أعمال 8
| وَكَانَ شَاوُلُ مُوَافِقاً عَلَى قَتْلِ اسْتِفَانُوسَ. وَفِي ذلِكَ الْيَوْمِ وَقَعَ اضْطِهَادٌ شَدِيدٌ عَلَى الْكَنِيسَةِ الَّتِي فِي أُورُشَلِيمَ. فَتَشَتَّتَ الإِخْوَةُ جَمِيعاً فِي نَوَاحِي الْيَهُودِيَّةِ وَالسَّامِرَةِ، وَلَمْ يَبْقَ فِي أُورُشَلِيمَ إِلاَّ الرُّسُلُ. | ١ 1 |
ตสฺย หตฺยากรณํ เศาโลปิ สมมนฺยตฯ ตสฺมินฺ สมเย ยิรูศาลมฺนครสฺถำ มณฺฑลีํ ปฺรติ มหาตาฑนายำ ชาตายำ เปฺรริตโลกานฺ หิตฺวา สรฺเวฺว'ปเร ยิหูทาโศมิโรณเทศโย รฺนานาสฺถาเน วิกีรฺณา: สนฺโต คตา: ฯ
| وَأَمَّا اسْتِفَانُوسُ فَقَدْ دَفَنَهُ بَعْضُ الرِّجَالِ الأَتْقِيَاءِ، وَنَاحُوا عَلَيْهِ كَثِيراً. | ٢ 2 |
อนฺยจฺจ ภกฺตโลกาสฺตํ สฺติผานํ ศฺมศาเน สฺถาปยิตฺวา พหุ วฺยลปนฺฯ
| أَمَّا شَاوُلُ فَكَانَ يُحَاوِلُ إِبَادَةَ الْكَنِيسَةِ، فَيَذْهَبُ مِنْ بَيْتٍ إِلَى بَيْتٍ وَيَجُرُّ الرِّجَالَ وَالنِّسَاءَ وَيُلْقِيهِمْ فِي السِّجْنِ. | ٣ 3 |
กินฺตุ เศาโล คฺฤเห คฺฤเห ภฺรมิตฺวา สฺตฺริย: ปุรุษำศฺจ ธฺฤตฺวา การายำ พทฺธฺวา มณฺฑลฺยา มโหตฺปาตํ กฺฤตวานฺฯ
| وَالَّذِينَ تَشَتَّتُوا كَانُوا يَنْتَقِلُونَ مِنْ مَكَانٍ إِلَى مَكَانٍ مُبَشِّرِينَ بِالْكَلِمَةِ. | ٤ 4 |
อนฺยจฺจ เย วิกีรฺณา อภวนฺ เต สรฺวฺวตฺร ภฺรมิตฺวา สุสํวาทํ ปฺราจารยนฺฯ
| فَذَهَبَ فِيلِبُّسُ إِلَى مَدِينَةٍ فِي مِنْطَقَةِ السَّامِرَةِ، وَأَخَذَ يُبَشِّرُ أَهْلَهَا بِالْمَسِيحِ. | ٥ 5 |
ตทา ผิลิป: โศมิโรณฺนครํ คตฺวา ขฺรีษฺฏาขฺยานํ ปฺราจารยตฺ;
| فَأَصْغَتِ الْجُمُوعُ إِلَى كَلاَمِهِ بِقَلْبٍ وَاحِدٍ، إِذْ سَمِعُوا بِالْعَلاَمَاتِ الَّتِي أَجْرَاهَا، أَوْ رَأَوْهَا بِأَنْفُسِهِمْ، | ٦ 6 |
ตโต'ศุจิ-ภฺฤตคฺรสฺตโลเกโภฺย ภูตาศฺจีตฺกฺฤตฺยาคจฺฉนฺ ตถา พหว: ปกฺษาฆาติน: ขญฺชา โลกาศฺจ สฺวสฺถา อภวนฺฯ
| فَقَدْ كَانَ يَأْمُرُ الأَرْوَاحَ النَّجِسَةَ، فَتَصْرُخُ بِصَوْتٍ عَالٍ وَتَخْرُجُ مِنَ الْمَسْكُونِينَ بِهَا، كَمَا شَفَى كَثِيرِينَ مِنَ الْمَشْلُولِينَ وَالْعُرْجِ، | ٧ 7 |
