2 تيموثاوس 4
| أَطْلُبُ مِنْكَ فِي حَضْرَةِ اللهِ وَالْمَسِيحِ الَّذِي سَيَدِينُ الأَحْيَاءَ وَالأَمْوَاتَ، بِعَوْدَتِهِ الْعَلَنِيَّةِ وَمَلَكُوتِهِ، | ١ 1 |
ഈശ്വരസ്യ ഗോചരേ യശ്ച യീശുഃ ഖ്രീഷ്ടഃ സ്വീയാഗമനകാലേ സ്വരാജത്വേന ജീവതാം മൃതാനാഞ്ച ലോകാനാം വിചാരം കരിഷ്യതി തസ്യ ഗോചരേ ഽഹം ത്വാമ് ഇദം ദൃഢമ് ആജ്ഞാപയാമി|
| أَنْ تُنَادِيَ بِالْكَلِمَةِ مُنْشَغِلاً بِها كُلِّيًّا، فِي الْفُرَصِ الْمُنَاسِبَةِ وَغَيْرِ الْمُنَاسِبَةِ عَلَى السَّوَاءِ، وَأَنْ تُوَبِّخَ وَتُنْذِرَ وَتُشَجِّعَ بِكُلِّ صَبْرٍ فِي التَّعْلِيمِ. | ٢ 2 |
ത്വം വാക്യം ഘോഷയ കാലേഽകാലേ ചോത്സുകോ ഭവ പൂർണയാ സഹിഷ്ണുതയാ ശിക്ഷയാ ച ലോകാൻ പ്രബോധയ ഭർത്സയ വിനയസ്വ ച|
| فَإِنَّهُ سَيَأْتِي زَمَانٌ لَا يُطِيقُ النَّاسُ فِيهِ التَّعْلِيمَ الصَّحِيحَ، بَلْ تَبَعاً لِشَهْوَاتِهِمِ الْخَاصَّةِ يُكَدِّسُونَ لأَنْفُسِهِمْ مُعَلِّمِينَ (يَقُولُونَ لَهُمْ كَلاماً) يُدَاعِبُ الآذَانَ. | ٣ 3 |
യത ഏതാദൃശഃ സമയ ആയാതി യസ്മിൻ ലോകാ യഥാർഥമ് ഉപദേശമ് അസഹ്യമാനാഃ കർണകണ്ഡൂയനവിശിഷ്ടാ ഭൂത്വാ നിജാഭിലാഷാത് ശിക്ഷകാൻ സംഗ്രഹീഷ്യന്തി
| فَيُحَوِّلُونَ آذَانَهُمْ بَعِيداً عَنِ الحَقِّ، مُنْحَرِفِينَ إِلَى الْخُرَافَاتِ. | ٤ 4 |
സത്യമതാച്ച ശ്രോത്രാണി നിവർത്ത്യ വിപഥഗാമിനോ ഭൂത്വോപാഖ്യാനേഷു പ്രവർത്തിഷ്യന്തേ;
| أَمَّا أَنْتَ، فَكُنْ بَصِيراً فِي كُلِّ أَمْرٍ، وَتَحَمَّلِ الْمَشَقَّاتِ، وَاعْمَلْ عَمَلَ الْمُبَشِّرِ، وَأَكْمِلْ خِدْمَتَكَ إِلَى التَّمَامِ! | ٥ 5 |
കിന്തു ത്വം സർവ്വവിഷയേ പ്രബുദ്ധോ ഭവ ദുഃഖഭോഗം സ്വീകുരു സുസംവാദപ്രചാരകസ്യ കർമ്മ സാധയ നിജപരിചര്യ്യാം പൂർണത്വേന കുരു ച|
| وَأَمَّا أَنَا، فَهَا إِنَّ حَيَاتِي بَدَأَتْ تُسْكَبُ سَكِيباً، وَمَوْعِدُ رَحِيلِي قَدِ اقْتَرَبَ. | ٦ 6 |
മമ പ്രാണാനാമ് ഉത്സർഗോ ഭവതി മമ പ്രസ്ഥാനകാലശ്ചോപാതിഷ്ഠത്|
| قَدْ جَاهَدْتُ الْجِهَادَ الْحَسَنَ، قَدْ بَلَغْتُ نِهَايَةَ الشَّوْطِ، قَدْ حَافَظْتُ عَلَى الإِيمَانِ. | ٧ 7 |
അഹമ് ഉത്തമയുദ്ധം കൃതവാൻ ഗന്തവ്യമാർഗസ്യാന്തം യാവദ് ധാവിതവാൻ വിശ്വാസഞ്ച രക്ഷിതവാൻ|
