أعمال 8
| وَكَانَ شَاوُلُ مُوَافِقاً عَلَى قَتْلِ اسْتِفَانُوسَ. وَفِي ذلِكَ الْيَوْمِ وَقَعَ اضْطِهَادٌ شَدِيدٌ عَلَى الْكَنِيسَةِ الَّتِي فِي أُورُشَلِيمَ. فَتَشَتَّتَ الإِخْوَةُ جَمِيعاً فِي نَوَاحِي الْيَهُودِيَّةِ وَالسَّامِرَةِ، وَلَمْ يَبْقَ فِي أُورُشَلِيمَ إِلّا الرُّسُلُ. | ١ 1 |
തസ്യ ഹത്യാകരണം ശൗലോപി സമമന്യത| തസ്മിൻ സമയേ യിരൂശാലമ്നഗരസ്ഥാം മണ്ഡലീം പ്രതി മഹാതാഡനായാം ജാതായാം പ്രേരിതലോകാൻ ഹിത്വാ സർവ്വേഽപരേ യിഹൂദാശോമിരോണദേശയോ ർനാനാസ്ഥാനേ വികീർണാഃ സന്തോ ഗതാഃ|
| وَأَمَّا اسْتِفَانُوسُ فَقَدْ دَفَنَهُ بَعْضُ الرِّجَالِ الأَتْقِيَاءِ، وَنَاحُوا عَلَيْهِ كَثِيراً. | ٢ 2 |
അന്യച്ച ഭക്തലോകാസ്തം സ്തിഫാനം ശ്മശാനേ സ്ഥാപയിത്വാ ബഹു വ്യലപൻ|
| أَمَّا شَاوُلُ فَكَانَ يُحَاوِلُ إِبَادَةَ الْكَنِيسَةِ، فَيَذْهَبُ مِنْ بَيْتٍ إِلَى بَيْتٍ وَيَجُرُّ الرِّجَالَ وَالنِّسَاءَ وَيُلْقِيهِمْ فِي السِّجْنِ. | ٣ 3 |
കിന്തു ശൗലോ ഗൃഹേ ഗൃഹേ ഭ്രമിത്വാ സ്ത്രിയഃ പുരുഷാംശ്ച ധൃത്വാ കാരായാം ബദ്ധ്വാ മണ്ഡല്യാ മഹോത്പാതം കൃതവാൻ|
| وَالَّذِينَ تَشَتَّتُوا كَانُوا يَنْتَقِلُونَ مِنْ مَكَانٍ إِلَى مَكَانٍ مُبَشِّرِينَ بِالْكَلِمَةِ. | ٤ 4 |
അന്യച്ച യേ വികീർണാ അഭവൻ തേ സർവ്വത്ര ഭ്രമിത്വാ സുസംവാദം പ്രാചാരയൻ|
| فَذَهَبَ فِيلِبُّسُ إِلَى مَدِينَةٍ فِي مِنْطَقَةِ السَّامِرَةِ، وَأَخَذَ يُبَشِّرُ أَهْلَهَا بِالْمَسِيحِ. | ٥ 5 |
തദാ ഫിലിപഃ ശോമിരോൺനഗരം ഗത്വാ ഖ്രീഷ്ടാഖ്യാനം പ്രാചാരയത്;
| فَأَصْغَتِ الْجُمُوعُ إِلَى كَلامِهِ بِقَلْبٍ وَاحِدٍ، إِذْ سَمِعُوا بِالْعَلامَاتِ الَّتِي أَجْرَاهَا، أَوْ رَأَوْهَا بِأَنْفُسِهِمْ، | ٦ 6 |
തതോഽശുചി-ഭൃതഗ്രസ്തലോകേഭ്യോ ഭൂതാശ്ചീത്കൃത്യാഗച്ഛൻ തഥാ ബഹവഃ പക്ഷാഘാതിനഃ ഖഞ്ജാ ലോകാശ്ച സ്വസ്ഥാ അഭവൻ|
| فَقَدْ كَانَ يَأْمُرُ الأَرْوَاحَ النَّجِسَةَ، فَتَصْرُخُ بِصَوْتٍ عَالٍ وَتَخْرُجُ مِنَ الْمَسْكُونِينَ بِها، كَمَا شَفَى كَثِيرِينَ مِنَ الْمَشْلُولِينَ وَالْعُرْجِ، | ٧ 7 |