ตสฺมาตฺ ลากา อีทฺฤศํ ตสฺยาศฺจรฺยฺยํ กรฺมฺม วิโลกฺย นิศมฺย จ สรฺวฺว เอกจิตฺตีภูย เตโนกฺตาขฺยาเน มนำสิ นฺยทธุ: ฯ
| فَعَمَّتِ الْفَرْحَةُ أَنْحَاءَ الْمَدِينَةِ. | ٨ 8 |
ตสฺมินฺนคเร มหานนฺทศฺจาภวตฺฯ
| وَكَانَ قَبْلَ ذَلِكَ فِي تِلْكَ الْمَدِينَةِ سَاحِرٌ اسْمُهُ سِيمُونُ، يُمَارِسُ السِّحْرَ فَيُذْهِلُ أَهْلَ السَّامِرَةِ وَيَدَّعِي أَنَّهُ رَجُلٌ عَظِيمٌ. | ٩ 9 |
ตต: ปูรฺวฺวํ ตสฺมินฺนคเร ศิโมนฺนามา กศฺจิชฺชโน พหฺวี รฺมายากฺริยา: กฺฤตฺวา สฺวํ กญฺจน มหาปุรุษํ โปฺรจฺย โศมิโรณียานำ โมหํ ชนยามาสฯ
| فَأَصْغَى إِلَيْهِ الْجَمِيعُ مِنَ الصَّغِيرِ إِلَى الْكَبِيرِ، قَائِلِينَ: «هَذَا الرَّجُلُ هُوَ قُدْرَةُ اللهِ الْعُظْمَى!» | ١٠ 10 |
ตสฺมาตฺ ส มานุษ อีศฺวรสฺย มหาศกฺติสฺวรูป อิตฺยุกฺตฺวา พาลวฺฤทฺธวนิตา: สรฺเวฺว ลากาสฺตสฺมินฺ มนำสิ นฺยทธุ: ฯ
| وَإِنَّمَا أَصْغَوْا إِلَيْهِ لأَنَّهُمْ كَانُوا قَدِ انْخَدَعُوا مُدَّةً طَوِيلَةً بِحِيَلِهِ السِّحْرِيَّةِ! | ١١ 11 |
ส พหุกาลานฺ มายาวิกฺริยยา สรฺวฺวานฺ อตีว โมหยาญฺจการ, ตสฺมาตฺ เต ตํ เมนิเรฯ
| فَلَمَّا آمَنُوا بِكَلاَمِ فِيلِبُّسَ الَّذِي بَشَّرَهُمْ بِمَلَكُوتِ اللهِ وَبِاسْمِ يَسُوعَ، تَعَمَّدُوا رِجَالاً وَنِسَاءً. | ١٢ 12 |
กินฺตฺวีศฺวรสฺย ราชฺยสฺย ยีศุขฺรีษฺฏสฺย นามฺนศฺจาขฺยานปฺรจาริณ: ผิลิปสฺย กถายำ วิศฺวสฺย เตษำ สฺตฺรีปุรุโษภยโลกา มชฺชิตา อภวนฺฯ
| وَسِيمُونُ نَفْسُهُ آمَنَ وَتَعَمَّدَ، فَأَلْصَقَ نَفْسَهُ بِفِيلِبُّسَ، وَإِذْ شَاهَدَ الآيَاتِ وَالْمُعْجِزَاتِ الَّتِي أُجْرِيَتْ عَلَى يَدِهِ، اسْتَوْلَتْ عَلَيْهِ الدَّهْشَةُ. | ١٣ 13 |
เศเษ ส ศิโมนปิ สฺวยํ ปฺรไตฺยตฺ ตโต มชฺชิต: สนฺ ผิลิเปน กฺฤตามฺ อาศฺจรฺยฺยกฺริยำ ลกฺษณญฺจ วิโลกฺยาสมฺภวํ มนฺยมานเสฺตน สห สฺถิตวานฺฯ
| وَسَمِعَ الرُّسُلُ فِي أُورُشَلِيمَ أَنَّ أَهْلَ السَّامِرَةِ قَبِلُوا كَلِمَةَ اللهِ، فَأَرْسَلُوا إِلَيْهِمْ بُطْرُسَ وَيُوحَنَّا. | ١٤ 14 |
