أعمال 16

١ 1 وَوَصَلَ بُولُسُ إِلَى دَرْبَةَ، ثُمَّ إِلَى لِسْتَرَةَ، وَكَانَ فِيهَا تِلْمِيذٌ اسْمُهُ تِيمُوثَاوُسُ، أُمُّهُ يَهُودِيَّةٌ كَانَتْ قَدْ آمَنَتْ بِالْمَسِيحِ، وَأَبُوهُ يُونَانِيٌّ.

പൗലോ ദർബ്ബീലുസ്ത്രാനഗരയോരുപസ്ഥിതോഭവത് തത്ര തീമഥിയനാമാ ശിഷ്യ ഏക ആസീത്; സ വിശ്വാസിന്യാ യിഹൂദീയായാ യോഷിതോ ഗർബ്ഭജാതഃ കിന്തു തസ്യ പിതാന്യദേശീയലോകഃ|

٢ 2 وَكَانَ الإِخْوَةُ فِي لِسْتَرَةَ وَإِيقُونِيَّةَ يَشْهَدُونَ لِتِيمُوثَاوُسَ شَهَادَةً حَسَنَةً.

സ ജനോ ലുസ്ത്രാ-ഇകനിയനഗരസ്ഥാനാം ഭ്രാതൃണാം സമീപേപി സുഖ്യാതിമാൻ ആസീത്|

٣ 3 فَأَحَبَّ بُولُسُ أَنْ يَصْحَبَهُ فِي رِحْلَتِهِ. وَلأَنَّ يَهُودَ تِلْكَ الْمِنْطَقَةِ كَانُوا يَعْرِفُونَ أَنَّ أَبَاهُ يُونَانِيٌّ، فَقَدْ أَخَذَهُ بُولُسُ وَخَتَنَهُ.

പൗലസ്തം സ്വസങ്ഗിനം കർത്തും മതിം കൃത്വാ തം ഗൃഹീത്വാ തദ്ദേശനിവാസിനാം യിഹൂദീയാനാമ് അനുരോധാത് തസ്യ ത്വക്ഛേദം കൃതവാൻ യതസ്തസ്യ പിതാ ഭിന്നദേശീയലോക ഇതി സർവ്വൈരജ്ഞായത|

٤ 4 وَأَخَذَ بُولُسُ وَرِفَاقُهُ يَنْتَقِلُونَ مِنْ مَدِينَةٍ إِلَى أُخْرَى، يُبَلِّغُونَ الْمُؤْمِنِينَ التَّوْصِيَاتِ الَّتِي أَقَرَّهَا الرُّسُلُ وَالشُّيُوخُ فِي أُورُشَلِيمَ، لِكَيْ يَعْمَلُوا بِها.

തതഃ പരം തേ നഗരേ നഗരേ ഭ്രമിത്വാ യിരൂശാലമസ്ഥൈഃ പ്രേരിതൈ ർലോകപ്രാചീനൈശ്ച നിരൂപിതം യദ് വ്യവസ്ഥാപത്രം തദനുസാരേണാചരിതും ലോകേഭ്യസ്തദ് ദത്തവന്തഃ|

٥ 5 فَكَانَتِ الْكَنَائِسُ تَتَقَوَّى فِي الإِيمَانِ، وَيَزْدَادُ عَدَدُهَا يَوْماً بَعْدَ يَوْمٍ.

തേനൈവ സർവ്വേ ധർമ്മസമാജാഃ ഖ്രീഷ്ടധർമ്മേ സുസ്ഥിരാഃ സന്തഃ പ്രതിദിനം വർദ്ധിതാ അഭവൻ|

٦ 6 وَمَنَعَهُمُ الرُّوحُ الْقُدُسُ مِنَ التَّبْشِيرِ فِي مُقَاطَعَةِ آسِيَّا، فَسَافَرُوا فِي مُقَاطَعَتَيْ فِرِيجِيَّةَ وَغَلاطِيَّةَ.