തസ്മാത് ലാകാ ഈദൃശം തസ്യാശ്ചര്യ്യം കർമ്മ വിലോക്യ നിശമ്യ ച സർവ്വ ഏകചിത്തീഭൂയ തേനോക്താഖ്യാനേ മനാംസി ന്യദധുഃ|
| فَعَمَّتِ الْفَرْحَةُ أَنْحَاءَ الْمَدِينَةِ. | ٨ 8 |
തസ്മിന്നഗരേ മഹാനന്ദശ്ചാഭവത്|
| وَكَانَ قَبْلَ ذَلِكَ فِي تِلْكَ الْمَدِينَةِ سَاحِرٌ اسْمُهُ سِيمُونُ، يُمَارِسُ السِّحْرَ فَيُذْهِلُ أَهْلَ السَّامِرَةِ وَيَدَّعِي أَنَّهُ رَجُلٌ عَظِيمٌ. | ٩ 9 |
തതഃ പൂർവ്വം തസ്മിന്നഗരേ ശിമോന്നാമാ കശ്ചിജ്ജനോ ബഹ്വീ ർമായാക്രിയാഃ കൃത്വാ സ്വം കഞ്ചന മഹാപുരുഷം പ്രോച്യ ശോമിരോണീയാനാം മോഹം ജനയാമാസ|
| فَأَصْغَى إِلَيْهِ الْجَمِيعُ مِنَ الصَّغِيرِ إِلَى الْكَبِيرِ، قَائِلِينَ: «هَذَا الرَّجُلُ هُوَ قُدْرَةُ اللهِ الْعُظْمَى!» | ١٠ 10 |
തസ്മാത് സ മാനുഷ ഈശ്വരസ്യ മഹാശക്തിസ്വരൂപ ഇത്യുക്ത്വാ ബാലവൃദ്ധവനിതാഃ സർവ്വേ ലാകാസ്തസ്മിൻ മനാംസി ന്യദധുഃ|
| وَإِنَّمَا أَصْغَوْا إِلَيْهِ لأَنَّهُمْ كَانُوا قَدِ انْخَدَعُوا مُدَّةً طَوِيلَةً بِحِيَلِهِ السِّحْرِيَّةِ! | ١١ 11 |
സ ബഹുകാലാൻ മായാവിക്രിയയാ സർവ്വാൻ അതീവ മോഹയാഞ്ചകാര, തസ്മാത് തേ തം മേനിരേ|
| فَلَمَّا آمَنُوا بِكَلامِ فِيلِبُّسَ الَّذِي بَشَّرَهُمْ بِمَلَكُوتِ اللهِ وَبِاسْمِ يَسُوعَ، تَعَمَّدُوا رِجَالاً وَنِسَاءً. | ١٢ 12 |
കിന്ത്വീശ്വരസ്യ രാജ്യസ്യ യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ നാമ്നശ്ചാഖ്യാനപ്രചാരിണഃ ഫിലിപസ്യ കഥായാം വിശ്വസ്യ തേഷാം സ്ത്രീപുരുഷോഭയലോകാ മജ്ജിതാ അഭവൻ|
| وَسِيمُونُ نَفْسُهُ آمَنَ وَتَعَمَّدَ، فَأَلْصَقَ نَفْسَهُ بِفِيلِبُّسَ، وَإِذْ شَاهَدَ الآيَاتِ وَالْمُعْجِزَاتِ الَّتِي أُجْرِيَتْ عَلَى يَدِهِ، اسْتَوْلَتْ عَلَيْهِ الدَّهْشَةُ. | ١٣ 13 |
ശേഷേ സ ശിമോനപി സ്വയം പ്രത്യൈത് തതോ മജ്ജിതഃ സൻ ഫിലിപേന കൃതാമ് ആശ്ചര്യ്യക്രിയാം ലക്ഷണഞ്ച വിലോക്യാസമ്ഭവം മന്യമാനസ്തേന സഹ സ്ഥിതവാൻ|
| وَسَمِعَ الرُّسُلُ فِي أُورُشَلِيمَ أَنَّ أَهْلَ السَّامِرَةِ قَبِلُوا كَلِمَةَ اللهِ، فَأَرْسَلُوا إِلَيْهِمْ بُطْرُسَ وَيُوحَنَّا. | ١٤ 14 |