อิตฺถํ โศมิโรณฺเทศียโลกา อีศฺวรสฺย กถามฺ อคฺฤหฺลนฺ อิติ วารฺตฺตำ ยิรูศาลมฺนครสฺถเปฺรริตา: ปฺราปฺย ปิตรํ โยหนญฺจ เตษำ นิกเฏ เปฺรษิตวนฺต: ฯ
| فَصَلَّيَا لأَجْلِهِمْ لِكَيْ يَنَالُوا الرُّوحَ الْقُدُسَ، | ١٥ 15 |
ตตเสฺตา ตตฺ สฺถานมฺ อุปสฺถาย โลกา ยถา ปวิตฺรมฺ อาตฺมานํ ปฺราปฺนุวนฺติ ตทรฺถํ ปฺรารฺถเยตำฯ
| لأَنَّهُ لَمْ يَكُنْ قَدْ حَلَّ بَعْدُ عَلَى أَحَدٍ مِنْهُمْ، إِلاَّ أَنَّهُمْ كَانُوا قَدْ تَعَمَّدُوا بِاسْمِ الرَّبِّ يَسُوعَ. | ١٦ 16 |
ยตเสฺต ปุรา เกวลปฺรภุยีโศ รฺนามฺนา มชฺชิตมาตฺรา อภวนฺ, น ตุ เตษำ มเธฺย กมปิ ปฺรติ ปวิตฺรสฺยาตฺมน อาวิรฺภาโว ชาต: ฯ
| ثُمَّ وَضَعَا أَيْدِيَهُمَا عَلَيْهِمْ، فَنَالُوا الرُّوحَ الْقُدُسَ. | ١٧ 17 |
กินฺตุ เปฺรริตาภฺยำ เตษำ คาเตฺรษุ กเรษฺวรฺปิเตษุ สตฺสุ เต ปวิตฺรมฺ อาตฺมานมฺ ปฺราปฺนุวนฺฯ
| وَلَمَّا رَأَى سِيمُونُ أَنَّ الرُّوحَ الْقُدُسَ قَدْ حَلَّ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ لَمَّا وَضَعَ الرَّسُولاَنِ أَيْدِيَهُمَا عَلَيْهِمْ، عَرَضَ عَلَى بُطْرُسَ وَيُوحَنَّا بَعْضَ الْمَالِ، وَقَالَ لَهُمَا: | ١٨ 18 |
อิตฺถํ โลกานำ คาเตฺรษุ เปฺรริตโย: กรารฺปเณน ตานฺ ปวิตฺรมฺ อาตฺมานํ ปฺราปฺตานฺ ทฺฤษฺฏฺวา ส ศิโมนฺ ตโย: สมีเป มุทฺรา อานีย กถิตวานฺ;
| «أَعْطِيَانِي أَنَا أَيْضاً هذِهِ السُّلْطَةَ لِكَيْ يَنَالَ الرُّوحَ الْقُدُسَ مَنْ أَضَعُ عَلَيْهِ يَدِي». | ١٩ 19 |
อหํ ยสฺย คาเตฺร หสฺตมฺ อรฺปยิษฺยามิ ตสฺยาปิ ยเถตฺถํ ปวิตฺราตฺมปฺราปฺติ รฺภวติ ตาทฺฤศีํ ศกฺตึ มหฺยํ ทตฺตํฯ
| فَقَالَ لَهُ بُطْرُسُ: «لِتَبْقَ لَكَ فِضَّتُكَ لِهَلاَكِكَ! لأَنَّكَ ظَنَنْتَ أَنَّكَ تَقْدِرُ أَنْ تَشْتَرِيَ هِبَةَ اللهِ بِالْمَالِ! | ٢٠ 20 |
กินฺตุ ปิตรสฺตํ ปฺรตฺยวทตฺ ตว มุทฺราสฺตฺวยา วินศฺยนฺตุ ยต อีศฺวรสฺย ทานํ มุทฺราภิ: กฺรียเต ตฺวมิตฺถํ พุทฺธวานฺ;
| لاَ قِسْمَةَ لَكَ فِي هَذَا الأَمْرِ وَلاَ نَصِيبَ، لأَنَّ قَلْبَكَ لَيْسَ مُخْلِصاً تُجَاهَ اللهِ. | ٢١ 21 |
