْ كَانَ قَدْ أَحَبَّ خَاصَّتَهُ الَّذِينَ فِي الْعَالَمِ، أَحَبَّهُمُ الآنَ أَقْصَى الْمَحَبَّةِ:

നിസ്താരോത്സവസ്യ കിഞ്ചിത്കാലാത് പൂർവ്വം പൃഥിവ്യാഃ പിതുഃ സമീപഗമനസ്യ സമയഃ സന്നികർഷോഭൂദ് ഇതി ജ്ഞാത്വാ യീശുരാപ്രഥമാദ് യേഷു ജഗത്പ്രവാസിഷ്വാത്മീയലോകേഷ പ്രേമ കരോതി സ്മ തേഷു ശേഷം യാവത് പ്രേമ കൃതവാൻ|

٢ 2 فَفِي أَثْنَاءِ الْعَشَاءِ، وَكَانَ الشَّيْطَانُ قَدْ وَضَعَ فِي قَلْبِ يَهُوذَا بْنِ سِمْعَانَ الإِسْخَريُوطِيِّ أَنْ يَخُونَ يَسُوعَ،

പിതാ തസ്യ ഹസ്തേ സർവ്വം സമർപിതവാൻ സ്വയമ് ഈശ്വരസ്യ സമീപാദ് ആഗച്ഛദ് ഈശ്വരസ്യ സമീപം യാസ്യതി ച, സർവ്വാണ്യേതാനി ജ്ഞാത്വാ രജന്യാം ഭോജനേ സമ്പൂർണേ സതി,

٣ 3 وَكَانَ يَسُوعُ عَالِماً أَنَّ الآبَ قَدْ جَعَلَ كُلَّ شَيْءٍ فِي يَدَيْهِ وَأَنَّهُ مِنَ اللهِ خَرَجَ وَإِلَى اللهِ سَيَعُودُ،

യദാ ശൈതാൻ തം പരഹസ്തേഷു സമർപയിതും ശിമോനഃ പുത്രസ്യ ഈഷ്കാരിയോതിയസ്യ യിഹൂദാ അന്തഃകരണേ കുപ്രവൃത്തിം സമാർപയത്,

٤ 4 نَهَضَ عَنْ مَائِدَةِ الْعَشَاءِ، وَخَلَعَ رِدَاءَهُ وَأَخَذَ مِنْشَفَةً لَفَّهَا عَلَى وَسَطِهِ،

തദാ യീശു ർഭോജനാസനാദ് ഉത്ഥായ ഗാത്രവസ്ത്രം മോചയിത്വാ ഗാത്രമാർജനവസ്ത്രം ഗൃഹീത്വാ തേന സ്വകടിമ് അബധ്നാത്,

٥ 5 ثُمَّ صَبَّ مَاءً فِي وِعَاءٍ لِلْغَسْلِ، وَبَدَأَ يَغْسِلُ أَقْدَامَ التَّلامِيذِ وَيَمْسَحُهَا بِالْمِنْشَفَةِ الَّتِي عَلَى وَسَطِهِ.

പശ്ചാദ് ഏകപാത്രേ ജലമ് അഭിഷിച്യ ശിഷ്യാണാം പാദാൻ പ്രക്ഷാല്യ തേന കടിബദ്ധഗാത്രമാർജനവാസസാ മാർഷ്ടും പ്രാരഭത|

٦ 6 فَلَمَّا وَصَلَ إِلَى سِمْعَانَ بُطْرُسَ، قَالَ لَهُ سِمْعَانُ: «يَا سَيِّدُ، أَنْتَ تَغْسِلُ قَدَمَيَّ!»

തതഃ ശിമോൻപിതരസ്യ സമീപമാഗതേ സ ഉക്തവാൻ ഹേ പ്രഭോ ഭവാൻ കിം മമ പാദൗ പ്രക്ഷാലയിഷ്യതി?