ഇത്ഥം ശോമിരോൺദേശീയലോകാ ഈശ്വരസ്യ കഥാമ് അഗൃഹ്ലൻ ഇതി വാർത്താം യിരൂശാലമ്നഗരസ്ഥപ്രേരിതാഃ പ്രാപ്യ പിതരം യോഹനഞ്ച തേഷാം നികടേ പ്രേഷിതവന്തഃ|
| فَصَلَّيَا لأَجْلِهِمْ لِكَيْ يَنَالُوا الرُّوحَ الْقُدُسَ، | ١٥ 15 |
തതസ്തൗ തത് സ്ഥാനമ് ഉപസ്ഥായ ലോകാ യഥാ പവിത്രമ് ആത്മാനം പ്രാപ്നുവന്തി തദർഥം പ്രാർഥയേതാം|
| لأَنَّهُ لَمْ يَكُنْ قَدْ حَلَّ بَعْدُ عَلَى أَحَدٍ مِنْهُمْ، إِلّا أَنَّهُمْ كَانُوا قَدْ تَعَمَّدُوا بِاسْمِ الرَّبِّ يَسُوعَ. | ١٦ 16 |
യതസ്തേ പുരാ കേവലപ്രഭുയീശോ ർനാമ്നാ മജ്ജിതമാത്രാ അഭവൻ, ന തു തേഷാം മധ്യേ കമപി പ്രതി പവിത്രസ്യാത്മന ആവിർഭാവോ ജാതഃ|
| ثُمَّ وَضَعَا أَيْدِيَهُمَا عَلَيْهِمْ، فَنَالُوا الرُّوحَ الْقُدُسَ. | ١٧ 17 |
കിന്തു പ്രേരിതാഭ്യാം തേഷാം ഗാത്രേഷു കരേഷ്വർപിതേഷു സത്സു തേ പവിത്രമ് ആത്മാനമ് പ്രാപ്നുവൻ|
| وَلَمَّا رَأَى سِيمُونُ أَنَّ الرُّوحَ الْقُدُسَ قَدْ حَلَّ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ لَمَّا وَضَعَ الرَّسُولانِ أَيْدِيَهُمَا عَلَيْهِمْ، عَرَضَ عَلَى بُطْرُسَ وَيُوحَنَّا بَعْضَ الْمَالِ، وَقَالَ لَهُمَا: | ١٨ 18 |
ഇത്ഥം ലോകാനാം ഗാത്രേഷു പ്രേരിതയോഃ കരാർപണേന താൻ പവിത്രമ് ആത്മാനം പ്രാപ്താൻ ദൃഷ്ട്വാ സ ശിമോൻ തയോഃ സമീപേ മുദ്രാ ആനീയ കഥിതവാൻ;
| «أَعْطِيَانِي أَنَا أَيْضاً هذِهِ السُّلْطَةَ لِكَيْ يَنَالَ الرُّوحَ الْقُدُسَ مَنْ أَضَعُ عَلَيْهِ يَدِي». | ١٩ 19 |
അഹം യസ്യ ഗാത്രേ ഹസ്തമ് അർപയിഷ്യാമി തസ്യാപി യഥേത്ഥം പവിത്രാത്മപ്രാപ്തി ർഭവതി താദൃശീം ശക്തിം മഹ്യം ദത്തം|
| فَقَالَ لَهُ بُطْرُسُ: «لِتَبْقَ لَكَ فِضَّتُكَ لِهَلاكِكَ! لأَنَّكَ ظَنَنْتَ أَنَّكَ تَقْدِرُ أَنْ تَشْتَرِيَ هِبَةَ اللهِ بِالْمَالِ! | ٢٠ 20 |
കിന്തു പിതരസ്തം പ്രത്യവദത് തവ മുദ്രാസ്ത്വയാ വിനശ്യന്തു യത ഈശ്വരസ്യ ദാനം മുദ്രാഭിഃ ക്രീയതേ ത്വമിത്ഥം ബുദ്ധവാൻ;
| لَا قِسْمَةَ لَكَ فِي هَذَا الأَمْرِ وَلا نَصِيبَ، لأَنَّ قَلْبَكَ لَيْسَ مُخْلِصاً تُجَاهَ اللهِ. | ٢١ 21 |