อีศฺวราย ตาวนฺต: กรณํ สรลํ นหิ, ตสฺมาทฺ อตฺร ตวำโศ'ธิการศฺจ โกปิ นาสฺติฯ
| فَتُبْ عَنْ شَرِّكَ هَذَا وَاطْلُبْ إِلَى اللهِ، عَسَى أَنْ يَغْفِرَ لَكَ نِيَّةَ قَلْبِكَ، | ٢٢ 22 |
อต เอตตฺปาปเหโต: เขทานฺวิต: สนฺ เกนาปิ ปฺรกาเรณ ตว มนส เอตสฺยา: กุกลฺปนายา: กฺษมา ภวติ, เอตทรฺถมฺ อีศฺวเร ปฺรารฺถนำ กุรุ;
| لأَنِّي أَرَاكَ تَتَخَبَّطُ فِي مَرَارَةِ الْعَلْقَمِ وَقُيُودِ الْخَطِيئَةِ!» | ٢٣ 23 |
ยตสฺตฺวํ ติกฺตปิตฺเต ปาปสฺย พนฺธเน จ ยทสิ ตนฺมยา พุทฺธมฺฯ
| فَقَالَ سِيمُونُ: «صَلِّيَا أَنْتُمَا إِلَى الرَّبِّ مِنْ أَجْلِي حَتَّى لاَ يَنْزِلَ بِي شَيْءٌ مِمَّا تُشِيرَانِ إِلَيْهِ». | ٢٤ 24 |
ตทา ศิโมนฺ อกถยตฺ ตรฺหิ ยุวาภฺยามุทิตา กถา มยิ ยถา น ผลติ ตทรฺถํ ยุวำ มนฺนิมิตฺตํ ปฺรเภา ปฺรารฺถนำ กุรุตํฯ
| وَبَعْدَمَا شَهِدَ بُطْرُسُ وَيُوحَنَّا بِكَلِمَةِ الرَّبِّ وَأَعْلَنَاهَا هُنَاكَ، رَجَعَا إِلَى أُورُشَلِيمَ وَقَدْ بَشَّرَا قُرىً كَثِيرَةً فِي مِنْطَقَةِ السَّامِرَةِ. | ٢٥ 25 |
อเนน ปฺรกาเรณ เตา สากฺษฺยํ ทตฺตฺวา ปฺรโภ: กถำ ปฺรจารยนฺเตา โศมิโรณียานามฺ อเนกคฺราเมษุ สุสํวาทญฺจ ปฺรจารยนฺเตา ยิรูศาลมฺนครํ ปราวฺฤตฺย คเตาฯ
| ثُمَّ إِنَّ مَلاَكاً مِنْ عِنْدِ الرَّبِّ كَلَّمَ فِيلِبُّسَ فَقَالَ لَهُ: «قُمِ اذْهَبْ نَحْوَ الْجَنُوبِ، مَاشِياً عَلَى الطَّرِيقِ البَرِّيَّةِ بَيْنَ أُورُشَلِيمَ وَغَزَّةَ». | ٢٦ 26 |
ตต: ปรมฺ อีศฺวรสฺย ทูต: ผิลิปมฺ อิตฺยาทิศตฺ, ตฺวมุตฺถาย ทกฺษิณสฺยำ ทิศิ โย มารฺโค ปฺรานฺตรสฺย มเธฺยน ยิรูศาลโม 'สานครํ ยาติ ตํ มารฺคํ คจฺฉฯ
| فَقَامَ وَذَهَبَ. وَإِذَا رَجُلٌ حَبَشِيٌّ، خَصِيٌّ، يَعْمَلُ وَزِيراً لِلشُّؤُونِ الْمَالِيَّةِ عِنْدَ كَنْدَاكَةَ مَلِكَةِ الْحَبَشَةِ، كَانَ قَدْ حَجَّ إِلَى أُورُشَلِيمَ لِلسُّجُودِ فِيهَا، | ٢٧ 27 |
ตต: ส อุตฺถาย คตวานฺ; ตทา กนฺทากีนามฺน: กูโศฺลกานำ ราชฺญฺยา: สรฺวฺวสมฺปตฺเตรธีศ: กูศเทศีย เอก: ษณฺโฑ ภชนารฺถํ ยิรูศาลมฺนครมฺ อาคตฺย