٧ 7 فَأَجَابَهُ يَسُوعُ: «أَنْتَ الآنَ لَا تَفْهَمُ مَا أَعْمَلُهُ، وَلكِنَّكَ سَتَفْهَمُ فِيمَا بَعْدُ».

യീശുരുദിതവാൻ അഹം യത് കരോമി തത് സമ്പ്രതി ന ജാനാസി കിന്തു പശ്ചാജ് ജ്ഞാസ്യസി|

٨ 8 وَلكِنَّ بُطْرُسَ أَصَرَّ قَائِلاً: «لا، لَنْ تَغْسِلَ قَدَمَيَّ أَبَداً!» فَأَجَابَهُ يَسُوعُ: «إِنْ كُنْتُ لَا أَغْسِلُكَ، فَلا يَكُونُ لَكَ نَصِيبٌ مَعِي!» (aiōn g165)

തതഃ പിതരഃ കഥിതവാൻ ഭവാൻ കദാപി മമ പാദൗ ന പ്രക്ഷാലയിഷ്യതി| യീശുരകഥയദ് യദി ത്വാം ന പ്രക്ഷാലയേ തർഹി മയി തവ കോപ്യംശോ നാസ്തി| (aiōn g165)

٩ 9 عِنْدَئِذٍ قَالَ لَهُ سِمْعَانُ بُطْرُسُ: «يَا سَيِّدُ، لَا قَدَمَيَّ فَقَطْ، بَلْ يَدَيَّ وَرَأْسِي أَيْضاً!»

തദാ ശിമോൻപിതരഃ കഥിതവാൻ ഹേ പ്രഭോ തർഹി കേവലപാദൗ ന, മമ ഹസ്തൗ ശിരശ്ച പ്രക്ഷാലയതു|

١٠ 10 فَقَالَ يَسُوعُ: «مَنِ اغْتَسَلَ صَارَ كُلُّهُ نَقِيًّا، وَلا يَحْتَاجُ إِلّا لِغَسْلِ قَدَمَيْهِ. وَأَنْتُمْ أَنْقِيَاءُ، وَلكِنْ لَيْسَ كُلُّكُمْ».

തതോ യീശുരവദദ് യോ ജനോ ധൗതസ്തസ്യ സർവ്വാങ്ഗപരിഷ്കൃതത്വാത് പാദൗ വിനാന്യാങ്ഗസ്യ പ്രക്ഷാലനാപേക്ഷാ നാസ്തി| യൂയം പരിഷ്കൃതാ ഇതി സത്യം കിന്തു ന സർവ്വേ,

١١ 11 فَإِنَّ يَسُوعَ كَانَ يَعْلَمُ مَنِ الَّذِي سَيَخُونُهُ، وَلِذلِكَ قَالَ: «لَسْتُمْ كُلُّكُمْ أَنْقِيَاءَ».

യതോ യോ ജനസ്തം പരകരേഷു സമർപയിഷ്യതി തം സ ജ്ഞാതവാന; അതഏവ യൂയം സർവ്വേ ന പരിഷ്കൃതാ ഇമാം കഥാം കഥിതവാൻ|

١٢ 12 وَبَعْدَمَا انْتَهَى مِنْ غَسْلِ أَقْدَامِهِمْ، أَخَذَ رِدَاءَهُ وَاتَّكَأَ مِنْ جَدِيدٍ، وَسَأَلَهُمْ: «أَفَهِمْتُمْ مَا عَمِلْتُهُ لَكُمْ؟

ഇത്ഥം യീശുസ്തേഷാം പാദാൻ പ്രക്ഷാല്യ വസ്ത്രം പരിധായാസനേ സമുപവിശ്യ കഥിതവാൻ അഹം യുഷ്മാൻ പ്രതി കിം കർമ്മാകാർഷം ജാനീഥ?

١٣ 13 أَنْتُمْ تَدْعُونَنِي مُعَلِّماً وَسَيِّداً، وَقَدْ صَدَقْتُمْ، فَأَنَا كَذَلِكَ.