| إِنَّمَا يَنْتَظِرُنِي الآنَ إِكْلِيلُ الْبِرِّ الْمَحْفُوظُ لِي، وَالَّذِي سَيَهَبُهُ لِي الرَّبُّ الدَّيَّانُ الْعَادِلُ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ؛ وَلَنْ يُوْهَبَ لِي وَحْدِي، بَلْ أَيْضاً لِجَمِيعِ الَّذِينَ يُحِبُّونَ ظُهُورَهُ. | ٨ 8 |
ശേഷം പുണ്യമുകുടം മദർഥം രക്ഷിതം വിദ്യതേ തച്ച തസ്മിൻ മഹാദിനേ യഥാർഥവിചാരകേണ പ്രഭുനാ മഹ്യം ദായിഷ്യതേ കേവലം മഹ്യമ് ഇതി നഹി കിന്തു യാവന്തോ ലോകാസ്തസ്യാഗമനമ് ആകാങ്ക്ഷന്തേ തേഭ്യഃ സർവ്വേഭ്യോ ഽപി ദായിഷ്യതേ|
| اجْتَهِدْ أَنْ تَأْتِيَ إِلَيَّ سَرِيعاً، | ٩ 9 |
ത്വം ത്വരയാ മത്സമീപമ് ആഗന്തും യതസ്വ,
| لأَنَّ دِيمَاسَ، إِذْ أَحَبَّ الْحَيَاةَ الْحَاضِرَةَ، تَرَكَنِي وَذَهَبَ إِلَى مَدِينَةِ تَسَالُونِيكِي. أَمَّا كِرِيسْكِيسُ، فَقَدْ ذَهَبَ إِلَى مُقَاطَعَةِ غَلاطِيَّةَ، وَتِيطُسُ إِلَى دَلْمَاطِيَّةَ (aiōn g165) | ١٠ 10 |
യതോ ദീമാ ഐഹികസംസാരമ് ഈഹമാനോ മാം പരിത്യജ്യ ഥിഷലനീകീം ഗതവാൻ തഥാ ക്രീഷ്കി ർഗാലാതിയാം ഗതവാൻ തീതശ്ച ദാൽമാതിയാം ഗതവാൻ| (aiōn g165)
| وَلَمْ يَبْقَ مَعِي إِلَّا لُوقَا وَحْدَهُ. مُرَّ بِمَرْقُسَ وَأَحْضِرْهُ مَعَكَ، فَهُوَ يَنْفَعُنِي فِي الْخِدْمَةِ. | ١١ 11 |
കേവലോ ലൂകോ മയാ സാർദ്ധം വിദ്യതേ| ത്വം മാർകം സങ്ഗിനം കൃത്വാഗച്ഛ യതഃ സ പരിചര്യ്യയാ മമോപകാരീ ഭവിഷ്യതി,
| أَمَّا تِيخِيكُسُ، فَقَدْ أَرْسَلْتُهُ إِلَى مَدِينَةِ أَفَسُسَ. | ١٢ 12 |
തുഖികഞ്ചാഹമ് ഇഫിഷനഗരം പ്രേഷിതവാൻ|
| وَعِنْدَمَا تَجِيءُ، أَحْضِرْ مَعَكَ رِدَائِي الَّذِي تَرَكْتُهُ عِنْدَ كَارْبُسَ فِي تَرُوَاسَ، وَكَذلِكَ كُتُبِي، وَبِخَاصَّةٍ الرُّقُوقَ الْمَخْطُوطَةَ. | ١٣ 13 |
യദ് ആച്ഛാദനവസ്ത്രം ത്രോയാനഗരേ കാർപസ്യ സന്നിധൗ മയാ നിക്ഷിപ്തം ത്വമാഗമനസമയേ തത് പുസ്തകാനി ച വിശേഷതശ്ചർമ്മഗ്രന്ഥാൻ ആനയ|
| إِنَّ إِسْكَنْدَرَ النَّحَّاسَ قَدْ أَسَاءَ إِلَيَّ إِسَاءَاتٍ كَثِيرَةً، سَيُجَازِيهِ الرَّبُّ حَسَبَ أَعْمَالِهِ. | ١٤ 14 |
കാംസ്യകാരഃ സികന്ദരോ മമ ബഹ്വനിഷ്ടം കൃതവാൻ പ്രഭുസ്തസ്യ കർമ്മണാം സമുചിതഫലം ദദാതു|
| فَاحْتَرِسْ مِنْهُ أَنْتَ أَيْضاً، لأَنَّهُ قَاوَمَ كَلامَنَا مُقَاوَمَةً شَدِيدَةً. | ١٥ 15 |