തേഷു ഫ്രുഗിയാഗാലാതിയാദേശമധ്യേന ഗതേഷു സത്സു പവിത്ര ആത്മാ താൻ ആശിയാദേശേ കഥാം പ്രകാശയിതും പ്രതിഷിദ്ധവാൻ|

٧ 7 وَلَمَّا وَصَلُوا حُدُودَ مُقَاطَعَةِ مِيسِيَّا، اتَّجَهُوا نَحْوَ مُقَاطَعَةِ بِيثِينِيَّةَ، وَلَكِنَّ رُوحَ يَسُوعَ لَمْ يَسْمَحْ لَهُمْ بِالدُّخُولِ إِلَيْهَا،

തഥാ മുസിയാദേശ ഉപസ്ഥായ ബിഥുനിയാം ഗന്തും തൈരുദ്യോഗേ കൃതേ ആത്മാ താൻ നാന്വമന്യത|

٨ 8 فَتَوَجَّهُوا إِلَى مَدِينَةِ تَرُوَاسَ مُرُوراً بِمِيسِيَّا.

തസ്മാത് തേ മുസിയാദേശം പരിത്യജ്യ ത്രോയാനഗരം ഗത്വാ സമുപസ്ഥിതാഃ|

٩ 9 وَفِي تِلْكَ اللَّيْلَةِ رَأَى بُولُسُ فِي رُؤْيَا رَجُلاً مِنْ أَهْلِ مَقِدُونِيَّةَ يَتَوَسَّلُ إِلَيْهِ وَيَقُولُ: «اعْبُرْ إِلَى مَقِدُونِيَّةَ وَأَنْجِدْنَا!»

രാത്രൗ പൗലഃ സ്വപ്നേ ദൃഷ്ടവാൻ ഏകോ മാകിദനിയലോകസ്തിഷ്ഠൻ വിനയം കൃത്വാ തസ്മൈ കഥയതി, മാകിദനിയാദേശമ് ആഗത്യാസ്മാൻ ഉപകുർവ്വിതി|

١٠ 10 عِنْدَئِذٍ تَأَكَّدْنَا أَنَّ الرَّبَّ دَعَانَا لِلتَّبْشِيرِ فِي مَقِدُونِيَّةَ. فَاتَّجَهْنَا إِلَيْهَا فِي الْحَالِ.

തസ്യേത്ഥം സ്വപ്നദർശനാത് പ്രഭുസ്തദ്ദേശീയലോകാൻ പ്രതി സുസംവാദം പ്രചാരയിതുമ് അസ്മാൻ ആഹൂയതീതി നിശ്ചിതം ബുദ്ധ്വാ വയം തൂർണം മാകിദനിയാദേശം ഗന്തുമ് ഉദ്യോഗമ് അകുർമ്മ|

١١ 11 فَأَبْحَرْنَا مِنْ مِينَاءِ تَرُوَاسَ إِلَى جَزِيرَةِ سَامُوثْرَاكِي. وَفِي الْيَوْمِ التَّالِي تَابَعْنَا السَّفَرَ إِلَى مِينَاءِ نِيَابُولِيسَ،

തതഃ പരം വയം ത്രോയാനഗരാദ് പ്രസ്ഥായ ഋജുമാർഗേണ സാമഥ്രാകിയോപദ്വീപേന ഗത്വാ പരേഽഹനി നിയാപലിനഗര ഉപസ്ഥിതാഃ|

١٢ 12 وَمِنْهَا إِلَى مَدِينَةِ فِيلِبِّي، وَهِيَ كُبْرَى مُدُنِ مُقَاطَعَةِ مَقِدُونِيَّةَ، وَمُسْتَعْمَرَةٌ لِلرُّومَانِ. فَبَقِينَا فِيهَا بِضْعَةَ أَيَّامٍ.