യൂയം മാം ഗുരും പ്രഭുഞ്ച വദഥ തത് സത്യമേവ വദഥ യതോഹം സഏവ ഭവാമി|

١٤ 14 فَإِنْ كُنْتُ، وَأَنَا السَّيِّدُ وَالْمُعَلِّمُ، قَدْ غَسَلْتُ أَقْدَامَكُمْ، فَعَلَيْكُمْ أَنْتُمْ أَيْضاً أَنْ يَغْسِلَ بَعْضُكُمْ أَقْدَامَ بَعْضٍ.

യദ്യഹം പ്രഭു ർഗുരുശ്ച സൻ യുഷ്മാകം പാദാൻ പ്രക്ഷാലിതവാൻ തർഹി യുഷ്മാകമപി പരസ്പരം പാദപ്രക്ഷാലനമ് ഉചിതമ്|

١٥ 15 فَقَدْ قَدَّمْتُ لَكُمْ مِثَالاً لِكَيْ تَعْمَلُوا مِثْلَ مَا عَمِلْتُ أَنَا لَكُمْ.

അഹം യുഷ്മാൻ പ്രതി യഥാ വ്യവാഹരം യുഷ്മാൻ തഥാ വ്യവഹർത്തുമ് ഏകം പന്ഥാനം ദർശിതവാൻ|

١٦ 16 الْحَقَّ الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: لَيْسَ عَبْدٌ أَعْظَمَ مِنْ سَيِّدِهِ، وَلا رَسُولٌ أَعْظَمَ مِنْ مُرْسِلِهِ.

അഹം യുഷ്മാനതിയഥാർഥം വദാമി, പ്രഭോ ർദാസോ ന മഹാൻ പ്രേരകാച്ച പ്രേരിതോ ന മഹാൻ|

١٧ 17 فَإِنْ كُنْتُمْ قَدْ عَرَفْتُمْ هَذَا، فَطُوبَى لَكُمْ إِذَا عَمِلْتُمْ بِهِ.

ഇമാം കഥാം വിദിത്വാ യദി തദനുസാരതഃ കർമ്മാണി കുരുഥ തർഹി യൂയം ധന്യാ ഭവിഷ്യഥ|

١٨ 18 وَأَنَا لَا أَقُولُ هَذَا عَنْ جَمِيعِكُمْ، فَأَنَا أَعْرِفُ الَّذِينَ اخْتَرْتُهُمْ. وَلكِنْ لابُدَّ أَنْ يَتِمَّ الْكِتَابُ حَيْثُ يَقُولُ: الآكِلُ مِنْ خُبْزِي، رَفَعَ عَلَيَّ عَقِبَهُ!

സർവ്വേഷു യുഷ്മാസു കഥാമിമാം കഥയാമി ഇതി ന, യേ മമ മനോനീതാസ്താനഹം ജാനാമി, കിന്തു മമ ഭക്ഷ്യാണി യോ ഭുങ്ക്തേ മത്പ്രാണപ്രാതികൂല്യതഃ| ഉത്ഥാപയതി പാദസ്യ മൂലം സ ഏഷ മാനവഃ| യദേതദ് ധർമ്മപുസ്തകസ്യ വചനം തദനുസാരേണാവശ്യം ഘടിഷ്യതേ|

١٩ 19 وَإِنِّي أَقُولُ لَكُمْ مَا سَيَحْدُثُ، قَبْلَ حُدُوثِهِ، حَتَّى مَتَى حَدَثَ تُؤْمِنُونَ أَنِّي أَنَا هُوَ.

അഹം സ ജന ഇത്യത്ര യഥാ യുഷ്മാകം വിശ്വാസോ ജായതേ തദർഥം ഏതാദൃശഘടനാത് പൂർവ്വമ് അഹമിദാനീം യുഷ്മഭ്യമകഥയമ്|

٢٠ 20 الْحَقَّ الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: مَنْ يَقْبَلِ الَّذِي أُرْسِلُهُ، يَقْبَلْنِي؛ وَمَنْ يَقْبَلْنِي، يَقْبَلْ الَّذِي أَرْسَلَنِي».