ത്വമപി തസ്മാത് സാവധാനാസ്തിഷ്ഠ യതഃ സോഽസ്മാകം വാക്യാനാമ് അതീവ വിപക്ഷോ ജാതഃ|
| عِنْدَمَا دَافَعْتُ عَنْ نَفْسِي فِي مُحَاكَمَتِي أَوَّلَ مَرَّةٍ، لَمْ يَقِفْ أَحَدٌ بِجَانِبِي، بَلْ تَرَكَنِي الْجَمِيعُ، لَا حَاسَبَهُمُ اللهُ عَلَى ذلِكَ! | ١٦ 16 |
മമ പ്രഥമപ്രത്യുത്തരസമയേ കോഽപി മമ സഹായോ നാഭവത് സർവ്വേ മാം പര്യ്യത്യജൻ താൻ പ്രതി തസ്യ ദോഷസ്യ ഗണനാ ന ഭൂയാത്;
| إِلَّا أَنَّ الرَّبَّ وَقَفَ بِجَانِبِي وَأَمَدَّنِي بِالْقُوَّةِ، لِكَيْ تَتِمَّ بِي الْمُنَادَاةُ بِالْبِشَارَةِ، فَيَسْمَعَهَا جَمِيعُ مَنْ هُمْ مِنَ الأُمَمِ؛ وَقَدْ نَجَوْتُ مِنْ فَمِ الأَسَدِ. | ١٧ 17 |
കിന്തു പ്രഭു ർമമ സഹായോ ഽഭവത് യഥാ ച മയാ ഘോഷണാ സാധ്യേത ഭിന്നജാതീയാശ്ച സർവ്വേ സുസംവാദം ശൃണുയുസ്തഥാ മഹ്യം ശക്തിമ് അദദാത് തതോ ഽഹം സിംഹസ്യ മുഖാദ് ഉദ്ധൃതഃ|
| وَسَيُنَجِّينِي الرَّبُّ مِنْ كُلِّ عَمَلٍ شِرِّيرٍ وَيَحْفَظُنِي سَالِماً لِمَلَكُوتِهِ السَّمَاوِيِّ. فَلَهُ الْمَجْدُ إِلَى أَبَدِ الآبِدِينَ. آمِين! (aiōn g165) | ١٨ 18 |
അപരം സർവ്വസ്മാദ് ദുഷ്കർമ്മതഃ പ്രഭു ർമാമ് ഉദ്ധരിഷ്യതി നിജസ്വർഗീയരാജ്യം നേതും മാം താരയിഷ്യതി ച| തസ്യ ധന്യവാദഃ സദാകാലം ഭൂയാത്| ആമേൻ| (aiōn g165)
| سَلِّمْ عَلَى بِرِسْكِلا وَأَكِيلا، وَعَائِلَةِ أُونِيسِيفُورُسَ. | ١٩ 19 |
ത്വം പ്രിഷ്കാമ് ആക്കിലമ് അനീഷിഫരസ്യ പരിജനാംശ്ച നമസ്കുരു|
| أَرَاسْتُسُ مَازَالَ فِي مَدِينَةِ كُورِنْثُوسَ. أَمَّا تُرُوفِيمُوسُ، فَقَدْ تَرَكْتُهُ فِي مِيلِيتُسَ مَرِيضاً. | ٢٠ 20 |
ഇരാസ്തഃ കരിന്ഥനഗരേ ഽതിഷ്ഠത് ത്രഫിമശ്ച പീഡിതത്വാത് മിലീതനഗരേ മയാ വ്യഹീയത|
| اجْتَهِدْ أَنْ تَجِيءَ إِلَيَّ قَبْلَ حُلُولِ الشِّتَاءِ. يُسَلِّمُ عَلَيْكَ إِيُوبُولُسُ، وَبُودِيسُ، وَلِينُوسُ، وَكَلُودِيَا، وَالإِخْوَةُ جَمِيعاً. | ٢١ 21 |
ത്വം ഹേമന്തകാലാത് പൂർവ്വമ് ആഗന്തും യതസ്വ| ഉബൂലഃ പൂദി ർലീനഃ ക്ലൗദിയാ സർവ്വേ ഭ്രാതരശ്ച ത്വാം നമസ്കുർവ്വതേ|
| لِيَكُنِ الرَّبُّ مَعَ رُوحِكَ، وَلْتَكُنِ النِّعْمَةُ مَعَكُمْ! | ٢٢ 22 |
പ്രഭു ര്യീശുഃ ഖ്രീഷ്ടസ്തവാത്മനാ സഹ ഭൂയാത്| യുഷ്മാസ്വനുഗ്രഹോ ഭൂയാത്| ആമേൻ|