ഈശ്വരായ താവന്തഃകരണം സരലം നഹി, തസ്മാദ് അത്ര തവാംശോഽധികാരശ്ച കോപി നാസ്തി|
| فَتُبْ عَنْ شَرِّكَ هَذَا وَاطْلُبْ إِلَى اللهِ، عَسَى أَنْ يَغْفِرَ لَكَ نِيَّةَ قَلْبِكَ، | ٢٢ 22 |
അത ഏതത്പാപഹേതോഃ ഖേദാന്വിതഃ സൻ കേനാപി പ്രകാരേണ തവ മനസ ഏതസ്യാഃ കുകൽപനായാഃ ക്ഷമാ ഭവതി, ഏതദർഥമ് ഈശ്വരേ പ്രാർഥനാം കുരു;
| لأَنِّي أَرَاكَ تَتَخَبَّطُ فِي مَرَارَةِ الْعَلْقَمِ وَقُيُودِ الْخَطِيئَةِ!» | ٢٣ 23 |
യതസ്ത്വം തിക്തപിത്തേ പാപസ്യ ബന്ധനേ ച യദസി തന്മയാ ബുദ്ധമ്|
| فَقَالَ سِيمُونُ: «صَلِّيَا أَنْتُمَا إِلَى الرَّبِّ مِنْ أَجْلِي حَتَّى لَا يَنْزِلَ بِي شَيْءٌ مِمَّا تُشِيرَانِ إِلَيْهِ». | ٢٤ 24 |
തദാ ശിമോൻ അകഥയത് തർഹി യുവാഭ്യാമുദിതാ കഥാ മയി യഥാ ന ഫലതി തദർഥം യുവാം മന്നിമിത്തം പ്രഭൗ പ്രാർഥനാം കുരുതം|
| وَبَعْدَمَا شَهِدَ بُطْرُسُ وَيُوحَنَّا بِكَلِمَةِ الرَّبِّ وَأَعْلَنَاهَا هُنَاكَ، رَجَعَا إِلَى أُورُشَلِيمَ وَقَدْ بَشَّرَا قُرىً كَثِيرَةً فِي مِنْطَقَةِ السَّامِرَةِ. | ٢٥ 25 |
അനേന പ്രകാരേണ തൗ സാക്ഷ്യം ദത്ത്വാ പ്രഭോഃ കഥാം പ്രചാരയന്തൗ ശോമിരോണീയാനാമ് അനേകഗ്രാമേഷു സുസംവാദഞ്ച പ്രചാരയന്തൗ യിരൂശാലമ്നഗരം പരാവൃത്യ ഗതൗ|
| ثُمَّ إِنَّ مَلاكاً مِنْ عِنْدِ الرَّبِّ كَلَّمَ فِيلِبُّسَ فَقَالَ لَهُ: «قُمِ اذْهَبْ نَحْوَ الْجَنُوبِ، مَاشِياً عَلَى الطَّرِيقِ البَرِّيَّةِ بَيْنَ أُورُشَلِيمَ وَغَزَّةَ». | ٢٦ 26 |
തതഃ പരമ് ഈശ്വരസ്യ ദൂതഃ ഫിലിപമ് ഇത്യാദിശത്, ത്വമുത്ഥായ ദക്ഷിണസ്യാം ദിശി യോ മാർഗോ പ്രാന്തരസ്യ മധ്യേന യിരൂശാലമോ ഽസാനഗരം യാതി തം മാർഗം ഗച്ഛ|
| فَقَامَ وَذَهَبَ. وَإذَا رَجُلٌ حَبَشِيٌّ، خَصِيٌّ، يَعْمَلُ وَزِيراً لِلشُّؤُونِ الْمَالِيَّةِ عِنْدَ كَنْدَاكَةَ مَلِكَةِ الْحَبَشَةِ، كَانَ قَدْ حَجَّ إِلَى أُورُشَلِيمَ لِلسُّجُودِ فِيهَا، | ٢٧ 27 |
തതഃ സ ഉത്ഥായ ഗതവാൻ; തദാ കന്ദാകീനാമ്നഃ കൂശ്ലോകാനാം രാജ്ഞ്യാഃ സർവ്വസമ്പത്തേരധീശഃ കൂശദേശീയ ഏകഃ ഷണ്ഡോ ഭജനാർഥം യിരൂശാലമ്നഗരമ് ആഗത്യ