അഹം യുഷ്മാനതീവ യഥാർഥം വദാമി, മയാ പ്രേരിതം ജനം യോ ഗൃഹ്ലാതി സ മാമേവ ഗൃഹ്ലാതി യശ്ച മാം ഗൃഹ്ലാതി സ മത്പ്രേരകം ഗൃഹ്ലാതി|

٢١ 21 وَلَمَّا قَالَ يَسُوعُ هَذَا اضْطَرَبَتْ نَفْسُهُ وَأَعْلَنَ قَائِلاً: «الْحَقَّ الْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ وَاحِداً مِنْكُمْ سَيُسَلِّمُنِي!»

ഏതാം കഥാം കഥയിത്വാ യീശു ർദുഃഖീ സൻ പ്രമാണം ദത്ത്വാ കഥിതവാൻ അഹം യുഷ്മാനതിയഥാർഥം വദാമി യുഷ്മാകമ് ഏകോ ജനോ മാം പരകരേഷു സമർപയിഷ്യതി|

٢٢ 22 فَتَبَادَلَ التَّلامِيذُ نَظَرَاتِ الْحَيْرَةِ وَهُمْ لَا يَدْرُونَ مَنْ هُوَ الَّذِي يَعْنِيهِ.

തതഃ സ കമുദ്ദിശ്യ കഥാമേതാം കഥിതവാൻ ഇത്യത്ര സന്ദിഗ്ധാഃ ശിഷ്യാഃ പരസ്പരം മുഖമാലോകയിതും പ്രാരഭന്ത|

٢٣ 23 وَكَانَ التِّلْمِيذُ الَّذِي يُحِبُّهُ يَسُوعُ مُتَّكِئاً عَلَى حِضْنِهِ،

തസ്മിൻ സമയേ യീശു ര്യസ്മിൻ അപ്രീയത സ ശിഷ്യസ്തസ്യ വക്ഷഃസ്ഥലമ് അവാലമ്ബത|

٢٤ 24 فَأَشَارَ إِلَيْهِ سِمْعَانُ بُطْرُسُ أَنْ يَسْأَلَ يَسُوعَ مَنْ هُوَ الَّذِي يَعْنِيهِ.

ശിമോൻപിതരസ്തം സങ്കേതേനാവദത്, അയം കമുദ്ദിശ്യ കഥാമേതാമ് കഥയതീതി പൃച്ഛ|

٢٥ 25 فَمَالَ عَلَى صَدْرِ يَسُوعَ وَسَأَلَهُ: «مَنْ هُوَ يَا سَيِّدُ؟»

തദാ സ യീശോ ർവക്ഷഃസ്ഥലമ് അവലമ്ബ്യ പൃഷ്ഠവാൻ, ഹേ പ്രഭോ സ ജനഃ കഃ?

٢٦ 26 فَأَجَابَ يَسُوعُ: «هُوَ الَّذِي أُعْطِيهِ اللُّقْمَةَ الَّتِي أَغْمِسُهَا». ثُمَّ غَمَسَ اللُّقْمَةَ وَأَعْطَاهَا لِيَهُوذَا بْنِ سِمْعَانَ الإِسْخَرْيُوطِيِّ.

തതോ യീശുഃ പ്രത്യവദദ് ഏകഖണ്ഡം പൂപം മജ്ജയിത്വാ യസ്മൈ ദാസ്യാമി സഏവ സഃ; പശ്ചാത് പൂപഖണ്ഡമേകം മജ്ജയിത്വാ ശിമോനഃ പുത്രായ ഈഷ്കരിയോതീയായ യിഹൂദൈ ദത്തവാൻ|

٢٧ 27 وَبَعْدَ اللُّقْمَةِ، دَخَلَهُ الشَّيْطَانُ. فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «أَسْرِعْ فِي مَا نَوَيْتَ أَنْ تَعْمَلَهُ!»