തസ്മാദ് ഗത്വാ മാകിദനിയാന്തർവ്വർത്തി രോമീയവസതിസ്ഥാനം യത് ഫിലിപീനാമപ്രധാനനഗരം തത്രോപസ്ഥായ കതിപയദിനാനി തത്ര സ്ഥിതവന്തഃ|

١٣ 13 وَفِي يَوْمِ السَّبْتِ ذَهَبْنَا إِلَى ضَفَّةِ نَهْرٍ فِي إِحْدَى ضَوَاحِي الْمَدِينَةِ حَيْثُ جَرَتِ الْعَادَةُ أَنْ تُقَامَ الصَّلاةُ. فَجَلَسْنَا نُكَلِّمُ النِّسَاءَ الْمُجْتَمِعَاتِ،

വിശ്രാമവാരേ നഗരാദ് ബഹി ർഗത്വാ നദീതടേ യത്ര പ്രാർഥനാചാര ആസീത് തത്രോപവിശ്യ സമാഗതാ നാരീഃ പ്രതി കഥാം പ്രാചാരയാമ|

١٤ 14 وَمِنْ بَيْنِهِنَّ تَاجِرَةُ أُرْجُوَانٍ مِنْ مَدِينَةِ ثِيَاتِيرَا، مُتَعَبِّدَةٌ لِلهِ، اسْمُهَا لِيدِيَّةُ، كَانَتْ تَسْمَعُ فَفَتَحَ اللهُ قَلْبَهَا لِتَقْبَلَ كَلامَ بُولُسَ.

തതഃ ഥുയാതീരാനഗരീയാ ധൂഷരാമ്ബരവിക്രായിണീ ലുദിയാനാമികാ യാ ഈശ്വരസേവികാ യോഷിത് ശ്രോത്രീണാം മധ്യ ആസീത് തയാ പൗലോക്തവാക്യാനി യദ് ഗൃഹ്യന്തേ തദർഥം പ്രഭുസ്തസ്യാ മനോദ്വാരം മുക്തവാൻ|

١٥ 15 فَلَمَّا تَعَمَّدَتْ هِيَ وَأَهْلُ بَيْتِهَا، دَعَتْنَا بِإِلْحَاحٍ لِقُبُولِ ضِيَافَتِهَا قَائِلَةً: «إِنْ كُنْتُمْ قَدْ حَكَمْتُمْ أَنِّي مُؤْمِنَةٌ بِالرَّبِّ، فَانْزِلُوا ضُيُوفاً بِبَيْتِي». فَاضْطَرَّتْنَا إِلَى قُبُولِ دَعْوَتِهَا.

അതഃ സാ യോഷിത് സപരിവാരാ മജ്ജിതാ സതീ വിനയം കൃത്വാ കഥിതവതീ, യുഷ്മാകം വിചാരാദ് യദി പ്രഭൗ വിശ്വാസിനീ ജാതാഹം തർഹി മമ ഗൃഹമ് ആഗത്യ തിഷ്ഠത| ഇത്ഥം സാ യത്നേനാസ്മാൻ അസ്ഥാപയത്|

١٦ 16 وَذَاتَ يَوْمٍ كُنَّا ذَاهِبِينَ إِلَى الصَّلاةِ، فَالْتَقَتْ بِنَا خَادِمَةٌ يَسْكُنُهَا رُوحُ عِرَافَةٍ، كَانَتْ تُكْسِبُ سَادَتَهَا رِبْحاً كَثِيراً مِنْ عِرَافَتِهَا،

യസ്യാ ഗണനയാ തദധിപതീനാം ബഹുധനോപാർജനം ജാതം താദൃശീ ഗണകഭൂതഗ്രസ്താ കാചന ദാസീ പ്രാർഥനാസ്ഥാനഗമനകാല ആഗത്യാസ്മാൻ സാക്ഷാത് കൃതവതീ|

١٧ 17 فَأَخَذَتْ تَسِيرُ وَرَاءَ بُولُسَ وَوَرَاءَنَا صَارِخَةً: «هَؤُلاءِ النَّاسُ هُمْ عَبِيدُ اللهِ الْعَلِيِّ، يُعْلِنُونَ لَكُمْ طَرِيقَ الْخَلاصِ».

