عِبرانِيّين 5
| فَإِنَّ الْكَاهِنَ الأَعْلَى كَانَ يُؤْخَذُ مِنْ بَيْنِ النَّاسِ، وَيُعَيَّنُ لِلْقِيَامِ بِمُهِمَّتِهِ نِيَابَةً عَنْهُمْ فِيمَا يَخُصُّ عَلاقَتَهُمْ بِاللهِ. وَذَلِكَ لِكَيْ يَرْفَعَ إِلَى اللهِ التَّقْدِمَاتِ وَالذَّبَائِحَ، تَكْفِيراً عَنِ الْخَطَايَا. | ١ 1 |
യഃ കശ്ചിത് മഹായാജകോ ഭവതി സ മാനവാനാം മധ്യാത് നീതഃ സൻ മാനവാനാം കൃത ഈശ്വരോദ്ദേശ്യവിഷയേഽർഥത ഉപഹാരാണാം പാപാർഥകബലീനാഞ്ച ദാന നിയുജ്യതേ|
| وَلِكَوْنِهِ، هُوَ أَيْضاً، مُعَرَّضاً لِلضَّعْفِ الْبَشَرِيِّ دَائِماً، كَانَ يُمْكِنُهُ أَنْ يَعْطِفَ عَلَى الْجُهَّالِ وَالضَّالِّينَ. | ٢ 2 |
സ ചാജ്ഞാനാം ഭ്രാന്താനാഞ്ച ലോകാനാം ദുഃഖേന ദുഃഖീ ഭവിതും ശക്നോതി, യതോ ഹേതോഃ സ സ്വയമപി ദൗർബ്ബല്യവേഷ്ടിതോ ഭവതി|
| وَبِسَبَبِ ضَعْفِهِ، كَانَ مِنْ وَاجِبِهِ أَيْضاً أَنْ يُكَفِّرَ عَنْ خَطَايَاهُ الْخَاصَّةِ كَمَا يُكَفِّرُ عَنْ خَطَايَا الآخَرِينَ. | ٣ 3 |
ഏതസ്മാത് കാരണാച്ച യദ്വത് ലോകാനാം കൃതേ തദ്വദ് ആത്മകൃതേഽപി പാപാർഥകബലിദാനം തേന കർത്തവ്യം|
| وَلَمْ يَكُنْ أَحَدٌ يَتَّخِذُ لِنَفْسِهِ هَذِهِ الْوَظِيفَةَ الجَّلِيلَةَ مَتَى أَرَادَ، بَلْ كَانَ يَتَّخِذُهَا مَنْ دَعَاهُ اللهُ إِلَيْهَا، كَمَا دَعَا هرُونَ. | ٤ 4 |
സ ഘോച്ചപദഃ സ്വേച്ഛാതഃ കേനാപി ന ഗൃഹ്യതേ കിന്തു ഹാരോണ ഇവ യ ഈശ്വരേണാഹൂയതേ തേനൈവ ഗൃഹ്യതേ|
| كَذَلِكَ الْمَسِيحُ لَمْ يُرَفِّعْ نَفْسَهُ حَتَّى يَصِيرَ رَئِيسَ كَهَنَةٍ، بَلْ إِنَّ اللهَ هُوَ الَّذِي قَالَ لَهُ: «أَنْتَ ابْنِي. أَنَا الْيَوْمَ وَلَدْتُكَ!» | ٥ 5 |
ഏവമ്പ്രകാരേണ ഖ്രീഷ്ടോഽപി മഹായാജകത്വം ഗ്രഹീതും സ്വീയഗൗരവം സ്വയം ന കൃതവാൻ, കിന്തു "മദീയതനയോഽസി ത്വമ് അദ്യൈവ ജനിതോ മയേതി" വാചം യസ്തം ഭാഷിതവാൻ സ ഏവ തസ്യ ഗൗരവം കൃതവാൻ|
| وَخَاطَبَهُ فِي مَوْضِعٍ آخَرَ بِقَوْلِهِ: «أَنْتَ كَاهِنٌ إِلَى الأَبَدِ عَلَى رُتْبَةِ مَلْكِيصَادَقَ!» (aiōn g165) | ٦ 6 |
തദ്വദ് അന്യഗീതേഽപീദമുക്തം, ത്വം മൽകീഷേദകഃ ശ്രേണ്യാം യാജകോഽസി സദാതനഃ| (aiōn g165)
| وَالْمَسِيحُ، فِي أَثْنَاءِ حَيَاتِهِ الْبَشَرِيَّةِ عَلَى الأَرْضِ، رَفَعَ أَدْعِيَةً وَتَضَرُّعَاتٍ مُقْتَرِنَةً بِصُرَاخٍ شَدِيدٍ وَدُمُوعٍ، إِلَى الْقَادِرِ أَنْ يُخَلِّصَهُ مِنَ الْمَوْتِ. وَقَدْ لَبَّى اللهُ طَلَبَهُ إِكْرَاماً لِتَقْوَاهُ. | ٧ 7 |