തസ്മിൻ ദത്തേ സതി ശൈതാൻ തമാശ്രയത്; തദാ യീശുസ്തമ് അവദത് ത്വം യത് കരിഷ്യസി തത് ക്ഷിപ്രം കുരു|

٢٨ 28 وَلَمْ يَفْهَمْ أَحَدٌ مِنَ الْمُتَّكِئِينَ لِمَاذَا قَالَ لَهُ ذلِكَ،

കിന്തു സ യേനാശയേന താം കഥാമകഥായത് തമ് ഉപവിഷ്ടലോകാനാം കോപി നാബുധ്യത;

٢٩ 29 بَلْ ظَنَّ بَعْضُهُمْ أَنَّهُ يَأْمُرُهُ أَنْ يَشْتَرِيَ مَا يَحْتَاجُونَ إِلَيْهِ فِي الْعِيدِ، أَوْ أَنْ يُعْطِيَ الْفُقَرَاءَ بَعْضَ الْمَالِ، لأَنَّهُ كَانَ أَمِيناً لِلصُّنْدُوقِ.

കിന്തു യിഹൂദാഃ സമീപേ മുദ്രാസമ്പുടകസ്ഥിതേഃ കേചിദ് ഇത്ഥമ് അബുധ്യന്ത പാർവ്വണാസാദനാർഥം കിമപി ദ്രവ്യം ക്രേതും വാ ദരിദ്രേഭ്യഃ കിഞ്ചിദ് വിതരിതും കഥിതവാൻ|

٣٠ 30 وَمَا إِنْ تَنَاوَلَ يَهُوذَا اللُّقْمَةَ، حَتَّى خَرَجَ وَكَانَ اللَّيْلُ قَدْ أَظْلَمَ.

തദാ പൂപഖണ്ഡഗ്രഹണാത് പരം സ തൂർണം ബഹിരഗച്ഛത്; രാത്രിശ്ച സമുപസ്യിതാ|

٣١ 31 وَلَمَّا خَرَجَ يَهُوذَا، قَالَ يَسُوعُ: «الآنَ تَمَجَّدَ ابْنُ الإِنْسَانِ وَتَمَجَّدَ اللهُ فِيهِ.

യിഹൂദേ ബഹിർഗതേ യീശുരകഥയദ് ഇദാനീം മാനവസുതസ്യ മഹിമാ പ്രകാശതേ തേനേശ്വരസ്യാപി മഹിമാ പ്രകാശതേ|

٣٢ 32 وَمَادَامَ اللهُ قَدْ تَمَجَّدَ فِيهِ، فَإِنَّهُ سَيُمَجِّدُهُ فِي ذَاتِهِ، وَسَرِيعاً سَيُمَجِّدُهُ.

യദി തേനേശ്വരസ്യ മഹിമാ പ്രകാശതേ തർഹീശ്വരോപി സ്വേന തസ്യ മഹിമാനം പ്രകാശയിഷ്യതി തൂർണമേവ പ്രകാശയിഷ്യതി|

٣٣ 33 يَا أَوْلادِي الصِّغَارَ، سَأَبْقَى عِنْدَكُمْ وَقْتاً قَصِيراً بَعْدُ، ثُمَّ تَطْلُبُونَنِي، وَلكِنِّي أَقُولُ لَكُمْ مَا سَبَقَ أَنْ قُلْتُهُ لِلْيَهُودِ: إِنَّكُمْ لَا تَقْدِرُونَ أَنْ تَأْتُوا حَيْثُ أَنَا ذَاهِبٌ.