സാസ്മാകം പൗലസ്യ ച പശ്ചാദ് ഏത്യ പ്രോച്ചൈഃ കഥാമിമാം കഥിതവതീ, മനുഷ്യാ ഏതേ സർവ്വോപരിസ്ഥസ്യേശ്വരസ്യ സേവകാഃ സന്തോഽസ്മാൻ പ്രതി പരിത്രാണസ്യ മാർഗം പ്രകാശയന്തി|

١٨ 18 وَظَلَّتْ تَفْعَلُ هَذَا أَيَّاماً كَثِيرَةً، حَتَّى تَضَايَقَ بُولُسُ كَثِيراً، فَالْتَفَتَ وَقَالَ لِلرُّوحِ الَّذِي فِيهَا: «بِاسْمِ يَسُوعَ الْمَسِيحِ، آمُرُكَ أَنْ تَخْرُجَ مِنْهَا!» فَخَرَجَ حَالاً.

സാ കന്യാ ബഹുദിനാനി താദൃശമ് അകരോത് തസ്മാത് പൗലോ ദുഃഖിതഃ സൻ മുഖം പരാവർത്യ തം ഭൂതമവദദ്, അഹം യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ നാമ്നാ ത്വാമാജ്ഞാപയാമി ത്വമസ്യാ ബഹിർഗച്ഛ; തേനൈവ തത്ക്ഷണാത് സ ഭൂതസ്തസ്യാ ബഹിർഗതഃ|

١٩ 19 وَلَمَّا رَأَى سَادَتُهَا أَنَّ مَوْرِدَ رِزْقِهِمْ قَدِ انْقَطَعَ، قَبَضُوا عَلَى بُولُسَ وَسِيلا، وَجَرُّوهُمَا إِلَى سَاحَةِ الْمَدِينَةِ لِلْمُحَاكَمَةِ،

തതഃ സ്വേഷാം ലാഭസ്യ പ്രത്യാശാ വിഫലാ ജാതേതി വിലോക്യ തസ്യാഃ പ്രഭവഃ പൗലം സീലഞ്ച ധൃത്വാകൃഷ്യ വിചാരസ്ഥാനേഽധിപതീനാം സമീപമ് ആനയൻ|

٢٠ 20 وَقَدَّمُوهُمَا إِلَى الْحُكَّامِ قَائِلِينَ: «هَذَانِ الرَّجُلانِ يُثِيرَانِ الْفَوْضَى فِي الْمَدِينَةِ؛ فَهُمَا يَهُودِيَّانِ

തതഃ ശാസകാനാം നികടം നീത്വാ രോമിലോകാ വയമ് അസ്മാകം യദ് വ്യവഹരണം ഗ്രഹീതുമ് ആചരിതുഞ്ച നിഷിദ്ധം,

٢١ 21 يُنَادِيَانِ بِتَقَالِيدَ لَا يَجُوزُ لَنَا نَحْنُ الرُّومَانِيِّينَ أَنْ نَقْبَلَهَا أَوْ نَعْمَلَ بِها!»

ഇമേ യിഹൂദീയലോകാഃ സന്തോപി തദേവ ശിക്ഷയിത്വാ നഗരേഽസ്മാകമ് അതീവ കലഹം കുർവ്വന്തി,

٢٢ 22 فَثَارَ الْجَمْعُ عَلَيْهِمَا، وَمَزَّقَ الْحُكَّامُ ثِيَابَهُمَا وَأَمَرُوا بِجَلْدِهِمَا،

ഇതി കഥിതേ സതി ലോകനിവഹസ്തയോഃ പ്രാതികൂല്യേനോദതിഷ്ഠത് തഥാ ശാസകാസ്തയോ ർവസ്ത്രാണി ഛിത്വാ വേത്രാഘാതം കർത്തുമ് ആജ്ഞാപയൻ|

٢٣ 23 فَجَلَدُوهُمَا كَثِيراً وَأَلْقَوْهُمَا فِي السِّجْنِ، وَأَمَرُوا ضَابِطَ السِّجْنِ بِتَشْدِيدِ الْحِرَاسَةِ عَلَيْهِمَا.