| وَهُوَ رَاجِعٌ إِلَى الْحَبَشَةِ رَاكِباً فِي عَرَبَتِهِ، يَقْرَأُ فِي كِتَابِ النَّبِيِّ إِشَعْيَاءَ. | ٢٨ 28 |
പുനരപി രഥമാരുഹ്യ യിശയിയനാമ്നോ ഭവിഷ്യദ്വാദിനോ ഗ്രന്ഥം പഠൻ പ്രത്യാഗച്ഛതി|
| فَقَالَ الرُّوحُ لِفِيلِبُّسَ: «تَقَدَّمْ وَرَافِقْ هذِهِ الْعَرَبَةَ!» | ٢٩ 29 |
ഏതസ്മിൻ സമയേ ആത്മാ ഫിലിപമ് അവദത്, ത്വമ് രഥസ്യ സമീപം ഗത്വാ തേന സാർദ്ധം മില|
| فَأَسْرَعَ فِيلِبُّسُ وَسَمِعَ الْخَصِيَّ يَقْرَأُ نُبُوءَةَ إِشَعْيَاءَ، فَسَأَلَهُ: «أَتَفْهَمُ مَا تَقْرَأُ؟» | ٣٠ 30 |
തസ്മാത് സ ധാവൻ തസ്യ സന്നിധാവുപസ്ഥായ തേന പഠ്യമാനം യിശയിയഥവിഷ്യദ്വാദിനോ വാക്യം ശ്രുത്വാ പൃഷ്ടവാൻ യത് പഠസി തത് കിം ബുധ്യസേ?
| فَأَجَابَ: «كَيْفَ يُمْكِنُنِي ذَلِكَ إِنْ لَمْ يَشْرَحْ لِي أَحَدٌ؟» وَدَعَا فِيلِبُّسَ أَنْ يَصْعَدَ إِلَى الْعَرَبَةِ وَيَجْلِسَ مَعَهُ. | ٣١ 31 |
തതഃ സ കഥിതവാൻ കേനചിന്ന ബോധിതോഹം കഥം ബുധ്യേയ? തതഃ സ ഫിലിപം രഥമാരോഢും സ്വേന സാർദ്ധമ് ഉപവേഷ്ടുഞ്ച ന്യവേദയത്|
| وَكَانَ الْخَصِيُّ قَدْ وَصَلَ فِي فَصْلِ الْكِتَابِ الَّذِي يَقْرَأُهُ إِلَى الْقَوْلِ: «مِثْلَ شَاةٍ سِيقَ إِلَى الذَّبْحِ، وَمِثْلَ الْحَمَلِ الصَّامِتِ بَيْنَ يَدَيْ مَنْ يَجُزُّهُ، هكَذَا لَمْ يَفْتَحْ فَاهُ! | ٣٢ 32 |
സ ശാസ്ത്രസ്യേതദ്വാക്യം പഠിതവാൻ യഥാ, സമാനീയത ഘാതായ സ യഥാ മേഷശാവകഃ| ലോമച്ഛേദകസാക്ഷാച്ച മേഷശ്ച നീരവോ യഥാ| ആബധ്യ വദനം സ്വീയം തഥാ സ സമതിഷ്ഠത|
| فِي أَثْنَاءِ تَوَاضُعِهِ عُومِلَ بِغَيْرِ عَدْلٍ. مَنْ يُخْبِرُ عَنْ نَسْلِهِ؟ فَإِنَّ حَيَاتَهُ قَدِ انْتُزِعَتْ مِنَ الأَرْضِ!» | ٣٣ 33 |
അന്യായേന വിചാരേണ സ ഉച്ഛിന്നോ ഽഭവത് തദാ| തത്കാലീനമനുഷ്യാൻ കോ ജനോ വർണയിതും ക്ഷമഃ| യതോ ജീവന്നൃണാം ദേശാത് സ ഉച്ഛിന്നോ ഽഭവത് ധ്രുവം|
| وَسَأَلَ الْخَصِيُّ فِيلِبُّسَ: «قُلْ لِي: إِلَى مَنْ يُشِيرُ النَّبِيُّ بِهَذَا الْقَوْلِ؟ إِلَى نَفْسِهِ أَوْ إِلَى شَخْصٍ آخَرَ؟» | ٣٤ 34 |
അനന്തരം സ ഫിലിപമ് അവദത് നിവേദയാമി, ഭവിഷ്യദ്വാദീ യാമിമാം കഥാം കഥയാമാസ സ കിം സ്വസ്മിൻ വാ കസ്മിംശ്ചിദ് അന്യസ്മിൻ?