| وَهُوَ رَاجِعٌ إِلَى الْحَبَشَةِ رَاكِباً فِي عَرَبَتِهِ، يَقْرَأُ فِي كِتَابِ النَّبِيِّ إِشَعْيَاءَ. | ٢٨ 28 |
ปุนรปิ รถมารุหฺย ยิศยิยนามฺโน ภวิษฺยทฺวาทิโน คฺรนฺถํ ปฐนฺ ปฺรตฺยาคจฺฉติฯ
| فَقَالَ الرُّوحُ لِفِيلِبُّسَ: «تَقَدَّمْ وَرَافِقْ هذِهِ الْعَرَبَةَ!» | ٢٩ 29 |
เอตสฺมินฺ สมเย อาตฺมา ผิลิปมฺ อวทตฺ, ตฺวมฺ รถสฺย สมีปํ คตฺวา เตน สารฺทฺธํ มิลฯ
| فَأَسْرَعَ فِيلِبُّسُ وَسَمِعَ الْخَصِيَّ يَقْرَأُ نُبُوءَةَ إِشَعْيَاءَ، فَسَأَلَهُ: «أَتَفْهَمُ مَا تَقْرَأُ؟» | ٣٠ 30 |
ตสฺมาตฺ ส ธาวนฺ ตสฺย สนฺนิธาวุปสฺถาย เตน ปฐฺยมานํ ยิศยิยถวิษฺยทฺวาทิโน วากฺยํ ศฺรุตฺวา ปฺฤษฺฏวานฺ ยตฺ ปฐสิ ตตฺ กึ พุธฺยเส?
| فَأَجَابَ: «كَيْفَ يُمْكِنُنِي ذَلِكَ إِنْ لَمْ يَشْرَحْ لِي أَحَدٌ؟» وَدَعَا فِيلِبُّسَ أَنْ يَصْعَدَ إِلَى الْعَرَبَةِ وَيَجْلِسَ مَعَهُ. | ٣١ 31 |
ตต: ส กถิตวานฺ เกนจินฺน โพธิโตหํ กถํ พุเธฺยย? ตต: ส ผิลิปํ รถมาโรฒุํ เสฺวน สารฺทฺธมฺ อุปเวษฺฏุญฺจ นฺยเวทยตฺฯ
| وَكَانَ الْخَصِيُّ قَدْ وَصَلَ فِي فَصْلِ الْكِتَابِ الَّذِي يَقْرَأُهُ إِلَى الْقَوْلِ: «مِثْلَ شَاةٍ سِيقَ إِلَى الذَّبْحِ، وَمِثْلَ الْحَمَلِ الصَّامِتِ بَيْنَ يَدَيْ مَنْ يَجُزُّهُ، هكَذَا لَمْ يَفْتَحْ فَاهُ! | ٣٢ 32 |
ส ศาสฺตฺรเสฺยตทฺวากฺยํ ปฐิตวานฺ ยถา, สมานียต ฆาตาย ส ยถา เมษศาวก: ฯ โลมจฺเฉทกสากฺษาจฺจ เมษศฺจ นีรโว ยถาฯ อาพธฺย วทนํ สฺวียํ ตถา ส สมติษฺฐตฯ
| فِي أَثْنَاءِ تَوَاضُعِهِ عُومِلَ بِغَيْرِ عَدْلٍ. مَنْ يُخْبِرُ عَنْ نَسْلِهِ؟ فَإِنَّ حَيَاتَهُ قَدِ انْتُزِعَتْ مِنَ الأَرْضِ!» | ٣٣ 33 |
อนฺยาเยน วิจาเรณ ส อุจฺฉินฺโน 'ภวตฺ ตทาฯ ตตฺกาลีนมนุษฺยานฺ โก ชโน วรฺณยิตุํ กฺษม: ฯ ยโต ชีวนฺนฺฤณำ เทศาตฺ ส อุจฺฉินฺโน 'ภวตฺ ธฺรุวํฯ
| وَسَأَلَ الْخَصِيُّ فِيلِبُّسَ: «قُلْ لِي: إِلَى مَنْ يُشِيرُ النَّبِيُّ بِهَذَا الْقَوْلِ؟ إِلَى نَفْسِهِ أَوْ إِلَى شَخْصٍ آخَرَ؟» | ٣٤ 34 |
อนนฺตรํ ส ผิลิปมฺ อวทตฺ นิเวทยามิ, ภวิษฺยทฺวาที ยามิมำ กถำ กถยามาส ส กึ สฺวสฺมินฺ วา กสฺมึศฺจิทฺ อนฺยสฺมินฺ?