അപരം തേ തൗ ബഹു പ്രഹാര്യ്യ ത്വമേതൗ കാരാം നീത്വാ സാവധാനം രക്ഷയേതി കാരാരക്ഷകമ് ആദിശൻ|

٢٤ 24 وَنَفَّذَ ضَابِطُ السِّجْنِ هَذَا الأَمْرَ الْمُشَدَّدَ. فَزَجَّ بِهِمَا فِي السِّجْنِ الدَّاخِلِيِّ، وَأَدْخَلَ أَرْجُلَهُمَا فِي مِقْطَرَةٍ خَشَبِيَّةٍ.

ഇത്ഥമ് ആജ്ഞാം പ്രാപ്യ സ താവഭ്യന്തരസ്ഥകാരാം നീത്വാ പാദേഷു പാദപാശീഭി ർബദ്ധ്വാ സ്ഥാപിതാവാൻ|

٢٥ 25 وَنَحْوَ مُنْتَصَفِ اللَّيْلِ كَانَ بُولُسُ وَسِيلا يُصَلِّيَانِ وَيُسَبِّحَانِ اللهَ، وَالْمَسْجُونُونَ يَسْمَعُونَهُمَا،

അഥ നിശീഥസമയേ പൗലസീലാവീശ്വരമുദ്ദിശ്യ പ്രാഥനാം ഗാനഞ്ച കൃതവന്തൗ, കാരാസ്ഥിതാ ലോകാശ്ച തദശൃണ്വൻ

٢٦ 26 وَفَجْأَةً حَدَثَ زِلْزَالٌ شَدِيدٌ هَزَّ أَرْكَانَ السِّجْنِ، فَانْفَتَحَتْ جَمِيعُ أَبْوَابِهِ حَالاً، وَسَقَطَتْ قُيُودُ السُّجَنَاءِ كُلِّهِمْ.

തദാകസ്മാത് മഹാൻ ഭൂമികമ്പോഽഭവത് തേന ഭിത്തിമൂലേന സഹ കാരാ കമ്പിതാഭൂത് തത്ക്ഷണാത് സർവ്വാണി ദ്വാരാണി മുക്താനി ജാതാനി സർവ്വേഷാം ബന്ധനാനി ച മുക്താനി|

٢٧ 27 وَأَيْقَظَ الزِّلْزَالُ ضَابِطَ السِّجْنِ. فَلَمَّا رَأَى الأَبْوَابَ مَفْتُوحَةً ظَنَّ أَنَّ السُّجَنَاءَ هَرَبُوا، فَاسْتَلَّ سَيْفَهُ لِيَقْتُلَ نَفْسَهُ،

അതഏവ കാരാരക്ഷകോ നിദ്രാതോ ജാഗരിത്വാ കാരായാ ദ്വാരാണി മുക്താനി ദൃഷ്ട്വാ ബന്ദിലോകാഃ പലായിതാ ഇത്യനുമായ കോഷാത് ഖങ്ഗം ബഹിഃ കൃത്വാത്മഘാതം കർത്തുമ് ഉദ്യതഃ|

٢٨ 28 وَلَكِنَّ بُولُسَ صَاحَ بِهِ بِأَعْلَى صَوْتِهِ: «لا تَمَسَّ نَفْسَكَ بِسُوءٍ، فَنَحْنُ جَمِيعاً هُنَا!»