ഹേ വത്സാ അഹം യുഷ്മാഭിഃ സാർദ്ധം കിഞ്ചിത്കാലമാത്രമ് ആസേ, തതഃ പരം മാം മൃഗയിഷ്യധ്വേ കിന്ത്വഹം യത്സ്ഥാനം യാമി തത്സ്ഥാനം യൂയം ഗന്തും ന ശക്ഷ്യഥ, യാമിമാം കഥാം യിഹൂദീയേഭ്യഃ കഥിതവാൻ തഥാധുനാ യുഷ്മഭ്യമപി കഥയാമി|

٣٤ 34 وَصِيَّةً جَدِيدَةً أَنَا أُعْطِيكُمْ: أَحِبُّوا بَعْضُكُمْ بَعْضاً، كَمَا أَحْبَبْتُكُمْ أَنَا، تُحِبُّونَ بَعْضُكُمْ.

യൂയം പരസ്പരം പ്രീയധ്വമ് അഹം യുഷ്മാസു യഥാ പ്രീയേ യൂയമപി പരസ്പരമ് തഥൈവ പ്രീയധ്വം, യുഷ്മാൻ ഇമാം നവീനാമ് ആജ്ഞാമ് ആദിശാമി|

٣٥ 35 بِهَذَا يَعْرِفُ الْجَمِيعُ أَنَّكُمْ تَلامِيذِي: إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ بَعْضُكُمْ بَعْضاً».

തേനൈവ യദി പരസ്പരം പ്രീയധ്വേ തർഹി ലക്ഷണേനാനേന യൂയം മമ ശിഷ്യാ ഇതി സർവ്വേ ജ്ഞാതും ശക്ഷ്യന്തി|

٣٦ 36 فَسَأَلَهُ سِمْعَانُ بُطْرُسُ: «يَا سَيِّدُ، أَيْنَ تَذْهَبُ؟» أَجَابَهُ يَسُوعُ: «لا تَقْدِرُ أَنْ تَتْبَعَنِي الآنَ حَيْثُ أَذْهَبُ، وَلكِنَّكَ سَتَتْبَعُنِي فِيمَا بَعْدُ».

ശിമോനപിതരഃ പൃഷ്ഠവാൻ ഹേ പ്രഭോ ഭവാൻ കുത്ര യാസ്യതി? തതോ യീശുഃ പ്രത്യവദത്, അഹം യത്സ്ഥാനം യാമി തത്സ്ഥാനം സാമ്പ്രതം മമ പശ്ചാദ് ഗന്തും ന ശക്നോഷി കിന്തു പശ്ചാദ് ഗമിഷ്യസി|

٣٧ 37 فَعَادَ بُطْرُسُ يَسْأَلُ: «يَا سَيِّدُ، لِمَاذَا لَا أَقْدِرُ أَنْ أَتْبَعَكَ الآنَ؟ إِنِّي أَبْذِلُ حَيَاتِي عِوَضاً عَنْكَ!»

തദാ പിതരഃ പ്രത്യുദിതവാൻ, ഹേ പ്രഭോ സാമ്പ്രതം കുതോ ഹേതോസ്തവ പശ്ചാദ് ഗന്തും ന ശക്നോമി? ത്വദർഥം പ്രാണാൻ ദാതും ശക്നോമി|

٣٨ 38 أَجَابَهُ يَسُوعُ: «أَتَبْذِلُ حَيَاتَكَ عِوَضاً عَنِّي؟ الْحَقَّ الْحَقَّ أَقُولُ لَكَ: لَا يَصِيحُ الدِّيكُ حَتَّى تَكُونَ قَدْ أَنْكَرْتَنِي ثَلاثَ مَرَّاتٍ!»

തതോ യീശുഃ പ്രത്യുക്തവാൻ മന്നിമിത്തം കിം പ്രാണാൻ ദാതും ശക്നോഷി? ത്വാമഹം യഥാർഥം വദാമി, കുക്കുടരവണാത് പൂർവ്വം ത്വം ത്രി ർമാമ് അപഹ്നോഷ്യസേ|

The Last Supper