| فَتَكَلَّمَ وَأَخَذَ يُبَشِّرُهُ بِيَسُوعَ انْطِلاَقاً مِنْ كِتَابِ النَّبِيِّ هَذَا. | ٣٥ 35 |
ตต: ผิลิปสฺตตฺปฺรกรณมฺ อารภฺย ยีโศรุปาขฺยานํ ตสฺยาเคฺร ปฺราเสฺตาตฺฯ
| وَبَيْنَمَا كَانَتِ الْعَرَبَةُ تَسِيرُ بِهِمَا، وَصَلاَ إِلَى مَكَانٍ فِيهِ مَاءٌ، فَقَالَ الْخَصِيُّ: «هَا هُوَ الْمَاءُ، فَمَاذَا يَمْنَعُ أَنْ أَتَعَمَّدَ؟» | ٣٦ 36 |
อิตฺถํ มารฺเคณ คจฺฉนฺเตา ชลาศยสฺย สมีป อุปสฺถิเตา; ตทา กฺลีโพ'วาทีตฺ ปศฺยาตฺร สฺถาเน ชลมาเสฺต มม มชฺชเน กา พาธา?
| فَأَجَابَهُ فِيلِبُّسُ: «هَذَا جَائِزٌ إِنْ كُنْتَ تُؤْمِنُ مِنْ كُلِّ قَلْبِكَ». فَقَالَ الْخَصِيُّ: «إِنِّي أُومِنُ بِأَنَّ يَسُوعَ الْمَسِيحَ هُوَ ابْنُ اللهِ». | ٣٧ 37 |
ตต: ผิลิป อุตฺตรํ วฺยาหรตฺ สฺวานฺต: กรเณน สากํ ยทิ ปฺรเตฺยษิ ตรฺหิ พาธา นาสฺติฯ ตต: ส กถิตวานฺ ยีศุขฺรีษฺฏ อีศฺวรสฺย ปุตฺร อิตฺยหํ ปฺรเตฺยมิฯ
| وَأَمَرَ أَنْ تَقِفَ الْعَرَبَةُ، فَنَزَلاَ إِلَى الْمَاءِ مَعاً، وَعَمَّدَ فِيلِبُّسُ الْخَصِيَّ. | ٣٨ 38 |
ตทา รถํ สฺถคิตํ กรฺตฺตุมฺ อาทิษฺเฏ ผิลิปกฺลีเพา เทฺวา ชลมฺ อวารุหตำ; ตทา ผิลิปสฺตมฺ มชฺชยามาสฯ
| وَمَا إِنْ طَلَعَا مِنَ الْمَاءِ حَتَّى خَطِفَ رُوحُ الرَّبِّ فِيلِبُّسَ، فَلَمْ يَعُدِ الْخَصِيُّ يَرَاهُ. فَتَابَعَ سَفَرَهُ بِفَرَحٍ. | ٣٩ 39 |
ตตฺปศฺจาตฺ ชลมธฺยาทฺ อุตฺถิตโย: สโต: ปรเมศฺวรสฺยาตฺมา ผิลิปํ หฺฤตฺวา นีตวานฺ, ตสฺมาตฺ กฺลีพ: ปุนสฺตํ น ทฺฤษฺฏวานฺ ตถาปิ หฺฤษฺฏจิตฺต: สนฺ สฺวมารฺเคณ คตวานฺฯ
| أَمَّا فِيلِبُّسُ فَقَدْ شُوهِدَ فِي أَشْدُودَ، ثُمَّ سَارَ يُبَشِّرُ كُلَّ مَدِينَةٍ حَتَّى وَصَلَ إِلَى قَيْصَرِيَّةَ. | ٤٠ 40 |
ผิลิปศฺจาโสฺททฺนครมฺ อุปสฺถาย ตสฺมาตฺ ไกสริยานคร อุปสฺถิติกาลปรฺยฺยนตํ สรฺวฺวสฺมินฺนคเร สุสํวาทํ ปฺรจารยนฺ คตวานฺฯ