| فَتَكَلَّمَ وَأَخَذَ يُبَشِّرُهُ بِيَسُوعَ انْطِلاقاً مِنْ كِتَابِ النَّبِيِّ هَذَا. | ٣٥ 35 |
തതഃ ഫിലിപസ്തത്പ്രകരണമ് ആരഭ്യ യീശോരുപാഖ്യാനം തസ്യാഗ്രേ പ്രാസ്തൗത്|
| وَبَيْنَمَا كَانَتِ الْعَرَبَةُ تَسِيرُ بِهِمَا، وَصَلا إِلَى مَكَانٍ فِيهِ مَاءٌ، فَقَالَ الْخَصِيُّ: «هَا هُوَ الْمَاءُ، فَمَاذَا يَمْنَعُ أَنْ أَتَعَمَّدَ؟» | ٣٦ 36 |
ഇത്ഥം മാർഗേണ ഗച്ഛന്തൗ ജലാശയസ്യ സമീപ ഉപസ്ഥിതൗ; തദാ ക്ലീബോഽവാദീത് പശ്യാത്ര സ്ഥാനേ ജലമാസ്തേ മമ മജ്ജനേ കാ ബാധാ?
| فَأَجَابَهُ فِيلِبُّسُ: «هَذَا جَائِزٌ إِنْ كُنْتَ تُؤْمِنُ مِنْ كُلِّ قَلْبِكَ». فَقَالَ الْخَصِيُّ: «إِنِّي أُومِنُ بِأَنَّ يَسُوعَ الْمَسِيحَ هُوَ ابْنُ اللهِ». | ٣٧ 37 |
തതഃ ഫിലിപ ഉത്തരം വ്യാഹരത് സ്വാന്തഃകരണേന സാകം യദി പ്രത്യേഷി തർഹി ബാധാ നാസ്തി| തതഃ സ കഥിതവാൻ യീശുഖ്രീഷ്ട ഈശ്വരസ്യ പുത്ര ഇത്യഹം പ്രത്യേമി|
| وَأَمَرَ أَنْ تَقِفَ الْعَرَبَةُ، فَنَزَلا إِلَى الْمَاءِ مَعاً، وَعَمَّدَ فِيلِبُّسُ الْخَصِيَّ. | ٣٨ 38 |
തദാ രഥം സ്ഥഗിതം കർത്തുമ് ആദിഷ്ടേ ഫിലിപക്ലീബൗ ദ്വൗ ജലമ് അവാരുഹതാം; തദാ ഫിലിപസ്തമ് മജ്ജയാമാസ|
| وَمَا إِنْ طَلَعَا مِنَ الْمَاءِ حَتَّى خَطِفَ رُوحُ الرَّبِّ فِيلِبُّسَ، فَلَمْ يَعُدِ الْخَصِيُّ يَرَاهُ. فَتَابَعَ سَفَرَهُ بِفَرَحٍ. | ٣٩ 39 |
തത്പശ്ചാത് ജലമധ്യാദ് ഉത്ഥിതയോഃ സതോഃ പരമേശ്വരസ്യാത്മാ ഫിലിപം ഹൃത്വാ നീതവാൻ, തസ്മാത് ക്ലീബഃ പുനസ്തം ന ദൃഷ്ടവാൻ തഥാപി ഹൃഷ്ടചിത്തഃ സൻ സ്വമാർഗേണ ഗതവാൻ|
| أَمَّا فِيلِبُّسُ فَقَدْ شُوهِدَ فِي أَشْدُودَ، ثُمَّ سَارَ يُبَشِّرُ كُلَّ مَدِينَةٍ حَتَّى وَصَلَ إِلَى قَيْصَرِيَّةَ. | ٤٠ 40 |
ഫിലിപശ്ചാസ്ദോദ്നഗരമ് ഉപസ്ഥായ തസ്മാത് കൈസരിയാനഗര ഉപസ്ഥിതികാലപര്യ്യനതം സർവ്വസ്മിന്നഗരേ സുസംവാദം പ്രചാരയൻ ഗതവാൻ|