കിന്തു പൗലഃ പ്രോച്ചൈസ്തമാഹൂയ കഥിതവാൻ പശ്യ വയം സർവ്വേഽത്രാസ്മഹേ, ത്വം നിജപ്രാണഹിംസാം മാകാർഷീഃ|

٢٩ 29 فَطَلَبَ ضَوْءاً، وَانْدَفَعَ إِلَى الدَّاخِلِ وَهُوَ يَرْتَجِفُ خَوْفاً، وَارْتَمَى أَمَامَ بُولُسَ وَسِيلا،

തദാ പ്രദീപമ് ആനേതുമ് ഉക്ത്വാ സ കമ്പമാനഃ സൻ ഉല്ലമ്പ്യാഭ്യന്തരമ് ആഗത്യ പൗലസീലയോഃ പാദേഷു പതിതവാൻ|

٣٠ 30 ثُمَّ أَخْرَجَهُمَا خَارِجاً وَسَأَلَهُمَا: «يَا سَيِّدَيَّ، مَاذَا يَنْبَغِي أَنْ أَفْعَلَ لِكَيْ أَخْلُصَ؟»

പശ്ചാത് സ തൗ ബഹിരാനീയ പൃഷ്ടവാൻ ഹേ മഹേച്ഛൗ പരിത്രാണം പ്രാപ്തും മയാ കിം കർത്തവ്യം?

٣١ 31 فَأَجَابَاهُ: «آمِنْ بِالرَّبِّ يَسُوعَ فَتَخْلُصَ أَنْتَ وَأَهْلُ بَيْتِكَ!»

പശ്ചാത് തൗ സ്വഗൃഹമാനീയ തയോഃ സമ്മുഖേ ഖാദ്യദ്രവ്യാണി സ്ഥാപിതവാൻ തഥാ സ സ്വയം തദീയാഃ സർവ്വേ പരിവാരാശ്ചേശ്വരേ വിശ്വസന്തഃ സാനന്ദിതാ അഭവൻ|

٣٢ 32 ثُمَّ بَشَّرَاهُ وَأَهْلَ بَيْتِهِ جَمِيعاً بِكَلِمَةِ الرَّبِّ.

തസ്മൈ തസ്യ ഗൃഹസ്ഥിതസർവ്വലോകേഭ്യശ്ച പ്രഭോഃ കഥാം കഥിതവന്തൗ|

٣٣ 33 فَأَخَذَهُمَا فِي تِلْكَ السَّاعَةِ مِنَ اللَّيْلِ وَغَسَّلَ جِرَاحَهُمَا وَاعْتَمَدَ حَالاً هُوَ وَأَهْلُ بَيْتِهِ جَمِيعاً.

തഥാ രാത്രേസ്തസ്മിന്നേവ ദണ്ഡേ സ തൗ ഗൃഹീത്വാ തയോഃ പ്രഹാരാണാം ക്ഷതാനി പ്രക്ഷാലിതവാൻ തതഃ സ സ്വയം തസ്യ സർവ്വേ പരിജനാശ്ച മജ്ജിതാ അഭവൻ|

٣٤ 34 ثُمَّ ذَهَبَ بِهِمَا إِلَى بَيْتِهِ وَبَسَطَ لَهُمَا مَائِدَةً. وَابْتَهَجَ مَعَ أَهْلِ بَيْتِهِ جَمِيعاً، إِذْ كَانَ قَدْ آمَنَ بِاللهِ.

പശ്ചാത് തൗ സ്വഗൃഹമാനീയ തയോഃ സമ്മുഖേ ഖാദ്യദ്രവ്യാണി സ്ഥാപിതവാൻ തഥാ സ സ്വയം തദീയാഃ സർവ്വേ പരിവാരാശ്ചേശ്വരേ വിശ്വസന്തഃ സാനന്ദിതാ അഭവൻ|

٣٥ 35 وَلَمَّا طَلَعَ الصَّبَاحُ أَرْسَلَ الْحُكَّامُ بَعْضَ رِجَالِ الشُّرْطَةِ لِيُبْلِغُوا ضَابِطَ السِّجْنِ أَمْرَ الإِفْرَاجِ عَنْ بُولُسَ وَسِيلا.