സ ച ദേഹവാസകാലേ ബഹുക്രന്ദനേനാശ്രുപാതേന ച മൃത്യുത ഉദ്ധരണേ സമർഥസ്യ പിതുഃ സമീപേ പുനഃ പുനർവിനതിം പ്രർഥനാഞ്ച കൃത്വാ തത്ഫലരൂപിണീം ശങ്കാതോ രക്ഷാം പ്രാപ്യ ച
| فَمَعَ كَوْنِهِ ابْناً تَعَلَّمَ الطَّاعَةَ مِنَ الآلامِ الَّتِي قَاسَاهَا. | ٨ 8 |
യദ്യപി പുത്രോഽഭവത് തഥാപി യൈരക്ലിശ്യത തൈരാജ്ഞാഗ്രഹണമ് അശിക്ഷത|
| وَبِذلِكَ، أَصْبَحَ مُؤَهَّلاً لِمُهِمَّتِهِ، فَصَارَ لِجَمِيعِ الَّذِينَ يُطِيعُونَهُ مَصْدَراً لِلْخَلاصِ الأَبَدِيِّ. (aiōnios g166) | ٩ 9 |
ഇത്ഥം സിദ്ധീഭൂയ നിജാജ്ഞാഗ്രാഹിണാം സർവ്വേഷാമ് അനന്തപരിത്രാണസ്യ കാരണസ്വരൂപോ ഽഭവത്| (aiōnios g166)
| وَقَدْ أَيَّدَ اللهُ ذَلِكَ، فَأَعْلَنَهُ رَئِيسَ كَهَنَةٍ عَلَى رُتْبَةِ مَلْكِيصَادَقَ. | ١٠ 10 |
തസ്മാത് സ മൽകീഷേദകഃ ശ്രേണീഭുക്തോ മഹായാജക ഈശ്വരേണാഖ്യാതഃ|
| بِخُصُوصِ رَئِيسَ الْكَهَنَةِ هَذَا، عِنْدِي كَلامٌ كَثِيرٌ، وَلكِنَّهُ صَعْبُ التَّفْسِيرِ! إِذْ يَبْدُو أَنَّكُمْ تُعَانُونَ بُطْئاً فِي الْفَهْمِ. | ١١ 11 |
തമധ്യസ്മാകം ബഹുകഥാഃ കഥയിതവ്യാഃ കിന്തു താഃ സ്തബ്ധകർണൈ ര്യുഷ്മാഭി ർദുർഗമ്യാഃ|
| كَانَ يَجِبُ أَنْ تَكُونُوا الآنَ قَادِرِينَ عَلَى تَعْلِيمِ الآخَرِينَ، بَعْدَمَا مَضَى زَمَانٌ طَوِيلٌ عَلَى اهْتِدَائِكُمْ. وَلَكِنَّكُمْ مَازِلْتُمْ بِحَاجَةٍ إِلَى مَنْ يُعَلِّمُكُمْ حَتَّى الْمَبَادِئَ الأَسَاسَ لأَقْوَالِ اللهِ. هَا قَدْ عُدْتُمْ مِنْ جَدِيدٍ تَحْتَاجُونَ إِلَى اللَّبَنِ! فَأَنْتُمْ غَيْرُ قَادِرِينَ عَلَى هَضْمِ الطَّعَامِ الْقَوِيِّ. | ١٢ 12 |
യതോ യൂയം യദ്യപി സമയസ്യ ദീർഘത്വാത് ശിക്ഷകാ ഭവിതുമ് അശക്ഷ്യത തഥാപീശ്വരസ്യ വാക്യാനാം യാ പ്രഥമാ വർണമാലാ താമധി ശിക്ഷാപ്രാപ്തി ര്യുഷ്മാകം പുനരാവശ്യകാ ഭവതി, തഥാ കഠിനദ്രവ്യേ നഹി കിന്തു ദുഗ്ധേ യുഷ്മാകം പ്രയോജനമ് ആസ്തേ|
| وَكُلُّ مَنْ يَتَنَاوَلُ اللَّبَنَ، يَكُونُ عَدِيمَ الْخِبْرَةِ فِي التَّعْلِيمِ الْقَوِيمِ، لأَنَّهُ مَازَالَ طِفْلاً غَيْرَ نَاضِجٍ. | ١٣ 13 |
യോ ദുഗ്ധപായീ സ ശിശുരേവേതികാരണാത് ധർമ്മവാക്യേ തത്പരോ നാസ്തി|
| أَمَّا النَّاضِجُونَ رُوحِيًّا، فَهُمْ قَادِرُونَ عَلَى تَنَاوُلِ الطَّعَامِ الْقَوِيِّ: لأَنَّ حَوَاسَّهُمْ قَدْ تَدَرَّبَتْ، بِالْمُمَارَسَةِ الصَّحِيحَةِ، عَلَى التَّمْيِيزِ بَيْنَ الْخَيْرِ وَالشَّرِّ. | ١٤ 14 |
കിന്തു സദസദ്വിചാരേ യേഷാം ചേതാംസി വ്യവഹാരേണ ശിക്ഷിതാനി താദൃശാനാം സിദ്ധലോകാനാം കഠോരദ്രവ്യേഷു പ്രയോജനമസ്തി|