ദിന ഉപസ്ഥിതേ തൗ ലോകൗ മോചയേതി കഥാം കഥയിതും ശാസകാഃ പദാതിഗണം പ്രേഷിതവന്തഃ|

٣٦ 36 فَأَخْبَرَ الضَّابِطُ بُولُسَ بِالأَمْرِ، قَائِلاً: «أَرْسَلَ الْحُكَّامُ أَمْراً بِالإِفْرَاجِ عَنْكُمَا فَاخْرُجَا الآنَ وَاذْهَبَا بِسَلامٍ!»

തതഃ കാരാരക്ഷകഃ പൗലായ താം വാർത്താം കഥിതവാൻ യുവാം ത്യാജയിതും ശാസകാ ലോകാന പ്രേഷിതവന്ത ഇദാനീം യുവാം ബഹി ർഭൂത്വാ കുശലേന പ്രതിഷ്ഠേതാം|

٣٧ 37 فَاحْتَجَّ بَولُسُ قَائِلاً: «جَلَدُونَا أَمَامَ النَّاسِ بِغَيْرِ مُحَاكَمَةٍ، مَعَ أَنَّنَا نَحْمِلُ الْجِنْسِيَّةَ الرُّومَانِيَّةَ، وَزَجُّوا بِنَا فِي السِّجْنِ. فَكَيْفَ يُطْلِقُونَ سَرَاحَنَا الآنَ سِرّاً! كَلَّا! بَلْ لِيَأْتُوا هُمْ وَيُطْلِقُوا سَرَاحَنَا!»

കിന്തു പൗലസ്താൻ അവദത് രോമിലോകയോരാവയോഃ കമപി ദോഷമ് ന നിശ്ചിത്യ സർവ്വേഷാം സമക്ഷമ് ആവാം കശയാ താഡയിത്വാ കാരായാം ബദ്ധവന്ത ഇദാനീം കിമാവാം ഗുപ്തം വിസ്ത്രക്ഷ്യന്തി? തന്ന ഭവിഷ്യതി, സ്വയമാഗത്യാവാം ബഹിഃ കൃത്വാ നയന്തു|

٣٨ 38 وَأَخْبَرَ رِجَالُ الشُّرْطَةِ الْحُكَّامَ بِهَذَا الاعْتِرَاضِ، فَخَافُوا حِينَ عَلِمُوا أَنَّهُمَا رُومَانِيَّانِ،

തദാ പദാതിഭിഃ ശാസകേഭ്യ ഏതദ്വാർത്തായാം കഥിതായാം തൗ രോമിലോകാവിതി കഥാം ശ്രുത്വാ തേ ഭീതാഃ

٣٩ 39 فَجَاءُوا يَعْتَذِرُونَ إِلَيْهِمَا، وأَطْلَقُوهُمَا طَالِبِينَ إِلَيْهِمَا أَنْ يُغَادِرَا الْمَدِينَةَ.

സന്തസ്തയോഃ സന്നിധിമാഗത്യ വിനയമ് അകുർവ്വൻ അപരം ബഹിഃ കൃത്വാ നഗരാത് പ്രസ്ഥാതും പ്രാർഥിതവന്തഃ|

٤٠ 40 فَخَرَجَ بُولُسُ وَسِيلا مِنَ السِّجْنِ وَتَوَجَّهَا إِلَى بَيْتِ لِيدِيَّةَ، حَيْثُ قَابَلا الإِخْوَةَ وَشَجَّعَاهُمْ، ثُمَّ غَادَرَا الْمَدِينَةَ.

തതസ്തൗ കാരായാ നിർഗത്യ ലുദിയായാ ഗൃഹം ഗതവന്തൗ തത്ര ഭ്രാതൃഗണം സാക്ഷാത്കൃത്യ താൻ സാന്ത്വയിത്വാ തസ്മാത് സ്ഥാനാത് പ്രസ്ഥിതൗ|